Misschien nog een ander punt:
Je twijfelt - aan je eigen leven en of het allemaal wel de moeite is & daar ben je zoekende
en je twijfelt - aan je vermogen om vader te zijn en of je je kind (en vrouw) wel gelukkig kunt maken (houden).
Mbt. die eerste kan hard werken om antwoorden te vinden mi. geen kwaad.
Mi. de tweede helpt soms een beetje tijdsbesef (hoeveel voorouders hebben we & in welke omstandigheden hebben ze telkens toch het bestaan doorgegeven en zijn wijzelf geboren) & een beetje relativeren hoe belangerijk we uiteindelijk zijn in het leven van iemand anders........
(Ja heel belangrijk, maar 'maken of breken' of 'de hele inhoud kunnen bepalen' - ik geloof het niet. Uiteindelijk zijn we, mi., voornamelijk een genetische mix die in een bepaalde omgeving op ontdekkingtocht gaat & daarbij keuzes maakt. En dan zijn de ouders 'gewoon' een grote factor in die omgeving.
Kortom: vrouw en kind zijn er zelf bij en zullen er zelf bij zijn & daardoor ook een beetje op zichzelf kunnen passen. Het gewicht van die hele verantwoordelijkheid hoef jij niet alleen te tillen. Al moet je natuurlijk wel goed je best doen
)
En een goed begin zou kunnen zijn om in ieder geval te proberen met wat meer tekst onder woorden te bengen wat je nou precies van de hele situatie vindt, behalve dat je er flink van geschrokken bent.
Dat relativeren is zeker goed. Ik heb natuurlijk zoals de meesten van ons gedacht dat ik het heel anders (en beter) zou doen dan mijn ouders, maar nu ben ik dan ruim op de leeftijd dat ik vader kan worden en ben ik nóg niet uit de knopen waar ik uit wilde zijn. Lastig...maar ik zal wel moeten accepteren dat de perfecte ouder niet bestaat en dat ik hem dus ook niet zal zijn.
Hoe ik verder de situatie beleef: inderdaad als iets behoorlijk onwennigs waar ik me zorgen over maak omdat ik niet écht bewust een kind bij N. wilde maken. Flirten met het idee, verder was ik nog niet gekomen. En nu: baf, in 1 keer zwanger
. Het brengt nieuwe dingen met zich mee die echt een schop onder mijn kont zijn.
Omdat N. mij in verreweg de meeste opzichten goed aanvult, en positief en stabiel is, denk ik dat ik aan haar zonder meer een goede moeder voor mijn kind heb. Met mijn tempo in dingen in het leven voor elkaar krijgen zou het me daarnaast misschien nog wel 10 jaar duren om een andere vrouw te vinden met een vergelijkbaar gunstig pakketje eigenschappen.
Waar ik wel mee zal moeten leven is dat ik (en ik vraag me écht af: hoe DOEN andere mannen dat toch?) alle andere vrouwen zal moeten laten lopen. En ik heb wel een (naief?) zwak voor vrouwelijk schoon. Nu doe ik er nooit wat mee (...) maar feit is wel dat er heel wat dames zijn waar N. het in mijn beleving tegen aflegt qua uiterlijk. Ik vind N. geen 'stuk' en het zou allemaal veel makkelijker geweest zijn als ik dat wel gevonden had. Gelukkig kunnen we best naar andere mensen kijken en tegen elkaar zeggen 'zo, die mag er ook wezen zeg'. En we mogen best kijken van elkaar.
Maar ja, ik zie zóveel mooie (vrouw)mensen. Twee liedjes die op mij van toepassing zouden kunnen zijn, zijn 'Ik hou van alle vrouwen' van Hans de Booij en 'Waanzinnig gedroomd' van Kinderen voor Kinderen ["Iedereen zei/Hou je van mij?"]. Alsof ik voor iedereen ben en niet voor één enkele vrouw.
Of dat mezelf nu verblind met alle mooie buitenkantjes...denk het ergens wel. Zou ik één zo'n model kunnen 'scoren', dan is dat vast tof, maar zie ik na een tijdje die andere zoveel miljoen schoonheden ook weer. En uiterlijk zegt ook zo weinig over de binnenkant.
N. heeft een goede binnenkant. Van buiten vind ik haar eigenlijk gewoontjes, wat plomp aangelegd zelfs. Zo kortzichtig zijn dat ik onze relatie riskeer voor een avontuur met een jongedame met een Bambigezichtje....nee, dat ben ik niet. Dat wil ik niet zijn. En als er zich toch een verleiding aandient in de komende jaren, dan zal ik het vertellen. Open kaart spelen heeft bij ons altijd nog gewerkt.