Gister gingen we even bij m'n vader langs om te vertellen dat we onze vakantie op het laatste moment hebben geannuleerd en dus niet in het vliegtuig zaten. Hij reageerde op een fijne manier. Belangstellend en meelevend. Niet echt wat ik gewend ben van m'n familie...
Fijn dat het ook zo kan.
Op een gegeven moment stond hij ineens op en pakte 2 olifantenbeeldjes. Hij heeft deze uit Indië meegenomen in de jaren 50, nadat hij gediend had in het leger. Ik weet dat de spulletjes die hij uit Indië heeft meegenomen, heel veel voor hem betekenen. Indië zit in z'n hart en gaat daar nooit meer uit.
Groot was dan ook m'n verbazing toen ik de beeldjes van hem kreeg. Hij zei dat hij van plan was geweest om deze bij mij thuis neer te zetten als ik op vakantie was. Maar nu ik niet op vakantie ga, kreeg ik ze nu.
Juist omdat ik weet wat deze spullen voor hem betekenen, maakt dit gebaar zo groots. Ik had nooit verwacht dat er iets mijn kant op zou komen van wat uit Indië komt. Gezien het feit hoe het ging toen m'n vader verhuisde en laatst de ellende die ik over me heen kreeg toen het over z'n verzameling ging, ga/ging ik er van uit dat er weinig of niets bij mij terecht komt. En dan krijg ik nu ineens de olifantjes... Ik was er stil van. Kreeg het er warm van.
De olifantjes staan op m'n dressoir en mogen nooit weg. Dit betekent zo veel voor me...
Dit maakt het het allemaal waard. Niet het materiële, maar het gebaar. Het gebaar wat me laat zien dat hij wel degelijk van me houdt...