Berichtdoor Carina » wo 15 april 2015, 16:32
Ik moet even schrijven want anders ontploft m’n hoofd.
Vorig jaar april ben ik bij m’n huisarts geweest ivm m’n handen.
De zilversplints die ik had voldeden niet en degene die wel voldeed, ben ik verloren.
De pijn in m’n handen verloor ik helaas niet. Dus toch maar weer terug.
Eerst werd er natuurlijk met een smeersel geprobeerd. Maar dat werkte niet.
De huisarts vond dat ik dan maar weer terug naar het revalidatiecentrum moest.
So far, so good.
Ik kreeg een verwijzing voor m’n handen en voeten.
Omdat er een operatie tussendoor kwam, of eigenlijk 2, ging er wat tijd overheen voordat ik werkelijk bij de revalidatie arts terecht kwam.
Ik werd ingedeeld in een groep die moest leren met pijn omgaan.
Nadat ik had gelezen waar het over ging, had ik al het idee dat ik niet goed zat.
Maar ja, om niet gelijk alles van tafel te vegen, ben ik toch maar gaan kijken.
Bij de voorlichtingsbijeenkomst, bleek dat ik inderdaad niet goed zat.
De bedoeling was om met pijn leren omgaan zonder dat er naar het lichaam gekeken zou worden.
Ze gingen dat behandelen, wat ik vorige 2 keren al geleerd had bij m’n vorige revalidatietrajecten.
Dit was niet de bedoeling. De bedoeling was dat er naar m’n handen en voeten gekeken zou worden, om te kijken of er met behulp van hulpmiddelen een weg was naar een leven met minder pijn.
Omgaan met de pijn kan ik al. Voor zover dat mogelijk is tenminste...
Ik besprak dit met de daar aanwezige revalidatie arts en hij was het met me eens dat ik verkeerd zat.
Ik werd weer doorgestuurd.
Dit keer kwam ik wel op de juiste plek. Ik kreeg een afspraak met een revalidatiearts en een orthopedisch schoenmaker.
Op de dag zelf kreeg ik een telefoontje van het revalidatiecentrum. De arts was ziek, maar ik kon toch naar m’n afspraak met de schoenmaker. Tuurlijk, doe ik. Maar wat ga ik daar dan doen? Geen idee.
En inderdaad, de schoenmaker vroeg wat hij voor me kon doen... Ik heb hem uitgelegd dat ik geen flauw idee had, omdat ik eerst een afspraak zou hebben met een arts, maar dat die niet doorgegaan was.
Hij ging even weg en heeft ergens toch een arts vandaan getrokken.
Ze keek naar m’n voeten en er werden nieuwe zooltjes voorgeschreven.
M’n handen moest een ergotherapeut naar kijken, besloot ze. Alleen was er een wachtlijst voor de ergotherapeut op het revalidatiecentrum, dus ze verwees me door naar een andere ergotherapeut, die gespecialiseerd is in handen. Ik vond dit prima. Wie me hielp maakte me niet zo uit, als ik maar geholpen zou worden.
Ik belde deze vrouw en maakte een afspraak. Nam m’n oude zilversplints mee en deed m’n verhaal.
We gingen op zoek naar iets wat wel zou voldoen. Zij zou diverse dingen maken van diverse materialen en door steeds dingen aan te passen, zouden we tot een acceptabel product moeten komen.
Het eerste wat ze maakte was totaal niet geschikt. M’n hele hand werd erdoor ingepakt en daardoor kon ik bijna niets. Het was gemaakt van synthetisch gips, dus het gaf ook totaal niet mee.
Er moest dus iets anders komen. Ze maakte iets van wit, plastic achtig spul. Dat ging beter, maar zat nog niet helemaal lekker. Ze veranderde er het een en ander aan en het zat wel beter, maar m’n duim bleef overstrekken. Dat was nou juist niet de bedoeling, dus het duimstukje werd verlengd. Door het verlengen gebeurde weer hetzelfde als met het gipsen geval. Ik kon er niets mee. Als ik iets wilde doen, moest ik dat ding afdoen. Echt zinnig dus (NOT).
Vanmorgen ging ik terug. Ik vertelde haar m’n bevindingen en zij kwam tot de conclusie dat we nu maar met de revalidatie arts en iemand van Livit aan tafel moesten gaan zitten zodat ze met z’n drieën konden overleggen wat het beste zou zijn. Want nu wisten we tenminste wat niet werkt. O_o
Ze belde Livit en ik kreeg te horen dat Livit samen werkt met een revalidatie arts van het LUMC. Ja, dat weet ik, daar kwam de vorige meuk, die totaal niet werkte, ook vandaan.
Ik vertelde haar dat ik een gesprek wil waar m’n eigen reva arts bij is, en niet iemand anders.
Dat begreep ze. Ik moest dan maar gaan informeren bij het revallidatiecentrum hoe en wat.
Ik vroeg haar vervolgens of ze nog naar m’n andere vingers zou kijken. Tenslotte had ze nog alleen maar naar m’n duim gekeken, maar ik heb nog meer vingers (ja, echt).
Ze vertelde me dat dat niet nodig was, want de duim is het belangrijkste. Als die het maar goed doet, dan kan je bijv de wijsvinger opvangen met de middelvinger. Tuurlijk...
Vervolgens vroeg ik haar naar de oefeningen die de reva arts wilde dat ik zou krijgen voor m’n handen.
Zegt ze dat ze daar niets van wist. Want ze heeft de doorverwijzing nooit gekregen, maar ging er maar vanuit dat het goed zat.
Dus ze is alleen op basis van mijn vraag, aan de slag gegaan. Zonder precies te weten wat de revalidatie arts nou voorschreef. Terwijl de arts het toch net even beter kan verwoorden dan ik.
Als ze het nu gezegd had, had ik er achter aan kunnen gaan. Had ik kunnen regelen dat ze alsnog die verwijzing kreeg. Dat ze precies wist hoe en wat er van haar verwacht werd.
Nu ben ik vijf afspraken verder, en ik weet nu dus wat niet werkt. Daar heeft ze 5!!!! Afspraken voor nodig gehad.
M’n broek hangt op m’n knieën.
En nee, ik heb nog niet het revalidatiecentrum gebeld. Ben inmiddels zover dat ik even nodig heb om tot rust te komen. Waarschijnlijk had ik anders jankend aan de telefoon gehangen...
Ik sta echt op ontploffen....
Er is wel een pluspunt in het hele verhaal.
De revalidatie arts(en) verleent alle medewerking met van alles.
M’n probleem wordt heel serieus genomen en alles wat nodig is daar geven ze me indicaties of doorverwijzingen voor. Zo moet ik hydrotherapie en fysiotherapie gaan krijgen, en er wordt van alles voorgeschreven en/of uitgezocht. Geen enkel negatief woord over het revalidatiecentrum dus.
I'd rather be hated for who I am than loved for who I am not