Emotionele rollercoaster

[Mirthe]

Dan ben ik de uitzondering op de regel.
Als ik in een rollercoaster zit, of in een trein met alleen een noodrem, ben ik het niet die de zaak tot een halt brengt! Bij een rollercoaster kan dat ook niet: daar heb je je, daar ben je, uitgeleverd en moet je wachten dat het ding een keer stopt. Dat betekent uitrazen totdat 'ergens' de wal het schip doet keren - en dan, ja dan begint het herstel van de averij, het op orde brengen van de ingewanden en het vervolg van de reis. Indeed, op eigen kracht.


mirthe, op een tussenstation

[Clover]

Ik denk dat we best eens in die roller coaster terecht komen.. Met name denk ik als je een verandering in jezelf voelt aankomen. Dan begint die te rollen en krijgt een sneeuwbal effect, ook naar degenen om je heen. Sommigen begrijpen dat beter dan anderen.

Herkenbaar. Ik heb er destijds iets doorheen geduwd een aantal jaren geleden, waarvan ik vond dat dat het beste voor mij was, om iets af te sluiten en er beter door te worden. Althans, waarvan ik vond dat het bij mijn groei hoorde. Ik vond, dat als ik dat deed, ik een betere moeder, vriendin, dochter kon worden. Zeg niet dat dat geheel is gelukt, dat hoeft ook niet, maar heb daardoor wel dingen een plaats kunnen geven waardoor ik er beter mee om kon gaan, wat zeker zijn weerslag heeft op mijn huidige leven.

Uiteraard echt veel weerstand gehad, tegen hetgeen ik destijds wilde doen. Ik liet mijn kind ‘in de steek’, plaatste mezelf voor hem, was dus egoistisch bezig, het betwetigere van anderen als in, en weet je wel dat het verkeer in deze tijd heel anders is op de buitenlandse snelwegen dan toen, trekt je auto dat nog wel, weet je zeker dat je het aankunt…..je bent het tenslotte niet meer gewend om zo te rijden..tot inderdaad, en dat raakte me uiteraard heel diep, maar dat was blijkbaar de bedoeling: je kind is je dus niet meer waard als je samen vakantie hebt en jij trekt er alleen tussenuit? Ai, wat een gewetensvraag…

En toch ben ik gegaan, omdat ik het wilde, moest doen, ik had iets af te sluiten.. Zowel voor mezelf als voor de toekomst van zoonlief. Ik bedoel, wat kan hij ermee als ik maar in het verleden bleef hangen wat zijn moeder niet heeft kunnen afsluiten en dat onbewust op hem projecteerde. Daar creeer ik toch een heel onzeker mannetje van.. vind ik dan.

Naderhand, maanden later in dat jaar, kreeg ik toch wel schoorvoetend te horen, goed dat je het hebt gedaan, je ben opener geworden, je hebt echt iets afgesloten, je bent meer benaderbaar. Ik weet nog wel dat ik toen dacht, rot op, dat zeg je alleen omdat je dat zelf niet aan zou durven in je eentje, niet over jezelf durft na te denken. Maar mij wel intussen alle negatieve gevolgen, gedachten toe willen spelen…..eigen angst te projecteren op mij. Dat vond ik eigenlijk pas echt egoistisch, een emotionele chantage en dus roller coaster.

Intuitie en een gezond egoisme in je roller coaster hoeft niet verkeerd te zijn.