Ik dacht dat ik rock-bottom had bereikt.
Maar dit was slechts het begin.
Even de droge feiten op een rijtje:
In december word ik door een ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis met een ingestorte bloeddruk, een hartslag van 200 en het vermoeden van een aneurisma.
In februari krijg ik mijn eerste hypo's: 8 dagen die maand van totale slapte, trillerigheid en daardoor paniekgevoelens. Daardoor sport ik minder dan normaal.
In maart nog 6 hypo's met pijn in de darmen
Opeens is het over! De hele april voel ik me weer prima! Weer heel veel gesport.
Eind april valt een sportvriendin dood en krijg ik een tegenvaller op het liefdespad. Toen schreef ik het topic "Mag ik één (1) keertje uitrazen?"
Mei: 4x zware buikpijn, totaal niet functioneren die dagen, 1x een klant (ik geef trainingen aan bedrijven) moeten afzeggen op de dag van de training (dat doet echt zeer). Een klant moet de ambulance bellen.
Mijn oude dorpsarts zegt al die maanden dat het allemaal psychisch is. Yeah, right dit doet te zeer en maakt me 's-nachts wakker. Oude huisarts gedumpt en andere huisarts opgezocht die me direct doorstuurt naar de internist (5 weken wachten...).
Juni: 6x zware buikpijn, 2x cursisten naar huis kunnen sturen (ik stond te huilen van de pijn voor de klas).
Juli: 10 dagen achterelkaar buikpijn, de dag dat ik op vakantie zou gaan zo erg dat ik geannuleerd heb. Mijn vakantievriend brengt me 2x op één dag naar de EHBO. Een cursus moeten annuleren. Het grijpt nu zwaar in in mijn werk, dus mijn inkomen. Totaal 14 dagen met buikpijn.
Augustus: naar de mdl arts. Wat een autist zeg (mag ik zeggen als aspi
) , vertelt me tussen neus en lippen door dat ik waarschijnlijk ziekte van Crohn heb met een vernauwing in de darmen. Amper 10 minuten gesprek, mijn vragen worden genegeerd, mijn pijn dagboek ook. Volgende afspraak kon over 6 weken... Twee nachten later de gehele nacht zo'n pijn dat ik dacht te overlijden. Angst en nog eens angst. Ik ben lichamelijk en psychisch een wrak. In de spiegel zie ik een oude man met pijnrimpels om de mondhoeken en angst in de ogen. Ik ben in een maand tijd onvrijwillig 7 kg afgevallen. Kanker? Ik krijg zelfs medelijden met mezelf... ik ga me zielig voelen, bah. Ik krijg zelfmoordplannen. I'm in Hell. Mijn bedrijf (who cares at this point) ligt volledig op zijn gat.
Internist autist gedumpt. Vriendin P. opgebeld, zij is internist (dan maar de vriendjes-route gebruiken hoewel het me tegenstaat). Ik kan 1 dag later terecht! Eindelijk een fatsoenlijk gesprek: 50 minuten + algemeen lichamelijk onderzoek. Dezelfde dag nog een maagscopie (niet leuk overigens). Onderzoeken volgen elkaar in hoog tempo op. P houdt er goed de vaart in!
September: Op basis van het woordje Crohn (van internist autist) en Google een dieet begonnen. Ik eet geen koolhydraten meer zoals brood, pasta, aardappelen, rijst, suiker etc.
10 onderzoeken (binnen een maand! I love you P) later: 10x negatief. Alles ziet er bijzonder goed uit, mijn organen zijn in top conditie ?!?! Beter dan gemiddeld voor mijn leeftijd.
Het dieet slaat aan: in 5 weken tijd maar 1 pijnaanval! Ik sport weer veel, ik voel me goed! Gisteren de coloscopie gehad, waar zag ik erg tegen op zag. Onterecht, it was a walk in the park. Easy and painless. Geen poliepen meneer, het ziet er erg netjes uit.
Vandaag: ik heb weer 5 kg (spier) terug, Ik voel me fitter dan ooit. Ook in mijn hoofd: alerter, sneller, vrolijker. Waarschijnlijk zijn de zetmelen en suikers nooit goed voor mij geweest.
Volgende week een gesprek met P over de resultaten tot nu toe: ze zal me zeggen dat ze niets gevonden hebben. Ik zal haar zeggen dat ik toch nog een pijnplek heb, maar dat me dat niets kan schelen omdat het geen kanker is. Misschien krijg ik definitief te horen dat het Crohn is. Prima, met het dieet houd ik het wel onder controle.
Zou het psychosomatisch zijn? Deels wel, dat zal best, maar die kleine drukpijn zit er nog steeds. Ik zal er maar niet meer op drukken, wellicht gaat de pijn dan ooit helemaal weg.
Ik heb een parttime baan gevonden. Verder werk ik nog 2 halve dagen in de week bij mijn lieve ex. Er komt weer meer vraag naar cursussen. Ik kan weer cursus geven zonder bang te zijn dat ik onwel word.
I'm back
ps: zonder grote bek en/of vriendjes ben je in het Nederlandse zorgstelsel zeer slecht af met die wachtlijsten veroorzaakt door eindeloze overheidsbemoeienis (de artsen balen er ook van). Geen wonder dat velen naar Duitsland of België uitwijken...
Edit: diverse taalfouten en typo's.
). Om vervolgens in 9 maanden tijd af te brokkelen naar (ja wat eigenlijk...) het ingevallen krachteloze lijf van een oude man. Dit vond ik ergens nog erger dan de pijn zelf. Alle kilo's die ik er zo zorgvuldig aan gesculptuurd had verdwenen als sneeuw voor de zon.
ik kan er niks mee.
