In alle verhalen is er herkenning en ben ik (grotendeels) eens. Voor ons, mijn man en ik, is het nieuwe er van af.
Vorige jaar begon ik met enkele uitstapjes naar een vriend buiten de deur. Daar had hij toch veel moeite mee. In zijn gedachten realiseerde hij zich dat mijn behoefte geen bedreiging was/is voor hem, en dat ik eigenlijk nog meer van hem hield door de vrijheid en vertrouwen dat hij me gaf.
Maar gevoelsmatig was het voor hem veel moeilijker te plaatsen. Zijn gevoel zei dat het niet 'normaal' was, en ergens schoot hij tekort in mij kunnen bevredigen.
We besloten toen het een tijdje te laten rusten. Allebei niets, alhoewel ik het gevoel had dat mijn vlerkjes behoorlijk vastgebonden waren. Maar ik liet het zo, het was tenslotte iets wat ik het liefst samen wilde beleven. Wat ik had gunde ik hem ook.
Enzo kwam hij zelf op een dag met de mededeling dat hij al een tijdje contact had met een vrouw bij wie hij zich goed voelde en met wie hij wilde afspreken.
Ik had toen niets meer, maar wist van mezelf dat ik niet iets oppervlakkigs zocht. Wat ik 'nodig' had was een vaste aavulling op mijn relatie met mijn man. Een man die een andere deel van mijn sexualiteit tot bloei kon laten komen, mijn sletterige kant zo je wilt.
Dat benauwende had ik ook sterk, dat wij 100% verantwoordelijk waren voor het geluk van de ander. Terwijl ik van mening ben dat het je eigen verantwoordelijkheid is. Dat stukje 'geluk' en gevoel van 'heel zijn' dat vaak ontbreekt moet ook via andere wegen te vinden zijn.
Ik koos bewust voor een man met een eigen relatie om zodoende de grenzen duidelijk aan te geven. Hij wilt absoluut niet zijn vrouw verlaten, ik mijn man ook niet. Dus dat is duidelijk. Ook in tijd zijn we redelijk beperkt. De beperkingen kiezen we bewust voor. Maar binnen de grenzen van wat mogelijk is, gaan we all the way. Het voelt als een klein paradijsje waar we af en toe naar toe gaan als we de behoefte hebben.
Wat mijn man en ik betreft, een paar weken geleden zijn we een weekje alleen naar Kreta geweest. Het was de allermooiste vakantie ooit. We waren alleen met elkaar bezig en zijn heel dichtbij elkaar gekomen. Hij zat in mij en ik in hem. Het is cruciaal de vuur brandend te houden, maar je merk het vanzelf als het minder wordt en dat je teveel met je gedachten bij de 'ander' zit. Dan trekken we aan de bel, en gaan we weer uitgebreid de aandacht aan ons besteden.
Dit vind ik een heel groot voordeel van open en eerlijk zijn naar elkaar toe: alles is bespreekbaar geworden en begrijpen we waar de ander mee loopt en helpen we elkaar de juiste perspectief te handhaven. Er is een rust gekomen in huis dat er vroeger niet was.
Wat betreft het delen met anderen...tja, mijn zusjes weten het, de één heeft een soortgelijke relatie gekregen zonder dat ze toen wist dat ik met hetzelfde bezig was! Ik zie haar zelden, zij woont in Londen.
Mijn schoonzusje en zwager weten het, maar zijn openminded genoeg om er verder niets van te maken (denk ik
)Verder niemand.
Alleen zitten we enorm in tweestrijd over de jongens. Ze zijn inmiddels 22 en bijna 21 en wonen nog thuis. Het wordt steeds moeilijker en vervelender excuses te verzinnen voor het wegblijven 's nachts.
We twijfelen of ze het zullen accepteren van ons, dat ze op ons neer gaan kijken, respect verliezen, etc.
We hebben de behoefte niet het aan iedereen te vertellen, liever niet eigenlijk en onwenselijk ook voor mijn vriend.
) door en met anderen is het belangrijkste.
psychologie á lá Monique ...we waren zo aan het doorzagen over geluk en kwam deze gedachte bij me op.