macht/onmacht in erotiek

[toermalijn]

Hallo allen,

Vanuit een ander profile een 'bekende' die een nieuw onderwerp wil bespreken. Ik doe dat onder nieuwe naam want dan kan mijn al bekende verhaal niet meespelen in eventuele reacties van jullie kant. Kan ik dit stukje even lostrekken uit de context van mijn bekende verhaal.

De titel van het topic zegt het al. Ik wil graag jullie visie op de plaats van macht en onmacht in erotiek. Maar niet om te weten of het spannend is. Dat is een 'feit.' Wat ik wil weten is hoe je het in evenwicht houdt. Hoe je met name zorgt dat degene die de macht in handen heeft, niet uit het oog verliest dat hij/zij die macht alleen maar heeft omdat de onmachtige dat toestaat.

De machtige moet blijven begrijpen dat zelfbeperking en discipline van hem/haar gevraagd worden, het mag niet omslaan in machtsmisbruik en grensoverschrijding in de gedachte dat de onmachtige alles 'pikt' of zelfs erotisch vindt.

Heb een aantal vervelende ervaringen achter de rug, loopt na een redelijk lange tijd van souplesse toch uiteindelijk weer stuk op gebrek aan zelfbeperking. Heb het gevoel dat het ligt aan niet om kunnen gaan met de vrijheid, waarvoor nu eenmaal zelfdiscipline nodig is, om te zorgen dat je met je eigen vrijheid de ander niet in z'n vrijheid beperkt.

Waar zit 'm de crux? Zoeken jullie eens met me mee.

[droomvlinder]

Hoe je met name zorgt dat degene die de macht in handen heeft, niet uit het oog verliest dat hij/zij die macht alleen maar heeft omdat de onmachtige dat toestaat.

Je onderwerp spreekt me erg aan tourmalein en je naam ook : tour malin ..., sorry dit is even een niet onschuldige woordspeling , een slimme toer ...

Nee maar dit is slechts een grapje , ik heb best begrepen dat het hier helemaal niet om iets grappigs gaat .

Het gaat in wezen om diep respect voor de ander houden.

Of het nu om een erotisch spelletje gaat of om dieper " liefdesspel " , als ik je topic lees , zie ik iemand die helder even afstand neemt .
Dat doe ik ook altijd graag .
Helder afstand nemen , wat niet wegneemt dat je de verwarring of de pijn wel voelt .
Even ,heel even alleen maar verstand zijn .

Toermalijn , je naam spreekt boekdelen , as tu joué un malin tour à quelqu'un? Es tu le malin ? ( le malin : de duivel ) .
Sorry , ik kan het niet laten en toch spot ik niet met je .

Macht en onmacht liggen dicht bij elkaar.
Soms denk je dat je de macht hebt , maar ze is een spel dat voortvloeit uit je wezenlijke onmacht .De onmachtige kijkt dan helderziend toe hoever je wel durft gaan.
Wie heeft dan de macht ? De macht van de sterkste ? De kracht van de geduldigste?

Ging ik off topic , vergeef het me dan toermalijn .
Je beschrijft een prachtig , moeilijk probleem

Volgens mij is het beste middel : diep respect voor de ander.

[droomvlinder]

Toermalijn , ik draaide de rollen even om denk ik , misschien helpt het ook tot nadenken .




Droomvlinder die alleen van leuke spelletjes houdt .

[zanna]

"gebrek aan zelfbeperking"

Dit begrijp ik niet helemaal.
Het lijkt erop dat dit de diagnose is die je zelf gesteld hebt maar ik zou liever meedenken over het probleem om dan waarschijnlijk met een hele andere diagnose te komen.

Zanna, eigenwijs.

[toermalijn]

@droomvlinder: dank voor je uitgebreide reactie. Je zegt veel dingen waar ik diep over zal nadenken. Later kom ik op al die dingen en de gedachtenstromen daarbij terug. Vooral op je 'tour malin'. Ik ben er namelijk niet zeker van wie precies de 'malin' is geweest in mijn ervaringen. Laat me wel alvast verklappen dat ik degene ben die de macht uit handen geeft. Ik ben me er bewust van dat ook daarin beslist een malin kan schuilen.

@zanna: Je hebt volkomen gelijk. Het is inderdaad mijn eigen diagnose. Omdat ik aan het begin beweer dat ik jullie als meedenkers graag zo objectief mogelijk laat reageren, dus zonder jullie al op een bepaald spoor te zetten met mijn eigen gedachtengang: ik gooi 'm bij deze overboord zodat ook ik objectiever, met meer open mind naar andere diagnoses kan kijken.

[Spot the difference]

Ik ken het probleem niet. Maar misschien heb je daardoor ook wel iets aan mijn reactie, omdat het zich niet stelt bij ons.

Misschien begrijp ik het probleem verkeerd, maar als er over de schreef werd gegaan, is het dan niet voldoende dat de 'onmachtige' dit zegt? Na afloop, of zelfs tijdens het spelletje? (of geeft de 'machtige' niet toe omdat ie meent dat dit een deel van het spel is?).

Bij spelletjes die ik meemaak, moet de 'onmachtige' een aantal zaken ondergaan, maar enkel die waarvan de 'machtige' weet dat deze in geile toestand geapprecieerd worden. Bij ons heeft 'de machtige' nog nooit de controle verloren en is dus nog nooit te ver gegaan. Vanaf het moment dat de 'onmachtige' is klaargekomen, stopt het spelletje overigens. En is iedereen weer gelijk .

[Misty again]

zoals ik het lees; moet degene die de macht uit handen geeft zelf ervoor zorgdragen dat de de *machthebber* duidelijke boodschappen krijgt van de *machtgevende* (in dit geval jij dus)

het lijkt mij dat de *machthebber* niet het punt kan bepalen van wanneer *vind zij het prettig (nog) en wanneer wordt het pijn* (want hij kan niet in jouw hoofd kijken,.... wat vandaag pijn doet kan morgen prettig zijn)
wanneer de *machtgevende* die grens niet duidelijk heeft, hoe kan dan de *machthebber* bepalen te moeten stoppen of doorgaan ?

de *machtgevende* moet kunnen zeggen dit gaat op dit moment mij te ver !!! op dat moment dient de machthebber te stoppen, een goeie doet dat ook altijd !!!

het *gevaarlijke* aan dit alles is het psychologische spelletje wat de eigen hersens met de *machtgevende* spelen......gisteren kon ik veel meer hebben, ben ik nu kinderachtig, stel ik me aan, etc. twijfel alom...maar intussen gaat de *machthebber* wel door.....er is nog niet gezegd STOP

nu lijkt de *machthebber* fout te zijn, maar uiteindelijk is het de *machtgevende* die door niet te kunnen besluiten *nog fijn/ of pijn* te hebben, degene is die in de fout gaat

ik wens je veel wijsheid
Misty

[zanna]

"De machtige moet blijven begrijpen dat zelfbeperking en discipline van hem/haar gevraagd worden, het mag niet omslaan in machtsmisbruik en grensoverschrijding in de gedachte dat de onmachtige alles 'pikt' of zelfs erotisch vindt."

De machtige moet blijven begrijpen dat liefde en respect van hem gevraagd worden. Dat de onmachtige een mens is met grenzen, gevoelens en verlangens. Het is een spel van subtiele communicatie en groeiend vertrouwen. De onmachtige heeft de verantwoording om vóór en tijdens het spel signalen of duidelijke grenzen aan te geven.

zanna

[toermalijn]

Spot, Misty en Zanna,

Ja, in het spoor dat mijn communicatie als machtgever naar de machthebber niet geheel duidelijk was, zat ik ook inmiddels te denken.

Ter aanvulling: het gaat in het bijzonder om verhouding op afstand, met zeldzame momenten van ontmoeting. De communicatie verloopt via digitale en telefonische contacten. Dat is natuurlijk sowieso een groot manco. En wellicht daardoor een voorwaarde voor miscommunicatie. Hetgeen we ambieerden, leent zich wellicht gewoon niet voor dit soort moderne internetrelaties.

Wat mij ook nog inviel: het gaat een hele tijd goed. Waarom is dat?
Omdat het nieuw is, is het spannend en zie je, net als bij iedere eerste maanden van een verhouding, de potentiele weeffouten niet?

Weefouten die zich, zo realiseerde ik me, wreken op het moment dat er iets verandert. Terugkijkend kan ik de verandering zien. Ik ben zelf hieraan begonnen vanuit een stabiele situatie. Werk okay, sociale omgeving okay. Er was nog wel een restant onzekerheid over mezelf in me waarvan ik me bewust was. Heb dat ook gemeld binnen de verhouding. Mede door 'veilige' omgeving van de verhouding en andere steun, kon ik er actief mee aan de slag en hervond aldus mijn evenwicht. Mijn partner in deze verhouding was zeer begrijpend wanneer ik soms opeens kriegelig reageerde.

Mijn partner hierin was ook stabiel. Het was (en is) voor mij voorwaarde om het te kunnen doen. Helaas is er in de situatie van mijn partner het een en ander gaan schuiven. En wel zodanig dat het vasthouden van een stabiele situatie in diens leven serieus bedreigd werd.

In de maanden sedert ik dat wist, heb ik een aantal stadia doorlopen. In eerste instantie schrik: angst voor instabiliteit. Toen afstand nemen omdat ik geloofde slechts een extra last in die situatie te zijn. (niet volledig kappen, maar even slechts luisterend oor tot de situatie geluwd was.)

Daarna geruststelling omdat mijn partner de situatie onder controle zegde te hebben. Vervolgens kwam ik (achteraf gezien) in een stadium van zelfoverschatting omdat mijn partner me morele steun bij diens dilemma's vroeg. Niet zomaar wat flauwe twijfeligheidjes, maar dingen die het leven van meedere betrokkenen ernstig op de kop zetten.

De zelfoverschatting is het moment geweest waarop ik de fout ben ingegaan met communiceren. Ik heb morele steun toegezegd terwijl de voorwaarde voor mij om de relatie te beginnen-de stabiele situatie-weg gevallen was. En het lukte me dus uiteindelijk niet om die steun te geven: mijn partner deed in mijn ogen erg opgepast luchthartig over de ontstane situatie, zodat ik er niet meer mee kon omgaan.

Einde verhaal, eigenlijk. Ik loop vast in de gedachte waarom mijn partner zo luchthartig kon doen, onder deze omstandigheden, terwijl ik het als behoorlijk ernstig en ongewenst in mijn leven voelde. De 'luchthartigheid' werd mij echter opgedrongen onder het mom van de macht-onmacht-relatie. En ik weet niet waarom ik niet duidelijk heb gekregen dat dat voor mij niet onder die serieuze omstandigheden kon. Waarschijnlijk dus omdat ik het zelf wel heel graag wilde proberen, maar verwacht had dat mijn partner dan daarnaast toch serieuzer met de zaak zou omgaan.

Vergeet te melden wat dat voor de erotiek betekende, want daar draait het uiteindelijk om. Het proberen te erotiseren van zo'n serieuze situatie, was voor mijn partner een ontsnappingsmogelijkheid, in de erotiek de ernst van de zaak vergeten. Dat ik hem daar de gelegenheid toe gaf, heeft gewerkt als stimulans voor de partner om er nog verder in te gaan in de luchthartigheid. Gelegenheid maakt de dief? Het zag er ook niet uit als was de partner actief bezig met het oplossen van de zaak. Zo verloor ik eigenlijk het vertrouwen en de voeling met wat eerst mooie erotiek was.

Gestruikeld over mijn eigen voeten, zo zou je kunnen stellen.

[zanna]

@toermalijn.
Fijn dat je nu wat uitgebreider schrijft, dat maakt het heel wat makkelijker om te snappen waar je het over hebt.

Eigenlijk denk ik dat het vooral te maken heeft met een overganssituatie van een erotische verhouding naar een serieuzere verhouding. Jullie begonnen als spelpartners maar later werd duidelijk dat de ander ook steun nodig heeft. Ik begrijp dat het op zo´n moment érg moeilijk is om samen de overstap te maken naar het echte leven.

De zelfoverschatting is het moment geweest waarop ik de fout ben ingegaan met communiceren. Ik heb morele steun toegezegd terwijl de voorwaarde voor mij om de relatie te beginnen-de stabiele situatie-weg gevallen was. En het lukte me dus uiteindelijk niet om die steun te geven: mijn partner deed in mijn ogen erg opgepast luchthartig over de ontstane situatie, zodat ik er niet meer mee kon omgaan.

Je partner heeft een poging gedaan jullie verhouding te redden door terug te grijpen naar het gebied waar jullie wél goed samen gingen en ik snap dat het voor jou verwarrend was.

Hoe is het nu met jullie, zie je hem nog? Wat wil je er verder mee?

[toermalijn]

Zanna,

Dank voor je reactie. Het is prettig om er het objectieve oog van een ander over te laten gaan, fijn dat je de moeite neemt je gedachten te schrijven.

Je eerste vraag: Het gaat niet goed met ons. Er is geen 'ons' meer. We zien elkaar niet meer. Ik zou het niet meer willen ook. Ik ben ook degene die er de bijl in heeft gezet. De laatste maanden voelde ik me zo onzeker worden omdat ik geen aansluiting meer kreeg. Het worstelen met de hele zaak, maakte me instabiel, een situatie waarvan ik al eerder gemeld heb dat ik die niet aankan in de 'liefde' op afstand. Mijn pogingen waren mislukkingen waar ik steeds een beetje meer zelfrespect bij verloor, omdat ik wel mijn best wilde doen zijn reddingspoging te volgen, maar het niet kon vanwege mijn andere beeld van de zaak.
Het 'afscheid' dat ik eraan gaf was erg respectloos. Ik liet een walgelijke, ordinaire wraakzuchtigheid zien als laatste herinnering voor hem. Dat kan ik soms zo doen als ik ergens helemaal niet meer met mensen uit kom. Maar deze keer had het een extra reden. Vergevingsgezindheid kon en wilde ik niet tonen. In een gesprek dat bedoeld was om elkaar even rust te gunnen in het geworstel dat we toen nog voor elkaar over hadden, zette mijn partner zijn gedrag in een context waar ik erg akelig van werd. Hij vergeleek zichzelf met Klaus Maria Brandauer in de film 'Out of Afrika'. Die speelt daarin de rol van 'rondneuker' die niet kijkt op een vrouw meer of minder en hier een daar een soa-tje verspreid. Toch vergeven zijn vrouwen hem allemaal.

Daar werd ik koud van. Mijn bloeddruk zwiepte trouwens ook lichamelijk letterlijk naar ongekende hoogten;-) De volgende ochtend, na een nacht waarin ik ontelbare keren uit mijn slaap gewekt werd door een rush adrenaline en samentrekkingen van het middenrif, zoals je dat kunt hebben als je je lam schrikt, wist ik dat ik nu echt met een mission impossible bezig was. Ik kon het echt niet zien in het licht van een grap, een ironische uitlating. Overigens bracht hij het ook niet aldus, hij bracht het met een vertedering voor dat personage, waarin ik niets anders kon horen dan dat hij dat een gewenst imago vond.

Daarmee kon ik hem de vergeving, ind e vorm van een repsectvol afscheid, niet hardop geven. Niet hardop. Vanbinnen is die vergeving er wel, ook aan mezelf voor mijn onvermogen met de situatie om te gaan. Ik heb onze verhouding op een mooie plek gezet. Ik wil graag van mijn eigen speciale erotiek blijven genieten, en de mooie tijd was nu eenmaal mooi. Maar omdat hij die filmster-vergelijking maakte, zou vergeving schenken en respect tonen, voor mij voelen als bevestig ik daarmee zijn gewenste imago.

Je tweede vraag: wat wil ik er nu mee. Ik heb het dus een stabiele, mooie plek kunnen geven en denk met plezier terug aan de mooie tijd. Probleem is echter dat ik niet meer opgewonden raak. Ik weet niet goed waar dat aan ligt, maar ik ben bang voor de spanning tussen macht en onmacht geworden en zit vol resttwijfel of en hoe ik in staat ben weer erotisch te genieten van mijn fantasieen.

Eigenlijk ben ik dus op zoek naar herstel van mijn erotische gevoel bij het macht en onmacht spel.

[droomvlinder]

Toermalijn ik heb het gevoel dat je hier een hele boel dingen niet kwijt kon , en dat is een aspect van wat je beschrijft als :een situatie waarvan ik al eerder gemeld heb dat ik die niet aankan in de 'liefde' op afstand.
Liefde op afstand maakt het in sommige gevallen zo moeilijk te communiceren op het goede moment en met oogcontact .Zelf voel ik dat het met mij ook niet goed gaat als ik teveel alleen moet verteren .

De cynische uitspraak van je vriend werkte als een druppel .
Soms kan je op cynisme gewoon niet reageren en dan krijg je het niet verwerkt .Misschien hielp het wel het hier eens neer te schrijven .

Volgens mij is het feit dat je niet opgewonden geraakt misschien te wijten aan het feit dat je het wel een mooie plaats gaf maar dat je toch nog verdrietig bent omdat je vriend uiteindelijk "anders" was dan je vermoedde .
Misschien moet het gewoon nog wat tijd hebben , sterkte toermalijn.

[toermalijn]

Droomvlinder,

Misschien helpt het nog meer schrijven inderdaad om kwijt te raken wat ik binnen de verhouding niet duidelijk kreeg door wederzijdse spanningen. In ieder geval helpt het er jullie reacties op te lezen, het geeft alles meer perspectief. Vooral in zo'n specifieke erotische relatie, praat je niet makkelijk met anderen. En als je het wel doet, is het erg moeilijk omdat je bang bent te shockerend over te komen. Ook speelt de schaamte mee, het is niet makkelijk zoiets intiems prijs te geven en je blijft bang dat iemand uit beleefdheid naar je blijft luisteren maar eigenlijk zou willen dat er een ander gespreksonderwerp ter tafel mocht komen.

Heb een poos zitten nadenken over wat je zei: dat ik wellicht geen opwinding meer voel omdat ik het 'anders' zijn van mijn partner nog niet verwerkt heb. Daar zit iets in, maar met een klein ander tintje.

Waar ik het meest mee zit is de twijfel of ik niet ben wie ik dacht te zijn in de macht-onmacht verhouding. Zijn anderszijn, zijn andere zicht op de macht-onmachtverhouding en mijn onvermogen hem erin te volgen, doet me twijfelen aan of ik wel werkelijk van deze vorm van erotiek houd. En dat nota bene terwijl ik daar mijn hele leven nooit aan getwijfeld heb.

Laat mij zeggen dat ik niet twijfel aan of hij mij lief had en dat zijn pogingen om de relatie te redden beslist de bedoeling hadden iets van onze erotiek te behouden. Maar de wijze waarop hij dat voor zich zag niet bij mij aansloot. Kijk, hij was zoekende naar hoe zijn meesterschap in te vullen, waar hij zich het fijnst bij voelde. Voor mij als onderdanige kende ik mijn identiteit al en ook wat ik wilde en kon geven en onder welke omstandigheden. Voor hem kwam het nadenken over deze vorm van erotiek pas, toen ik in zijn leven kwam.

Het vormgeven van dat meesterschap deed hij geweldig passend bij mijn verlangens. Hij las veel, ook dingen waar ik niks mee kon en soms kregen we daar wel eens moeilijkheden over. In deze erotiek wordt veel viezigheid geschreven en getoond (internet) en ik kan me dan soms echt heel erg walgelijk voelen. Bij het zien van beelden of teksten die wel een techniek beschrijven die ik erotisch vind, maar op zo'n wijze dat ik walgelijk van mezelf word. Maar dat was dus in de stabiele situatie.

Toen het begon te 'schuiven' aan zijn kant, ontstond een situatie waarvoor we allebei niet klaar waren. Voor mij betekende het onzekerheid over de toekomst van mijn eigen relatie met hem. En de beslissing daarover kwam ook nog eens in handen te liggen van een voor mij volstrekt onbekende en niet voor de beslissing over onze relatie ter zake doende persoon.

Zijn voorstel om om te gaan met die onzekerheid, was in eerste aanleg me niets persoonlijks meer te vertellen. Hij had ergens iets gelezen waarin de meester zijn slavin zichzelf niet persoonlijk prijsgeeft. Ik gaf aan dat ik daar niks mee kon. Ik kan geen 'sm' relatie onderhouden met iemand die geen persoonlijke band met me onderhoud. Ik moet weten wat er in de meester omgaat, wat er in zijn leven speelt. Omdat ik anders niet zeker ben dat het veilig is me aan hem over te geven. Bovendien voelde ik het als een belachelijke soort verstoppertje spelen, eentje die tot nog meer twijfels bij mij zou leiden. Want juist dan ga je je afvragen: hoe zou het nou met zijn toekomstplannen zijn?

Daar kon ik hem, zij het met moeite, van overtuigen. Met moeite, want als hij me al zijn twijfels over de toekomst bleef meedelen, kreeg ik dus nog steeds geen gevoel van stabilieteit om de erotiek weer mee op gang te slingeren.

Toen stelde hij voor dat ik stabiliteit moest vinden in de zekerheid dat het onzeker was. Een paar maandenlang bij hem blijven tot de buitenstaande persoon een beslissing had genomen, en pas dan horen of er nog ruimte voor de relatie met mij in zijn leven over bleef of niet. Maar ik kon geen meesterschap zien in zijn uitstel van besluiten over onze relatie en geen slavinzijn voelen in overgeleverd zijn aan het besluit van een vrouw met wie ik geen relatie had.

Kijk, ik denk dat er mensen gaan zijn die zeggen: wat een gewetenloze lul die vent. Maar ik zie best dat dit, gezien de aard van onze relatie voor hem serieuze pogingen waren het voor mij dragelijk te maken. Hij wilde mij beslist geven wat ik verlangde en dat het het hem toevallig ook gemakkelijk maakte sloot aan bij zijn gevoel van meesterschap. Ik vond het pas stuitend toen hij, wetende van mijn worsteling, de Klaus Maria-vergelijking maakte: ik had van hem verwacht niet te koketteren met de ontstane situatie. Ik voelde het als stuitend dat hij mijn worsteling om hem bij te staan zo weinig erkende.

Maar goed, in essentie: Ik kon dus beide oplossingen niet opbrengen. Mijn probleem ligt nu in twijfel aan mijn wezen in die erotiek. Ik geef mezelf over aan de meester maar krijg mijn grenzen niet duidelijk aan hem overgebracht waardoor hij kennelijk niet begrijpt dat hij terughoudender moet zijn en ik mezelf schaam en schuldig voel omdat ik niet aan zijn verlangens tegemoet kan komen.

Twijfel over mijn slavinzijn en het genot van de onmacht is weggevallen. Was en ben ik eigenlijk niet echt onderdanig? Heb ik hem een tour malin bezorgd door op het moment suprème niet het vermogen te kunnen opbrengen zijn meesterschap te erkennen?

Voor mij essentiele vragen. En zolang ik twijfel aan mijn eigen slavinzijn in deze relatie, lukt het me niet weer de erotiek te voelen in mijn eigen fantasie.

Zo, wat een monoloog...Beetje beschaamd...

[zen]

Wat mij opvalt, Toermalijn, is dat je nogal 'in je hoofd zit'....
Je bouwt de ene theorie na de andere over hoe het met hem zit, hoe het met jou zit, hoe het met je erotiek zit en met het gebrek aan opwinding, de noodzaak van stabiliteit, enz.
Je praat er abstract en afstandelijk over, vind ik.
Tja, ik herken dat wel, ik ben ook zo iemand die maar kan zitten malen.

Eigenlijk zijn wij control freaks....

Zoals jij de situatie beschrijft zit in je behoefte aan onderdanigheid tegelijkertijd een sterke drang om de meester de baas te zijn.
Eigenlijk wil jij de touwtjes in handen houden, maar niet de verantwoordelijkheid, dat is juist het fijne van onderdanigheid, nietwaar: je mag je zonder faalangst overgeven aan allerlei heerlijks, met wel de uiteindelijke macht, maar zonder de last van de verantwoordelijkheid.

Ik heb bij vlagen ook wel dat soort onderdanige behoeften, en heb wel nagedacht over wat dat te betekenen had, uit een soort schaamte.

In gesprekken met anderen en ook in de (zeer beperkte) praktijk werd me duidelijk dat zowel het onderdanige als het overheersende beide iets opwindends kunnen hebben, omdat het bij beide gaat om een spel van kwetsbaarheid en vertrouwen. Kwetsbaar te zijn, in erotiek of in een intiem gesprek, doet je hart sneller kloppen, maar de veiligheid die het vertrouwen in de partner je schenkt maakt het op een prettige manier opwindend. Samen te zijn in een dergelijke situatie schept een speciale band.
Als ik me bij het vrijen dominant gedraag kan ik ook plaatsvervangend genieten van de weerloosheid van mijn partner. Ik identificeer me met beide rollen tegelijkertijd.

Wat ik onlangs ontdekte is dat ik me een heel stuk gelukkiger voel als ik al dat gedenk, al die theorieën over wat een ander bedoelt en wat dat voor mij betekent en hoe ik nu zelf eigenlijk 'ben', en wat ik nu moet doen en wat ik niet moet doen en wat een ander zou moeten doen, los kan laten....

Dat doe ik bijvoorbeeld als volgt: als er een gedachte langskomt, over hoe het zit met mij of met een ander, maak ik er een spel van door direct twee andere theorieën te bedenken.
Bijvoorbeeld als ik zou denken: ik voel me onzeker over de toekomst van de relatie, denk ik ook: het is fijn om me onzeker te voelen over de toekomst (want wat moet het vreselijk zijn als ik alles van tevoren al helemaal weet, nooit meer een verrassing!), of: hij voelt zich onzeker over de situatie (tja, dat is waarschijnlijk ook waar!).

En wat mij ook goed bevalt is om me voor te stellen dat de werkelijkheid mijn 'meester' is. En het is mooi om mij daaraan over te geven, met hart en ziel. Elke keer als ik denk het met mijn mooie theorieën beter te weten dan de werkelijkheid, komt er moment dat ik mij ongelukkig voel doordat de werkelijkheid nu eenmaal veel grootser is dan welke theorie van mij ook. De beide sporen niet meer, de boel raakt verwrongen en ik denk dat het allemaal mis is, terwijl er alleen maar iets mis is met de gedachte dat de werkelijkheid zich moet voegen naar mijn theorie.
Wat een grootheidswaan om te denken dat ik de werkelijkheid kan vangen in mijn bekrompen theorieën...

Met dat soort oefeningen raak ik uit mijn hoofd en kom ik beter in contact met mijn gevoel.
Leven wordt daarmee luchtig, een spel, een opwindend avontuur.

Wat ik mis in je verhaal is de lach .... je neemt het allemaal zo bloedserieus... zo komt het mij voor, tenminste....

Veel speelsheid toegewenst,

Eva

[Ladyxxx]

Ik denk, zen, dat je het heel mooi verwoord, het spel van kwetsbaarheid en vertrouwen, maar dat je daarna er behoorlijk naast zit.

Je hebt in de wereld subs en slav(inn)en het verschil tussen beide zit in de intentie waarmee de onderdanigheid beleefd word, met vlagen, of het hele leven word ernaar ingericht. Dat maakt misschien ook het verschil tussen het bloedserieus nemen en er met een lach naar kijken. En ik denk dat deze dame haar leven er naar ingericht heeft.

De gewetenloze lul is een mooie uitdrukking, Ik denk persoonlijk dat macht en onmacht gebaseerd moeten zijn op Respect Vertrouwen en Gezond Verstand, wanneer één van beide partijen daar niet over beschikt kan het finaal fout lopen in een spel of in de relatie... en dan ook nog eens extra fout omdat je je eigen laat zien op je kwetsbaarst en alle emoties die uit zo'n relatie cq. band voortvloeien heftiger en intenser zijn dan de gemiddelde "huis tuin en keuken" sex relatie.

Voor jouwzelf toermalijn heb ik niet zo heel veel zinnig advies, behalve de ervaring die je nu hebt gehad achter je te laten. De beste weg is er doorheen, ik denk niet dat je hoeft te twijvelen aan wie je bent, ik denk alleen dat je vertrouwens dusdanig beschadigd is, dat je niet meer zeker weet of je jezelf nog wel zo kwetsbaar zou durfen te stellen. De enigste passende oplossing die ik daarvoor heb is spelen, met iemand die je kan vertrouwen en die je ook reeds kent. Ik ken het dal waar je nu door loopt, ik ben ooit zelf eens onderdanig geweest... en ook heel erg hard gekwetst. En de weg terug is hard, zwaar, confronterend, maar loont meer als de moeite om die te nemen

Lady, met voldoende praktijkervaring, die geswitched is....