Hebben jullie dat nou ook? Dat je je zo kan verwonderen hoe mooi een vriendschap kan zijn?
Morgen is het precies een jaar geleden dat ik mijn eerste afspraak had met een man waar ik de weken daarvoor heftige, vrolijke en intense gesprekken had gevoerd. Man, wat was ik nerveus van te voren! Maar al bij de eerste aanblik op het station wist ik dat het goed zat. Dit werd nog eens bevestigd door het feit dat hij in de kroeg met zoveel gemak mijn jas aan en uitkreeg, terwijl iemand die dat niet gewend is bij mij daar normaal gesproken meestal echt veel moeite mee heeft.
Er is geen relatie uit voort gekomen. Hele mooie intense momenten dat wel. Sinds april is eigenlijk duidelijk dat wij niet voor elkaar zijn, zeg maar. Maar ik merk nu, zeker sinds dat ik dichterbij woon, onze band zo sterk is! Hij stimuleert me om nieuwe dingen te proberen, hij laat me lachen, hij reflecteert samen met me. Maar bovenal: hij respecteert me. En toen ik afgelopen woensdag tegen hem zei: "maar ik weet eigenlijk zeker, dat mocht er écht iets zijn met me, je voor me klaar zult staan." zei hij: "ja natuurlijk!" Ik vond het zó mooi! Bevestigt voor mij dat het goed is zo.
Ik geef om je! Je zit in mijn hart en dat weet je!
Aapje, melancholisch en dankbaar...