De naam Martin Praxler 4 SR klinkt de lezer niet bekend in de oren? Ik moet bekennen dat ik er tot voor kort ook nog nooit van had gehoord. De Martin Praxler is een zeldzaam autootje. Er zijn in 1957 slechts vijftien stuks gemaakt, allen bordeauxrood met gele achteruitkijkspiegels.
Drie Martin Praxlers verongelukten in één week en de productie werd onmiddellijk gestaakt. Niet veel later ging het bedrijfje, dat amper vijf jaar had bestaan, over de kop. Nu kosten de overgebleven dertien Martin Praxler 4 SR’s kapitalen. En andere typen Martin Praxlers zijn nauwelijks goedkoper.
In een barretje in Arnhem kwam mij onlangs een sensueel verhaal ter ore met deze auto in de hoofdrol. Er zijn mij in dit desbetreffende café, dat u vindt in de Tweede Kortehoefstraat, al heel wat van zulke mooie verhaaltjes ter ore gekomen.
Volgens de babbelende dame in het café speelde een Vlaamse reiziger een hoofdrol in dit verhaal. Bij nader onderzoek bleek de reiziger niet Vlaams maar Italiaans. De man heette Enzo Pironi.
Hij was ten tijde van het verhaal tweeëndertig jaar oud. Toen, we spreken over de beginjaren nul, reisde hij voortdurend Europa door omdat hij ‘iets zocht’ in zijn leven. Ten tijde van dit verhaal was hij neergestreken in een garage in Brussel.
Wat hij zocht, en of hij het heeft gevonden, weet ik helaas nog steeds niet. Hij moet nu ergens in Canada zitten maar daar is mijn pad stukgelopen. Brussel en Italië zijn nog tot daar aan toe, maar men kan toch moeilijk van mij verwachten dat ik ook eventjes naar Canada afreis? Ik bedoel: ik ben ook maar een zelfstandige journalist die zichzelf moet financieren.
Gelukkig trof ik in Brussel nog mensen die hem gekend hebben. Enzo bleek een rustig type te zijn geweest, meer iemand van ironische opmerkingen dan van dijenkletsende moppen. Iemand van wie je weinig last hebt, een lezer, denker, intellectueel zonder praatjes, heel bescheiden.
Enzo kwam volgens de getuigen pas echt tot leven als het om vrouwen ging. Er was volgens zijn vrienden geen feestje waarbij hij zonder vrouw naar huis ging, hoewel hij met zijn nieuwsgierige en vriendelijke aard niets van een typische versierder had.
Op een zomernamiddag reed een rode wagen met gele achteruitkijkspiegels de garage in Brussel binnen. Het was de Martin Praxler 4SR waar we al over hebben gesproken. De echte liefhebber weet dat bordeauxrood de enige kleur is waarin de wagen oorspronkelijk geleverd werd. Iemand die pronkt in een groene Martin Praxler maakt zichzelf dus onsterfelijk belachelijk.
De wagen maakte een sissend geluid, vertelde de eigenaar. De eigenaar was een kleine man, die indruk op Enzo maakte omdat hij gespeend was van de patserigheid die je zou verwachten. Dave, de monteur, ontdekte al snel wat het probleem was: een buis was gescheurd. Hij laste de scheur in tien minuten en vervolgens lapte de man routineus vierhonderd gulden. Voor Enzo een half maandloon.
Een dag later reed dezelfde Martin Praxler weer naar binnen. Onmiddellijk kwamen alle garagemedewerkers aangerend. Dave had ze al verteld over de wonderlijke auto en ze waren dolgelukkig dat ze hem nu met eigen ogen konden aanschouwen.
De man vroeg of enkele krassen in de lak weggewerkt konden worden. Tijdens het wachten op de auto raakten Enzo en de verzamelaar in gesprek. Hij had vier Martin Praxlers, zei de verzamelaar. In Zwitserland scheen een verzamelaar te zijn die er zes had. Dat was de enige persoon op aarde die meer Martin Praxlers bezat. Het was ontroerend om te zien hoe de man de leren stoelbekleding aaide.
De man stelde zich voor als Jean-Luc en ze schudden handen. Ze spraken over auto’s en vrouwen, waarbij de een (Enzo) zei dat auto’s het niet redden bij vrouwen en de ander (Jean-Luc) het tegenovergestelde beweerde.
Jean-Luc zei gekscherend dat Enzo maar eens zijn mooie auto’s met zijn knappe vrouw moest vergelijken in Tervuren, waar hij woonde, en Enzo accepteerde de uitnodiging. Hij was zoals gezegd een nieuwsgierig type en hij wilde wel eens ervaren hoe rijke mensen leven.
De volgende zondag reisde Enzo naar Tervuren. Hij belde aan, hekken gleden open, en hij liep de oprijlaan op van een knots van een villa. Jean-Luc kwam op hem afgelopen met een brede glimlach.
Op de oprijlaan begon Jean-Luc zich te excuseren voor zijn rijkdom. Hij zei dat zijn rijkdom alleen maar kwam omdat de wereld zo stom was. Op de beurs was hij begonnen met haast niets en hij was er steeds rijker mee geworden. Dat kon dankzij de wet dat alles naar het gemiddelde neigt, legde Jean-Luc serieus uit.
Als iets ondergewaardeerd is, zal het duurder worden. Als iets overgewaardeerd is, zal het goedkoper worden. De kunst was, zei hij, dat je altijd je hoofd erbij moest houden. Je moest geld nooit het niveau van cijfertjes laten ontgroeien want dan was je verloren.
Ze liepen naar de achtertuin, waar ze gingen zitten onder een parasol. Ze keken uit op de allermooist denkbare Japanse tuin, die vanaf hun punt gezien geen einde leek te hebben.
Ze rookten een sigaar. Enzo genoot enorm. Zelf had hij in zijn leven altijd alle eindjes aan elkaar moeten knopen. En wat hij verdiende gaf hij meestal weer uit aan de hotels waar hij moest logeren omdat hij nu eenmaal niet zo dol was op een vaste verblijfsplaats.
– Ah, daar is Mauve.
Een lange vrouw, blond, knap maar geen popje, chique uitstraling en toch eigenzinnig, zo oordeelde Enzo in een seconde, liep op hen af met een mok thee en kopjes op een dienblad. Ze droeg een zwart jurkje dat enthousiast rond haar heupen wapperde.
Jean-Luc stelde haar aan Enzo voor. Ze schonk hem haar delicate hand en een zachtaardige, lieve glimlach. Hij gaf een kus op haar hand en had best meer willen kussen. Dat soort gevoelens overmeesterden Enzo van het ene op andere moment als hij een mooie vrouw zag.
Hij was geen man die zich daarvoor schaamde, integendeel. Hij hield gewoon van ze: wat was daar nou zo verkeerd aan? Slechts een keertje, op een feestje in Milaan, had hij daarmee narigheid gehad (hij was door een patser in elkaar geslagen) maar verder nooit. Of de dames gingen met hem mee of ze zeiden dat ze wel wilden maar niet konden, en soms wilden ze helemaal niet.
Mauve verliet weer de tuin. Alsof Jean-Luc in het hoofd van Enzo kon kijken vertelde hij dat hij problemen had om zijn vrouw te verwennen. Hij hield nu eenmaal van snelle seks maar daardoor was hij al klaar terwijl zij nog in vorm moest komen. Diverse tantrische cursussen had hij gevolgd maar nog steeds raakte hij te snel op drift.
Enzo zei ‘zo zo’ en trok van zijn sigaar. Hij vond het helemaal niet vreemd dat die onbekende man ineens zijn seksleven uit de doeken deed. Seks is natuurlijk beladen, want je gaat er voorstellingen bij maken, maar het is net als elk ander onderwerp, iets waarover je over kunt praten.
Enzo antwoordde door te zeggen dat hij kenner was van vrouwen en misschien wel na wat gesprekjes met Mauve kon helpen om een brug te slaan.
Ze dronken thee en andere mannenthema’s, zoals werk en geld, kwamen bovendrijven. Toen Jean-Luc hoorde hoe weinig Enzo verdiende deed hij een greep uit zijn zak en overhandigde hem ongeveer tien briefjes van tweehonderd gulden. Daar mocht hij iets leuks van kopen, zei hij.
Het volgende gesprekspunt was de jacht. Enzo vond dat iets schandelijks en Jean-Luc vond dat ook. Er was niets onmannelijks aan dierenliefhebberij, vonden ze. Zodoende waren ze snel uitgepraat.
Mauve keerde terug met een krantje en ging naast hen zitten lezen. Ze bezat een kalmte die hij heel aantrekkelijk vond. Enzo moest zich inhouden om niet te likkebaarden.
Enzo en Jean-Luc lieten de thee voor wat het was en gingen naar de garages. Daar stonden vier Martin Praxlers te glimmen, waaronder de 4 SR, en nog acht andere auto’s, die ook heel mooi waren. Jean-Luc aaide weer over het leer. Natuurlijk kon Enzo het niet laten om erin te zitten, de motor te starten en een paar keer gas te geven.
Jean-Luc grinnikte en zei dat je een Martin Praxler in actie moest zien. Hij ging zelf achter het stuur zitten en reed zijn oprijlaan op. Daar reden ze een beetje heen en weer. Grindwolken stoven op. Ineens bracht Jean-Luc de auto tot stilstand want hij had een ideetje.
– Laten we een wedstrijdje doen.
– Maar ik heb geen rijbewijs.
– Dan rij je toch met Mauve?
Ze liepen naar de serre om te vragen of ze mee wilde doen. Ze legde haar krantje weg om hun voorstel aan te horen.
Mijn God, dacht Enzo: dit was absoluut een sensuele vrouw. De zonnestralen die haar gouden lokken lieten glanzen hielpen natuurlijk wel mee: in zonneschijn is iedere vrouw mooi. En ze had klasse.
Ze wilde wel meedoen, zei ze, en ze nam de krant mee naar het terras in de voortuin, waar zij en Enzo zouden wachten tot Jean-Luc terug was.
Jean-Luc pufte en knalde en de Martin Praxler stoof weg. Enzo zwaaide hem uit. Wegdwarrelend grindstof was het enige dat restte en natuurlijk het zeurende geluid van de motor in de verte.
Enzo draaide zich om voor een subtiel gesprek met Mauve, maar ze stond ineens naast hem, tipte met haar wijsvinger tegen zijn balzak en vroeg of ze aan zijn ding mocht zuigen….
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
