Hij stopt vlak achter me. Ik voel de warmte van zijn lichaam bij mijn hoofd. Zachtjes streelt hij mijn haar. Dan buigt hij zich voorover, zijn lippen op mijn borst. Hij zuigt aan mijn tepel, neemt haar tussen zijn tanden en trekt. Hij laat los, neemt mijn borst in zijn warme hand en ineens voel ik een scherpe pijn aan mijn tepel. Ik haal diep adem en hoor hem zachtjes grinniken, terwijl hij zich alweer naar mijn andere borst buigt. Die krijgt dezelfde behandeling: zuigen, bijten, trekken. Ik anticipeer op de pijn die daarna zal volgen. Die is er niet minder om. Ik schrik er alleen niet zo van.
“Wat natuurlijk ook kan,” begint hij, terwijl hij zich uitstrekt naast me op het bed, “is dat we er een beha van maken. Dan verbind ik ze met een mooie ketting die ik dan strak genoeg achter je nek langs laat gaan, zodat die je borsten omhoog houdt.”
Zijn vinger glijdt over mijn lichaam, rond mijn borsten. Een zachte streling waarvan ik kippenvel krijg, zodat mijn tepels nog meer rechtop willen staan. Ik voel ze drukken tegen de stevige klemmen die dat onmogelijk maken.
“Ik laat het kettinkje kruislings over je borst lopen, zodat het er mooi uitziet zo onder je jurk vandaan.”
“Maar dat hou ik nooit lang vol!” onderbreek ik hem, bij de gedachte aan het gewicht van mijn borsten hangend aan mijn tepels en daar dan ook nog het gewicht van een jurk overheen.
Hij legt zijn vinger op mijn lippen. Ik moet stil zijn.
“Dat hoeft ook niet. Een paar uur maar. We gaan uit eten. Naar een gezellig restaurant. Tafeltje voor twee, kaarsje, wijntje. Jij hebt de menukaart voor je maar je bladert niet. Je doet je best een keuze te maken, maar er is iets dat voortdurend, zacht maar aanwezig je aandacht vraagt. Ik vraag of je een voorafje neemt. En jij antwoordt dat je liever wilt kijken of je aan het eind nog zin hebt in een toetje. Je ogen dwalen nog even over de gerechten en dan sluit je met een zucht de menukaart. Alsof hij op dit teken gewacht heeft, verschijnt daar direct een ober naast je. Of je je keuze hebt kunnen maken? Je glimlacht naar hem op en doet je bestelling. Allemaal net zo vriendelijk en beleefd als normaal. Alleen net een fractie later.”
Ik glimlach. Ik kan het me levendig voorstellen. Die zachte, zoete pijn die steeds aanwezig is en die maakt dat ik net niet zo adequaat reageer als normaal. Ik voel ook in het echt nu hoe diezelfde pijn voortdurend kleine signaaltjes uitzendt naar mijn vagina. Ik voel hoe nat en warm ik daar al ben en haal tevreden kronkelend diep adem. Ach, die arme ober. Het kan niet anders dan dat al die seksuele energie die door mijn lijf pulst zichtbaar is aan de buitenkant.
“We praten. We eten. Soms ga je zo op in het gesprek, dat je even je speciale beha vergeet. Maar dan beweeg je je enthousiast naar voren. Het gewicht verandert daardoor en de sensatie die dat veroorzaakt in je tepels maakt dat ineens je blik wazig wordt en je woorden stoppen. Langzaam ga je weer rechtop zitten. Je strijkt met je handen de servet op je schoot nog eens glad. Je glimlacht naar me. Dan pak je je bestek weer op en gaat door met eten. Alsof er niets aan de hand is. Maar ik zie aan je ogen dat het zwaar wordt. De zoete pijn is vervangen door irritatiepijn. Je wil nog wel , maar het wordt steeds moeilijker.
Mijn bord is leeg. Ik leg mijn bestek neer. Jij eet nog twee happen door. Moedig. Dan leg jij ook, met een nauwelijks hoorbare zucht, je bestek op je bord. Je kijkt me aan. Weer die glimlach. ‘Wil je nog een toetje?’ vraag ik. ‘Ik weet het niet.’ antwoord jij. Je wil niet opgeven. Ik wenk de ober en vraag om de dessertkaarten. Terwijl wij die bestuderen, ruimt de ober af. Ik zie hem telkens een steelse blik op jou werpen. En ik snap waarom. Door jouw interne strijd zie je er zo kwetsbaar uit. Je ogen glanzen. Je ben zacht en toegankelijk. Een man moet wel blind zijn, wil hij dat niet zien.”
Ik voel precies wat hij bedoelt. De herinnering aan de keer dat hij me met klemmetjes op boodschappen liet doen, ligt nog vers in mijn geheugen. Ze waren klein en niet zo strak. Ik voelde ze nauwelijks. Zachte tintelingen zo af en toe. Stelde eigenlijk niet zoveel voor. Maar na een half uurtje veranderde dat. De gevoeligheid nam ineens in razend tempo toe. Die twee kleine plekjes op mijn lichaam groeiden in aandacht tot buitenproportioneel. Het werden sirenes die alleen nog maar riepen: verlos ons, verlos ons! Hij zag me worstelen, ik zag het aan zijn blik. Maar hij vroeg me rustig te bedenken of we alles nu hadden voor het eten. En ik wist dat ik moest voorkomen dat we iets zouden vergeten. Ik deed mijn best, maar inmiddels was ik in staat om daar ter plekke in het gangpad van de supermarkt door iedereen genomen te worden als die maar mijn tepels zou bevrijden!
“De ober vraagt of we nog iets willen bestellen. Ik kijk over mijn menukaart naar jou en zeg ‘Nee, dank u.’ tegen de ober. Jij haalt opgelucht adem. Ik vraag om de rekening. Als de ober die komt brengen, vertel ik hem dat we nog iets met hem willen bespreken en of er een plek is waar dat even rustig kan. De ober kijkt me enigszins verbaasd aan, maar zegt dan hem te volgen. Ik sta op, steek mijn hand naar je uit die jij vragend aanneemt. Ik duw je zachtjes voor me uit. De ober neemt ons mee naar een kantoortje. Hij sluit de deur achter ons en wacht op wat komen gaat.
Er staat een bureau. Ik laat jou je handen op de rand zetten en haal een touw tevoorschijn waarmee ik ze vastbind aan het bureau, zó dat je ze niet meer kunt bewegen. Ik ga achter je staan, spreid je benen en til je mooie, lange rok op. Die leg ik over je rug. Onder je rok ben je, zoals het hoort, naakt. Ik haal een condoom uit mijn zak en geef die aan de ober. Ik vertel hem dat hij exact vijf minuten heeft om zich helemaal uit te leven. Dat hoef ik hem geen tweede keer te zeggen. Daar weet hij wel raad mee. Hij pakt je bij je heupen en gaat vervolgens als een beest tekeer. Hard, ruig en diep. Precies zoals jij altijd wil.”
Ik lig nog steeds op het bed, naakt, gespreid en geketend. Hij ligt naast me en fluistert zijn verhaal. Maar hij raakt me niet aan. Toch voel ik het. Ik voel die ober. Ik voel de stoten. Ik voel zijn lichaam hard tegen mijn billen slaan. Mijn lichaam spant zich. Ik trek aan mijn boeien.
“Dan tik ik hem op zijn schouder. ‘Vijf minuten is vijf minuten’ zeg ik. Hij trekt zich terug. En ik neem zijn plek in. Ik trek je billen hard uit elkaar, steek twee vingers in je en voel je nattigheid. De ober staat er wat verloren bij. ‘Ga jij daar maar’ zeg ik en wijs naar het bureau. Hij klimt erop en gaat voor je zitten met zijn penis voor je gezicht. Even kruisen onze blikken en dan komen we allebei tegelijk bij je binnen. Hij pakt je hoofd stevig beet en gaat verder waar hij gebleven was. Hard, ruig en diep. En ik vul je van achteren. We bewegen tegelijk. Als zijn beweging je naar achteren duwt, duw ik je naar voren. Je kunt geen kant op.
Het duurt niet lang en de ober komt klaar. Zijn sperma druipt langs je kin. Tegelijk trekken we ons terug. Daar sta je dan. Alleen. Leeg. Ik pak je kin beet en til je hoofd op. ‘Bedank die vriendelijke ober eens netjes’ zeg ik. En jij zegt, zacht maar duidelijk, dank je wel. Ik heb je goed opgevoed.
De ober vertrekt. We zijn samen. Ik heb nog steeds je kin beet en kijk recht in je ogen, zodat jij al kan zien wat er hierna gaat gebeuren. Ik glimlach, strijk met mijn duim over de al droger wordende plekken op je kin, op je lippen. Ik duw mijn duim naar binnen en draai je hoofd zo, dat ik vanaf daar waar ik naast je sta net zo makkelijk in je mond kan komen. Ik grijp je haar, houd je hoofd op de juiste plek en beweeg. Heerlijk langzaam. Ik heb geen haast. En zo te zien ga jij ook nergens heen.”
Alsof zijn verhaal nog extra kracht bijgezet moet worden, grijpt hij ook in het echt mijn haar. Hij trekt mijn hoofd achterover en ik voel zijn warme adem op mijn lippen als hij verder gaat.
“Ik beweeg tussen jouw zachte, warme, vochtige opgezwollen lippen. En als ìk klaarkom, slik je dat braaf in. Ik ben trots op je. Je hebt het goed gedaan. Ik geef je een kus op je voorhoofd. Dan maak ik de touwen los, doe je rok netjes en strijk zachtjes met mijn vingers over je borsten. Ik open de deur en laat je voorgaan.”
Hij laat mijn haar los.
Hij raakt me niet meer aan.
Hij zegt niets meer.
Ik hoor alleen nog maar mijn eigen gejaagde ademhaling. Ik voel de boeien om mijn polsen en enkels. Ik voel de spreiding van mijn benen en alles wat daartussen gebeurd lijkt te zijn. Dan voel ik hoe droog mijn mond is en lik mijn lippen.
“En als we thuis zijn, dan zal ik je mooie, speciale beha langzaam losmaken.”
