*Relatie-advies

[Pittig]

Beste lezers,


Ik heb nu ongeveer anderhalf jaar een relatie met een geweldig meisje maar de laatste tijd zijn er wat strubbelingen.

Even een korte samenvatting:

-allebei een ruime ervaring in relaties
-zij komt uit een geweldadige relatie die vijf jaar heeft geduurd en waar zij nog steeds hinder van ondervind
-ze heeft een historie van therapie maar is er een aantal maanden geleden mee gestopt
-ikzelf ben nogal dominant maar ben wel erg lief voor haar
-bepaalde het eerste jaar het tempo en ritme van de relatie maar dat is de afgelopen maanden eigenlijk vervaagd in een samenspel(gelukkig maar!)


Het probleem tussen ons is eigenlijk vooral te versimpelen door een vertrouwens-kwestie.
En dan heb ik het met name over het lezen van persoonlijke zaken in computer en telefoon.
Daardoor kwam ik erachter dat er bepaalde personen in vertrouwen werden genomen die ik bedreigend vond voor mij en mijn relatie.
Ik werd daardoor kwaad en onzeker omdat ik erachter kwam dat ze vond dat ik mij afsloot voor haar de afgelopen maanden.
Natuurlijk wist ik dat wel maar ik dacht dat ik mijn eigen problemen het beste met mezelf kon oplossen dan dat ik het zou delen.

Een aantal weken geleden hadden we alles uitgesproken inclusief afspraken maar afgelopen Zondag barstte de bom door een misverstand(?) over het wel of niet openen van een (onbelangrijke) brief aan haar gericht.
Ik had het niet gedaan en zij dacht van wel.

Alles kwam er uit in een heftige ruzie/discussie en in een tijdspanne van vier uur kwamen we op het houden van elkaar maar wel apart (gaan) wonen. Ze voelt zich nl. niet 'thuis' in het huis waar we samen in wonen.

Het probleem is dat ik het apart gaan wonen als een verlies beschouw maar dat zij dat als een goed iets beschouwd.

Het geeft haar een eigen plek waardoor zij in alle rust het een en ander op een rijtje kan zetten in haar hoofd, waardoor zij zich beter voelt en dat is uiteindelijk goed voor de relatie.
Ik heb er een tegenovergesteld gevoel bij alhoewel het bovenstaande zeer plausibel klinkt.
Ik heb het idee dat een apart wonen het begin van het einde is.


Als iemand hierop wil reageren, hou het dan bij de hoofdlijnen want dat zou mij het meeste helpen.

De afgelopen twee dagen hebben wij het leuk gehad en het lijkt bijna alsof er niets gebeurd is maar ik weet wel zeker dat zij er ook net zo mee bezig is als ik........

Graag wat advies!

Hartelijk dank van een 35-jarige uit Den Haag............

[Serendipity]

edit

[Moose]

Ik werd daardoor kwaad en onzeker omdat ik erachter kwam dat ze vond dat ik mij afsloot voor haar de afgelopen maanden.
Natuurlijk wist ik dat wel maar ik dacht dat ik mijn eigen problemen het beste met mezelf kon oplossen dan dat ik het zou delen.

De afgelopen twee dagen hebben wij het leuk gehad en het lijkt bijna alsof er niets gebeurd is maar ik weet wel zeker dat zij er ook net zo mee bezig is als ik........

Pittig, lees de 2 bovenstaande zinnen nog eens door voor mij, alsjeblieft?

De conclusie die ik hieruit trek, is dat je niet open bent naar je vriendin (waar zij dus ook problemen mee heeft/had) Vind je het echt zo gek dat als zij het gevoel heeft dat je dingen voor haar verzwijgt (met welke reden dan ook, ik probeer hier niet te insinueren dat je onoirbare dingen doet ofzo), dat ze raad bij anderen gaat zoeken? Bij jou kan ze blijkbaar niet terecht, aangezien jij er blijkbaar niet over wilt praten.
Als jij niet open bent naar haar, is het moeilijk voor haar jou te vertrouwen (wat me sowieso al erg moeilijk lijkt na een langdurige gewelddadige relatie) en als jij dan ook nog in haar persoonlijke correspondentie gaat lopen snuffelen, tja, dan wordt het natuurlijk helemaal lastig voor haar, lijkt me.
En dan nog, waarom vind je het eigenlijk zo erg dat ze met anderen over jullie relatie praatte? Dat is wat veel mensen (en zeker vrouwen) doen, als ze ergens mee zitten proberen ze een outside perspective te krijgen van mensen die wat neutraler in de situatie staan dan zijzelf.

Het geeft haar een eigen plek waardoor zij in alle rust het een en ander op een rijtje kan zetten in haar hoofd, waardoor zij zich beter voelt en dat is uiteindelijk goed voor de relatie.

Ik snap dat het eng en naar is voor jou als je vriendin een tijdje ergens anders gaat wonen, maar ik vind het wel een goed teken. Ik denk namelijk (maar dat kan ik verkeerd hebben) dat ze zich lang erg afhankelijk heeft opgesteld, anders was ze niet 5 jaar bij haar ex gebleven, lijkt me. Het lijkt me dus positief dat ze nu in staat is haar eigen keuzes te maken, a. wil dat zeggen dat ze niet bang is voor je en b. dat ze de afgelopen jaren sterker is geworden. Allemaal hartstikke goed.

En of je relatie het overleeft? Tja, dat valt niet te voorspellen. Het enige wat ik wel kan voorspellen is dat, als jij haar probeert tegen te houden terwijl ze echt weg wil, het in elk geval mis loopt.

[codemar]

Zo te lezen vertrouwen jullie elkaar niet.
Jij controleert haar zaakjes, en zij doet dingen waarvan ze weet dat jij het niet goedkeurd.
Duidelijke afspraken maken dus. (liefst in een vriendelijke sfeer).

En ik denk dat als je in een relatie elkaar volledig vertrouwd, en ook weinig behoefte is aan privacy. (en ook geen behoefte aan controles)

Ik zou er alles aan doen om te voorkomen dat ze op zichzelf gaat wonen. Wanneer twee mensen van elkaar houden, willen ze toch zo veel mogelijk bij elkaar zijn?
Het op zichzelf gaan wonen komt op mij over als: "Ik ga door met dingen die jij afkeurt en je kan me niet meer controleren." Niet echt een oplossing die van twee kanten komt.

Praten en afspraken maken.

Codemar

PS niet te veel waarde hechten aan mijn mening, heb totaal geen ervaring als relatie adviseur.

[Pittig]

Beste Moose en Serendipity,


Hartelijk dank voor jullie reaktie.

Jullie begrijpen wel dat ook ik alle zaken van de afgelopen tijd op een rijtje aan het zetten ben.
Ik probeer heel eerlijk te zijn tegenover mezelf maar merk dat de heftige(mannelijke?) gevoelens van ego, angst, arrogantie en onverschilligheid overhoop liggen met het rationele en oprechte liefde voor mijn meisje.

Natuurlijk weet ik dat ik haar niet kan tegenhouden in de keuzes die zij maakt in het leven maar ik ben vooral bang dat onze relatie een zachte dood gaat sterven als ze werkelijk haar spullen gaat pakken en op zichzelf gaat wonen.

Mijn gezonde verstand zegt me dat ik haar keuzes moet respecteren en dat, in haar scenario, we nog heel lang samen en gelukkig kunnen zijn.
Maar er is ook een andere kant in mezelf die schreeuwt dat ze geen begrip heeft voor MIJ en dat ze een stille aftocht zoekt uit onze relatie. Dat ze niet loyaal is. Kortom onzekerheid alom.

Laten we duidelijk zijn, ik weet drommels goed dat ik haar privacy heb geschonden en heb haar ook inderdaad beloofd dat ik het nooit meer zal doen. En inderdaad denk ik dat ze dat toch niet geloofd.

Ik heb vanaf dag 1 heel veel rekening met haar gehouden en heb er altijd voor gezorgd dat ze met mij een fijne en vooral veilige tijd had. Ik realiseer me nu ook dat ik even een paar maanden met mezelf in de knoop zat waardoor ik haar 'vergeten'was en dat ik dat beter met haar had kunnen delen.

Waarom is het achteraf toch zo duidelijk en kan je het daarna niet meer zo makkelijk herstellen?
Waarom kan ik niet meer begrip en inlevingsvermogen tentoonspreiden en er 'altijd' zijn voor haar?
Is dit dan misschien het verschil tussen mannen en vrouwen?

Ik hoop dat ik ervan geleerd heb en ik dank jullie nogmaals voor jullie reaktie. ik zit er heel erg mee, zoals jullie wel zullen merken, maar ik hou jullie op de hoogte mochten jullie dat willen............

Met een vriendelijke groet, Rick666 uit Den Haag................

[princess]

Heel goed dat je zelf herkent en erkent dat je reactie meer gestuurd wordt door je heftige gevoelens van ego, angst, etc dan door de liefde. Aan jou om nu te kiezen of je de balans zo houdt, of dat je toch kiest om de liefde voorrang te geven. Welke keuze gaat je op lange termijn het meeste opleveren??

Ik ben het helemaal eens met Moose dat het een goed teken is dat ze voor haar behoefte opkomt. Gezien haar eerdere relatie is dat een enorme stap voorwaarts. Als jij haar nu gaat proberen over te halen, is dat een vorm van manipulatie. Je wilt dan dat zij haar behoefte opgeeft, om die van jou te vervullen: namelijk je behoefte aan veiligheid door bij elkaar te blijven wonen. Voor jouw gevoel van veiligheid en welbevinden zul je echt zelf moeten zorgen. Door haar nu juist te bewonderen (oprecht) voor de kracht die ze toont om haar oude patroon te doorbreken, kom je vanzelf weer bij haar hart.

Als je écht wilt dat dit goed blijft gaan, vertrouw dan op jezelf en hoe leuk je bent en laat haar vrij om te wonen waar ze wil. Aan jou om jezelf ook echt open te gaan stellen, door regelmatig te laten weten wat er in je omgaat. De leuke dingen en de moeilijke.

En hoe eng het soms ook is, soms moet je ook gewoon accepteren dat je minder bij elkaar past dan je dacht. Kijk naar de realiteit: wat zij zoekt in een man is openheid en vertrouwen. En dat lijkt niet zo goed overeen te komen met wie jij bent. En jij wilt een vrouw die niets liever doet dan jou onvoorwaardelijk volgen en steunen, en dat lijkt niet overeen te komen met wie zij is. Gun jezelf en haar de juiste partner!! En als jij die persoon graag zelf wilt zijn, dan weet je wat je te doen staat: zelf veranderen! Maar dat zal geen gemakkelijke weg zijn.

succes met je overwegingen...en deel ze met je vriendin!

[Moose]

Hai Rick.

Je laatste posting komt op mij heel oprecht en eerlijk over. Praat je ook op die manier met je vriendin? Dat lijkt mij heel belangrijk en heel goed, en als ik haar goed lees uit jouw postings, denk ik dat ze er behoefte aan heeft dat je je op zo'n manier open stelt voor haar. En ik begrijp dat dat misschien eng is, zeker aangezien je tussen verschillende gevoelens/ideeën in zit, en dat is altijd moeilijk uit te leggen, maar als ik jou was zou ik dat zeker proberen!

Succes!
Moose

[Pittig]

Beste Moose,

Vanochtend hebben we er, na een stilte van twee dagen, weer over gehad en hebben de knoop doorgehakt.

Ze gaat in een rustig tempo op zoek naar een eigen ruimte en we blijven een stel.
Ik heb jullie adviezen ter harte genomen en, met pijn in mijn hart, haar verteld dat ik heel trots op haar ben dat ze haar eigen gevoel volgt. Ook heb ik verteld hoe ik me voel eronder en dat ik wil dat zij zich goed voelt.

Ik merkte aan haar dat dat haar goed deed maar waarom voelt dit zo tegen-natuurlijk? Mijn buien gaan zoals de welbekende achtbaan en de stemmingswisselingen gaan van hot naar her. Het ene moment ben ik opgelucht, het andere moment ben ik verdrietig, jaloers en paranoide. Ik ben onzeker over mijn toekomst met haar maar ik probeer me goed te houden. Het is net alsof ik geen controle meer heb maar misschien is dat ook wel goed voor mij.

Ik ben heel erg open naar haar toe over mijn gevoelens maar heb wel het idee dat dat te laat is. Ik wil ook niet constant de zelfde dingen aan haar vragen, kortom ik ben een beetje zoekende.

Gelukkig heb ik voldoende ervaring in verbroken/verstoorde relaties en ik realiseer me terdege dat dit gewoon een fase is maar waarom lijkt het alsof we uit elkaar gaan?

Ik hoop dat ik binnenkort weer wat stabieler ben en ik zal over een weekje weer eens hier op het forum komen om te kijken of ik me wat beter voel.

Nogmaals bedankt iedereen die de moeite heeft genomen om te reageren en ook al ben ik het met sommigen niet eens, het heeft me wel geholpen.

Met een vriendelijke groet,

Rick666 uit den Haag......

[Alfredo]

Ja, het zal niet de eerste keer zijn dat een koppel waarin de één "zwak" lijkt en de ander "sterk" , ze ten diepste gelijkwaardig"kwetsbaar zijn,
alleen valt het bij de één niet op, omdat de ander nét telkens iets eerder struikelt.

Dat wordt gaandeweg echt afkicken van "moederrol" en "kindrol".
(ik hád willen schrijven vaderrol en kindrol maar besefte dat dat ineens een hele rare bijsmaak kan krijgen, die allicht niet bedoeld wordt).

Zelf heb ik jarenlang een kindrol functie gehad met een vrouw waar ik enorm tegenop zag.
Gaandeweg groeide ik - mede door haar inzet - en nóg verder opweg
óntgroeide ik haar ( tot beider verrassing, dat voor haar zeer pijnlijk bleek).

[deco]

Wat me opvalt in de postings van Pittig (don't shoot me als ik mis ben)
dat hij graag de touwtjes in handen heeft/had.
Als je weet welke geschiedenis je vriendin had dan moet je haar juist meer ruimte geven om zichzelf terug te vinden en weer van een "gewone" relatie te genieten.
Of ze bij je zal blijven en/of jullie relatie nog zo intens zal zijn dat maakt totaal geen verschil of je nu samen woont of niet.
Als jullie beide gevoelens hebben voor elkaar dan blijven die als ze sterk zijn, anders niet.
Als een relatie wegtaant (excuses genoeg waarom) dan helpt het niet met spreken-converseren enz., je voelt zelf toch ook goed waar het niet gaat.
Een relatie bestaat toch uit wederzijds vertrouwen-elkaar accepteren in hoe hij/zij is-water bij de wijn doen om samen te kunnen leven.
Als 1 van die punten plots breekt of gebroken word dan is dat een seintje dat er iets mis is met die relatie en/of jullie gevoelens naar elkaar.

Wat je dan moet doen is zoals je al gedaan hebt, een gesprek hebben waar alles word gezegd en besproken en waar jullie dan inzien of het verkan of niet.

Hopelijk voor jullie houd jullie relatie stand maar doe het dan door elkaar zijn vrijheid te gunnen.

Alleen wonen is geen synoniem voor een ander lief hebben anders zegt het veel over jullie relatie .

[princess]

Tjee Pittig, ik kreeg kippenvel toen ik je stukje las. Zowel om de kracht dat je haar steunt, als de pijn om de consequenties.

Je lijkt wat heen en weer te schommelen tussen je slachtoffer voelen van haar keuze en de afweging dat het voor jezelf ook heel goed kan zijn de controle los te laten. Besef dat je geen slachtoffer bent van haar keuzes, maar van je eigen gevoelens. verlangens, vewachtingen. Maar volgens mij groei je vanzelf al die kant op, ik heb tenminste de indruk dat je de capaciteit hebt heel realistisch naar jezelf te kijken.

Ik hoop dat ik binnenkort weer wat stabieler ben en ik zal over een weekje weer eens hier op het forum komen om te kijken of ik me wat beter voel.

Zie je hoe je hier in een vertrouwd patroon stapt? Namelijk: nu heb ik het niet zo op een rijtje en voel ik me rot, dus trek ik me terug, in de hoop dat ik volgende week weer stabieler ben. Draai het eens om- blijf dagelijks je ups en downs en inzichten delen. Onderbreek het malen juist door het te delen met de buitenwereld (hier of elders, wat goed voelt). Zo krijg je sneller helderheid en rust. En je oefent jezelf precies in datgene wat je vriendin zo mist.

Hier mag je jezelf zijn, of je het nou wel of niet op een rijtje hebt, of je stabiel bent of niet, of je je rot voelt of goed.

Succes komende tijd!
kus..

[Pittig]

Lieve Princess,

De reden dat ik mijn 'probleem' op She-spot heb geuit is vooral omdat ik de vrouwelijke kant en analyse ervan wilde weten en ik kan je vertellen dat jouw en Moose's reakties me veel steun en inzicht heeft gegeven(natuurlijk in combinatie met mijn eigen en mijn naasten hun mening).

Ikzelf ben een redelijk stabiele persoonlijkheid en ben zeer nuchter van aard maar mijn verleden met vrouwen laten me op 35-jarige leeftijd wel blijken dat op het gebied van uiten en begrijpen van vrouwelijke gevoelens ik absoluut geen ster ben.

Mijn relaties van het verleden tot nu toe tonen aan dat ik totaal geen moeite heb om relaties aan te gaan, wat in het begin vooral gekenmerkt wordt door aantrekkingskracht, passie, lust en lichamelijkheid.
Maar zodra de relatie vastere en toekomstgerichte vormen begint aan te nemen, blijkt al heel gauw dat mijn gevoelsmatige kwaliteiten naar de vrouw toe tekort schiet.
Met andere woorden; de balans, dat in het begin vooral wordt verdoezeld door de intense lichamelijke aantrekkingskracht, tussen het emotionele en lichamelijke is niet evenwichtig.

Aangezien mijn huidige vriendin echt een topper is, vind ik dat het tijd wordt(eindelijk!) dat ik ook eens op zoek ga naar datgene dat mij eigenlijk mijn hele (liefdes-)leven al achtervolgd.

De belangrijkste vraag is Waarom? Waarom handel ik zo, gedraag ik me zo, ben ik zo, stuur ik aan op, zelf-vernietig ik enz enz enz
Waarom heb ik niets door en wordt ik verrast terwijl het, achteraf, geen verrassing hoeft te zijn?

Gisteren hebben mijn vriendin en ik een hele leuke dag samen gehad. Na het gesprek van de dag daarvoor werden we heel relaxed wakker en konden elkaar heel makkelijk vertellen hoe blij we waren met het gesprek de voorgaande dag.
Alles was duidelijk en voor beide partijen de heftige spanning uit de lucht. Een paar uur later waren we ook weer in een geile vrijpartij verwikkeld en jullie weten wel dat dat voor veeeel rust zorgt in het hoofdje.
'S avonds gingen we samen werken en ik voelde haar blikken weer, hoorde haar weer lieve dingen zeggen en zag dat ze het meende.
We zijn gewoon nog steeds heel erg gek op elkaar en ik ben steeds meer van mening dat ik het goede pad ben opgelopen.

Ik ben me terdege bewust dat we pas drie dagen verder zijn dan mijn eerste post maar ik voel me er goed bij en de emotie-achtbaan van mijn vorige post is veranderd in een zweefmolen-gevoel, wel een beetje eng maar gelukkig niet dat rot-gevoel in je maag.

Ik hou jullie op de hoogte!

Gr. Rick666 uit Den Haag...........