NU OF NOOIT, deel 1

Met ferme halen trekt de dame het rubber bij haar polsen strakker. Zo strak dat het net niet afknelt, maar ook zo dat, als ze haar handen loslaat van het gladde hout dat ze nu stevig omklemt, ze nog steeds vast zit. ‘Vertrouw je me?’ Felgroene ogen kijken haar strak aan. Ze knikt. ‘Ja.’ Met daarop volgend weer een knikje met haar hoofd. Ze weet zelf niet hoe het kan, maar ze vertrouwt deze dame, die ze nog maar een half uurtje kent, volledig. En ‘kennen’ kan ze het eigenlijk niet eens noemen. Ze heeft haar alleen maar gezien met een andere vrouw in een setting die ze nog nooit heeft ervaren en waarover ze zelfs nog nooit heeft gefantaseerd. Een setting waarvan ze het bestaan wel wist, maar die zich afspeelde in een wereld die zeker niet de hare was.

Het lange bijna zwarte haar van de dame zit in een strakke hoge staart. De zwarte lak van haar body glimt en is zo strak om haar lichaam gespannen dat haar borsten omhoog worden gedrukt. Met haar laklaarzen die tot over haar knie reiken en waarvan de hak hoger is dan waarop zij ooit zou kunnen lopen, reikt ze zelfs boven haar eigen ook al niet geringe lengte uit. Haar ogen zijn zwaar omlijnd en de donkere oogschaduw loopt bijna tot haar perfect geëpileerde wenkbrauwen. Vindt ze de dame mooi? Ze weet het niet. Wat ze wel weet is dat ze volledig door haar is geïntrigeerd. En niet alleen door haar, maar ook door hetgeen ze doet.

‘Geef je me codewoord, voor als je wilt stoppen.’ Weer kijkt de dame haar strak aan. En ergens diep in haar ogen ziet ze de zachtheid, waardoor ze dit aandurft. ‘Kanarie.’ Het is het eerste woord wat haar te binnen schiet. ‘Kanarie. Okay.’ De dame streelt met haar vlakke hand zacht haar wang en heel even beroeren haar lippen die van haar. ‘Iets verder naar achter.’ De dame trekt zacht aan haar enkel. Voorzichtig zet ze haar beide voeten wat naar achter. Haar rug drukt nog verder naar binnen en haar billen reiken omhoog. Naakt, op haar zwarte pumps na. Ze heeft zich nog nooit zo sexy gevoeld.

Ze kijkt naar Dave, volledig in het leer gekleed. Net zoals iedereen die om haar heen staat. Dave haar beste vriend, die haar heeft overtuigd, of eigenlijk min of meer heeft gedwongen, om mee naar het soort feest te gaan waar hij zo van houdt. ‘Je gaat nooit meer uit. Het enige wat je doet is Netflixen in je joggingpak.’ De lieve lach die Dave altijd zo kenmerkt is niet te zien terwijl hij haar toespreekt. Toespreken, iets anders kan ze het zelf ook niet noemen. ‘Je blijft hangen in je verdriet. En kijk eens hoe je er uit ziet.’ Hij heeft moeite om niet nog meer te zeggen. Ze kan hem geen ongelijk geven, maar krijgt de woorden niet uit haar mond. Languit op de bank met chips en wijn, zo vullen haar avonden zich nadat Marcel totaal onverwacht bij haar is weg gegaan. Uitnodigingen voor feestjes bij vrienden is ze vrijwel meteen gaan afslaan. Het kost haar teveel moeite om de vrouw te spelen die zichzelf heeft beloofd om weer gelukkig te worden nadat haar man haar heeft verlaten. En na een niet te tellen aantal mislukte Tinder-dates heeft ze het daten ook afgezworen.

De avonden op de bank hebben haar uiterlijk geen goed gedaan. Was ze al nooit superslank, nu puilt er meer dan een klein vetrandje over haar spijkerbroek heen. Maar voor wie zou ze zich nog mooi maken? Dave is één van de weinigen die is blijven komen tijdens haar van zelfmedelijden doorwrongen laatste jaren. Tijdens hun studententijd waren ze al meteen tot de conclusie gekomen dat ze gewoon hele goede vrienden moesten blijven, zonder de ‘benefits’ waarover in zoveel boeken en films wordt gesproken. Dave, de goede vriend waarmee ze alles deelde wat ze meemaakte. ‘Ik weet toch hoe je vroeger was. Hoe je genoot van seks, van het flirten, van het onbekende.’ Hij schudt aan haar arm om zijn woorden echt tot haar te laten doordringen. ‘Je gaat of weer daten of je gaat met mij mee naar een feestje. Dit zijn de enige keuzes die je hebt. Niets doen is er geen. Dan ben je mij ook kwijt.’ Hij slaat de deur achter haar dicht, zonder dat hij haar de kus, die hij altijd geeft als hij weg gaat, heeft gegeven.

Voordat ze zich kan bedenken gaat ze vliegensvlug met haar duimen over de letters op haar telefoon: ‘Ik ga met je mee naar één van je feestjes.’ Geen toelichting of uitleg Geen emoji. Ze kent Dave lang genoeg om te weten dat hij meent wat hij zegt. De feestjes van Dave hebben haar nooit getrokken, maar liever een avond met hem dan weer een bij voorbaat tot mislukken gedoemde date met een onbekende.
Vroeger, in het leven dat ze nu vergeefs probeert te vergeten, heeft haar ex een aantal keer voorgesteld om eens naar één van de feestjes te gaan die Dave bezoekt. Marcel wilde het graag een keer meemaken. Haar weerstand daartegen was zo duidelijk dat hij het uiteindelijk nooit meer heeft gevraagd.

Het antwoord van Dave volgt meteen. ‘Zaterdag over twee weken. Ik leen wel wat voor je bij een vriendin.’ Ze kan niet meer terug. Niet als ze Dave ook niet wil kwijt raken. De angst slaat haar om het hart. Hoe moet ze de avond doorkomen? En de kritische blik die ze nu wel over haar uiterlijk moet laten gaan, stemt haar ook tot weinig vreugde. De overtollige kilo’s, haar haar van een zowel onbestemd model als van een onbestemde kleur, waar het grijs doorheen komt en misschien nog wel het ergste van alles, de doffe blik in haar ogen. Ze had gehoopt dat Dave de dagen voor het feest nog contact met haar zou opnemen, maar hij gaat het haar niet gemakkelijk maken. Hij zorgt voor de kleding, maar het overige zal ze zelf moeten doen. De vrouw die ze vroeger was die is er al lang niet meer, maar ze hoopt dat ze zich door de gekochte kleurspoeling in elk geval weer iets aantrekkelijker gaat vinden. ‘Een warme kastanjebruine tint’ staat op de beschrijving. Het resultaat is helaas niet de golvende glanzende haardos die de foto doet beloven, maar het grijze haar, dat de kapper weer in model heeft geknipt, is in elk geval gedekt

Angst en opluchting omdat de zaterdag eindelijk is aangebroken vechten om voorrang. Dave opent meteen de voordeur als ze heeft aangebeld. ‘Kom binnen en loop maar meteen naar mijn slaapkamer.’ ‘Ik heb het zo simpel mogelijk voor je gehouden.’ Hij wijst naar de jurkjes en body’s die aan zijn kast hangen. ‘Kijk zelf maar eens wat je mooi vindt. Ik heb mezelf ook al omgekleed.’ Met een snelle beweging gooit hij de lange jas, waarvan ze het al zo vreemd vond dat hij die droeg bij het openen van de deur, op het bed. Ze kan haar blik niet afhouden van deze Dave die ze nog nooit heeft gezien, maar waarvan ze wel wist dat hij bestond. Een leren boxershort spant strak om zijn billen. Zijn borsthaar krult boven een eveneens strak leren hemd uit. ‘Voel je je opgelaten?’ Haar rode wangen verraden haar. Het heeft dan ook geen zin om haar hoofd te schudden. ‘Ik heb spijt dat ik heb gezegd dat ik mee ga.’ Ze is bijna niet te verstaan, zo zacht klinkt haar stem. ‘Je hoeft niet mee, schat, maar mijn mening blijft onveranderd.’ Ze ziet de onverbiddelijkheid in zijn ogen. Ze heeft geen keus. ‘Ik ga dat jurkje passen.’ Ze wijst naar het minst korte jurkje, dat nog altijd korter is dan dat ze ooit heeft gedragen. ‘Ik wist al dat je die ging kiezen. Ik ken je goed genoeg.’ Snel haalt hij het jurkje van de hanger en reikt het haar aan. ‘Trek het op je gemak aan en roep maar als je hulp nodig hebt. En vergeet niet je bh en onderbroek ook uit te doen.’ Ze hoeft zijn gezicht niet te zien om te weten dat er bij die laatste zin een spottend lachje om zijn mond is verschenen.
Het leer voelt koel, maar verrassend zacht als ze het over haar handen laat glijden. Wat een verschil met de vormeloze jeans en de trui die ze nu netjes op het bed legt. Haar borsten puilen net niet volledig uit haar jurk als ze met veel moeite de rits, die aan de voorkant van de jurk zit, omhoog trekt. Het leer zit zo strak om haar lichaam dat het vetrollen toont, waarvan ze nog niet eens wist dat ze die op die plaatsen ook had. ‘Je bent prachtig’, is het eerste wat Dave zegt als hij de deur opent. ‘Vind je het zelf ook?’ Zijn hand streelt over haar blote arm. Ze antwoordt niet.

De autorit naar de locatie hebben ze beiden, verzonken in hun eigen gedachten, in stilte doorgebracht. Ze kijkt naar de grond als ze eenmaal binnen direct doorlopen naar de kleedruimte waar het al behoorlijk druk is. Ze is blij dat ze het advies van Dave om zich thuis reeds om te kleden heeft opgevolgd. Het kost haar al moeite genoeg om haar schoenen om te wisselen voor de zwarte pumps die ze al jaren niet meer heeft gedragen. Een blik in de spiegel toont een gezicht dat nog steeds niet straalt, maar dat met wat oogschaduw, mascara en rode lipstick op haar volle lippen, wel wat meer kleur heeft gekregen.
En nu loopt ze dan samen met Dave, in een jurkje dat maar tot net over haar billen reikt, met een hartslag waarvan ze denkt dat iedereen het kan horen richting het geluid van de muziek. Een harde monotone dreun afkomstig van de DJ, omringd door een drietal danseressen in een minuscuul lederen stringetje. Hoe anders dan de muziek die Dave en zij normaal luisteren. Overal om hen heen ziet ze voornamelijk in zwart lak en zwart leer geklede mensen. Ze is niet de enige met overgewicht, maar lijkt wel de enige die daar moeite mee lijkt te hebben.

Wordt vervolgd

Amelie