Aansluitend op Bell en Jessebel.... omgaan met dit soort vragen en dit soort gegevens ligt (ja, ik weet het.....
) in het loslaten....
En loslaten, dat leer je niet, dat doe je, op de één of andere manier en vaak na veel tijd. Vergelijk het met een rouwproces. Neen, correctie....het
is een rouwproces.Je kan je suf zitten piekeren, je kunt je suf zitten denken waarom die éne niet wil wat jij wilt, of waarom de situatie niet zo kan worden gedraaid zoals jij het wil of zou willen zodat alles perfect in elkaar past....vaak hélpt het gewoonweg niet om de dingen daarmee te veranderen.
Als er al een leerproces vastzit dan ligt het in het aanvaarden dat er dingen zijn die je niet kan veranderen, om tal van redenen. En meestal liggen die redenen buiten jezelf....in omstandigheden, bij een ander.
Daarom is het zo mooi wat Jessebel zegt :
het verleden is nog een schaduw, mss moet ik dat juist koesteren. Juist... koesteren is waardevol. Niet dat het je iets oplevert. Tenminste, niet tastbaar. Maar het feit dát je kan koesteren, dat je iets hebt om op terug te kijken, maakt je als mens completer. Je hebt een ervaring, je hebt iets meegemaakt, iets extra's aan je alledaagse leven toegevoegd. OK, 'tis niet compleet maar het is er wel geweest. En het was
a point of no return........je bent niet meer dezelfde als voorheen en je zal dat ook nooit meer worden.
En ja, het is zo menselijk om te protesteren, om niet akkoord te gaan, om de dingen alsnog te willen veranderen, terug te dromen, whatever....alleen haalt het vaak niks meer uit, maar dat weet je pas achteraf, lang erna, als je terugkijkt en als je beseft hoeveel energie het wandelen in een doodlopende straat kan vragen. Klinkt dat fatalistisch? Niet strijdbaar? Of gewoon "wijs"? Neen, dat is "gewoon" de uitkomst van het proces wat je moet doorlopen, dat is "gewoon" hoe het leven (soms) in elkaar zit.
Lukt het om aan zo'n brokje persoonlijke geschiedenis een blijvende, zinvolle betekenis te geven? Welke? Ga je verder, op zoek naar een andere partner of situtatie met meer kansen? Verander je je levensstijl? De vraag is dus niet óf je verder gaat, maar hóé?
Zo vaak, zo veel heb ik met dezelfde vragen geworsteld.
Met woede, met verdriet, met pijn en vaak ook met angst.
Net die vragen en die strijd, samen met de brokjes geschiedenis hebben me steviger schoenen gegeven, een stuk bevestiging ook. En innerlijke rust.
De meest blijvende, zinvolle betekenis voor mezelf ligt in het feit dat ik op een bepaalde manier niet meer bang ben voor verlies. Er is nog 1 grote "vijand" en dat is de dood. Die maakt alles definitief en onherroepelijk.
Ik heb geleerd om sneller te aanvaarden en minder (lang) vragen te stellen. Dat geeft me de vrijheid om me minder te focussen op mezelf en meer op de anderen (in heel brede zin) wat vaak op een mooie manier een boemerang-effect krijgt.
Zoeken deed ik niet, doe ik nog steeds niet maar als iets waardevol, boeiend en aantrekkelijk op mijn weg ligt zal ik het niet ontwijken uit angst om .... tja, om teleurgesteld te worden? gekwetst? verdrietig? weer angstig? Neen, dan beter genieten, met een open hand met zand. Niet knijpen, niet vasthouden........
In de diepsten van ellende zei iemand me ooit : "je kan het leven maar beter niet beredeneren maar het leven, zoals het zich aandient, zonder verlangen, zonder wrok, zonder haast, zonder kwaad. Wat je er dan aan overhoudt zijn mooie herinneringen, als foto's in een prentenboek, die je (zonder alzheimer
) spontaan kan oproepen als je - oud en krakkemikkig - in het verzorgingstehuis je laatste jaren uitzit. Of je kan al je wijsheid gaan gebruiken voor je kleinkinderen of anderen die het nodig hebben."
Toen vond ik het bullshit en niet passend bij mij en mijn leven. Inmiddels heb ik al heel veel aan die woorden gehad....maar de weg er naartoe was lang, heel lang en verdomd vermoeiend en zwaar.
guinevere (die niet de wijsheid claimt en gelukkig zelf vaak nog 's d'r neus stoot of dezelfde steen)
)
.