In al de jaren dat ik op het internet ben aangesloten, dat ik mijn deel heb gehad aan chatten, mailen etc, dat ik vriendschap heb gevonden, liefde zelfs, dat ik mensen heb zien komen, mensen heb zien gaan....op het moment dat ik besef dat ik dank zij de virtualiteit mezelf heb leren kennen, mezelf heb voelen groeien, dat ik eindelijk geworden ben wie ik altijd al wou zijn, onder andere dankzij en door anderen....op hetzelfde moment dat ik weet dat ik al evenveel heb toegelaten als losgelaten, dat beiden me winst hebben gebracht, dat niks me nog verbaast....kwam er een nieuwe vriendschap mijn stabiele en iets rustiger-wordende leventje binnengevaren.
Hij op zoek naar - voornamelijk - "spannende" dates buiten zijn huwelijk, ik gewone toeschouwer die wel ziet wie er langsvaart met zijn bootje.
Het klikt wonderwel, al vanaf de eerste mails. Er zijn afspraken : ik ben niet op zoek naar sex, verliefd worden is uit den boze en een relatie zit, voor beiden, noch in de wens noch in de mogelijkheden. Maw, de krijtlijnen zijn getekend.
Daarbinnen ontwikkelt zich algauw een diepe, hechte, intense ...virtuele... vriendschap. Er wordt gefilosofeerd, gelachen, muziek wordt gedeeld, film- en boekennieuws worden uitgewisseld en we vinden bij elkaar de spreekwoordelijke schouder om op uit te huilen....kortom, een rijke aanvulling van ons beider leven.
Na een paar maanden van heel intense mailuitwisseling besluiten we om elkaar te ontmoeten, ergens halverwege onze woonplaatsen. Het wordt een superleuke middag met een lunch en daarna een korte wandeling. Het "beeld" dat we van elkaar hadden, via de mails en ook via een foto, blijkt te kloppen. Ik vind hem een heel lieve, warme man met een groot hart waar ik me heel erg op mijn gemak bij voel. Gevoelens, verliefdheid, heb ik niet voor hem. Omgekeerd voel ik van hem uit wél aantrekkingskracht.
Uiteraard spreken we daar, na onze ontmoeting, nog over in de mails.
Zijn vrouw, waar hij zielsveel van houdt en die hij niet kwijt wil, is niet op de hoogte van onze contacten en eigenlijk ook niet op de hoogte van zijn verlangens en de zoektocht naar zichzelf. Ik, van mijn kant, "luister", help, reik tools aan. Omgekeerd kan ook ik bij hem terecht met mijn probleempjes. Hij "draagt" me vaak door zijn grote enthousiasme en positivisme.
Na een aantal maanden kunnen we er beiden niet omheen dat we een gevoel naar elkaar toe hebben van "jou wil ik niet kwijt"....als vriend, als maatje.
We hebben het er wel eens over hoe fijn het zou zijn als ook zijn vrouw mij kende. Ik voel ook een diepe verwantschap met haar en met haar problemen. Op een bepaalde manier benijd ik de manier waarop hij met haar omgaat, zijn liefde voor haar en de relatie tussen hen beiden, zonder daar; op welke manier dan ook, een sta-in-de-weg voor te willen zijn.
En dan komt de dag dat ik op vakantie vertrek en ik voel een grote triestheid van zijn kant omdat de mailtjes een tijd uit zullen blijven. Bij mijn terugkomst zit er een kort, zakelijk, koel berichtje in mijn Inbox dat hij "alles" heeft opgebiecht aan zijn vrouw, dat ze (uiteraard) heel ontzet, boos en verdrietig was om datgene wat zich "achter haar rug om" heeft afgespeeld en dat hij alle contact met me moet verbreken. Ook al had ik me daar al heel lang op voorbereid, kon ik me probleemloos verplaatsen in de gedachten en gevoelens van zijn vrouw, toch was ik heel erg geschrokken en ontdaan van deze manier van "afscheid nemen". Ik voelde me - letterlijk - weggegooid.
Positief vond ik dan weer dat deze schok hen beiden weer heel dicht bij elkaar bracht..... er moest worden gepraat, ze moesten vooruit. Ondanks zijn schrijf- en spreekverbod hebben we nog een paar keer kort contact gehad. Ze werken serieus aan hun relatie....ze zijn in therapie, vinden elkaar stilaan terug.... naast het verdriet af en toe zijn er ook heel veel mooie, nieuwe dingen.....soms, zo zegt hij, zijn we weer verliefd als in onze begindagen :)....dat vind ik dan weer fantastisch en het maakt me oprecht blij en gelukkig voor hem/hen dat het zo voelt....
En toch, mijn God, wat heb ik het moeilijk gehad met de leegte die er plots viel !!! Met “zijn†wegvallen, als persoon, als lieve mens, al de dingen die we deelden, konden delen…. Het heeft me best wel een beetje geknakt… mijn vertrouwen in de vriendschap vooral. En dan denk ik : “nu heb je je lesje toch wel gehad,nooit meer !!â€â€¦.om dan even later vast te stellen dat het niet anders kan als je 200% “gevenâ€, op het moment dat mensen diep je wezen binnensluipen !!
guinevere (in wiens kasteel altijd (ver)warm(de) vriendschapskamers ter beschikking zijn...)
Dit is zo mooi. Dit raakt mij diep.
