vriend ging vreemd, hoe vergeet je het?

De plek om van gedachte te wisselen over onderwerpen als daten, ontmoeten, trouwen, kinderen, scheiden, co-ouderschap en relaties in het het algemeen.

Moderators: Xenia, JanWbr

Goodnight Elizabeth
Berichten: 5
Lid geworden op: za 08 februari 2003, 2:01

Berichtdoor Goodnight Elizabeth » zo 09 februari 2003, 14:49

Fijn om hier te kunnen lezen dat ik (hoewel ik dat natuurlijk wel weet) niet de enige ben. En dat het inderdaad nog goed kan komen.

Hoewel, op dit moment heb ik er voor mezelf heel weinig vertrouwen in.
Ik walg van hem, ik haat hem… en ook hou ik vreselijk veel van hem. Krijg het alleen niet over mijn lippen.

Ik wil hem niet bellen, ik heb ook mijn trots. Maar kan het niet uitstaan dat hij mij nu niet meer belt. Ik probeer hem uit te dagen door het sturen van kwetsende sms-jes waarop hij toch niet reageert. En waarschijnlijk maken die uiteindelijk nog wel veel meer kapot…

Wat moet ik doen???

twins

Berichtdoor twins » zo 09 februari 2003, 16:18

De initiële vraag was: “Hoe vergeet je het ?”.
Uit de reacties zowel van echtenoten als vreemdgangers (hier gebruik ik dit woord zonder negatieve connotatie of uitspreken van enig waarde-oordeel) , man of vrouw , lijkt het een zo ingrijpend gebeuren te zijn dat VERGETEN er volgens mij niet inzit.
Er is een VOOR en er is een NA .
Volgens mij kun je best beter proberen om zoals in Flair er NADIEN “beter” naar voor te komen. Maar we hebben het hier over gevoelens, emoties die meestal zo sterk zijn dat alles zo moeilijk wordt, je wordt overweldigd en je kan per momenten niet niet meer rationeel denken.
Je kunt je niet voorbereiden op dit soort situaties.Plots wordt je er mee geconfroteerd en is het alle hens aan dek. Wat mij momenteel bezighoudt en waar ik graag reactie op kreeg , is hoe jullie staan tegenover gedachten die momenteel bij mij spelen.
Als man, 39 j en 20 jaar samen met een fantastische vrouw heb ik vanuit mijn mannelijke denkwereld altijd rekening gehouden dat even en verkeerde schaats rijden tot de mogelijkheden behoorde. Als man vertrok ik hierbij vanuit een denk ik, wijdverspreid mannelijk axioma dat sex zonder gevoelens moet kunnen of kan. Binnen de intimiteit van onze relatie die gestoeld is op een grenzeloos vertrouwen/vrijheid en een al even open communicatie hebben we hier in de loop der jaren vaak over gesproken waarbij ik dit standpunt verdedigde en mijn echtgenote zei dat ze dit niet voor mogelijk hield noch voor mij maar zeker niet voor haar.
Vanuit mijn normen van respect en liefde heb ik mijn vrouw ook altijd gezegd dat ik vanuit respect voor haar niets zou met andere vrouw kunnen doen zonder haar voorafgaand akkoord.
Ik heb haar akkoord op die 20 jaar één keer gevraagd en gekregen maar voor het overige ben ik niet tot concretisering kunnen overgegaan. Het moment van dit akkoord en de periode erna zal voor mij altijd een herinnering van warmte en intense liefde van mijn vrouw voor mij en omgekeerd blijven. Ik weet niet hoe dit zou geëvolueerd zou zijn mocht ik ook tot daden zijn overgegaan. Maar in elk geval had ik het gevoel dat onze intimiteit, het delen van de diepste ( verboden) gevoelens hier op zijn top was. Groot is nu mijn verwarring wanneer 14 dagen geleden mijn vrouw volledig in de war terugkeert van haar skiweekje met de melding dat ze in die week zo dicht tot iemand kwam dat ze zelfs tot sex met hem kwam. Mijn gevoelens gaan alle richtingen uit en het overheersend gevoel is er één van intens geluk voor mijn vrouw dat ze dit heeft mogen meemaken, anderzijds gevoelens van bedreiging gezien zij dit niet deed zonder “gevoelens” en vooral ze nu niet weet wat aan te vangen met deze gevoelens, Ik heb vragen, 1000 vragen over het waarom, het hoe, de toekomst.
Vanuit ons gezamenlijk gedachtengoed denkt/dacht zij dat het mogelijk moet zijn om deze speciale vriendschap ( of is dit liefde ?) verder te zetten desgevallend zonder sexuele beleving gezien wat dit aspect bij mij teweeg bracht. Ze denkt dat ze haar liefde kan delen met 2 mannen. Momenteel verbied ik niets en sluit ik niets uit ( enfin het ene moment wel , het andere wel) ik heb haar niet rechtstreeks of confronterend voor keuzes gesteld maar ze begrijpt wel dat ik ergens wel een duidelijke keuze verwacht. Ik zal op dat vlak mijn gevoelens volgen en respecteren en van mijn echtgenote die op dit moment haar roze bril al wat afzet en stelt dat ze voor mijn en ons gezin kiest, verwacht ik respect voor die gevoelens ook als ze altijd of volledig conséquent zijn met het VOORdien opgebouwde gedachtengoed.
Wat was dit gedachtengoed eigenlijk : het bespreken van fantasme(n) waarbij ik nu weet dat het tot uitvoering brengen veraf staat van het bespreken ervan ?
Ik sta volledig open voor het geluk van mijn vrouw maar kan ik hierin zover gaan om haar deze liefde/vriendschap te laten beleven ? Als ik dit zou toestaan is dat liefd, vertrouwen of domme naïviteit ? Als ik dit zou toestaan kan ik het dan mentaal aan ? Kan zij het aan ? Zal dit geen obstakel zijn in de wederopbouw van onze relatie NA , relatie waarvan ik eigenlijk nogal hoge verwachtingen heb qua versterkt ipv verzwakt eruit te komen ? Graag reacties/vragen hier in het forum of op [email protected].

pete

Berichtdoor pete » ma 10 februari 2003, 2:32

Het lijkt allemaal zo makkelijk. De tijd heelt alle wonden, moet kunnen (hadden we immers afgesproken), je komt er sterker uit enz. enz.
Ik denk dat het allemaal wel klopt. Maar... het klopt in ons hoofd. In het hart ligt het allemaal wat genuanceerder. De gevoelens van "waarom" en "hoe was het dan"? Was het beter, fijner, intiemer? enz.
Daar gaat het m.i. vaak niet echt om. Het zijn gevoelens. Gevoelens van liefde die je overvallen (aan de ene kant), begrip en gevoelens van geraaktheid, woede, onbegrip aan de andere kant. Het raakt je, hoe dan ook.
Ik vind het bijzonder om te lezen dat iemand zijn partner echt ALLE geluk gunt, zelfs tot accepteren van een sexueel contact toe. Ik vraag me af of dit gevoel niet botst met het gevoel bijzonder te zijn in de zin van 'de enige'. Is toch ook een menselijk gevoel, niet?

Blijft een heikel punt.

Pete

twins

Berichtdoor twins » ma 10 februari 2003, 8:42

Wat jij schrijft Missselene klopt ; één van mijn zekerheden is hier weggevallen. En met verwijzing naar wat Pete schrijft : onderdeel van die zekerheid was dat ik de enige was.
Maar wat echt bij mij blijft overheersen is dat ik een “complete” vrouw wil, voldaan op alle vlakken. En daar kom ik terug in het stramien van Missselene : momenteel wil ik graag alles weten over wat haar zover bracht. Onder ons spreken we van een cocktail van elementen waarvan ik vrees er altijd één of ander ingrediënt voor mij onbekend of onbegrepen zal blijven. Wat haar gevoelens betreft is het volgens mij nog wat vroeg om hiervan echt een duidelijk beeld te vormen. Zij is tamelijk door mekaar geschud en moet nu terug tot haar positieven komen. Is/was het liefde of was de intensiteit van het moment, die week zo sterk dat ze het niet echt meer weet ? Vanuit onze open communicatie krijgt ze alle ruimte om alles te vertellen en zonder dat ik dit een aanval op mijn “zijn” beschouw. Ik veroordeel niet, ik luister, ik probeer te leren. Vanuit haar verhaal kwamen toch al een paar interessante punten naar voor, maar ik vermoed dat het verhaal meer dan één laag heeft en dus hoop ik dat we ons nu echt kunnen verdiepen. En ja, wat zijn onze behoeftes naar elkaar toe en individueel en ja, kan ik haar dat geven ? Kan zij dat ? We kunnen ons leven anders inrichten, onthaasten, meer quality-time inbouwen, geestelijke boven materialistische waarden stellen enz. maar slagen we erin om mekaar “compleet” te laten voelen ? Kan zij mij nu exclusiviteit geven zonder ergens een kamertje in haar hart vacant te houden voor hem ? En doet ze ooit die deur weer open ? Zal ik haar nu dat ene gevoel van warmte,bijzonderheid,aandacht kunnen geven waar ik in de laatste 20 jaar niet of onvoldoende in slaagde ? Ik heb het misschien mooi op een rijtje dat wil inderdaad nog niet zeggen dat ik mentaal/emotioneel sterk sta, dat ik mijn gevoelens kan onder controle houden, laat staan die van mijn vrouw ( en wie hier nog niet aan bod komt is haar vriend die het momenteel ook heel hard te verduren heeft : wat wil hij ?).

PS 1 voor Missselene : “Jij zegt sex te kunnen hebben zonder verdere gevoelens als lust.
Dat is makkelijk en overzichtelijk” Voor alle duidelijkheid ik denk dit, maar heb dit nog nooit in de praktijk omgezet. Ook nu zegt mijn vrouw : je zult wel anders piepen als het zover komt.

PS 2 voor Misselene : “gevoelens zijn vaak moeilijk onder controle te krijgen, mentaal kun je dingen wel beredeneren, maar gevoelens trekken zich daar niet zoveel van aan, is mijn ervaring” : Gezien mijn vraag was of ik mijn echtgenote die vriendschap/liefde kon laten beleven moet ik hieruit concluderen dat ik daar enorme risico’s neem ?

donna
Berichten: 81
Lid geworden op: za 23 november 2002, 2:01

Berichtdoor donna » ma 10 februari 2003, 14:19

misschien een idee om eens te kijken op www.polyamory.nl

En verder, als ik jou zo hoor dan komen jullie er wel uit. Geweldig dat je vrouw dit met je deelt, dat laat ook zien hoe belangrijk je voor haar bent.

Donna

twins

Berichtdoor twins » ma 10 februari 2003, 21:07

Ik ben haar inderdaad erg dankbaar dat ze dit met me deelt ondanks alle gevaren van deze open communicatie. Ik denk evenwel dat dit alleen mogelijk is doordat wanneer ik stel dat ze een forum heeft om zich te uiten dit ook werkelijk zo is en niet sinds 2 weken maar sinds 20 jaar. Het maakt deel uit van ons “samenzijn” en werd geleidelijk opgebouwd. Ik heb ook een groot vertrouwen in een goede afloop omdat ze vandaag in een moeilijk gesprek duidelijk haar prioriteiten stelde waarbij de keuze voor ons en ons gezin op de eerste plaats kwamen.
Op de tweede plaats staat nu het contact en de “morele” ondersteuning van haar vriend die het heel moeilijk heeft. Blijkbaar is zijn situatie heel wat minder gunstig. Hij heeft ook een andere persoonlijkheid dan mijn vrouw die bepaalde momenten heel sterk kan zijn.
Als zij nu stelt ik ga voor ons en indien ik denk dat ik geen contact met hem kan hebben zonder dat puur vriendschappelijk is dan kap ik ermee dan weet ik dat ik haar dit vertrouwen kan geven. Ik wil natuurlijk niet dat ze nu vanuit een misplaatst verantwoordelijkheidsgevoel ( zij kan alleen de wereld niet redden) zichzelf gaat pijnigen voor het vervolg aan de kant van haar vriend. Is hij zich nu al voldoende bewust dat zij de knop omdraaide ? Ze denkt van niet en wil dit geleidelijk aan diets maken. Zal hij de kracht vinden om voor zijn bestaande huwelijk te vechten en daar terug een plaats vinden of gelooft hij er niet meer in en laat hij nu de boel ontploffen ? Ondanks haar duidelijk keuze en resolutie verbindt mijn vrouw doch voor een stuk haar lot aan het zijne door te stellen dat hoe sneller er aan zijn kant duidelijkheid is, hoe sneller alles in zijn plooi kan vallen met een eventuele “gewone” vriendschap als vervolg. Vanuit deze invalshoek denk ik er nu aan om eens een gesprek te voeren met haar vriend. Ik had me dit al eerder voorgenomen maar ik denk dat een persoonlijk contact en één en ander uitpraten ( wat mij betreft onder “mannen”) hier nuttig kan zijn. Er zijn natuurlijk weer risico’s aan deze “open” benadering : hoe evolueren zijn gevoelens voor mijn vrouw en in hoeverre zal door verder contact niet bepaalde hoop, bepaalde illusies creëren ? Voor mij gaat het erom om mezelf bij hem terug een gezicht te geven en duidelijk te stellen dat ik mijn vrouw niet veroordeel maar steun in het gebeurde.
Voorzover mogelijk wil ik mij ook vergewissen van de zuiverheid van zijn intenties. Wenst hij ons inderdaad het beste toe als hij dit zegt aan mijn vrouw ? Zit hij wat in de knoop om wat gebeurde dan kan ik hem voor wat betreft mijn vrouw toch al geruststellen. Hij moet er nu nog uit komen hoe hij zijn toekomst ziet. En ook als ik het vertrouwen behou in mijn vrouw dat ik bepaalde duidelijke verwachtingen heb naar mijn gevoelens toe.

donna
Berichten: 81
Lid geworden op: za 23 november 2002, 2:01

Berichtdoor donna » ma 10 februari 2003, 22:04

twins,

als ik je 1 tip zou mogen geven dan zou het zijn: ga niet in gesprek met hem! Althans, nu nog niet, of doe het waar je vrouw bij is, anders beland je zeker in een situatie waarin de een dit zegt en de ander dat en dat schept alleen maar onduidelijheid en onzekerheid. Want hij zal zeker dingen zeggen die je vrouw niet genoemd heeft, die dingen worden dan voor jou items terwijl zij ze misschien niet genoemd heeft omdat het voor haar niet belangrijk was.
Misschien ben ik niet helemaal duidelijk, maar ik heb wel wat ervaring. Steun haar in dit tot een goed 'einde' brengen.

En dan, stel de plekken zijn weer duidelijk en zij behoudt de vriendschap zou het dan (los van zijn situatie die ik niet ken) niet mogelijk zijn dat ze (rekening houdend met jou) af en toe met elkaar vrijen?

Donna

twins

Berichtdoor twins » di 11 februari 2003, 22:43

Donna,

Bedankt voor de URL (poly..) die je doorgaf en je tips vanuit je ervaring.
Ondertussen heb ik wel één en ander ondernomen naar een eventueel contact in overleg met mijn vrouw. Ik doe het evenwel rustig aan en not pushy maar blijf voorlopig bij het idee van een gesprek alleen met hem. Het risico dat je aanhaalt neem ik erbij maar ik denk dat wat jij aanhaalt als risico groter of kleiner wordt naarmate ik alles rationeel en emotioneel onder controle kan houden. Ook al heeft mijn vrouw veel vertelt ben ik mij bewust dat hij andere accenten kan/zal leggen. In elk heb je me aangezet om inderdaad nog eens goed over deze stap na te denken. En ja, ik zal haar eerst zo goed mogelijk helpen om terug de plaatsen te bepalen ( dit lukt zeer goed en het moeilijke gesprek van gisteren was hierin voor mij een doorbraak). Het is pas vanuit deze ge(her?)definieërde plaatsen dat er terug op stap kan gegaan worden.
Dit heeft nu nog wat tijd nodig want voor mij is ze nu pas terug thuisgekomen ( figuurlijk).
Nu moet duidelijk worden of zij terug zo sterk staat om die vriendschap aan te kunnen en zo sterk staat dat ze effectief kan kappen als er aan haar getrokken wordt door hem.
Nu moet duidelijk worden hoe hij evolueert, welke keuzes hij maakt.
In functie hiervan kan ik bepalen hoe ik me voel bij het verderzetten van de vriendschappelijke band (momenteel uitdrukkelijk verboden door zijn vrouw, ik laat deze optie momenteel volledig open).
Om mij nu over de optie van af en toe het vrijen, rekening houdend met mij uit te spreken is het voor mij emotioneel te vroeg. Rationeel vind ik onder bepaalde voorwaarden wel kunnen maar daar ben ik echt nog niet uit want als je mijn eerdere postings leest vraag ik mij dan af in welk stramien we dan zitten “ sex “ “met gevoelens” met een partner buiten het huwelijk””met goedkeuring v.echtgenoot” ? ( dan is de vraag weer : “welke gevoelens” wat vorige week liefde was heet nu al “intimiteit”…). Kan ik het aan om haar volgend jaar met hem een weekje te gunnen in een skioord of wordt ik crazy in die week ? Kan ik het aan ook als ik daardoor het ganse jaar een stralende echtgenote heb, voor alles in en die mij overlaadt met haar liefde ? Kan dit ? Vertel eens Donna, wat is jou ervaring ?( vermits je schrijft “ik heb wat ervaring”) ( By the way : over zijn situatie momenteel geen nieuws , hij moet knopen doorhakken, keuzes maken, terug “een” plaats définiëren. Wat als hij kiest om zijn huwelijk stop te zetten en single wordt : dit soort zaken zal waarschijnlijk mijn verdere inzichten beïnvloeden ( of niet ?).
Groetjes,
Twins

pete

Berichtdoor pete » do 13 februari 2003, 2:04

Als ik me er ff mee mag bemoeien?:
ik zou het niet kunnen, het toestemmen in af en toe sex met een ander, ook al is dat in alle openheid. Ik zou het zelf niet willen en zou ook gek worden bij de gedachte aan het "goedkeuren van".
Dat is hoe dan ook beter dan het stiekeme dat ik zelf gedaan heb, dat zeker, maar 't lijkt me ontzettend moeilijk.
Bij enige dagen niet bij elkaar zijn denken "gaat 't nu gebeuren?" En dan? Hoe gaat dat dan? Hoe bevalt dat dan? En, wie ben ik in die situatie? Hoe gedraag ik me dan achteraf? Kan mijn gevoel mijn verstand wel bijbenen. Of mijn gevoel van "ik zou mijn vrouw alles willen geven" botsen met "maar dit hoort toch bij ons"? 't zou ons teveel pijn kosten en onzekerheid veroorzaken, maar dat kan natuurlijk voor eenieder anders zijn.
Ik ben helemaal van mening dat iemand niet iemand anders eigendom is, dat je je eigen ik moet behouden, je zelfstandigheid moet bewaren. Maar, ik wil ook de ander koesteren, écht en innig. En, ik wil ook het liefst gekoesterd worden. 365 dagen per jaar liefst...
Ik kan me niet voorstellen hoe dat te delen is. In ieder geval niet zonder emotionele problemen.
Die heb ik nu al, na mijn afgesloten affaire, meer dan 1 jaar geleden. Dat is dan nog in het verleden, iets waar een streep onder staat. Ik kan me niet voorstellen hoe ik het zou ervaren, en hetzelfde geldt voor mijn vrouw, als het steeds een semi-actuele situatie zou zijn. Ik zou gek worden, nu zelfs al een beetje.

Groetjes,
Pete

donna
Berichten: 81
Lid geworden op: za 23 november 2002, 2:01

Berichtdoor donna » do 13 februari 2003, 11:53

Hallo twins en pete,

een weekje weg met elkaar is inderdaad wel een hele grote stap, dat hoeft natuurlijk ook niet direkt (of nooit). Wat me opvalt is dat veel mensen het hebben over de ondeliggende angst, ook in een ander topic over (on)beheersbaarheid daarvan, maar ik ervaar nu de dingen open liggen veel minder angst. Ik hoef nooit bang te zijn dat er stiekem dingen gebeuren waar ik geen weet van heb, dat is in het verleden wel gebeurd en dat is inderdaad heel pijnlijk. En de emotionele problemen waar jij het over hebt pete komen waarschijnlijk ook voor een (groot) deel door je schuldgevoel en het geheim wat je met je meedraagt. Maar op het moment dat alles open is kun je ook veel makkelijker relativeren, wordt alles minder zwaar beladen. En natuurlijk is het soms moeilijk, maar ja is het anders makkelijk?

Donna

Twins, als je meer persoonlijke dingen wilt weten kun je beter even mailen.

Goodnight Elizabeth
Berichten: 5
Lid geworden op: za 08 februari 2003, 2:01

Berichtdoor Goodnight Elizabeth » zo 16 februari 2003, 21:15

OK, ik heb geprobeerd mezelf, zo goed en zo kwaad als het ging, weer een klein beetje bij elkaar te rapen en heb besloten deze week voor de eerste keer te gaan praten met mijn (ex?)vriend. Ik heb hem vorige week voor het laatst gesproken aan de telefoon en dat draaide alleen maar uit op ruzie.

Mijn gevoel zegt me dat ik het heel graag nog een keer met hem zou willen proberen. Toch is dat gevoel ook heel dubbel, kan daar nu nog geen beslissing over nemen. Hij heeft me tot nu toe gezegd dat hij hoopt dat het weer goed komt, maar ik wil ook afwachten wat hij mij straks nog meer te zeggen heeft, wat hij voelt, wat hij echt wil, wat hij verwacht.
In het geval dat ik / we besluit(en) er samen voor gaan, stel ik een aantal voorwaarden. En het is in ieder geval nu voor mij: of onder deze voorwaarden (voorlopig), of helemaal niet.

Praten is op zich niet zo’n probleem voor mij, maar met dit soort gesprekken heb ik (kan wel zeggen "gelukkig") weinig ervaring.
Aan de ene kant denk ik: ik noem hoe dan ook zo snel mogelijk mijn voorwaarden, dan weet ik namelijk ook gelijk of hij daartoe bereid is, weten we tot zo ver allebei alvast waar we aan toe zijn… Aan de andere kant: er zijn ook nog zoveel vragen die ik heb…

Ik probeer me steeds in te denken hoe het gaat verlopen, maar ik kom er niet uit. Ik weet natuurlijk best dat niemand mij kan vertellen hoe het gaat verlopen en dat ik het zelf en naar eigen inzicht zal moeten doen, maar heeft iemand tips voor mij? Hoe pak ik zo’n gesprek aan?


Terug naar “Relaties”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 24 gasten