Tja, en toen had ik 'm. De diagnose.
Al veel eerder dan verwacht.
Gister bij de klinisch geneticus geweest.
Ik zag er als een berg tegenop. Was bang dat ik niet serieus genomen zou worden. Als aansteller te worden aangezien.
Stom, ik weet het. Tenslotte had ik al een diagnose dus een aansteller ben ik niet.
Maar hoofd en gevoel zijn het niet altijd eens.
Eigenlijk kan ik er verder kort over zijn. De klinisch geneticus is een hele aardige vrouw die me snel op m'n gemak wist te stellen.
Eerst was er een uitgebreid gesprek en stamboomonderzoek, daarna een uitgebreid lichamelijk onderzoek.
Conclusie: EDS
Ze raadt me aan om met de revalidatiearts te overleggen of ik in aanmerking kom voor hydrotherapie.
Verder word ik doorverwezen naar een cardioloog om een echo van m'n hart te laten maken.
Blijk ik toch ineens een hart te hebben....
Verder onderzoek is niet nodig. Ik had verwacht dat dat wel zo was en dat ik daarom nog geen uitslag zou krijgen.
Maar gezien de stamboom en het lichamelijk onderzoek, is er geen twijfel mogelijk.
Ik heb nu dus officieel EDS.
Het voelt goed dat ik nu uit de onzekerheid ben. Hoewel het natuurlijk ook andere gevoelens losmaakt.
Maar de positieve gevoelens overheersen, dus ik heb er goed aan gedaan.
Nu op naar het volgende; de cardioloog en het revalideren.
Weer een stapje verder.
Edit: tiebvautjuh