Waar kan ik terecht?

[Martine2006]

Ik weet niet of ik hier op het juiste forum ben. Dit gaat namelijk verder dan sex denk ik........... hoewel ik, toen ik mij hiervoor aanmeldde gelijk met de neus in de boter viel met de topic 'mijn vriend wil geen sex met mij'.

Mijn vriend wil ook geen sex, het is vanaf het begin een probleem geweest. Een probleem waar hij aan zou gaan werken, maar de realiteit leert dat het alleen van kwaad tot erger ging. Ik heb aardig wat druk op de ketel gelegd, ruzies lopen schoppen, het uit gemaakt, allemaal met een averechts effect, want nu wil en kan hij helemaal niet meer.

Eigenwaarde heeft een flinke klap gekregen totdat een collega wél zin in mij bleek te hebben. Van vreemd gaan werd ik echter ook niet gelukkig, want het was toch mijn eigen man die ik het knapst en het lekkerst vond van allemaal.

Depressief ben ik ervan geworden, ik drink teveel, voel mij eenzaam en ga langzaamaan kapot aan het gebrek aan intimiteit. Het is vooral dat gebrek aan intimiteit dat mij opbreekt......... gewoon 2 armen om mij heen?

Ga dan van die man af..........dat is wat iedereen zou zeggen, maar zoals ik al zei...... ik ben financieel afhankelijk geworden van deze man. Ik werk part time.

Ik hoop dat ik meer kan gaan werken, maar helaas is er een vacaturestop. Mijn dochter is gek op deze man en wellicht kan zij het niet verwerken als ik weg zou gaan. Ze zit midden in de pubertijd. Wachttijden voor een huurwoning zijn enorm lang ook............ik zie er echt geen gat meer in.

Misschien dat het daarom handig is om in contact te komen met andere vrouwen/mannen die in zon situatie zitten...... ???

[deFine]

Hallo Martine, welkom op shespot.

Het is nogal wat, wat je schrijft. Je geeft aan dat je de druk erg bij hem hebt neergelegd en dan is de reactie daarop duidelijk. Ik denk dat voor de meeste mensen geldt dat hoe meer men van je verlangd je, je gaat terugtrekken.

Allereerst zul je in een gesprek met hem daarvoor je excuses aan moeten bieden. Ik denk dat als je hem die erkenning geeft je een stapje dichter bij elkaar komt. Dan zul je samen moeten beslissen of jullie met elkaar verder willen zoja de nodige stappen moeten/willen ondernemen om verder te komen, relatietherapie misschien of een bezoek aan een sexuologe.

Communicatie is erg belangrijk. Blijkbaar zit je in een impasse.. teveel drank om gevoel lam te leggen. Advies is dan logisch om met alles wat je aangegeven hebt wat niet goed voor je/jullie is te stoppen.

Heel veel sterkte met je reis

groeten deFine

[patrick]

Goeie tips van Define, Martine.
Het lijkt me ook wijs om met derden eens te kijken wat je aan je situatie kan doen.
Opvallend vind ik, dat je schrijft dat het vanaf het begin een probleem is geweest. Blijkbaar is het voor je partner toch moeilijk om dit te veranderen. Is hij wel bereid om naar de oorzaken te gaan kijken? Wil en kan hij eigenlijk wel anders?

Schoppen etc. werkt inderdaad niet. Het is nl. niet iets wat jij kan veranderen. Ik begrijp je reactie wel vanuit het gevoel dat je weinig invloed meer ziet op het gedrag van je partner en je tegen je machteloosheid aanloopt.

Gelijk verzet je je ook tegen de realiteit, die zich aandient.
Je kunt je partner niet veranderen, je voelt een enorm gemis aan initimiteit en waarschijnlijk voel je je ook afgewezen, alternatieven zie je op dit moment ook niet, omdat je je afhankelijk van hem voelt (emotioneel en financieel). Daarbij voel je je super verantwoordelijk voor de gevoelens van je dochter.
Logisch dat je in een diepe dip zit.

De vlucht in de drank werkt alleen maar negatief en lost ook niet veel op.

Een van de moeilijkere dingen in het leven is om datgene wat er is zonder dit te verbloemen onder ogen te durven zien en vanuit die ogen open gaan kijken wat je met die realiteit kan en wilt.
Het openen van dit topic is daar een grote stap in... die heb je in ieder geval gemaakt.
Ben je al eens bij de huisarts geweest om met die persoon over je situatie te praten, zodat die je kan doorverwijzen naar meer gespecialiceerde hulp?
Een steuntje in de rug kan je wel gebruiken. Daarbij zie je vaak - als je in de put zit - geen mogelijkheden meer om er uit te kunnen komen. Dus is het dan wijs als iemand met jou die perspectieven wel kan gaan ontdekken.

veel sterkte

[Martine2006]

Bedankt voor de antwoorden tot zover. Ik zal wat specifieker zijn. In het begin van onze relatie was ik echt ERG gek op deze man. Hij wellicht wat minder op mij, ik weet dat niet. De realiteit wijst echter dat ik diegene ben geweest die wou samen wonen, die een huis wou kopen, die dieren in huis wou....enz.....

In het begin van onze relatie hadden we sex ja. Niet vaak genoeg naar mijn zin en altijd op mijn initiatief. Wat mij het meest kwetste is dat hij nooit zin in mij had, nooit naar mij verlangde. Als we erover begonnen (ik dus) kwam het er altijd op neer dat ik hem maar moest accepteren zoals hij was en dat ik beter een punt achter onze relatie kon zetten, want... hij zou toch nooit veranderen.

Zijn laatste verklaring was 'ik hou niet van aanraken'. Zijn moeder bevestigde dit, als baby wou hij al liever aan de fles dan aan de borst.

Machteloos ja, dat heb ik mij altijd erg gevoeld, want ja, ik was en ben zo vreselijk gek op deze man.

Een derde persoon erbij is voor hem 'not done'. Therapie was voor mij wel een antwoord, temeer omdat een onafhankelijk iemand toch ook kritisch naar mij zou kijken, waar schiet ik te kort en wat is het toch wat mij zo afstotelijk maakt? Of nee, het zou toch niet aan mij liggen, ach......

Nee.....deze man gaat niet veranderen. En sta ik voor een keuze. Ik hou van hem en ik blijf ervan overtuigd.... hij niet genoeg van mij.

ff een blackout....... met schrijven

[patrick]

Martine
Je hebt, terecht, veel goeie inzet gehad om er iets van te maken en je verwachtingen uit te laten komen.
Ik heb ook wel eens een erg lange tijd in zo'n uitzichtloze relatie gezeten. Waar je dan eigenlijk tegen knokt is om te zien wat er is.
Je ziet het enerzijds wel, maar je houdt toch de hoop - vaak tegen beter weten in - dat die ander zal veranderen.
Je krijgt dus veel signalen hoe die ander werkelijk is. Zijn aard en zijn wezen kan hij niet veranderen, al gaat hij op zijn kop staan.
Jij kan jezelf wezenlijk ook niet veranderen. Jouw verlangens en behoeften negeren gaat tegen jou als persoon in en daar word je depressief van.
Ik denk ook niet dat je erg ver moet zoeken waarin je tekort schiet.
Naast het feit, dat je een partner hebt waar je gek op bent heb je ook een partner die niet van intimiteit en seks houdt, dat is ook de realiteit.

Probeer te accepteren wat er is; hoe jij bent en hoe hij is, zonder dat je daar iets in probeer te veranderen en kijk vervolgens wat je dan wilt gaan doen.

Wat ik me nog afvraag is in hoeverre hij in staat is om oog te hebben voor jouw emoties en gevoelens, kan hij zich in jou (en anderen) verplaatsen of is dat voor hem ook moeilijk?? Moeten de dingen vaak lopen volgens zijn verwachtingen en plannen of kan hij zich ook flexibel open stellen voor de plannen van anderen? Wat betekent jouw verdriet en machteloosheid voor hem?

[karink]

martine,

ik kan je niet veel tips geven, ik zelf zit namelijk in dezelfde situatie als jij. Alleen ons begin verliep anders dan dat bij jou, hij droeg mij op handen, maar na een jaar, vond hij de seks teveel en vond hij dat ik een probleem had en tot op de dag van vandaag, vind hij dat nog. Veranderen wil hij niet en ik heb gemerkt dat ik het niet kan accepteren, het breekt me.

Ik wou je een PM sturen, maar kwam er niet in, als je wilt kan je mij mailen.

[Jessie]

Martine,

Ook ik kan je niet veel bruikbaars in handen geven vrees ik. Je zult zelf keuzes moeten maken, positieve en negatieve kanten tegen elkaar moeten afwegen, de balans opmaken en kijken wat zwaarder weegt...
Ikzelf heb ook jaren met een man samengewoont die niet lichamelijk was ingesteld. En ook geen prater was. En seks maar een domme bezigheid vond. De aard van het beestje heb ik nooit kunnen veranderen (en eigenlijk ben ik ook van mening dat je iemand niet moet willen veranderen, je kan eigenlijk pas met iemand leven als je die persoon kan nemen zoals hij is) Maar goed, de aard van het beestje heb ik nooit kunnen veranderen. maar mijn aard ook niet. Een ieder is wie hij is. Ik heb het dus niet over de kleine dingetjes, iedereen doet de nodige water bij de wijn, maar de echte grote karaktertrekken, die krijg je er niet uit.
Ik had het geluk dat er nog geen sprake was van kinderen. Wel had ik hetzelfde probleem als jij wat mijn huis betrof. Ons huis moest verkocht. En dan? Je kan proberen een urgentieverklaring aan te vragen. Als je een kind hebt jonger dan 18 jaar die aantoonbaar bij jou in huis woont, heb je grote kans dat dat lukt, maar dat verschilt misschien per regio. Misschien toch iets om je eens in te verdiepen?
Drank is geen uitweg...het neemt misschien tijdelijk de harde kantjes van de situatie af, maar eenmaal weer nuchter snij je je er des te harder aan.
Ik ben een groot voorstander van, creeer je eigen geluk. Natuurlijk ligt dit in jouw geval misschien anders ivm je dochter, maar zij zal haar moeder denk ik ook liever gelukkig zien?
Wat ik opmaak uit wat jij schrijft is dat je je uiterste best hebt gedaan om oplossingen te zoeken. Het is zo ontzettend moeilijk om in een situatie als deze te zitten. je houdt met heel je hart van die man, maar hij maakt je tegelijkertijd ook ongelukkig...
Ik hoop dat ik niet al te prekerig ben overgekomen, dat is zeker niet mijn bedoeling. Uiteindelijk is dit een situatie waarin alleen jij en je partner tot een uitkomst kunnen komen.
Ik wens je veel succes en sterkte!

Jessie - Been there, done that. Helaas...

[Mutsen]

@Karink, @Martine,

Uiteindelijk zul je zèlf je beslissing moeten nemen.
Ik heb dat tien jaar geleden gedaan, met kinderen van (toen) 9 en 11 jaar oud.
Ook een huis, ik een parttime baan... een man die (financieel) ontzettend goed voor mij zorgde, kinderen die gek op hem waren en nog steeds zijn....

Het heeft mij drie jaar gekost om die beslissing te nemen, jaren waarin ik ook langzaamaan 'stuk' ging.

Uiteindelijk ben ik gegaan...
Hele moeilijke jaren gehad, maar nu....
Wat ben ik blij dat ik die beslissing heb genomen

En wat heb ik 'bijgeleerd' en 'bijgenoten' de afgelopen tien jaar....
Zoals het feit dat een goed sexleven bijdraagt aan je eigenwaarde, je jezelf gewaardeerd laat voelen.

Muts

[pure]

Pfoe.....soms is "kiezen voor jezelf" lang niet altijd makkelijk....
soms kost het zelfs aardig wat tijd om uit te vinden wélke keuze echt het beste is voor je....

@ Martine.....veel sterkte op je pad.....en ik zou zeker ook een (relatie?)therapeut in de arm nemen....sommige dingen kún en hóéf je niet helemaal alleen op te lossen.

Pure. - ook weinig intimiteit in de laatste 7 jaar, maar in een andere situatie (geen relatie).

[Alex48]

Ik zit al jaren en jaren in een huwelijk waarbij het ongeveer net zo zit. Heb er al eens eerder wat over geschreven.

De kans dat het verandert is na 25 jaar huwelijk niet echt groot. Alhoewel het wel ietsje beter is geworden. Het komt er op neer dat we nu eens in de paar weken vrijen. En vaak moet je je daar ook maar niet te veel bij voorstellen.

Nog steeds vind ik dat moeilijk en er zijn nog steeds momenten dat ik me afvraag of ik verder wil met dit huwelijk. Maar tegelijk weet ik dat ik van haar hou en soms voel ik me slap dat intimiteit en erotiek zo belangrijk voor me zijn

Het is voor mij goed geweest af en toe iets met een ander te doen. Goed voor mijn eigen waarde en ook gewoon heerlijk om eens lekker met iemand te vrijen enzo...

Mijn vrouw weet nergens van. Ik heb het ooit voorsteld, maar de afwijzing was erg sterk. Logisch eigenlijk: zij mist het immers niet.

Ik wil het niet goed praten wat ik doe. Het is een keus die ik gemaakt heb. Ik kies voor mijn huwelijk, zet me daarvoor in. Probeer duidelijk te communiceren en aangeven wat ik graag wil. Maar soms kan je partner gewoon niet anders, en ik probeer dat te accepteren zoals het is en toch voor haar te blijven kiezen...

[Martine2006]

Besloten had ik dus al om mijn best te doen om op zo kort mogelijke termijn meer uren te kunnen gaan werken. Ivm een reorganisatie kan het heel lang gaan duren voordat ik wat weet. In de tussentijd kan ik maast mijn part time baan wat uitzendwerk gaan doen. Vooral om toch maar te sparen.

Ik weet ook niet hoe mijn dochter er over denkt, zou ik het haar eens moeten vragen hoe belangrijk zij nu eigenlijk mijn huidige vriend vindt?
We zijn wel al jaren samen, hij heeft het meeste in de opvoeding gedaan.

Emotioneel gezien zou ik er liever voor kiezen het gezellig te maken wanneer mijn vriend vanavond thuis komt. Dat hij uit zichzelf even naast mij komt zitten en zou vragen naar mijn dag. Dat is leuker dan gelijk die pc aan en ik weer alleen op de bank en vervolgens alleen in bed........

Bedankt voor de reacties tot zover, jammer dat er hier geen pas klare oplossingen voor zijn hé.......

En wat betreft dat drinken, ach, gelukkig valt dat heel erg mee

[deFine]

weet je, mijn ervaring is dat je nog zoveel beren op je weg kan zien en alles toch anders loopt dan je planned.

Met elke deur die dicht gaat, gaat een andere open.. cliche ik weet het.. maar het is er 1 die echt klopt. Niet alles is te voorzien soms moet je gewoon ergens beginnen om te zien hoe die weg verloopt.

Ik zou persoonlijk niet overleggen met je dochter, dit zijn volwassenene keuze's, mijn inziens kan je haar daar niet bij betrekken.. ivm schuldgevoel wat zij daardoor kan ontwikkelen. Wanneer jij je zaken op orde hebt en een besluit genomen hebt en daar naar durft te handelen kan je pas een kind er in betrekken. Juist dan heeft ze jou nodig en jij moet dan weten wat je doet en sterk voor haar zijn.

groetjes deFine

[karink]

Ik heb in dit weekend besloten dat ik ondanks dat ik van mijn man hou, er mee stop. Houden van is voor mij niet meer genoeg, ik heb er vandaag weer met mijn man over geprobeerd te praten, maar hij vind nog steeds dat ik teveel van hem vraag en dat het echt mijn probleem is. Elke keer als ik met hem probeer te praten, zegt hij dat ik hem aanval, gaat zelfs over hele kleine dingen. Zal een voorbeeldje geven, ik vroeg hem van de week of hij in de C1000 boodschappen had gedaan, hij voelde zich aangevallen omdat ik Rocks spaar. Dit heeft hij vanaf dinsdag met zich mee gedragen, ik kan hier niet meer tegen. Ik kan niets meer zeggen, of hij stapt in zijn slachtoffer rol. Ik heb het gevoel dat ik de rol van zijn moeder heb overgenomen en dat wil ik niet.
Hij wil dat ik een kwartier voor hem opsta, om kwart voor zes en zijn beschuitje en zijn kopje thee klaar zet en hem daarna uitzwaai, dat alles geregeld is bij thuis komst en hij meteen kan aanschuiven aan tafel, daarna samen op de bank, tv kijken onder het genot van bier en om half tien naar bed, zodat hij zich veilig voelt, dat is zijn beeld van een huwelijk. Ik heb dit vandaag pas gehoord, dus neem me niet kwalijk als ik emotioneel overkom, hij wil geen problemen en al helemaal geen sex, dus vandaar dat ik denk dat hij mij pusht in zijn moeders leven, dit deed zij namelijk wel allemaal.

De werkelijkheid ligt heel anders, ik heb een zoon van twaalf jaar die uit huis geplaatst is, door een aantal geestelijke stoornissen, een puberdochter van bijna vijftien ( nu makkelijk) en de jongste ( zonnetje in huis) van 6 jaar. Niet meteen het gemakkelijkste gezin, ik weet het, maar ik sta daar allemaal alleen voor en dan nog een man die het al teveel moeite vind om ondanks dat ik nu al een aantal maanden met een zware enkelbreuk zit en dus niet echt flexibel ben, even de boodschappen te doen. Ik weet dat het ook voor hem nu zwaar is. Verdorie ben ik weer een excuus voor hem aan het verzinnen! Ik moet mezelf voor ogen houden, dat dit echt al twaalf jaar speelt, dat het ook niet zal veranderen bij hem.
Jemig dit valt niet mee zeg, mijn hoofd heeft alles op een rijtje, maar dat stomme hart werkt niet mee.

Ik weet in het belang voor mijn kids dat ik deze beslissing moet nemen, ik ben een leuke moeder als hij weg is, maar als hij er is, dan breekt het allemaal keihard op.

Ik heb vaak tegen mijn man gezegd, als de sex goed is, speelt het maar voor 5% mee in de relatie, als deze slecht is, speelt sex voor 95% tegen.

[Damsel]

Dit is zo herkenbaar dat ik even moet slikken. Een paar dingen borrelen meteen bij me op.

Ten eerste dat de ontkenning van een probleem dat probleem nooit oplost. Een relatie heb je met z'n tweeën, en als een van beiden een probleem heeft met die relatie, dan is dat dus ook een probleem van beiden. Laat dat duidelijk zijn.

Het verzinnen van excuses voor het gedrag van je partner is ook zoiets. Waarom doen vrouwen dat zo automatisch? Ik heb geen idee, ik deed het ook. Altijd de andere kant willen zien, snel de schuld van iets bij jezelf zoeken. Herken je dat? Maar laat het los. Als jou iets dwars zit, laat hem dan zijn eigen excuses maar verzinnen als hij er niets mee wil doen.

Je zegt dat je van je man houdt. Wie ben ik om te zeggen dat je dat niet doet. Maar zelf merkte ik, na jaren van hetzelfde roepen, dat ook houden van een gewoonte kan zijn. Dat je er zo aan gewend kan zijn om gevoelens te hebben voor diegene waar je mee leeft, dat je die gevoelens niet meer goed kan duiden. Hij is je man, dus je houdt van hem. Het is vertrouwd om te zeggen dat je van hem houdt, het is eng om te erkennen dat je beiden zo veranderd bent in de loop der jaren dat je niet echt meer van hem houden kan. Pas toen de situatie voor mij onhoudbaar werd (inderdaad, o.a. ook vanwege het totaal uitblijven van seks, de onwil om over problemen te praten en in mijn geval ook de eeuwige verwijten), heb ik de moed gevonden om ook die gevoelens onder de loep te nemen. En ontdekte ik dat de liefde alleen nog in mijn herinnering bestond, maar niet meer in het samenleven van alledag...

Buiten dat is het triest maar waar: soms is houden van iemand niet meer genoeg om de motor van een relatie gaande te houden.

Ik weet niet of je hier iets aan hebt, iedere situatie is immers anders. Maar als je voor jezelf al besloten hebt dat je ermee stopt, dan wil ik je nog één ding meegeven, als hart onder de riem: ik persoonlijk ken niemand die gescheiden is op eigen initiatief, die later spijt kreeg van die beslissing. Diegenen die spijt hebben, hebben dat alleen maar van de tijd die ze gewacht hadden tot ze de beslissing eindelijk namen...