Komkommertijd

Wist ik veel dat hij extra vakantie had genomen om het hele voetbaltoernooi – Europees kampioenschap, wereldkampioenschap of weet ik wat voor een kampioenschap – van begin tot einde te kunnen zien. Inclusief voorbeschouwingen, nabeschouwingen, herhalingen, commentaren, interviews, reacties op die interviews. En dat drie weken lang.

“We hebben toch geen poen om op vakantie te gaan” had hij schouderophalend gezegd toen ik helemaal uitflipte bij dat nieuws. “Als jij nou zou werken, hadden we wél weg kunnen gaan.”

“En jij zeker de hele dag op de camping zuipend voor de teevee hangen ….. moet ik daarvoor naast het huishouden en de kinderen er soms nog een baantje bij nemen. Zal ik dan maar ’s nachts gaan werken want dan heb ik nog wel wat tijd over.”

Mijn stem sloeg over. Ik begon te gillen.

“Oh, ik weet het al: ik ga de hoer spelen! Ik laat me gewoon neuken voor geld. Ik had met z’n vieren leuke dingen willen gaan doen, maar als dat is wat je wil ….. ik vind het prima hoor, word ik ten minste weer eens een keer geneukt.”

Mijn frustratie ontplofte in zijn gezicht.

Onverschillig haalde hij weer zijn schouders op. Alsof het hem helemaal niets kon schelen dat zijn vrouw door Jan en alleman genaaid zou worden.

Ik begon te snikken. Waar waren we in godsnaam in verzeild geraakt? Sinds de kinderen er waren leek het wel of hij steeds minder deel wilde uitmaken van mijn leven.

“Jij wilde toch ook kinderen? Niet dan? Zeg godverdomme ’s wat!”

De blik die zei: “Wat heeft dat er nou weer mee te maken, ga je nou wéér op die tour” maakte me opnieuw laaiend.

“Jij zoekt vanavond maar een ander bed om in te slapen mannetje” had ik hem toegebeten.

Hij was die avond op de bank in slaap gevallen en de volgende ochtend al naar werk voordat ik beneden kwam.

De eerste week van de vakantie was het prachtig weer, dus trok ik er overdag op de fiets met de kinderen op uit. Richting strand of naar de speeltuin terwijl hun vader in zijn enige sportbroek en spierwit ontbloot bovenlijf voor de buis kampeerde. Hij had een of andere actie-bal in de supermarkt bij elkaar gespaard. Zegeltjes zitten likken terwijl hij ook iets anders had kunnen krijgen om te likken, als hij zich een beetje moeite zou hebben gedaan. Hij gooide de bal een stukje in de lucht en ving die vervolgens vallend op de bank weer op, alsof hij een superredding verrichtte en daarmee Oranje de overwinning bezorgde. Kleine Stan danste juichend voor de bank op en neer.

“Die zijn goed achterlijk” vond Roosje.

Eén keer had ik ’s avonds in een van zijn plaspauzes de teevee uitgezet en was met zo’n visnetslipje aan, mijn rokje omhoog geschoven, in de stoel tegenover hem gaan zitten. Hij kwam terug de kamer in en pakte de afstandsbediening weer uit mijn handen.

Net voordat ik wilde zeggen “Schat denk je dat je jouw bal ook tegen het net krijgt?” zei hij “Nog effe kijke schat, zo meteen komen de uitslagen uit de andere poule.”

Ik had begrepen dat één verloren wedstrijd nog geen verloren toernooi betekende. Op zaterdag had mijn moeder Roosje en kleine Stan opgehaald en ze zou hen tot zondagmorgen bij zich houden. Ik was vastbesloten de dag met spetterende romantiek te laten eindigen.

Tijdens de wedstrijd van die middag had ik een lekker lang warm bad genomen, mijn kutlipjes glad geschoren en me in een wolk van lekkere luchtjes gehuld. Ik had minstens een uur op de slaapkamer zitten werken aan mezelf. Epileren, lakken, lijntjes trekken, blosje rouge op mijn wangen, lippen strak geglost in een warme gloed. Mijn huid was door een weekje bakken mooi egaal bruin geworden.

Toen ik zeker wist dat de wedstrijd afgelopen zou zijn – ik had zelfs rekening gehouden met een verlenging – liep ik de kamer binnen. Ik had niets aan het toeval overgelaten. Mijn benen waren gehuld in een paar verleidelijke zwarte kousen, mijn bovenlichaam losjes ingeregen in een volrode gebloemd korset. Tussen mijn benen glinsterde een wellustig smekend sneetje.
Een voorzet voor open doel. De bal lag op de penaltystip. Deze moest zelfs hij moeiteloos in kunnen schieten.

Hij lag onderuit op de bank. Op het tafeltje stonden al twee, drie lege bierflesjes. Een vierde hield hij in de hand. Ik ging met mijn gezicht naar hem toe op het tafeltje tussen hem en de teevee zitten. Achter me hoorde ik een monotoon snotterende stem antwoorden op vragen van een interviewer.

“Heb je al een beetje honger, schat?” vroeg ik zo verleidelijk mogelijk.

Ik opende mijn benen en steunend op een hand leunde ik licht naar achteren. Tussen mijn benen schoof ik met mijn andere hand langzaam minstens de helft van een dertig centimeter lange komkommer naar binnen. Ik had nooit gedacht dat ik zover zou moeten gaan om zijn aandacht te trekken, maar als het niet anders ging, dan moest het maar zo.

“Heb je niks fatsoenlijks te makken, of chips of chinees of zoiets, je weet toch dat ik een hekel aan dat groenvoer heb. En ga effe aan de kant, zo kan ik niks zien.”

Hij meende het! Dit deed de deur dicht, nu brak er iets in me. Ik had het helemaal met hem gehad. Dit betekende een rode kaart, een schorsing voor de rest van het toernooi. Het liefst ramde ik die komkommer in z’n strot!

Boosheid en teleurstelling vochten om de eerste plaats terwijl ik naar boven rende. Ik smeet de slaapkamerdeur achter me dicht en wierp me vertwijfeld op het bed. Ik voelde me vernederd, in m’n hemd gezet en uitgekleed tegelijkertijd.

Pas na een kwartier bedaarde ik een beetje en kon ik weer enigszins helder denken. Dit was te gek voor woorden, dit hoefde ik niet te pikken.

Een complete groente- en fruitmand had ik klaar gezet in de keuken.
“Mam, wat is dat allemaal? En voor wie is dat?”

Roosje had stomverbaasd in het winkelwagentje gewezen naar de courgette, aubergine, winterpeen, bananen, pruimen en wat ik verder nog bij elkaar had gezocht.
En ik stommeling had gedacht dat haar vader wél zou weten wat hij ermee zou moeten doen!

Ik zon op wraak. Als hij mijn gevulde poes niet meer kon onderscheiden van een bak met vreten, had ik geen keuze. Dan moest ik er achter zien te komen of dat aan hem lag of aan mij. Dan moesten anderen maar uitmaken of ik nog in staat was de begeerte van een man op te wekken.

Een vrouw in nood handelt instinctief. Binnen enkele tellen wist ik wat me te doen stond. Ik pakte de fotocamera uit de kast en plaatste die zo op de commode, dat het venster een deel van het bed liet zien. De knop ging op de zelfontspanner. Als een hondje met mijn kontje omhoog gestoken ging ik op het bed zitten en duwde resoluut de komkommer een eind naar binnen. Een paar tellen later flitste de camera voor de eerste keer. De opwinding flitste door me heen, zeker toen ik het resultaat zag: een wijd opengesperde roze bloem met in het hart een groene steel die stijf omhoog stak.

Toen ik nog een aantal poses had geprobeerd trok ik mijn ochtendjas aan en sloop de trap af naar beneden. Hij hing nog voor de buis en hoorde niets. Ik graaide de mand van de keukentafel en vluchtte weer naar boven.

Ik raakte hoe langer hoe meer los. Ik begon met een frisse salade van kutkomkommer en kontwortel. Daarna sperde de groen gekroonde aubergine mijn lipjes wijd open en de stomende courgette deed het samen met twee perziken prima als kunstpik. Toen ik een close-up maakte van een paarse pruim voor de ingang van mijn rimpelgrotje, pruttelde mijn eigen vruchtensap naar buiten.

Tegen de tijd dat ik klaar was en mijn vitaminevriendjes glinsterend op de commode lagen, had ik zo’n vijfentwintig, dertig opnames van mezelf gemaakt. Mijn klit voelde zo hard als een kersenpit toen ik mezelf klaar vingerde. Ik trok een slip en T-shirt aan en liep met de camera naar beneden.

“Zal ik je nog wat te eten maken, schatje? riep ik vanuit de keuken naar de kamer. Hij mompelde iets onverstaanbaars terug.

“Oke liefje, het komt er zo aan, breng ik je ook nog een koud biertje.”

Ik smeet wat diepvries patat en snacks in de pan en kiepte die een paar tellen later half warm half bevroren op een bord. Met een fles bier serveerde ik hem zijn maaltijd. Hij keek niet op of om.

Ik kroop achter de computer en meldde me aan bij een site waar ik laatst was terechtgekomen. Ik had gezien dat je daar oproepen kon plaatsen, zo in de trant van: “Geile jonge beer (+50) zoekt een holletje voor zijn winterslaap (niet echt!)”. Fotootje erbij en gaan zitten wachten op reacties. “Nou, snurk jij maar lekker in je eentje verder!” was de eerste en enige reactie tot dan toe.

De meest opwindende foto’s plaatste ik bij de volgende oproep:

GEZOCHT: Tuinman voor groot onderhoud van mijn hofje. Liefst met een flinke hark en een zak vol zaad. Woon je binnen een straal van tien kilometer binnen het onderstaande postcodegebied, plaats dan je reactie zodat ik je kan bereiken.

Om nog wat olie op het vuur te gooien dichtte ik wat prikkelende teksten. Zoals bijvoorbeeld:

“Ben je net zo flink geschapen maar niet meer zo groen,
Geef me dan je nummer en je mag het met me doen!”

De foto waarop een half gepelde banaan tussen mijn borsten lag terwijl je nog net zag hoe ik het topje in mijn mond nam, had als onderschrift:

“Is die van jou net zo rijp,
Laat weten wie je bent, zodat ik je pijp!”

Ik ondertekende met “Kom kom maar gauw, dan ben ik van jou”.

Joow, ik had me in jaren niet zo opgewonden én bevredigd gevoeld. Ik keek over de rug van de bank. Hij sliep. De laatste fles bier lag in een plasje op de vloer. Ik was net nog wakker genoeg om de beelden van de camera te verwijderen. Ik sloot de computer af en kroop een halve minuut later bij Roosje in bed. Door het raam gleed wat avondkoelte de kamer binnen.

De volgende dagen bleef het stralend weer. Toen we aan het einde van een middag met z’n drieën terugkwamen van het strand, lag hij met de telefoon op de bank. Ik hoorde aan zijn stem dat hij met Ronald belde. Toen hij neerlegde kwam hij achter me staan en kneep even in mijn achterste.

“Als je nu gaat koken ga ik na het eten even bij Ronald langs, die wil me iets laten zien. Blijf ik daarna de wedstrijd daar kijken, kunnen jullie ‘s een keer naar iets anders kijken.”

Alsof hij een emmer koud water over me heen stortte.

“Welk eten?” zei ik op een toon die hem meteen weer van me weg duwde. “Kan jij niet eens een keer iets op tafel zetten?”

“Nou, ik eet daar wel wat!” Hij smeet de deur achter zich dicht.

De klootzak. Ik kon wel brullen van ellende. Voor de zoveelste keer liet hij me in de steek. Ik moest aan afgelopen zaterdag denken. Ik was mijn fotosessie eigenlijk al weer half en half vergeten. Ik zette de kinderen met een bordje lekkers in de tuin en kroop achter de computer.
Ik haalde mijn oproep op. Jawel hoor, daar kwamen de eerste berichten binnen! Twee, vijf, twaalf … dertig, honderdtwintig. Met stomme verbazing staarde ik naar de teller die steeds sneller opliep.

Ongelovig las ik de eerste berichten. Wat zijn mannen toch vreselijk vunzige varkens! De meeste commentaren klikte ik na een paar tellen weg. Na een minuut of tien was de teller al tot over de driehonderd gelopen! Die kerels woonden echt niet allemaal in onze blok.

Een aantal waren de moeite waard om nog eens te lezen, zoals deze:

“Voor jouw fruit
Haal ik hem graag eruit
En als je dan je mondje sluit
Om mijn dikke fluit
Spuit mijn zaad eruit.”

Niet de eerst genomineerde voor de P.C. Hooft prijs, maar hij had in ieder geval zijn best gedaan om er nog iets van te maken. Dat verdiende een beloning. Ik haalde zijn gegevens op, Ronald, 06-……… .

Ik liep naar de tafel waar hij zijn telefoon in de haast om weg te komen had laten liggen. Ja hoor, hetzelfde nummer! Ik was er klaar mee en ik was er klaar voor. Wat moest gebeuren moest gebeuren, het kon me helemaal niets meer schelen. Ik dacht niet lang na en pakte mijn eigen telefoon.

“Ja, met mij … met Ronald …”

Ik haalde diep adem en vroeg met een zo laag mogelijke stem: “He-eh, hallo, spreek ik met de dichtende tuinman?”

“ … “

Heel even was het stil aan de andere kant.

“Ja, hallo … een momentje asjeblief.”

Ik hoorde een deur dichtslaan en wat gerommel op de achtergrond.

“Is daar het komkommermeisje?” vroeg Ronald met een stem die niet eens probeerde zijn opwinding te onderdrukken.

Ik zei zo weinig mogelijk om te voorkomen dat hij mijn stem zou herkennen. We spraken wat geile onzin over en weer totdat ik aandrong op het maken van een afspraakje.

“He, luister eens, komkommerkutje van me …” zei hij toen, “… mijn maat hier heeft de laatste tijd wat veel onkruid in zijn eigen tuintje staan, als je begrijpt wat ik bedoel. We komen graag met z’n tweeën even schoffelen.”

Wie die maat was, kon ik me wel indenken. “Wat veel onkruid”! Die lul kon nog geen passiebloem van een brandnetel onderscheiden!

Ik dacht snel na. Op deze manier zou ik hem zijn hufterige gedrag van de laatste tijd dubbel en dwars betaald kunnen zetten.

“De tuin is groot genoeg voor jullie allebei hoor, kom maar lekker samen.”

Een paar dagen later keken twee paar ogen hoogst verbaasd van onder de lakens op toen ze het komkommerkutje met een fruitmandje in de hand de hotelkamer binnen zagen stappen.

De volgende ochtend liep ik op de groenteafdeling van de supermarkt de vrouw van Ronald tegen het lijf. Ik vroeg hoe haar vakantie was geweest. Ze pakte een komkommer uit de krat en zwaaide die lachend in het rond. “Jakkes” zei ze, “geen barst aan met al dat voetbal op teevee. Echt komkommertijd!”

Ik bleef nog even rondneuzen. Ik wilde wel weer eens iets anders op het menu.