Dan ben je opeens "die ander"...

[bruinoogje]

Beste mensen, ik heb 'm helemaal zitten

Via internet heb ik een man leren kennen, nog niet zo lang geleden. Het klikte goed, en al gauw hadden we (geweldige) seks.
Maar de laatste 2 weken leek hij opeens van de aardbodem verdwenen... Ik voelde me daar niet goed bij.

Ik ben vandaag gebeld door... zijn vrouw!!! Dit heb ik dus echt niet geweten... Godzijdank geloofde ze me, en we hebben een goed gesprek gehad. Ik heb enorm te doen met haar...

Ze gelooft me, en ze verwijt me niks, maar ik ben nu dus wel die beruchte "ander" en dat voelt goed shit. Ik kan er niks aan doen, die man was een geweldige leugenaar. Ik kan mezelf weinig verwijten, had ik het eerder geweten, dan was ik er eerder mee gekapt.

Ik voel me ellendig vanwege het bedrog (aan mij maar ook aan zijn vrouw), maar ook omdat ik "die ander" ben geweest.
Verder voel ik me echt vreselijk misbruikt...

Wie is er, buiten eigen weten om, ook "die ander" geweest en hoe ging jij er mee om? Ik merk dat ik het er heel erg moeilijk mee heb en dat het me veel moeite kost mezelf niet schuldig en vies te voelen...

[deFine]

Hallo Bruinoogje,

Allereerst .. je kan geen schuld hebben aan iets als je niet op de hoogte was.

Het gevoel van misbruikt zijn, dat kan ik me goed voorstellen! Probeer daar dan ook je les uit te leren, dan is de ervaring nog ergens goed voor.

Voel je niet vies, je wist het immers niet. Ik heb zelf niet in zo'n situatie gezeten maar wilde je toch even een hart onder de riem steken.

Wees niet te hard voor jezelf, ook jij bent maar een mens.

liefs deFine

[Lady]

lief bruinoogje, hetgeen bij jou gebeurt is zegt iets over de ander en niet over jou, het is zijn probleem, natuurlijk doet het pijn erachter te komen dat hij niet eerlijk is geweest en dat je afstand van hem moet nemen. Hij verdient het niet, je bent te goed voor hem
voel je niet schuldig sterkte

[Zij]

Bruinoogje, hoe is het nou met je?

[bruinoogje]

Best goed...!

Ik heb weer wat van mezelf geleerd. Dat ik genoeg eigenwaarde en onafhankelijkheid in me heb om bij dergelijke rampjes (want het blijft toch even een schok) de knop om te zetten en iemand, voor wie ik eerder nog heel wat kriebels voelde, in één keer radikaal uit mijn leven te bannen.
Ik ben 2 dagen héél erg kwaad geweest. Niet eens verdrietig. En ik voelde echt mee met zijn vrouw die door een hel moest zijn gegaan...

En toen was het voorbij. Ik heb hem helemaal uit mijn leven verbannen, hij is ook nog steeds "spoorloos verdwenen" (heeft niks laten horen... houden zo!) en voor mij is het echt einde verhaal.

Ik sta er zelf van te kijken, dat ik zo sterk ben!

[Dimpf]

Bruinoogje, dat je je belazerd (als in: 'bedrogen') voelt of voelde en vies en misbruikt kan ik volgen. Ook dat je een schuldgevoel hebt of had, terwijl je niet schuldig bent.
Dat je dat allemaal wilt deleten uit je leven begrijp ik. Maar wat je zou willen.... kan dat wel?
Als je werkelijk om iemand hebt gegeven kun je dat wel 'verbannen'?
Eens had hij iets dat jou in vuur en vlam zette. Verban je dat nu ook, die herinnering, die ervaring? Vind je dan niet dat je iets van jezelf verloochent?

Vraag ik me af....

en wens je verder veel sterkte met het overgroeien van deze teleurstelling.


Dimpf

[bruinoogje]

Heel goeie opmerking!

Nee, de herinnering kan ik niet verbannen. Ook al vind ik het nu wel vervelend om aan terug te denken. Het was een korte relatie, maar het was een zeer hartstochtelijke. Waar ik eigenlijk wel moeite mee heb is, dat dat allemaal gebaseerd was op leugens.
Niet "moeite" in de vorm van "slapeloze nachten en natgehuilde zakdoeken", maar wel als "het zit me momenteel niet zo lekker".

Daarom druk ik die herinnering ook even weg nu. Tot de scherpe kantjes er vanaf zijn en ik weer van de herinnering kan genieten zonder een nare smaak in mijn mond te krijgen.

Nee, ik ga het niet verloochenen wat er is gebeurd, ik heb er gewoon een dikke strep onder gezet nadat ik zijn vrouw had gesproken. En wat ervóór is gebeurd: er komt een dag dat ik daar weer met een glimlach aan terug kan denken. Maar nu even niet. Dat is geen zelfverloochening (nou ja, tijdelijk misschien), maar even een stukje verwerking denk ik.

Komt allemaal goed, en krijgt weer een plekje in mijn hoofd

[Zij]

Dimpf, dit is een haar manier van verwerken,ik snap [en herken] het wel.

Maar Bruinoogje Dimpf heeft een punt. Bij rauwverwerking [en dit is ook een soort rauw] hoor inderdaad ook verdriet.
Bruinoogje maar niet moet hoor. Jouw manier is ook goed. Ik vond het wel een heftig verhaal. Van zoiets maken ze een film, dat overkomt je niet denk je dan.

Een hart onder de riem van mij!
Zij

[bruinoogje]

Dimpf, dit is een haar manier van verwerken,ik snap [en herken] het wel.

Maar Bruinoogje Dimpf heeft een punt. Bij rauwverwerking [en dit is ook een soort rauw] hoor inderdaad ook verdriet.
Bruinoogje maar niet moet hoor. Jouw manier is ook goed. Ik vond het wel een heftig verhaal. Van zoiets maken ze een film, dat overkomt je niet denk je dan.

Een hart onder de riem van mij!
Zij

Dank je!

Het is juist zo gek...! Ik voel en voelde van alles. Aanvankelijk vooral woede. En nu zit ik in het stadium van "even laten zakken nu".
Maar verdriet...? Nee.

Misschien komt het omdat hij opeens 2 weken niks meer van zich had laten horen? (waarschijnlijk omdat zijn vrouw lont rook!). En, hoe verliefd ik ook was, omdat er langzaam en zachtjes een klein alarmbelletje ging rinkelen? Dat belletje drong pas tot me door ná dat ik zijn vrouw had gesproken.

Misschien daarom dat het rigoreus een streep eronder zetten me minder moeite kostte dan ik zelf verwachtte?

Toch... zo vlekkeloos kom ik er niet vanaf. Ik betrap me erop dat ik er veel aan denk, verwarde gedachtes. Verlang weer naar zijn lichaam (niet meer naar zijn persoon, zover was ik dus al gauw), probeer dat snél uit mijn hoofd te krijgen (nu nog even niet, niet aan denken, niet nu). Tóch een vorm van verdriet...?

Misschien...!

[Dimpf]

Dimpf, dit is een haar manier van verwerken,ik snap [en herken] het wel.

Dat begrijp ik! Ik wil niet iets aanraden of opdringen, aanpraten whatever, 't is van mijn kant meer een verwondering, omdat ik die manier soms ook had willen kunnen. (om het ingewikkeld te zeggen).

Die dag met een glimlach komt. Ongetwijfeld!

Dimpf

[Sfinxs]

een vraagje bruinoogje

was Jou hartstocht een leugen op dat moment wanneer de harstocht werd aangewakkerd wakker werd gemaakt.. ????? wat wakkeer werd gemaakt was Dat een leugen?

je hoeft niet te antwoorden

en wil ook nix goed praten wat een rouw achter laat maar denk daar maar eens aan...?????

het brengt je verder...echt!

liefs sfinxs

[bruinoogje]

Mág, Dimpf! Het zet mij ook aan het nadenken. Omdat ik het ook zo ráár vind dat ik niet mijn zakdoeken vol jank(te)... Is dat wel normaal na mijn verliefdheid? Kan een mens werkelijk in 1x de knop omzetten?

Aan de andere kant moet ik niet direct alles leeg gaan analyseren en ook eens dingen nemen zoals ze komen maar ik ervaar je opmerking niet als vervelend (op wat voor manier ook).

[bruinoogje]

een vraagje bruinoogje

was Jou hartstocht een leugen op dat moment wanneer de harstocht werd aangewakkerd wakker werd gemaakt.. ????? wat wakkeer werd gemaakt was Dat een leugen?

(...)

Gefeliciteerd met je 1500e post

Goeie vraag. Maar kan hartstocht een leugen zijn? Het is een gevoel, dat je overkomt. Verliefdheid, geilheid, een combi hiervan. Zoiets kan je niet "liegen" tegen jezelf, denk ik...

[Sfinxs]

dank!

en ziehier lees goed wat je schrijft!!! en laat dat denk ik er maar af!
liefs en knuffel ...

sfinxs

[Dimpf]

Bruinoogje... je geeft me een warm en goed gevoel, vooral met je woorden "zoiets kan je niet liegen tegen jezelf".

Petje af hoe je bij jezelf blijft!


Dimpf