Bestaansrecht

[Mirthe]

De vraag is kort en krachtig:

Heeft verdriet recht van bestaan, ook al vind je dat de reden of aanleiding voor dat verdriet niet zo erg geldig is?


edit: ik werd heel verdrietig van mijn in haast gemaakte typephouten

[Shazzz]

Antwoord net zo kort en krachtig:

Ja!

(Want jouw verdriet is van jou, ook al snapt een ander dat niet.)

[Carina]

Tuurlijk.

Verdriet is een gevoel. En gevoel schuif je niet opzij omdat je hoofd iets anders zegt.

[Aaarghje]

Welja, ga je emoties een beetje lopen censureren op basis van wat jij geldige of ongeldige aanleidingen voor die emoties vindt... Gevoel IS.

(Ik heb daar zelf ook vaak genoeg ruzie over met mezelf hoor, maar uiteindelijk merk ik dat het beter is om het gevoel gewoon te accepteren.)

Aaargh, nog niet echt heel goed in ZIJN.

[eric62]

Je kan niet zonder
Het vormt jou zijn, maakt je bewust van je gevoel. het laat ons voelen dat we mens zijn

E.

[yanni]

Ja, ik vind ook wel dat verdriet moet kunnen bestaan. Het is een gevoel waar je gewoon niet omheen kunt.

Ik denk echter wel, dat veel mensen (waaronder ook jijzelf waarschijnlijk (ik in elk geval !!)) juist moeite hebben met de oorzaak of de aanleiding van het verdriet, een soort schaamte voelen.... (als je verdriet hebt om een grasspriet zoals Kronkel zegt !! )

[Savanne]

zonder mijn verdriet zou ik wel eens kunnen vergeten te leven!

[Anneniem]

Verdriet moet kunnen bestaan, ruimte krijgen en de weg naar buiten vinden, want bij verdriet hoort troost, groei en het vormt je in alles wat je bent.

[hadewijch]

De vraag is kort en krachtig:

Heeft verdriet recht van bestaan, ook al vind je dat de reden of aanleiding voor dat verdriet niet zo erg geldig?

kort antwoord: ik vind dat het bestaansrecht heeft. dat wil niet zeggen dat ik dat altijd zo voel. zo betwijfel ik het bestaansrecht ervan.

[fuutje]

@ Savanne,

Wat mooi verwoord: Zonder mijn verdriet zou ik wel eens kunnen vergeten te leven!

Zonder verdriet geen leven, zonder leven geen verdriet!
Mooi.

[mykittens]

Welk verdriet?
Het verdriet van de moeder in de Sahel die al 5 kinderen heeft verloren aan honger en uitdroging?
Het verdriet van het Tutsi kind dat buren heeft moeten vermoorden?
Het verdriet van de moeders en dochters en zussen van Sebrenica?
Mijn verdriet dat het leven niet steeds zo loopt als ik het me gewenst had in mijn overladen welvaart en schip-vol-aan keuzemogelijkheden?

Ik weet het niet. Ik ben geneigd te zeggen dat we precies nèt dàt verdriet krijgen dat we aankunnen.

MK

[Mirthe]

Welk verdriet?
Het verdriet van de moeder in de Sahel die al 5 kinderen heeft verloren aan honger en uitdroging?
Het verdriet van het Tutsi kind dat buren heeft moeten vermoorden?
Het verdriet van de moeders en dochters en zussen van Sebrenica?
Mijn verdriet dat het leven niet steeds zo loopt als ik het me gewenst had in mijn overladen welvaart en schip-vol-aan keuzemogelijkheden?

Ik weet het niet. Ik ben geneigd te zeggen dat we precies nèt dàt verdriet krijgen dat we aankunnen.

MK

Welk verdriet?
Misschien het verdriet over het cynisme waarvan je getuigt?

Waar baseer je je op met je veronderstelling dat mensen het deel krijgen dat ze aankunnen?

Stel je je vraag vanuit de intentie om iets toe te voegen of eigenlijk om af te kraken?

Daar zou ik dan heel verdrietig van worden.



Mirthe

[Mirthe]

ik kom op andere postings nog terug!

[fuutje]

@Mirthe,

Ik ben het met je eens dat de posting van MK getuigt van cynisme.
Maar ik ben het met hèm eens dat je verdriet in een 'groter' verband mag trekken of zien.
Misschien helpt het mensen om hun 'eigen' verdriet te relativeren en weg te stoppen. Maak je eigen verdriet 'klein' tegenover al dat grotere verdriet....
Ik ben en blijf van mening dat je 'verdriet', hoe klein dan ook, moet toelaten en een plekje zou moeten willen geven.

Mee eens, MK?

Fuutje
(die denkt dat MK iets toe wilde voegen)

[mykittens]

Misschien het verdriet over het cynisme waarvan je getuigt? Waar baseer je je op met je veronderstelling dat mensen het deel krijgen dat ze aankunnen?
Stel je je vraag vanuit de intentie om iets toe te voegen of eigenlijk om af te kraken?
Daar zou ik dan heel verdrietig van worden.

Pffff wat een ggrrom Mirthe!
Ik stel mijn vraag wel degelijk om iets wezenlijks toe te voegen hoor!
En mij cynisme, nee sterker nog, verdriet over cynisme verwijten vind ik niet nodig, misschien had je kunnen zeggen dat je even helemààl niets van me begrijpt... maar wacht: dit is een gesprek, en we komen er vast wel weer uit.


Tegen jouw snelle veroordeling van cynisme heb ik wel wat in te brengen:
Ik ben een (erg) sensitief mens die heel veel over verdriet heeft nagedacht. Juist over verdriet mogen we nooit cynisch zijn. Mijn verdriet, het verdriet van een ander mens, het verdriet van een ander levend wezen. Het verdriet in een andere plaats op de wereld èn het verdriet in een andere tijd op deze wereld.
Het verdriet van niet-geboren worden en òòk het verdriet van geboren worden.
Kan jij het rijmen dat Rembrandt van Rijn 4 kinderen heeft verloren en als kunstenaar op heel bijzondere wijze uiting aan zijn verdriet heeft kunnen geven? Ik hoor wel eens mensen zeggen: "ja, toen, lang geleden... toen gebeurde dat aan iedereen, toen waren mensen dat gewend..."
Ik denk juist dat dat NIET zo is!
Ik denk dat de moeder uit de Sahel er ook niet aan "went".

Dit vind ik juist een NIET cynische bewering Mirthe!
Ik ben nog niet klaar met je!

MK