Monique, ik draai al een uurtje of wat om jouw vragen heen.
Ja, voor mij zijn je wensen en behoeften erg herkenbaar.
Weet je wat - ik laat me even leeglopen.
Het wordt dus wss wat rommelig.
Aanvankelijk had ik mijn diepere verlangens en wensen zelf niet erg goed in beeld, dat gebeurde pas toen het in zekere zin te laat was. Deze behoeften liftten namelijk mee met urgenter belangen die op het terrein lagen van doorbreken van denk- en leefpatronen, en verliefdheid is een uitstekend hulpmiddel om een keertwending in je (innerlijk) leven in te zetten.
In die verliefdheid kon ik me openstellen voor nieuwe manieren van denken en beleven. Voor mijn partner was dat slikken - 'wat ben ik voor prutsvent dat ik het niet kan?' - tegelijk was hij in staat om te zien en zich open te stellen wat er in en met mij aan de hand was. Daar was/ben ik gezegend mee.
Hij, anderen, ikzelf zagen na een het onderkennen ervan de heling van oude pijn en dat een weg tot een nieuw soort ontplooiing in zicht kwam. Dat had niet makkelijk binnen onze relatie gekund: mirtheman was teveel deel van het bestaande patroon en hij bood te weinig confrontatie. Bij een betrokken vreemde, een geïnteresseerde nieuweling ligt dat anders (Ergo: Kies je minnaars met zorg.)
Zocht ik sexuele ervaringen, of ging het toch om méér?
Het is beide geworden, ook omdat dit bij mijn karakter past, denk ik.
Ik wilde heel graag met een ander lijf en een ander manmens in intiem contact zijn, andere stem, andere fantasie (hoewel, mannen lijken toch op elkaar
), andere manieren van aanraken, gwoon anders, btje willekeurig wel. Ik was niet naar een relatie op zoek, maar eenmaal een klik hebbend weet je vooraf niet hoe je wensen zich verder ontvouwen.
Binnen de speelruimte die ik had, of die ik me toeëigende, heb ik wat geavonturierd, en dat bracht rust. Mijn basispartner heeft ontdekt dat hij me heus niet meteen kwijt is - zijn sexegenoten blijken bovendien verrassend solidair te zijn met elkaar en trekken ook hún grenzen, of ze snappen elkaar beter dan ik hen - of ik zoek ze erop uit, in elk geval: explosies met slachtoffers zijn er niet geweest. Helemaal gelukkig ben ik er niet mee - maar ik zie wel dat het niet anders kan, op straffe van besluiten die meer overhoop halen dan ik kan verantwoorden of kan willen bij mensen van wie ik houd.
Monique, ik vind je nieuwsgierigheid heel begrijpelijk vanuit een andere insteek. De hormonen, het laatste ei, de laatste kans op nageslacht dient zich aan. Niet dat je op een kind zit te wachten, maar daar hebben de hormonen geen weet van. Je bént nog partij, en dat speelt, voor mijn gevoel, ergens mee.
De vraag is hoe je met dit soort aandrang omgaat. Verstoppen en wegduwen helpt meestal niet, maar met open vizier ermee omgaan is niet altijd even makkelijk of haalbaar.
Mirthe-man is net zo zelfverzekerd als onze kundige kok EF
. Die zelfverzekerdheid is echter niet op mijn blijven of terugkomen of van wie dan ook gebaseerd, maar op hem-zelf - en ik denk dat dit de meest deugdelijke basis is die bestaat. Hij heeft in zijn hele leven, dat langer duurt dan van de meesten hier, precies een vrouw gehad. Meer hoeft hij niet, dat het niet minder is heeft hem gelukkig gemaakt, evenals dat hij nooit spijt heeft gehad van zijn keuzes (tja, is dat nou wel of niet verwonderlijk).
Daar zit denk ik de crux.
Terugkomen van weggeweest hoeft bovendien niet een terugkomen van een bedvriendje te zijn
Mirthe, nu ook in den keuken