De geheime driehoek

Met grote druppels kwam de regen die ochtend naar beneden. Het was eind juli en de hitte van de afgelopen dagen werd gevolgd door hevige onweersbuien. Veel verkoeling bracht het niet. Integendeel, de benauwdheid werd alleen maar erger.

Vanmorgen was Sabine vroeg opgestaan en had Robert uitgezwaaid toen hij naar zijn werk ging. Ze zat op haar gemak aan de keukentafel haar teennagels te lakken terwijl ze naar buiten keek. Wat een weer! Met een hoop kabaal sloegen de zware druppels stuk tegen de ramen en het water liep in dikke, kronkelende stromen naar beneden.

Plotseling kwam Tammy, de postbode, de hoek om gefietst. Ze was een mooie jonge brunette. Niet zo groot, met stevige, ronde borsten en volle heupen. Ze had een spijkerbroek aan en een kort, geel windjack. Haar lange, bruine haren plakten tegen haar wang. Sabine kende haar want Tammy was een ex-collega van Robert en ze hadden elkaar al eens kort ontmoet op een personeelsfeestje. Sindsdien waren ze elkaar wel vaker tegengekomen, maar verder dan een simpel ‘hoi’ of ‘hallo’ kwam het niet. De verhouding was zelfs te oppervlakkig voor een ‘hoe is het met jou? Prima. En met jou?’

Op de één of andere manier voelde Sabine zich wel aangetrokken tot Tammy, maar ze wist niet precies waarom dat was. Sabine was zeker niet lesbisch en bijzondere fantasieën had ze eigenlijk nooit. Maar toch. Sabine betrapte zich er op dat ze onbewust altijd probeerde een glimp op te vangen van Tammy als ze de post kwam bezorgen. En als ze Tammy een dag niet had gezien, bekroop haar toch een gevoel van teleurstelling. Waarom dat was wist ze eigenlijk niet. Soms dacht Sabine dat Tammy wist dat ze bekeken werd, al keek ze wel uit dat het op zou vallen.

Sinds een aantal weken had Tammy een nieuwe plaats gevonden om haar postfiets neer te zetten en de post te sorteren. Die nieuwe plaats was recht tegenover het keukenraam, zodat Sabine een goed zicht had op het strak zittende kontje als ze zich bukte om de post in de tas te sorteren. Soms leek het wel of ze extra lang zo bleef staan om Sabine een extra blik te gunnen op haar breed geheupte spijkerbroek.

Vandaag fietste Tammy wat moeilijker dan anders en Sabine zag meteen hoe dat kwam. Langs het achterwiel van de fiets danste een lege band links en rechts langs het wiel. Wat een ellende, dacht Sabine. Stortregen en dan ook nog een lekke band. Aan Tammy was niets van deze ellende te merken. Net als op andere dagen zette ze haar fiets tegen de boom aan de overkant, hield haar hoofd een beetje schuin om haar haren uit het gezicht te vegen en begon de natte post uit te sorteren. Sabine voelde zich schuldig over het schouwspel dat zich voor haar ogen afspeelde en besloot aan te bieden om te helpen bij het repareren van de fietsband. Even twijfelde ze nog vanwege de onbestemde kriebels die ze in haar onderbuik voelde, maar al snel zette ze dit gevoel uit haar hoofd. Ze zou wachten tot Tammy naar de brievenbus zou komen en het haar dan vragen. Tammy had inmiddels de pakketjes in de hand en ze begon, zoals altijd, aan de overkant met het bezorgen. Pas over enkele minuten zou ze er zijn.

‘Goeiemorgen’, zei Sabine.
‘Goeiemorgen.’
‘Wat een hondenweer, hè’, vervolgde Sabine, toch nog niet geheel overtuigd van zichzelf.
‘Ja, waardeloos. Ik ben doorweekt. En nou heb ik ook nog net mijn band lekgereden’, klonk het een beetje mistroostig uit Tammy’s mond.
‘Ik zag het toen je aan kwam fietsen. Als je wilt kan ik je wel even helpen met het plakken van je band. Dan is het in ieder geval wat minder ellendig vandaag.’
‘Echt waar? Dat zou ik wel te gek vinden, want ik ben pas net aan mijn ronde begonnen.’
‘’Tuurlijk. Is geen probleem. Pak je fiets even, dan halen we de tas er vanaf en zetten we ‘m op zijn kop.’
‘Tof’, zei Tammy, ‘ik ga hem meteen pakken.’ En ze liep terug naar haar fiets.

Ineens realiseerde Sabine zich dat ze maar bar weinig kleren aanhad. Ze droeg een lichtblauwe, satijnen string afgewerkt met donkerblauwe kant. Daaroverheen droeg ze een korte, zwart satijnen ochtendjas. Weliswaar lingerie die er zijn mocht, maar toch eigenlijk iets te onthullend voor de buitenwereld. Hoewel Sabine eventjes overwoog zich te gaan aankleden, besloot ze om dit niet te doen.

Tammy zou kunnen denken dat ik preuts ben, of me bedreigt voel, dacht ze. Eigelijk voelde Sabine zich wel lekker zo. Ze wist dat ze er goed uitzag en haar lingerie gaf haar nog een beetje extra zelfvertrouwen. Ze kreeg zelfs een beetje de kriebels om zich uitdagend te gaan gedragen. ‘Hou op’, zei ze streng tegen zichzelf en ze trok haar ochtendjas nog eens goed dicht. Ze was zich er niet van bewust dat de contouren van haar heupen en haar stevige borsten nu nog beter zichtbaar waren.

Tammy had inmiddels de fiets gehaald en hield voor de deur even in omdat ze niet zomaar de natte fiets de gang in wilde duwen.
‘Loop maar door, hoor. Er liggen tegels op de vloer dus alle nattigheid is straks zo opgedweild. Doe je jas maar even uit dan pak ik een reparatiesetje. Weet je wat, zet de fiets in de woonkamer daar hebben we meer ruimte.’
Tussen de keuken en de woonkamer was inderdaad een zee van ruimte. De woonkamer was groot. Er stond in de zithoek een groot bordeaux gekleurd velours bankstel op een gigantisch Perzisch vloerkleed. Verder stonden er alleen een paar grote dingen zoals lampen, kandelaars, een grote salontafel en een secretaire tegen de wand. Aan prulletjes in huis hadden ze duidelijk een hekel.

Tammy reed de fiets de woonkamer in en was begonnen de fiets op zijn kop te zetten toen Sabine binnenkwam met de plakset.
‘Zo’, zei ze, ‘zullen we zo eens kijken of we die band geplakt krijgen. Doe je jas uit, joh. Hang ‘m hier maar over de stoel.’
Tammy knoopte het heuptouwtje los van haar doorweekte windjack en ritste hem daarna open. Voorzichtig trok ze haar vastgeplakte armen uit de mouwen. Sabine moest even diep ademhalen. Langzaam blies ze de lucht tussen haar lippen weer uit. Ze hoopte dat Tammy het niet had gemerkt. Door het windjack was ook het T-shirt nat geworden. Of liever gezegd doorweekt. Ze droeg geen BH en door het witte shirt waren duidelijk de contouren te zien van haar stevige borsten met donkere, opstaande tepels. Dit alles maakte het geheel tot een opwindend schouwspel.

Tammy leek zich in het geheel niet bewust van haar voorkomen, of liet daar in ieder geval niets van merken. Sabine had zich snel hersteld, hoewel zich er een soort spanning van haar meester maakte die haar opwondt. En dit gaf haar zelfvertrouwen.
‘Hoe is het met Robert’, vroeg Tammy, ‘ik heb hem al maanden niet meer gesproken.’
‘Het gaat goed met hem. Hij heeft geen last meer van zijn hernia sinds die operatie en heeft zich weer helemaal op zijn werk gestort.’
‘Hij zal wel altijd een workaholic blijven, denk ik.’
‘Ja, dat denk ik ook. Wil je een droog shirt misschien? We hebben ongeveer dezelfde maat. Ik heb boven nog wel wat hangen.’
‘Nou’, zei Tammy, ‘eigenlijk denk ik dat ik dat wel heel fijn zou vinden. ‘Dit hier’, zei ze en ze plukte aan haar shirt, ‘kan ik uitwringen.’ Het leek er op dat Tammy haar borsten even een beetje naar voren duwde terwijl ze dat zei en Sabine was het subtiele gebaar niet ontgaan.

Ondertussen was ze al aardig opgewonden geraakt van de situatie en de gedachten aan de mogelijkheden die het bood.
Niet eerder had ze de kriebels gekregen van een vrouw, maar nu leek het wel of de opwinding haar wil overnam.
‘Loop even mee naar mijn slaapkamer, dan kun je zelf iets uitzoeken wat lekker zit’, zei Sabine.

Sabine ging Tammy voor naar boven. Terwijl ze de trap opgingen deed Tammy moeite om haar ogen van Sabine’s waggelende billen af te houden. Ze bewogen dan ook met een stuk meer zelfvertrouwen en uitstraling dan enkele minuten geleden.

Dit was Tammy opgevallen en nu realiseerde ze zich dat ze verstrikt was geraakt in het spel van subtiele uitdaging en afstoting. Ze begon ervan overtuigd te raken dat dit wel eens een hele lange ochtend zou kunnen worden. ‘Als de post voor twee uur bezorgd is, is er niets aan de hand’, hoorde Tammy zichzelf rekenen, ‘ik heb dus nog wel een uurtje of wat.’
Jezus, ik geloof dat ik al besloten heb wat ik wil, dacht ze, en ze kneep haar benen even stevig tegen elkaar.