Dank je amada,
Ik lees terug wat Missilene hierboven schreef : er zijn dingen die je pas kan begrijpen als je elkaar volledig loslaat . Misschien kan dit wel positief zijn .
Natuurlijk begrijp ik wel waarom hij hiervoor kiest ,maar het is wel pijnlijk en ook moeilijk want , ik laat los , maar wie zegt dat dit loslaten misschien niet juist de slechte beslissing is en dat ik misschien beter naar hem toeloop , me in z'n armen gooi en alles losmaak . Maar dat kan ik niet , daarvoor heb ik teveel respect voor een anders keuze en tegenstrijdig ook het gevoel dat we nu in ieder geval toch niet gelukkig zouden zijn samen .
Een vriendin die op 17 jaar een arm verloor zei me deze namiddag : als je op 17 jaar wakker wordt zonder arm , dan moet je daar mee verder . Wat we beleefden en zoals we het beleefden komt niet meer terug. Hij heeft me duidelijk gemaakt iets anders te willen beleven . Heeft me gezegd dat hij gekozen heeft wat voor hem het beste leek . Ik denk dat dat moedig is , want hij kent de toekomst ook niet . We zijn opgevoed in een christelijke maatschappij en het altruisme werd ons met de paplepel opgeschept . Hij heeft me zoveel gegeven en heeft ontzettend veel in functie van mij geleefd . Ik geloof sterk dat altruisme nodig is , maar het gaat hier om iemand die al de tijd dat ik met hem geleefd heb , ontevreden was met zichzelf en daardoor zeer ongelukkig . Hij moet zichzelf leren accepteren heeft hij me daarstraks nog gezegd . Hij moet zijn grenzen accepteren . En samen opnieuw deze relatie aangaan ,bleek nu het moment gekomen is buiten de grens te liggen .
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —