Berichtdoor Ryan » di 31 december 2002, 15:00
Lieve Paula,
Ook ik heb de hele topic gelezen en reageer nu pas.
In eerste instantie kon ik niet reageren, zoveel complicaties er in deze situatie zitten.
Gaandeweg, de verschillende reacties lezende, toch ook van mij een reactie.
Eigenlijk sta ik met een mond vol tanden. Ik besef, dat elke welgemeende opmerking of advies consequenties heeft, als je je er door laat beïnvloeden. En dat doe je. Maar niemand anders op dit forum dan JIJ hebt de gevolgen. En dat laat me zeer voorzichtig zijn met mijn mening en uitspraken.
Het makkellijkste was dan ook: helemaal niet reageren. Maar je zei, met niemand anders hier over te kunnen praten. Dus toch maar.
Maar wat ik ook zeg, zie het als een mening van iemand, die denkt eerlijk je iets te willen zeggen, maar daar niet de gevolgen van ondervindt. Iemand, die ook niet alle relevante dingen weet, wat nog meer van invloed is, want je vertelt alleen maar, wat jou bewust is.
Je kunt, en moet denk ik, twee hoofdaspecten in het oog houden. Het moeilijke, maar ook het heel fijne. Ieder zal duidelijk zijn, dat je in een enorm moeilijke situatie gekomen bent, en laat de schuldvraag of de ALS-vraag dan maar weg. Goed voor moraalapostelen, maar daar heb je niets meer aan. Maar de historie speelt wel een belangrijke rol voor hoe je in de toekomst de dingen accepteert en er het beste van maakt.
Dan het fijne: Met alle respect voor de moeilijkheden: Je hebt een nieuw leven in je. Een leven, dat verbonden is met jouw lot en dat van zijn/haar vader en alle familiebanden daar om heen. Een leven, dat het kan gaan maken in deze wereld, veel goed kan doen voor jou en de mensheid. En dat leven groeit nu in jou. Heel mooi toch? JIJ koos er voor dat niet te laten aborteren, wat misschien ogenschijnlijk makkelijker zou geweest zijn, maar in werkelijkheid de problemen anders zou leggen.
Ik denk dan ook, dat je vanuit deze positieve gedachte van het mooie leven in je, de moeilijke kant kunt gaan benaderen.
En, omdat de vader net zo goed en evenveel deel van het ouderpaar is, dus ook de vader. En moeilijk is het, daar wil ik niet omheen draaien.
Hoe de vader ook staat in zijn gezin, met eigen kind met je vriendin, het is de vader van jouw kind en je zult je leven lang daarmee een co-ouderschap hebben, goed of slecht. Laten jullie als co-ouders dan kiezen om het dan goed te laten zijn. DAT is wat je kindje verdient!
Eigenlijk volgt alles andere uit die gedachte en streven om goede co-ouders te zijn. Het is ook niet zo, dat hij moet kiezen tussen jou of zijn huidige vrouw/jouw vriendin. Hij moet kiezen om voor al zijn kinderen een goede co-ouder te zijn. En met wie hij dan in welke vorm samenleeft is een ander verhaal.
Jouw vriendin heeft daar in dus ook een belangrijke rol bij en ook een belang daar bij, ook al heeft ze zelf daar niets aan kunnen doen. Tenminste niet actief. Mogelijk passief, want haar man heeft een kind bij jou verwekt en was daartoe moreel en psychologisch en fysiek toe in staat. De vader van het kind van jouw vriendin is daardoor co-ouder geworden van jouw kind. Die kinderen zijn dus half-broer/zus.
Het is onmogelijk en ook onmenselijk om dat weg te stoppen. Zeker ook al, omdat dan jouw kind haar biologische vader/broer/zus dan niet als vader/broer/zus zal mogen hebben, en dat is bijna een misdaad, vind IK.
Met alle vreselijke moeilijkheden naar wie dan ook toe. Het zal alleen in goede banen kunnen komen, als alle betrokkenen er exact van weten en samen willen kiezen om in het belang van ALLE betrokken kinderen goede co-ouders willen zijn en hun eigen fouten/nalatigheden onder ogen willen zien.
Niet als wraak, niet als frustratie, maar in de oprechte hoop om kinderen in de wereld te hebben kunnen zetten, die het gaan maken in HUN leven.
Dat betekent niet, dat daarmee de ouders alles moeten opofferen en niet zelf ook gelukkig mogen zijn. Integendeel. Gelukkige ouders maken gelukkige kinderen.
Veel sterkte en... positief en blij zijn.
Hans (vader van 4 kinderen)
[This message has been edited by Ryan (edited 31-12-2002).]
