Ik kan mij voorstellen dat heel wat m/v met dergelijke wensen rondlopen zonder ze goed te durven uiten.
Dan is er wel wat mis in de relatie wanneer een van beiden of allebei hun wensen niet durven uiten.
Ik heb ooit eens anderhalve seconde gedacht: die jongste van me... ik knijp hem de keel dicht, leg hem in een rieten mandje en zet het geheel op de rivier. De wens als dusdanig heb ik echter nooit geuit tgo zijn moeder.
Groot was mijn verbazing toen ik gisteren tijdens de dagelijkse wandeling langs de rivier een mandje zag drijven. Ik viste het eruit. Eerst herkende ik het blauwe ventje niet. Instinct nam over en ik reanimeerde het schepsel. Verdraaid! Mijn zoon!
Triomfantelijk (ik toch) gingen we naar huis. Ik voelde mij een held. Dit wordt de wip van de eeuw, bedacht ik, als ik zo het creatuur gezond en wel in de armen van zijn moeder leg.
Groot was mijn ontsteltenis toen de moeder bij hereniging luid en hartverscheurend huilde. Zelden greep de de onversneden wanhoop in iemands ogen mij zo aan.
De kreet "En je hebt godverdomme zelfs dat spuuglelijke rieten mandje terug meegebracht!" ging door merg en been.
Er is dan ook vanalles mis in onze relatie. Misschien heb je gelijk.