Man en macht

Ik beschouw mezelf als een redelijk mens. Ik ben vriendelijk, geduldig en aardig. Kalmte is mijn tweede naam. Ik denk dat ik best een eind zou komen als zen-goeroe, of boeddhistische monnik. Maar er is één ding dat me meteen op de kast krijgt: oneerlijkheid. En hoe vaak ik het ook probeer, op die trigger lijk ik geen vat te krijgen.

Geïrriteerd draai ik cirkeltjes op het opengeslagen blad van mijn kladblok. Zo lijkt het net alsof ik schrijf, terwijl ik feitelijk mijn grootste irritatiefactor visueel probeer uit te sluiten. Luisteren moet ik helaas wel. Daar kom ik niet onderuit. “…Dus heb ik besloten om een nieuwe website te lanceren.” Ik cirkel wat harder en schep genoegen in het langzame scheuren van de papiervezels onder de druk van het balpenkogeltje. Ik neem een hand-out van het rondgaande stapeltje en geef de rest door naar links. Mijn ogen scannen het papier. Ik kan een grinnik van leedvermaak niet onderdrukken. Snel schraap ik mijn keel. Misschien klinkt het alsof ik me verslikt heb. Maar zijn sneer klinkt al van de andere kant van de tafel. “Is er iets Sofie?” Vanuit mijn ooghoeken zie ik mijn collega’s in elkaar krimpen. Ik recht mijn rug en kijk hem onverschrokken aan. Tim van Dale. Of zoals wij hem noemen: Terror Tim. Onze nieuwe chef, die met zijn volle bos donker haar, staalblauwe ogen en vierkante kaak het complete plaatje is: razendknap, gespierd en intelligent. Maar aantrekkelijk vind ik hem allerminst. Althans… Hij is absoluut eye-candy, maar in de drie weken dat hij hier werkt heb ik hem niet één keer zien lachen. Logisch, aangezien hij een nog grotere hekel aan mij lijkt te hebben dan ik aan hem. “Wie heeft dit geschreven?” vraag ik met mijn aardigste stem. Ik doe écht mijn best. “Ik.” “Oké…” Ik hou de hand-out omhoog. “Dus dit is het concept voor de nieuwe website tekst?” Tim knijpt zijn ogen samen. Ik hoor mijn collega’s inwendig zuchten. Niet weer. “Dit is de afgeronde tekst,” zegt Tim gedecideerd. “Sterker nog, het staat al online.” De zelfingenomenheid druipt van zijn woorden. Ik kan me niet meer inhouden. “Wat? Dat meen je niet. Het staat vol spelfouten en kromme zinnen.” Zijn kaakspieren spannen zich aan. “Sofie…” “Dus je investeert in een nieuwe website om professioneel over te komen en dan zet je deze tekst erop? Wat voor indruk denk je dat de klanten krijgen als ze dit lezen?” “Dit is de tekst. En dat blijft het.” “Geef me vijf minuten. Dan…” “Nee!” Deze keer klinkt het echt dreigend. “Maar… waarom dan niet?” roep ik gefrustreerd uit. Bruusk komt Tim uit zijn stoel omhoog. De koffiekopjes trillen vervaarlijk als zijn vuist op de tafel dreunt. “OMDAT IK DE BAAS BEN!” Even kijk ik hem alleen aan. Dan sta ik op, loop naar hem toe en sla hem met mijn vlakke hand in zijn gezicht. Razend stamp ik de vergaderzaal uit.

De rest van de ochtend negeer ik hem. Als ik zijn voetstappen achter me hoor, draai ik me dan ook resoluut om. Om een verder handgemeen te voorkomen, wel te verstaan. Want hoewel de anderen voor hem kruipen, ben ik echt niet bang voor hem. Arrogante kwal. “Ik ben even naar het andere filiaal. Ik ben over een uurtje weer terug.” Opgelucht loop ik even later naar de personeelsruimte voor een kop koffie. Ondanks dat ik hem net weg heb zien gaan, loop ik toch langs Tim’s kantoor. Het is echt leeg. Fantastisch. Dan valt mijn oog op zijn computer, die nog aan staat. Mijn vingers beginnen te jeuken en ik knijp in mijn mok. Geef me vijf minuten. Ik wissel drie keer van gedachten, kijk achter me of de kust veilig is en duik achter zijn computer.

Tijd gaat snel voorbij. Behalve als je weet dat het zwaard van Damocles boven je hoofd hangt. Ik bijt op mijn nagels. Tim is al een half uur terug op kantoor en ik weet zeker dat hij achter zijn computer zit. Maar ik hoor niets. Geen gevloek, geen getier. Totale stilte, wat me meer verontrust dan toen hij schreeuwde. En de stilte houdt aan, de hele middag. Om twee minuten over vijf loop ik met mijn collega’s in colonne naar de personeelsruimte, om onze jassen en tassen te pakken. Net als ik denk ik dat er ongestraft mee weg ga komen, hoor ik zijn stem vanuit het kantoor. “Sofie, kan ik je even spreken?” Ik voel verschillende medelevende blikken op me rusten. Maar zij hebben geen idee. Tim is niet zomaar boos deze keer. Hij is woest. En ik weet waarom. Ik wacht expres tot iedereen de afdeling heeft verlaten. En om Tim nog extra te irriteren. Ik weet dat ik misschien te ver ben gegaan deze keer, maar hij moet niet denken dat ik zijn schoothondje ben.

Rustig loop ik Tim’s kantoor binnen. “U heeft me ontboden, meneer van Dale?” Tim staat aan zijn bureau. Ongetwijfeld om aan te tonen dat hij met zijn 1 meter 90 groter is dan ik. Apenrotsmentaliteit. “Kun je mij uitleggen wat dit is?” Hij wijst naar zijn computerscherm, waar een Word-document open staat. Elke spier van zijn lichaam verraadt zijn ingehouden woede. Zijn stem klinkt daarentegen kalm. Te kalm. Alsof ik niet weet waar hij het over heeft, loop ik om zijn bureau heen en kijk naar het scherm. “Dat is…” ik lees de titel van het document hardop voor. “Aangepaste tekst voor de website.” Tim doet een stap dichterbij, me intimiderend met zijn lengteverschil. “Waarom doe je nooit wat je gevraagd wordt?” “Ze zeggen dat je niet altijd krijgt wat je vraagt, maar wat je nodig hebt.” “Oh werkelijk?” Zijn stem is zo zacht dat hij bijna fluistert. En hoewel zijn nabijheid me eerst aanspoorde om hem verder te tarten, word ik er nu onrustig van. Onwillekeurig zakt mijn even blik af naar zijn volle lippen, maar herstel me meteen en kijk hem uitdagend aan. “Dat stond op mijn theezakje vanmorgen bij het ontbijt. Dus dan zal het wel waar zijn toch?” “Oh, het is zeker waar.” Zijn rechterhand haakt zich om mijn middel en trekt me naar zich toe, terwijl zijn mond hongerig bezitneemt van de mijne. De warmte van zijn lippen en de woestheid van zijn tong die de mijne ongenadig straft en tegelijk liefkoost maken me zo in de war dat ik een paar tellen niet kan reageren. Mijn adem stokt en als ik weer inadem, bedwelmt zijn mannelijke geur mijn zenuwstelsel. Het is alsof ik alleen nog instinctief reageer. Denken lukt niet meer. Vol overgave kus ik hem terug. Mijn vingers glijden over zijn kaak, over de honderden kleine stoppeltjes die zijn wangen die sexy grijze waas geven. Langs zijn nek naar beneden, naar de knoopjes van zijn overhemd. Ineens besef ik wat ik doe. Wat híj́ doet. Woedend duw ik hem van me af. “Rotzak. Ik weet precies wat je aan het doen bent. Je probeert me te manipuleren. Jij denkt dat ik voortaan doe wat jij wilt als je me verleidt.” “Is dat wat je denkt?” Zijn lippen strijken over de mijne en ik vervloek mezelf dat hij me opnieuw de adem beneemt. Zijn blauwe ogen boren zich in de mijne. “Prima. Dan ga jij toch bovenop? Dan kun je met mij doen wat je wilt.”

Voor ik kan antwoorden trekt hij me bovenop zich in zijn bureaustoel. Zijn ene hand verstrengelt zich in mijn haar in een hete kus, de ander om mijn billen. Mijn handen zijn vrij, en ik trek aan zijn haar om zijn mond los van de mijne te krijgen. “Ik snap het niet. Ik dacht dat je een hekel aan me had,” breng ik hijgend uit. “Je maakt me gek. Absoluut. Op iedere mogelijke manier. Maar vooral als je tegen me in gaat.” Hij drukt zijn kruis omhoog en wrijft zich tegen me aan. Ik kreun als ik voel hoe hard hij is. En groot. Mijn weerstand wankelt. Zijn hand glijdt verder over mijn billen naar beneden, onder mijn rok. Ik kreun als hij me streelt. Langzaam, maar doelbewust bespeelt hij elk gevoelig plekje, tot mijn ademhaling op hol slaat. “Tim, we kunnen dit niet doen,” breng ik moeizaam uit. “Niet?” fluistert hij hees tegen mijn lippen. Ik voel hoe hij mijn slipje opzij haakt en voorzichtig twee vingers diep bij mij naar binnendringt. Mijn spieren spannen zich aan om zijn vingers en ik hijg op het ritme dat hij gestaag opvoert. Sneller, harder, dieper. Ik voel de spanning opbouwen, mijn nagels klauwen in zijn shirt en als hij zijn vingers nog eens diep naar binnen stoot, lijkt de wereld uiteen te spatten. Ik kom. Hard, heftig en ongecontroleerd, voor mijn gevoel minutenlang, tot ik uitgeput op zijn schouder zak. Met een tevreden grijns drukt Tim een kus in mijn haar. “Kijk. Dát, Sofie, is een geluid dat ik veel liever uit jouw heerlijke mond hoor dan altijd ‘Nee’.” “Klootzak,” vloek ik loom tegen de kraag van zijn overhemd. “Liefje toch…” Het klinkt onverwacht teder. Maar ik weet beter. Hij duldt geen tegenwerpingen. De hand in mijn haar trekt mijn hoofd voorzichtig maar gebiedend naar achteren, totdat hij me aan kan kijken. Met zijn andere hand knoopt hij zijn broek los. “Daarvoor ga ik je neuken. Hard en diep. Net zo lang tot je alleen nog maar mijn naam schreeuwt.” Zijn donkere, fluwelen stem doet alle spieren in mijn buik heftig samentrekken. Ik zou moeten protesteren, het niet toestaan dat hij zo tegen me praat. Maar mijn lichaam verraadt me. Ik wil hem te graag. Maar ik heb een troef achter de hand. Hij wil mij ook. Zonder het oogcontact met hem te verbreken, duw ik zijn hand weg, en laat de mijne in zijn boxershort glijden. Zijn verbazing is onbetaalbaar. “Niet als ik jou eerst neuk.” Om mijn woorden kracht bij te zetten laat ik me over zijn harde pik heen zakken. Ik voel hoe zijn vingers zich verstrakken in mijn haar en het kost me al mijn kracht om het zelf niet uit te schreeuwen. Oh God, wat is hij lekker. Diep neem ik hem, zo diep als ik kan, en rol met mijn heupen. Daarna nog eens. Ik voel hoe zijn hartslag onder mijn vingers tegen zijn borstkast beukt. Hoe zijn ademhaling hapert bij elke beweging. Ik zal hem krijgen. Folteren. We zullen zien wie het eerst toegeeft. Steeds sneller beweeg ik, wilder, heftiger, onze ogen met elkaar verklonken in een geluidloze machtsstrijd. Dan grijpt Tim plots mijn gezicht tussen zijn handen en houdt me stil. Zijn ogen flitsen van mijn ene oog naar het andere en weer terug. “Sofie…” Zijn ogen sluiten zich in overgave. Tergend langzaam stoot hij bij me naar binnen en ik hap naar adem. Zijn tong vindt de mijne en ik kreun in zijn mond. Hij stoot opnieuw en dan is er geen houden meer aan. Hij neukt me zoals hij heeft beloofd. Hard en diep, en hartstochtelijk. Er zijn maar een paar stoten voor nodig. Mijn beeld wordt zwart, terwijl alles om me heen begint te draaien. Ik klem me aan hem vast en hoor aan zijn diepe gegrom dat mijn hoogtepunt hem mee de afgrond in trekt.

Compleet uitgeput hang ik in Tim’s armen, zijn vingers zacht strelend door mijn haar. Ik kan het niet geloven. Is dit echt dezelfde Tim die ik amper een half uur geleden verachtte? “Je begrijpt dat we dit nog heel vaak gaan doen?” Zijn stem klinkt nog steeds hees. Het klinkt sexy als hij zo praat. “In het magazijn, op de vloer van de vergaderruimte, op dit bureau… En allemaal onder werktijd.” Met een zachte lach duw ik me van hem af en trek mijn rok recht. “En jíj́ begrijpt dat ik dit moet melden bij de tuchtcommissie?” Tot mijn genoegen trekt Tim wit weg en ik tik hem met mijn wijsvinger op het puntje van zijn neus. “Boop. Grapje schatje. Ik zie je morgenochtend.”

Christina.