Liefde op afstand wordt obsessie

[organic]

Beste mede she spotters,

Kennen jullie het fenomeen dat iemand een obsessie voor je wordt?
In mijn geval gaat het om een buurvrouw, die een stuk jonger is dan ik en in een heel andere sociale en maatschappelijke positie verkeerd.
Ik heb al eens toenadering gezocht, maar uit haar houding en taal blijkt dat ze afstand houdt. Ze kan daarbij een echt ijskonijn zijn. Ik ben bang dat dit afstandelijke nu juist m'n verlangen naar haar versterkt. Vooral als ik haar, in tegenstelling tot hoe ze kan zijn, vrolijk zie.
Het vreemde doet zich voor, dat ik iets soortgelijks ooit al eens eerder meemaakte met een meisje met nota bene dezelfde naam. Ook zij bleef een liefde op afstand en toen ik ten lange leste meer aandrong (haar zelfs met een bos bloemen opzocht in Amsterdam, waarnaar toe ze was verhuisd), bleek haar belangstelling niet meer te bestaan, terwijl daar in eerste instantie wel sprake van bleek te zijn geweest. Die oude angst speelt in dit geval ook mee.
Ik ben bang dat ik een onverbeterlijke romanticus en dromer blijf. Want idealiseren en romantiseren van de persoon in kwestie speelt ook een rol. Het lijkt erop dat ik dat gecreëerde beeld ook niet wil verstoren, maar in stand houdt. Daarbij heb ik m'n trots, wat maakt dat er heel wat emoties door elkaar lopen.

Wie kan hier wat mee?

Groet,

organic.

[This message has been edited by organic (edited 17-02-2003).]

[nina]

Hoi Organic,

Ik vroeg mij af,
in hoeverre, of waaruit blijkt dat het een obsessie voor je is.
Is het inderdaad iets waar je heerlijk bij wegdroomt en fantaseert en romantiseert.
Of vormt het ook daadwerkelijk een belemmering in je dagelijks leven en functioneer je hierdoor slecht?

Ik denk zelf dat zoiets vrij regelmatig voorkomt, onder de romantici en dromers onder ons.

Groetjes Nina

[organic]

Weet je, aangezien ik niet in haar aanwezigheid kan zijn, merk ik dat ik compenseer. Zo let ik er op of ze thuis is en wanneer ze weggaat. Ik stem m'n doen en laten er toch behoorlijk op af, hoewel ik wel m'n gang blijf gaan. Eigenlijk ben ik ook bang voor het vooruitzicht dat ze eens zal verhuizen en probeer me daar nu al op in te stellen.
Ik heb een tuin en maak muziek en hoop stilletjes dat ze er van mee geniet. Sterker nog, ik geloof dat het zwaar aan betekenis zou inboeten als zij niet meer m'n buurvrouw zou zijn. Jemig, genant en pijnlijk eigenlijk.

[notnajja]

Ik ben ook een drietal maanden op mijn mooie, vrolijke buurvrouw verliefd geweest en heb haar dat op een gegeven moment gemeld... Toen waren de poppen behoorlijk aan het dansen, ze zag absoluut niks in me en ik voelde me vreselijk afgewezen. Je moet zoiets niet doen, je struikelt over je eigen benen bij de voordeur. Ik ben blij dat ik het wel heb gezegd en ze vond het ook moedig en eerlijk, samen zijn we er eigenlijk goed uitgekomen, nu is ze weer gewoon buurvrouw en niks meer. Maar het heeft tijd en tranen gekost. Toch voel ik me nu veel beter, ik let niet meer op haar, wanneer ze thuis is, of haar auto geparkeerd staat, of ze een avond uit is, hoe laat ze naar bed gaat, of ze aandacht voor me heeft, etc. Ik kan nu het voorbij is gelukkig weer mezelf zijn.
Begin geen relatie met je buren, het brengt je hopeloos in verwarring.
Ik wens je sterkte de obsessie te overwinnen, want dat lijkt me eerlijk gezegd het beste voor je.

Anton

[Ryan]

Ik denk, dat je goed weet, dat de buurvrouw het niet met je ziet zitten.
Tegelijkertijd ga je bij jezelf een soort hoop koesteren, waarbij je bewust of onbewust je leven (een beetje) op haar afstemt. Ik denk wel, dat dit een obsessie kan gaan worden.
Om jezelf daarvan te verlossen, zou het misschien zinvol zijn hier enige zekerheid te verschaffen. Want als het echt niets kan worden, dan plaag je jezelf er maar mee en vergeet dan misschien, dat iemand anders je graag zou zien, terwijl je de andere kant op blijft kijken.
Dromen is best leuk, maar het moet inderdaad geen obsessie worden.

[nina]

Wat je beschrijft organic is bij mij gevoel niet echt een obsessie,
je bent er wel erg mee bezig, maar ik denk, mocht je buuv echt verhuizen, je daar misschien kort onder lijdt, maar waarschijnlijk haar niet achterna loopt en vervolgens voor haar deur gaat posten. Dat versta ik onder een echte obsessie, mensen die echt gaan stalken.Als je echt eng gaat doen dus.

Waarom zou ze je trouwens niet leuk vinden, sommige mensen doen afstandelijk uit zelfbescherming, en dan doel ik inderdaad ook op een vrieskou.

Niet mijn bedoeling om je aan te moedigen, maar het is nu eenmaal soms erg moeilijk in te schatten hoe een ander over je denkt.

Misschien eens op de koffie vragen, en dan daar vanuit verder bezien.
Tja wil ze niet op de koffie, hou het dan maar bij dromen en fantaseren, die gaan echt ook vanzelf weer over. Ook al kan het soms erg lang duren......

[organic]

Tja, die keer dat ik eens alle moed had verzameld en bij haar aanbelde, kwam ik aanzetten met het verhaal dat het kritiek ging met een familielid (Wat ook zo was). Ik had, zeker toen, weinig aansluiting in de buurt of stad (het stadje) en ervoer vooral toen de afstand als pijnlijk en drukkend. Vervolgens kon ze weinig met dit verhaal natuurlijk. Het lekkere luchtje wat ik had opgedaan, mocht toen ook al niet meer baten. Verder is er, in de zomer, de jaarlijkse "balkon scene", zoals ik het noem waarbij zij vanaf het balkon boven en ik in de tuin een praatje maken. Heb ook wel eens gemaild met het eén of andere berichtje, waar ik een reply op zou mogen verwachten (als "test"), waar niets op terug kwam.
Dus zo al met al, mag ik eigenlijk wel aannemen dat ik er niet veel te verwachten valt. Maar.......,tegen beter weten zijn de luchtkastelen gauw gebouwd.
Waarschijnlijk ben ik te weinig direct geweest en ook bang dat er in dit gat gekletst wordt, als ik dat wel ben en zo openhartig als notjajja was. Men is hier erg "kat uit de boom kijkerig" en "ons kent ons". Maar, meer nog, speelt de moeite met- en angst voor afwijzing en gezichtsverlies en mijn behoefte aan het in stand houden van onvervulde verlangens. Hardnekkig.
Wat me opvalt is, dat ik me altijd aangetrokken voel tot van die onbereikbare, mystieke, zelfs wat koel ogende, maar eigenlijk toch warme types waar ik, grof gezegd, geen donder mee kan aanvangen.


[This message has been edited by organic (edited 17-02-2003).]

[mir]

Volgens mij heb je zelf het antwoord al, Organic!
Denk er nog eens over na en probeer er eens achter te komen waarom je altijd op zulke types valt. Misschien ben je eigenlijk bang voor de intimiteit van een echte relatie met een warm, benaderbaar echt mens?
Misschien helpt het je om je zinnen eens te verzetten en je te concentreren op andere vrouwen die wel benaderbaar zijn?

gr. mir

[Marco7]

Bruggenbouwer. Je probeert een onmogelijke kloof te overbruggen om het onbereikbare te bereiken. Ik herken mezelf wel in die gedachtengang, heb dat zelf ook wel; het te veel romantiseren en het idee dat er toch, diep van binnen bij de andere persoon toch belangstelling bestaat, en als je dat eenmaal hebt weten te bereiken, dan is dat het ultieme.

Gelukkig heb ik mezelf nog nooit in het echte leven daarin verloren. Ik vraag me echter wel af waarom dat in mijn fantasieen/dagdromen zo'n belangrijke rol speelt. Eerlijk gezegd lijkt het me in het dagelijkse leven behoorlijk vervelend ...

[organic]

Weet je, nu het er toch toe doet, ik ben muzikant en liedjesschrijver. Veel van m'n collega's staan bekend als meesters in het koesteren van onvervulde verlangens en het najagen van onbereikbare liefdes. Deze thema's zijn niet voor niets enkele van de meest veel voorkomende inspiratiebronnen voor songs. Het volharden daarin spreekt ook vaak uit de teksten. Zoals Every Breath You Take. Hoezo obsessief? Wat ook blijkt is, dat als het schijnbaar onbereikbare binnen handbereik komt, de persoon in kwestie niet kan leven met de geïdealiseerde beminde. 'I can't live with or without you'. Etc.
Mensen weten inderdaad veelal zelf al het antwoord op hun vragen nina. Anderen kunnen je wel helpen bij het vormen van die antwoorden en je ondersteunen bij het vinden van een oplossing.
Ondertussen kan ik niet met- maar ook niet zonder mijn "inspiratiebron" leven, lijkt het. Op den duur keert het zich (definitief) tegen je.

[organic]

Oh en Marco7, het heeft met het "echte leven" ook weinig van doen. Het is voor een deel de al eerder genoemde angst om te komen tot werkelijke intimiteit en wellicht ook bindingsangst.
Eigenlijk vind ik de realiteit, die me allesbehalve vreemd is, niet zo interessant en aantrekkelijk, of op zich voldoende om mee te leven. De vlucht in de droom/fantasiewereld botst er anderzijds mee, wat het tot een vaak ondragelijk dilemma maakt. Verstand en gevoel. Naarmate ik ouder wordt, is het moeilijker of zelfs ondoenlijk er nog mee te leven.
Waar ik ook mee worstel is iets of iemand exclusief voor mezelf te willen hebben. Ik weet niet in hoeverre dat er mee te maken heeft maar ik geloof van wel. Hopelijk kom ik hier verder mee.
Dank voor jullie support zover.

[This message has been edited by organic (edited 19-02-2003).]

[mir]

Volgens mij reageer je op een opmerking van mij, Organic, i.p.v. Nina. (over zelf de antwoorden kennen op je vragen)
Anyway, hoe bedoel je dat je worstelt met iemand exclusief voor jezelf willen hebben? Wil je die wel of juist niet? Of worstel je juist met die vraag? Of wil je graag iemand, maar lukt het je niet die persoon te vinden? (worstelen meer mensen mee...) (is trouwens ook mooie inspiratiebron voor liedjes...)

gr. mir

[organic]

Ai, inderdaad dat was een reactie op jouw bijdrage mir.
'I still haven't found what I'm looking for'? Nou, ik ben eigenlijk te weinig op zoek naar iemand en in plaats daarvan verlies ik me in de eerder beschreven perikelen.
Ik heb niet echt (meer) de verwachting iemand te vinden die aansluit bij wie ik ben. Misschien in beperkte mate.
Wat het exclusieve betreft, dat kun je vergelijken met een bepaalde onbekende band goed vinden en ze dan ineens moeten delen met een groot publiek, wanneer ze populair worden. Je hebt dan het gevoel dat wat jij alleen dacht te begrijpen en aan te voelen (muzikaal gezien) je afgenomen wordt, omdat jan en alleman ze ineens goed vind.
Laat ik het daar weer even bij laten (Ik maak me nu wel openbaar zeg).

[This message has been edited by organic (edited 20-02-2003).]

[Marco7]

Wat ik lees is eigenlijk dat je onderdelen van je dagelijkse leven inbrengt in je dagdromen/verlangens. De "pijn" (zo noem ik het maar even) die je nodig hebt om uiting te geven aan je verlangens richt zich niet op iets fictiefs, maar op iemand die echt bestaat.

Dat is ook min of meer wat ik bedoelde. Voor mezelf ken ik die gevoelens ook, maar ik pas er voor op om het op iemand te richten die echt bestaat (zeker in mijn directe omgeving); dit veroorzaakt namelijk een verwrongen beeld van die andere persoon waardoor je dingen gaat verwachten die de ander niet kan en/of wil waarmaken. Schaatsen op dun ijs, kijk uit!

[mir]

Marco, wat een wijs besluit. Laat de dingen waar ze horen,; bij jezelf (veel vaker dan je denkt!)
Organic, wat geeft het dat je jezelf laat kennen. Ik vind mensen die zichzelf durven laten kennen vaak het mooist.
Ik heb twee hele rare vragen aan je: waarom denk jij zo speciaal te zijn dat je iemand verdient die beter is dan alle andere mensen, en waarom denk je dat je die persoon dan ook helemaal alleen voor jezelf zou mogen hebben?
gr. Mir