Verslik je niet

Terwijl ik drie biertjes bestel, kijk ik hem ineens recht in de ogen. En wat voor ogen! Brutaal, doortastend, dwingend. Een lichte spot om zijn mond. Normaal gesproken ben ik niet direct gecharmeerd van dat soort mannen. Te direct, te kort van stof naar mijn mening. Maar zijn onstuimige blonde krullenbos geeft hem iets jongensachtigs en onbevangens, waardoor ik mijn blik niet van de zijne kan losmaken en wat onzeker teruglach.

Mijn hart begint sneller te slaan en ik voel een blos op mijn wangen. Hij neemt een slok van zijn bier en proost naar mij. Ik beantwoord zijn toost, terwijl ik mijn ogen onverholen over zijn lijf laat dwalen. Pas als Anouk ongeduldig vraagt waar haar biertje blijft, schud ik me los. Ik draai me om naar mijn vriendinnen en voel hoe zijn ogen me blijven volgen. Anouk kijkt nieuwsgierig over mijn schouder. “Is het weer lente?”, vraagt ze plagend, doelend op mijn gewoonte om elk voorjaar vurig verliefd te worden, ook al heb ik al jaren een uitstekende relatie met Geert.

Ik neem van schrik een te grote slok van mijn bier en bedenkt dat ze waarschijnlijk gelijk heeft. Het gesprek met mijn vriendinnen krijgt nog even mijn aandacht, maar telkens weer dwaalt mijn blik af naar hem. En hij zorgt er wel voor in mijn blikveld te blijven. Een bedwelmende opwinding, die ik maar al te goed herken, besluipt langzaam maar zeker mijn zinnen. Ik toost nog maar eens en neem een grote slok. De stemmen van mijn vriendinnen zakken weg in het geroezemoes van het volle café. Alleen wij tweeën lijken nog echt te bestaan en vanaf een afstand van zo`n vijf meter kijken we elkaar steeds wellustiger aan.

Elkaar diep in de ogen kijkend nemen we om de beurt een slok bier. Tot ik bij de laatste slok even mijn ogen neersla in het glas aan mij lippen, te laat beseffend welk beeld zich daar, in die laatste slok vormt. Al te vaak verbaas ik me erover dat er zoveel vrouwen zijn die regelmatig bier drinken uit een traditioneel bierglas, zonder ooit in de laatste slok de ondubbelzinnige vorm van een stevige, welgevormde pik herkend te hebben. Als ik mijn ogen weer opsla, likt hij langzaam wat schuim van zijn lippen en zijn blik maakt in één klap duidelijk dat hij weet wat ik net zag. En dat hij weet wat ik nu denk. Een korte, uitnodigende knik van zijn hoofd en hij loopt vastberaden het café uit. Als in een droom loop ik hem achterna.

Buiten, onder de sterrenhemel, moeten mijn ogen even wennen aan het donker.Hij heeft zijn fiets al van het slot en als op afspraak spring ik op de bagagedrager. Mijn handen sla ik om zijn heupen. Waar ze samenkomen voel ik een veelbelovende bult. De frisse voorjaarswind kan mijn begeerte niet meer bekoelen en na een korte rit stoppen we in het donkere stadspark. Zwijgend trekt hij me mee, een paadje in. Daar duwt hij me doortastend tegen een boom. Zijn tong gaat wild tekeer in mijn mond, terwijl zijn handen mijn heupen stevig tegen de zijne drukken. Zacht heen en weer bewegend voel ik hoe nat mijn kutje al is en hoe mijn geilheid met de seconde toeneemt.

Abrupt laat ik me op mijn knieën vallen in het zachte gras. Tijd om de belofte van het bierglas waar te maken. Ik rits zijn spijkerbroek open, laat mijn handen over zijn stevige billen glijden en ontbloot zijn kloppende pik. Een mooie maat, waar ik me niet in zal verslikken, stel ik ineens weer koel vast. Nog geen tel later hap ik gretig toe. Voor het eerst maakt hij geluid. Een verlangend gekreun, waar hij niet meer mee op kan houden. Met mijn vingers kneed ik o zo zacht zijn ballen, mijn lippen bewegen steeds woester over zijn heerlijke paal. Ondertussen houdt ik één hand tussen mijn eigen dijen, die ik wild langs elkaar schuif. Bijna, o, bijna, maar steeds niet helemaal. Met één langgerekte, harde stoot tot diep in mijn keel komt mijn onbekende ridder plotseling klaar. Ik slik, en slik en geef een paar liefkozende laatste likjes over zijn natrillende pik.

Snel komt hij weer bij zijn positieven en voor ik het weet zijn de rollen omgekeerd. Ik sta weer op mijn benen; nu is hij het die knielt en in éen beweging mijn natte slipje uittrekt. Meteen weet ik dat hier geen beginneling aan het werk is. Een paar keer laat hij zijn tong over de volle lengte door mijn opengesperde spleetje gaan, om daarna direct het beste plekje te vinden en daar te blijven. Rond en rond gaat zijn tong, rond en rond, rond en rond, tot ik een tak boven me moet omklemmen om mijn evenwicht te bewaren. In de verte hoor ik iemand met mijn stem “nee, nee” roepen, maar ik geloof niet dat ze het meent, want direct daarna klinkt een langgerekt “jaaa”, vlak voordat ik me op de grond laat zakken, tegen mijn naamloze minnaar aan.

Uithijgend kijken we elkaar weer in de ogen. Hij lacht. Lief en ineens verlegen. Voor het eerst hoor ik zijn stem, met een hese ondertoon van verbazing: “Dit doe ik normaal nooit!” Ik verberg mijn gezicht in zijn hals en fluister: “Ik ook niet”.