ongepland zwanger?

[dotje]

Stel je bent ongepland zwanger wat doe je? Deze vraag hebben mijn vriend en ik al menige malen besproken en telkens komen we er niet uit. Hij denkt er onzettend makkelijk over in mijn ogen, het komt nu niet uit dus abortus. Heel kort door de bocht, maar heel direct. Alsof je boodschappen doet en dat wat niet goed is terug brengt.
Ik sta er heel anders tegenover op het moment. Het tijd is er nu nog niet rijp voor, we wonen net samen, ben net 22, heb net mn studie afgerond. En het liefst zou ik nog een paar jaartjes wachten, maar wat als het nu plots wel raak is? Ik zou er zeker voor kiezen om het te behouden. Een kind krijg je en is een gift. Te vaak heb ik in mijn omgeving gezien dat mensen zoveel moeite moesten doen om kinderen te krijgen.
Dit komt natuurlijk niet zomaar in me op. Sinds een maand op twee is mijn buik dikker, ben ik verschrikkelijk moe. Ik ben al bij de dokter geweest omdat ik bloed verloor en dat niet meer deed (ik heb de mirenaspiraal), hij heeft mij inwendig onderzocht en zwangerschap uitgesloten. Nee ik heb bij hem geen officiele test gedaan. Natuurlijk hoeven deze klachten niet altijd tot zwangerschap te leiden, maar het kan.
Ik zou zo naar de dokter stappen om een test te doen en een onderzoek te laten doen. Maandag maak ik een afspraak met de dokter. Maar helaas kan ik er niet goed over praten met mijn vriend. Stel dat ik wel zwanger ben, wat doen we dan? Hoe moeten we verder? Gaan we uberhaupt wel verder? Praten is iets wat we normaal wel kunnen, maar dit ligt zo ontzettend gevoelig, dat het telkens op veel frustatie eindigt. Iemand hier ervaring mee? Sorry voor het lange verhaal, maar ik moest tevens ook even mijn gevoelens kwijt....

dot

[zanna]

Dotje, is het misschien verstandig om te praten als je zekerheid hebt? Ik ben ervan overtuigd dat het anders voelt als het concreet is... en misschien hoef je die beslissing helemaal niet te nemen!
Veel sterkte en rust toegewenst, zanna

[Geranium]

Hoi Dotje,

Ik ben het met je eens: een baby is een cadeautje, beslist niet "iets" dat je zomaar even weg laat halen. Ik kan me overigens wel heel goed voorstellen dat mensen in bepaalde situaties voor een abortus kiezen: na verkrachting, te jong..... God weet wat voor omstandigheden / redenen er nog meer zijn om te besluiten tot een abortus.

Ik heb er geen ervaring mee, ik ben nooit ongepland zwanger geweest en heb er eigenlijk ook nog nooit bij stilgestaan. Ik denk dat je daar pas een beslissing over kunt nemen als het echt zover is: er zijn veel verschillende factoren die meetellen bij een dergelijke beslissing, veel zaken die zorgvuldig afgewogen moeten worden. Ik vind het moeilijk daar een idee over te vormen terwijl ik zelf nooit voor die beslissing heb gestaan.

Het is jammer dat je er met je vriend niet goed over kunt praten, maar misschien heeft hij daar zo zijn redenen voor? Geeft je vriend in jullie gesprekken aan waarom hij geen kind wil? Is hij er nog niet aan toe? Durft hij de verantwoordelijkheid nog niet aan? Is hij misschien wat onzeker over jullie relatie? Wil hij in de toekomst eigenlijk wel kinderen?
Ongeacht of je nu zwanger bent of niet, voor de voortgang van jullie relatie lijkt het me wel belangrijk om duidelijkheid te krijgen over die zaken en die duidelijkheid krijg je alleen maar door een en ander uit te spreken.....

Ik wens je veel sterkte toe!

Groet, Gera

[dotje]

hoi

bedankt voor de reacties. Ik maak me meer zorgen dan nodig is over iets wat nog helemaal niet zeker is. Maar dat sluit niet uit om eens goed na te denken over het feit: stel dat het wel zo is...
Wat betreft mijn vriend, het idee alleen al beklemd hem al. Hij wil genieten van zijn leven, wilt nog te veel doen, vindt zich te jong. Kinderen ziet hij meer als last dan als plezier. Dat komt omdat hij nu nog van zijn leven wil genieten en dat dan niet meer kan aldus mijn vriend. Hij zou wel kinderen willen in de toekomst, maar dan echt in de toekomst over minstens 10 jaar. (hij is inmiddels al 27!) Ik daarentegen zou graag moeder worden voor mn dertigste. Onze relatie is verder buitengewoon goed, alleen op dit punt lopen we stuk.
Vandaag ga ik zelf maar even zo'n test halen, mn gedachten slaan op hol als ik er aan denk dat het wel zo zou zijn. En nog maar s een goed gesprek met mn vriend aan...

dot

[ChiXio]

Ik kan goed snappen dat je over zulke belangrijke dingen toch wel graag op 1 lijn wilt zitten met je partner, ongeacht of je nu zwanger bent of niet, het lijkt me niet iets onbelangrijks waar je dan wel weer es over praat als het zover is dat dat daadwerkelijk nodig is.
Ikzelf ben op mijn 23e moeder geworden, heb dat nooit te jong gevonden voor mezelf, maar mijn toenmalige partner was er nog niet aan toe, bleek toen het kindje er eenmaal was.
We zijn drie maanden nadat ze geboren is uitelkaar gegaan.
Toch had ik het achteraf bekeken nooit anders gedaan, we hebben een goede omgangsregeling, gaan goed met elkaar om, hebben beide weer een leuke relatie en onze partners kunnen ook goed met de situatie omgaan en de kleine meid groeit en bloeit ontzettend leuk op.
Voor mij is het ouderschap dus echt wel al een reeel iets, maar ook voordat ik zwanger raakte of voordat ik daar maar serieus over dacht praatte ik er wel over mijn mijn toenmalige partner, je wilt toch weten hoe je partner er tegenover staat, dat soort dingen vind ik persoonlijk wel belangrijk om te weten. Net iets te belangrijk om een houding aan te nemen van "dat zien we dan wel weer"
Maar doe eerst eens een test, die tests die je kan halen bij de drogist zijn net zo betrouwbaar als een test bij de huisarts, clear blue heeft mijn voorkeur, tis makkelijk en vrij snel.

sterkte met de hele situatie.

[wil]

Lieve dotje,
Ik was 22 jaar toen ik vader werd. Ik had net mijn studie afgerond en stond op het punt een tweede te starten. Nee, het kwam niet uit. Ik wilde nog zo veel en plots had ik een kind in mijn armen. Geen vrije avonden meer en de dagen werden gevuld met ingewikkelde afspraken om een jong huishouden te managen. Inmiddels zijn mijn kinderen 10 en bijna 13 jaar oud en vind ik het een feest om als jonge vent zulke grote kinderen te hebben.
Volgens mij kan je nooit zeggen 'dat je aan kinderen toe bent'. Want wat als je er niet aan toe bent? Aan een toevallige passant kado doen?

wil

[Spot the difference]

Dotje,

Ik ga je een tip geven, die mij op een makkelijke manier door het leven laat gaan, zonder al te veel hoofdbrekens: "Cross that bridge when you come to it". Behandel geen problemen als ze zich nog niet voordoen. 80 of 90% van die hoofdbrekens blijken allemaal voor niets te zijn geweest omdat de situaties zich niet blijken voor te doen. Dus gebruik toch die energie voor leuke en positieve dingen en ideeën, of om gewoon wat zorgelozer het leven te begroeten.

Groetjes van Spot

[dotje]

Hoi

Tuurlijk weet ik dat ik me niet zo zorgen moet maken om het onbekende, maar wanneer je er veel frustatie door krijgt met je vriend en het op dat moment je leven behoorlijk beinvloedt, ga je er toch wel even bij stil staan. Veel dingen kan ik echt wel naast me neer leggen en zie ik het idd pas wanneer het zover is. Maar in dit geval was het toch anders....voor zowel mn vriend als mijzelf.
Die test heb ik inmiddels gedaan en zwanger ben ik niet. Ik ben doorverwezen naar de gyneacoloog voor verdere onderzoek aan mijn eierstokken. Okee ik ben nog niet veel wijzer geworden, maar 1 ding is gelukkig wel uitgesloten....

dot

[AntZen]

Ik snap iets niet.Je partner wil geen kinderen maar jij (precies) wel.Gebruiken jullie anticonceptiemiddelen dan (pil,condoom)?Waarom ging je naar de dokter dan?Als je de pil neemt en niet vergeet te nemen,is de kans toch bijzonder klein dat je onbedoeld zwanger wordt niet?

[dotje]

hoi

we gebruiken wel zeker een anticonceptiemiddel, mirena spiraal. Het heeft veel voordelen, maar een voor-en nadeel is dat ik niet meer ongesteld word. Als je menstruatie bij pilgebruik uitblijft dan kan dat zwangerschap betekenen. Maar bij de mirena word ik helemaal niet ongesteld meer. Daarom ben ik naar de dokter gegaan, ik had onbekende verschijnselen en klachten in mijn onderbuik.
En nee ik wil nu nog geen kinderen, maar mocht het zich voordoen dat ik ongepland ooit een keer zwanger wordt dan is het zeker wat mij betreft wel welkom. En daar draait de discussie om tussen mn vriend en mij.

dot

[AntZen]

Maar lief dotje......

Maar jij je niet te veel zorgen om iets dat waarschijnlijk toch niet zal gebeuren.De kans is bijzonder klein dat je ongewenst zwanger zal worden door dat spiraaltje.Maar al goed,ik begrijp het wel dat je je pngerust voelt als je het voelt donderen in je onderbuik.

[Karo81]

AntZen

Tuurlijk is de kans heel erg klein om ongewenst zwanger te worden. Maar is dat een reden om niet elkaars standpunten te leren kennen? De discussie begon natuurlijk in een moment van twijfel (zwanger of niet) maar nu Dot weet dat ze niet zwanger is, blijft de discussie bestaan. Voor sommigen lijkt dat onbegrijpelijk. Waarom zorgen maken over iets wat nog zo ver van hun
afligt?

Toch begrijp ik Dotje wel in de zin dat ze wil weten waar ze aan toe is met haar partner. Toen ik op een gegeven moment dacht zwanger te zijn, had ik dezelfde reactie als dotje haar partner. Ik wou het absoluut laten weghalen. Mijn vriend wou het absoluut houden. Ten eerste was het tegen zijn geloof in om een abortus te laten uitvoeren. Ten tweede vond hij het onze verantwoordelijkheid om het op te voeden. Wie fun heeft, moet ook voor de gevolgen instaan, vond hij.

Nu ben ik niet zwanger gebleken, maar toch praten we nog over elkaars standpunten. Ik wil weten waar ik aan toe ben als ik ooit ongewenst zwanger blijk te zijn. Kan ik hoog oplopende ruzies verwachten, heel veel overleg of gewoon een partner die mij steunt in mijn beslissing. Tegelijkertijd komt dan het gesprek op "gewenst zwanger". Wanneer willen we zwanger worden, hoe gaan we dat praktisch regelen, gaat iemand part time werken? Misschien is het nog allemaal veraf. Ik ben ook pas 22 en wil eerst een job en een stek om in te wonen eer ik aan kinderen begin. Maar toch vind ik het belangrijk om te weten wat mijn partner erover denkt en wat ik in de toekomst kan verwachten.

Groetjes
Karo

[Steftje]

hoi,

Ik ben persoonlijk tegen abortus. Ik zou het nooit laten doen tenzij ik door verkrachting zwanger ben of gewoon niet de middelen heb om mijn kind het nodige te geven (financieel dan).

Ik ben zelf nog maar 19, studeer verder en heb eigenlijk nog maar 5 maand een serieuse relatie. Mijn vriend is 4 jaar ouder en werkt.

Wij hebben er al over gesproken. Je weet immers nooit. Ik neem wel de pil maar een ongeluk is vlug gebeurd. Wij zijn er allebei over eens dat het niet gemakkelijk zou zijn, maar dat we het toch zouden proberen om ons kindje met veel liefde op te voeden.

Ook met mijn ma heb ik erover al gesproken. En zij zou niet content zijn maar het aanvaarden en helpen waar het nodig is. Natuurlijk moet ik niet vragen om iedere zaterdagavond te babysitten zodat ik zou kunnen uitgaan. Wat ik maar normaal vindt. Een kind is je eigen verantwoordelijkheid.

Groetjes

[ChiXio]

ik denk dat het wel of niet een kind willen opvoeden, of dat nu gepland is of niet, een te grote verantwoordelijkheid is om maar mee te wachten om over na te denken totdat het zover is... zeker als je echt een relatie hebt die al een tijdje duurt.
ook de issue of je wel of geen kinderen wilt, dat lijkt me ook niet onbelangrijk om te bespreken als je je leven met iemand wilt gaan delen, toch? je hoeft het in een relatie echt niet overal over eens te zijn, maar zulke ingrijpende dingen wil je het toch wel voor een groot deel over eens zijn lijkt mij, voor mij persoonlijk is dat in elk geval wel zo.

x

[Spot the difference]

Mmmjaaa, ik volg Karo en ChiXio wel, maar ook niet helemaal. Mijn vorige vriendin wou kinderen, ik niet. En ja, het is in redelijke mate daaraan te wijten dat het stukliep na vele jaren. Dus we hadden misschien als jonge twintigers er direct een punt achter zetten (want we wisten dit van elkaar). Wat we niet wisten is dat dit het breekpunt kon worden. Mijn nieuwe vriendin is ook gek van kinderen en heeft er geen. Zij bekijkt het echter anders: zij kiest in de eerste plaats voor een partner en in de tweede voor kinderen. Wilt de partner geen kinderen, dan zij het zo.

Geeft mij een zeer geruststellende indruk. Nu kan ik er zelf op een (letterlijk) ongedwongen manier tegenaan kijken, en hoe langer hoe minder beangstigt de gedachte van kinderen me.

Toch vreemd he

Wat ik eruit kan besluiten:
- zijn kinderen belangrijker voor je dan wel dat je de man/vrouw vind waarvoor je het meeste voelt, lijkt de discussie vooraf op zijn plaats.
- wil je in de eerste plaats je leven delen met wie je het meest dierbaar is, kijk dan de kat uit de boom, wie weet komen er kinderen, wie weet niet.