een relatie met weinig fysiek contact: hoe ga je daar mee om

[Trident]

Kike, Bij mij heeft het 2-3 jaar geduurd van geleidelijk steeds minder fysiek contact naar helemaal niets meer.........

Savanne, je slaat de spijker op zijn kop...........

[Aphrodites' zoon]

Been there, done that, werkt niet.

Waarschijnlijk geef je haar dan precies wat ze wil.
Zij gaat dat veel langer volhouden dan jij.
De relatie zal dan nog sneller afglijden.

Neem van mij aan: een ice-queen wordt nooit een passionate lover.

[Savanne]

Neem van mij aan: een ice-queen wordt nooit een passionate lover.

En die opmerking wil ik bestrijden... MAAR ... dan moet er wel een oplossing komen voor de oorzaak, niet voor de gevolgen.....

In geval van Kike , zou het conservatieve de sleutel kunnen zijn naar de oorzaak , maar dan doe ik een uitspraak uit de losse pols.....


Oh btw ik ben living proof van ice-queen naar .... en ik heb best nog een weg te gaan

[Venus]

Been there, done that, werkt niet.

Waarschijnlijk geef je haar dan precies wat ze wil.
Zij gaat dat veel langer volhouden dan jij.
De relatie zal dan nog sneller afglijden.

Neem van mij aan: een ice-queen wordt nooit een passionate lover.

Precies!! Daar zit ik nu ook! Van mijn kant geen initiatieven meer, dus nu hebben we helemaal weinig sex. En denk dat ie al lang blij is dat ie ervan af is. Het enige wat ik ermee bereikt heb, is dat àls ie een keer wil, ikzelf geen zin meer heb...

[Aphrodites' zoon]

Neem van mij aan: een ice-queen wordt nooit een passionate lover.

En die opmerking wil ik bestrijden... MAAR ... dan moet er wel een oplossing komen voor de oorzaak, niet voor de gevolgen.....
...
Oh btw ik ben living proof van ice-queen naar .... en ik heb best nog een weg te gaan

Ik had geenszins de bedoeling om te generaliseren, het betreft mijn ice-queen.
Ik bedoel eigenlijk meer: sommige vrouwen hebben misschien een latente of onderdrukte of niet ontwaakte seksualiteit. Een klein vonkje dat met veel zorg weer tot een brandend vuur gemaakt kan worden.

Als dat vonkje, dat latente, het slapende er uberhaupt niet is, zoals bij ex, dan is er weinig hoop meer.

[Thomas_K]

Concreet: ik neem geen enkel fysiek initiatief meer. Doe niet alleen hetzelfde als zij, maar ga nog verder. Geen behoefte meer aan een kus bij thuiskomst, de arm op de schouder tussendoor verdwijnt, etc. En dus al helemaal geen pogingen meer te zoenen, seks te hebben, te knuffelen.

Ik begrijp de frustratie. Toch denk ik niet dat dit de 'oplossing' is. Op mij komt het over als een volgende stap in een gevaarlijke cyclus van emotionele verwijdering. Zie bijvoorbeeld het volgende citaat van 'Divorce Buster' Michele Weiner-Davis:

"As with Debra and Tom, when one spouse isn't interested in sex, the touching, kissing, and other forms of physical affection and intimacy often drop out as well. Spouses distance from each other emotionally. They carry on their lives together in much the same way that two toddlers might engage in parallel play- involved in similar activities in close proximity, but without meaningful connection. Marriage becomes mechanical. Friendship often evaporates. Anger bubbles just below the surface. Misunderstandings abound. Emotional divorce becomes inevitable."

Ze heeft ook een boek geschreven The Sex-Starved Marriage: A Couple's Guide to Boosting Their Marital Libido. Is het niet wat om dit boek (samen) te lezen, of om op andere wijze met hulp van derden aan het probleem te werken?

[Dominique]

ik denk dat je daar een punt hebt Thomas

ik heb dat ook zo ervaren.

[Amada]

Been there, done that, werkt niet.

Waarschijnlijk geef je haar dan precies wat ze wil.
Zij gaat dat veel langer volhouden dan jij.
De relatie zal dan nog sneller afglijden.

Neem van mij aan: een ice-queen wordt nooit een passionate lover.

Dat geloof ik dus niet.
Elk mens is een sexueel wezen.
Als dat niet zo is, is er iets psychologisch, fysiek of in de relatie mis.
En dat laatste kan ook alleen op sexueel gebied zijn.
Wel van elkaar houden, maar sexueel is het er gewoon niet ,met die persoon.

[Amada]

Aphrodites' zoon.
Mooi weergegeven jouw ervaring.

Heel fijn dat je je levensgeluk weer gevonden hebt!

[Lilithium]

Afgelopen jaar heb ik bij mijn opleiding een vrouw ontmoet, en mogen begeleiden, die ook intiem 'op slot' zit. Ze wil het wel, maar de drempel is zoooo groot, en alles wat haar man haar aanreikt als hulp ervaart zij als nóg meer druk. Ze vindt het zelf al zo ontzettend rot dat het haar niet lukt, dat hoeft ze niet ook nog eens van hem te horen.

Echter, de laatste tijd heeft ze wat stapjes voortwaarts gemaakt, ze hebben goede gesprekken gehad en afgesproken dat ze 's avonds voor ze gaan slapen even tegen elkaar gaan liggen, gewoon om te knuffelen. Hij heeft haar beloofd dat hij niets zal proberen om méér dan een knuffel te krijgen, maar dat daarvoor het initiatief bij haar ligt, en als ze daar niet aan toe is is dat ook prima.

Bij haar ligt de oorzaak van deze situatie in haar verleden, ze heeft nooit echt fysiek contact gehad met haar ouders, en dit was dan ook vreemd voor haar. Daarbij stelden haar ouders vaak voorwaarden 'als je braaf speelt krijg je dit of dat', en qua materiele dingen is ze nooit iets te kort gekomen, maar warmte en liefde heeft ze weinig mogen ervaren (waarbij ervaren iets anders is dan alleen horen dat iemand van je houdt). Bij haar ligt de oplossing van het probleem dan ook in het uitwerken van dit kind-stuk, zonder voorwaarden mogen ontvangen en écht mogen ervaren dat iemand van je houdt. Langzaamaan laat ze het beeld los dat als je een knuffel wil daar iets tegenover moet staan, alsof knuffelen op zich niet óók fijn is voor een man. Uiteraard zal in hem de behoefte naar seks blijven, maar dat is een andere behoefte dan de behoefte aan knuffels.

Ik denk dat in jouw geval het ook niet slim is om knuffelen helemaal af te schaffen, je gaat er niets mee bereiken, behalve emotioneel nog meer afstand scheppen. Laat haar ervaren dat het veilig is, dat knuffelen en dergelijke ook los kan staan van seks. Want nu worden er bij jou twee behoeftes niet vervuld, knuffels en seks. Er is dus nog minder reden om je gelukkig te voelen in je relatie.

Probeer eens een gesprek met haar aan te gaan, hoe was het voor haar als kind? Was er warmte en liefde? Of voelde het alsof ze altijd maar moest voldoen aan voorwaarden. Gebrek aan warmte en liefde in het vroegste stadium van een kind kan later een hoop problemen met zich meebrengen.

Op mijn opleiding werken we met de techniek 'voice dialogue'. Stel je ego (het bewuste overkoepelende deel van jezelf) voor als buschauffeur, en alle onderdelen van jezelf zijn als het ware passagiers: het innerlijke kind, de perfectionist, de criticus, de puber etc. Soms neemt een van die passagiers de plek van de buschauffeur in, en deze passagier heeft niet de overkoepelende blik van de chauffeur, maar heeft slechts één manier van zien en baseert zijn keuzes daarop. Voice dialogue helpt om de verschillende passagiers helder te krijgen, waardoor je ego de dingen kan overzien. Waarom ik hier over begin is omdat ik denk dat dit voor jouw vriendin ook goed zou zijn. Welke delen van zichzelf heeft ze weggestopt (ergens in een donker hoekje van haar bus) en welke delen voeren de boventoon (zitten achter het stuur)? Werken hiermee kan voor haarzelf inzicht geven, en haar ego weer achter het stuur zetten, zodat haar keuzes weer bewust zijn.

De voice dialogue methode is uitgevonden door Hal en Sidra Stone, gebaseerd op de archetypentheorie van Carl Jung, en op google is wel het een en ander te vinden, ook hebben ze boeken geschreven over hun methode, waarvan 'Thuiskomen in jezelf' er één is. Ook hebben ze er een speciaal over relaties geschreven: Van elkaar houden zonder jezelf te verliezen - H. & S. Stone

[Elfri]

" kan ik me niet voorstellen dat het je vriendin geen pijn doet dat jij er zo onder lijdt... " Als ik heel eerlijk ben twijfel ik daar weleens aan. Een keiharde conclusie, maar ik heb te zeer het idee dat het door haar vooral gezien wordt als mìjn probleem; niet ons probleem. Als ik me uit luistert ze wel ( in 2e instantie moet ik erbij zeggen), maar inhoudelijk voel ik me alleen staan. Het voelt aan als "het zal zo'n vaart niet lopen - hij blijft toch wel voor mij kiezen" Intussen heb ik al veel aangereikt : een vrije relatie, een derde persoon, een relatietherapie, praten met een goede vriend als gespreksleider - ze wijst het af, zonder met een ander voorstel te komen. Weinig fysiek contact is een probleem, maar onwil ervaren om er samen ze goed mogelijk mee om te gaan misschien nog een groter probleem....

Dat is een patstelling, sorry TS!

Ik ervoer als jonge vrouw in mijn vorige relatie dezelfde afwijzingsdrang als jouw vriendin lijkt te doen. Mijn geliefde accepteerde het, maakte er af en toe ruzie over en liet het weer los... Ja, ik ben er zélf uiteindelijk ook mee gaan zitten en heb er dus wat aan gedaan. Maar het heeft onze relatie in een broer/zus relatie geduwd en daar zijn we nooit meer uitgekomen.
Ironisch genoeg ben IK degene geweest die het huwelijk om die reden heeft beeindigd.

De onmacht kan jou ongewild een keuze laten maken, de onwil ervaren is jouw grootste drempel en probleem. DAAR kan zij écht wat aan doen. Desnoods 1 x een gesprek met een mediator aangaan... snapt zij dan echt niet dat je op het achterste van je tong loopt? Als je daar nee op moet zeggen lijkt mij dat je weet wat je moet doen. Nu nog vrede krijgen met de consequenties.

Levensgeluk binnen een relatie ligt niet in het hebben van sex of krijgen van knuffels, het ligt in de gelijkwaardigheid van de balans.

Heel veel sterkte en kracht! het is een lastige situatie.[/i]

[Lovelife1958]

**EDIT: Prive**

[Dominique]

Lieve LL...
Ik vind het dapper dat je je verhaal hier post
ik heb het nooit gedurfd, en ga dat nu ook niet doen.
het blijft toch internet he?
ik herken veel in je verhaal van mezelf
mss omdat we van dezelfde generatie zijn..
nu vooruit..bijna even oud dan
jaja...jij ietsje ouder dan ik
ik heb ook al hele flardes van mijn gevoelsleven hier links en rechts gepost.
elk verhaal is toch weer even anders, hoe zeer de problematiek hetzelfde lijkt.

Je staat aan het begin van een weg van awakening, waar ik zo ongeveer 8 jaar geleden stond..
Je moet dat proces door..
ik heb zelf ook ervaren dat goede raad niet echt aankomt
die drive die je in je hebt is een oerkracht die je niet kan negeren.
je hebt een supervrouw. Ze werkt je niet tegen.
gunt je je sexualiteit..maar heeft uiteraard wel haar grenzen.
logisch..

Ik denk dat jullie daar wel uit gaan komen.
jullie liefde lijkt sterk te zijn.
en dat is de basis voor alles
zonder liefde bestaan we alleen
maar jij leeft..en wil nog meer van het leven genieten
maar graag samen met haar
je bent een kei!

[Mar]

Ik lees je. LL. Als jaargenoot en redelijk wakker.

Het valt me op dat je je levensverhaal begint met een tegenstrijdigheid:

omdat ik nog aan het begin sta.

versus

Allereerst denk ik niet in eindsituaties maar zijn we allen in een vorm van transitie.

Wanneer je uitgaat van permanente transitie ben je altijd op een eind- én beginpunt en hoort het woordje 'nog' er m.i. niet bij. Evenmin als 'het' in 'het begin', al begrijp ik wel wat je bedoelt en klinkt het misschien flauw om het te kritiseren. Vanuit mijn eigen, persoonlijke ervaring is het niet flauw maar kardinaal (geweest) om het over een begin te hebben, hoewel het voor mij meteen een Wende met crisis werd. 'het' staat zo absoluut. Alsof er maar een mogelijkheid is.


Je staat voor een dilemma. Je wil je terug de eeuwig jonge seksgod voelen, een doorstart makend naar de eeuwige jeugd, maar de partner waarmee het voor de handliggend is dat te doen kan niet mee komen. Voor mij is het een raadsel wat er toch met mijn leeftijdgenotes gebeurt, met dat libido-verlies. Ik weet dat velen daar zuiver mee omgaan en hun eigen (eventueel heel frisse) nieuwe wegen inslaan, maar ik vind ook dat ze hun partners daarmee overlaten aan een koelte die hen naar vreemde lakens kan leiden.


Btw: waar is TS gebrleven?

[Thomas_K]

Bedankt voor de reactie, Lovelife1958. Dit is en blijft een intrigerend onderwerp en het is waardevol om weer eens een ander verhaal te lezen. Wat mij opvalt is dat jullie enerzijds professionele hulp hebben gezocht en dat er stappen in de goede richting gezet zijn, maar dat de zaak min of meer rotsvast lijkt te zitten. Het probleem wordt (inmiddels) als een feit ervaren:

Mijn vrouw zit diep in de overgang en heeft geen libido. Bereikt ook nooit een vorm van geilheid.

De vraag die bij mij opkomt is of dit inderdaad een feit is, of niet. Betekent overgang altijd geen zin in seks? Was het vroeger anders? Wat vindt ze er zelf van? Wat vindt de therapeut ervan? Klopt dit wel? Is er hier bijvoorbeeld iemand op Shespot die zelf dacht dat ze gewoon geen libido meer had, totdat ze (bijvoorbeeld bij een nieuwe partner) zich weer heerlijk aan lustbeleving kon overgeven?

Hoewel dit topic in mannenzaken staat zou ik vooral ervaringsdeskundige vrouwen willen uitnodigen om te reageren. Is het bekend? Is dit (dan) het einde?