Zo’n vijftien jaar geleden, vlak na mijn middelbare schooltijd, leerde ik Adam kennen: een jonge Australiër, die voor onbepaalde tijd op rondreis door Europa was. We ontmoetten elkaar op een feestje en het was meteen raak. We waren zo vreselijk verliefd dat het pijn deed. Maar na een half jaar moest hij terug en de afstand was te groot om de relatie in stand te houden. We hielden wel contact.
Tien jaar later kwam hij met zijn echtgenote naar Engeland voor het huwelijk van zijn broer, waar ik ook voor uitgenodigd was. Ik vond het erg spannend om hem weer te zien, zijn vrouw te ontmoeten en te ontdekken wat er nog over was van de heftige gevoelens van toen.
Die vrouw van hem, Sue, bleek een prachtig en leuk mens te zijn, zo iemand die je beste vriendin kan worden. Maar ik ben ook allesbehalve ontevreden over mijn eigen fantastische echtgenoot. Adam en ik waren blij voor elkaar dat we het zo goed getroffen hadden. Toch voelde ik iets, er zat nog wat, soms bleven onze blikken te lang op elkaar rusten en waren de daarop volgende glimlachjes iets te intens. We waren ons beiden bewust van de nog springlevende aantrekkingskracht, maar we besloten er niets mee te doen en te genieten van het feit dat we nog een plekje in elkaars hart bezaten. We waren gelukkig met onze geliefden, we hielden het bij de mooie herinneringen. En zo scheidden onze wegen zich voor de tweede keer…
Mijn man en ik hadden altijd al plannen om een tijdje in het buitenland te gaan wonen. Tijdens een oriënterende rondreis door Australië realiseerden we ons dat we verliefd waren op dit land. We regelden alles tot in de puntjes: ik zou wat langer blijven om alvast wat dingen uit te zoeken, te bekijken wat de mogelijkheden voor werk en wonen waren, en mijn man zou terug naar Nederland gaan om daar aan het regelwerk te beginnen.
Ik besloot ook Adam en zijn vrouw te bezoeken. Ik belde op en ze waren zeer verrast dat ik in de stad was, nodigden me uit voor een diner en natuurlijk kon ik blijven slapen. Ik nam een fles champagne mee en toog naar hun huis in de heuvels ten noorden van de stad. Adam deed open en verontschuldigde zich meteen dat Sue er niet was. Ze moest onverwacht op zakenreis. We voerden lange, genoeglijke gesprekken aan tafel, aten de heerlijkste gerechten en dronken champagne.
Tijdens het dessert gebeurde het. Onze blikken kruisten en bleven een seconde te lang hangen. Lachen deden we niet meer, het grote zwijgen was begonnen… Het oude vlammetje van weleer was niet kalmpjes opgelaaid, maar dwars door de dunne muur van ons oppervlakkig gebabbel heen gebrand. De magnetische krachten deden hun werk, we zagen alleen nog maar elkaar, de zuigende werking was enorm. Maar we hadden nog steeds geen vin verroerd. ‘Dit kan niet, dit mag niet, het is niet goed, niet doen!!!’ schreeuwde het door mijn hoofd. Ik wilde nog maar één ding: hem hebben, hem verslinden. Ik stond op en begon de tafel af te ruimen. “Let’s do the dishes and then I like to go to sleep”, opperde ik dapper. Hij knikte gehoorzaam.
Even later stonden we zwijgend aan de afwas, zorgvuldig ieder oog- en lichaamscontact vermijdend, terwijl het vuur onverminderd voortraasde. De verzengende hitte in mijn borst verzwolg elke gedachte aan schuld en redelijkheid. Ik probeerde aan mijn man te denken, als afweergeschut tegen deze enorme kracht. Het hielp niet, ook híj verdween in de vlammenzee van mijn begeerte…
Nadat ik het laatste bord had afgewassen, vluchtte ik de badkamer in met de mededeling dat ik ging douchen. Ik liet koud water rijkelijk over mijn handen en polsen stromen in de hoop dat dát me enigszins bij zinnen zou brengen. Maar nee. Verhit kleedde ik me uit. Ik zag mijn gezicht in de spiegel, zo wanhopig en overstuur had ik mezelf nooit eerder gezien.
Toen ging de deur open en kwam Adam binnen, zonder kloppen. Zijn blik, die ik via de spiegel opving, zei alles. Hij legde zijn armen om mijn middel en drukte zijn lichaam tegen mijn rug. Hij zoende mijn nek, snoof mijn geur en ik rook de zijne, die me heel vertrouwd voorkwam.
Vanaf dat moment was er geen houden meer aan. Hij pakte mijn borsten en ik werd gek en hij werd gek. Ik draaide me met een ruk om, zoog mijn lippen vast aan die van hem. Onze tongen zochten woest naar houvast. We wisten beiden niet meer waar we het zoeken moesten, het verlangen was té groot, handen en armen grepen waar ze maar konden. Ik voelde zijn nagels diep in mijn huid krassen, zeker wetend dat dit striemen zou nalaten. Ik trok aan zijn T-shirt, dat uit moest, hoe dan ook, dan maar kapot… Met moeite kreeg ik zijn broek los en na wat onhandig gewurm voelde ik eindelijk zijn naakte lichaam tegen het mijne.
Hij trok me ruw op de grond, mijn mond geen seconde loslatend. Zijn ene hand vervlochten met mijn hand, zijn andere had onder mijn kont terwijl hij keihard bij me naar binnen stootte. Ik gilde, een felle pijn trok door mijn onderlichaam, maar de lust overwon. We leken wel een stel wilde dieren, zó heftig klauwden we ons aan elkaar vast. Ik met mijn benen rond zijn rug geklemd… onze handen en armen grijpend en slaand… onze monden zoenend en bijtend. We wilden meer dan één zijn, we wilden méér dan met elkaar versmelten, we vochten erom wie het grootste stuk van de ander mocht hebben. We schokten en beukten, ik hoorde geschreeuw, gegrom en gekreun, van hem of van mij of van ons allebei, het deed er niet toe… We vreeën alsof onze levens er vanaf hingen, alsof het einde der tijden was aangebroken. Emoties joegen door mijn lijf om uiteindelijk te exploderen in mijn hoofd…
Na de grote ontlading liet Adam, zwaar nahijgend, me als een lamme zak wasgoed terugvallen op de harde badkamervloer… Ik voelde een straaltje vocht over mijn wang lopen en likte mijn lippen af, een stroeve ijzersmaak deed me uit mijn roes ontwaken. Ik opende mijn ogen en zag Adam verschrikt naar mij kijken. Voorzichtig kuste hij mijn kapotte lip. Ik was zo in extase geweest dat ik de pijn in mijn lijf niet eens had gevoeld. Weer aangeland in de werkelijkheid, werd ik me bewust van mijn beurse rug, geschaafde ellebogen en het bloed van mijn stukgebeten lip. Adam kwam overeind, tilde me op en droeg me naar de slaapkamer.
Op bed depte hij mijn verwondingen, kuste hij mijn gezicht en verontschuldigde zich voor zijn gewelddadige manier van ‘lovemaking’. Ik legde mijn hand over zijn mond om hem het zwijgen op te leggen. Zelf was ik bepaald niet zachtzinniger te werk gegaan. Ik wees hem op de striemen die ik over zijn rug had getrokken en de afdrukken van mijn tanden in zijn vlees. We lachten. Na vandaag was alles anders, ik had altijd gedacht dat ik te beschaafd was om iemand waar ik van hield te pijnigen. Dat ik gepassioneerd was, ja, dat wel, maar me altijd wist te beheersen. Niets is minder waar…
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
