Berichtdoor zee » di 06 februari 2018, 3:12
Er is wellicht autonomie in een prettige betekenis (sterk, zelfredzaam, voor de primaire basis aan levensgeluk niet afhankelijk van een ander) en daartegenover de minder gunstig klinkende betekenis (niet betrokken, egocentrisch, niet empathisch).
Probleem is dat ieder mens het anders ervaart, zo is mij gebleken. En waar behoeftes of afhankelijkheden verschillen kan het ernstig wringen in relaties.
Ik hoor mijn moeder nog teleurgesteld zeggen toen ik als jongste kind als laatste het ouderlijk huis verliet: nu heeft niemand me meer nodig. Terwijl ze ook had kunnen denken: mijn kinders zijn volwassen, dat is toch maar mooi gelukt. Nu komt er tijd en ruimte voor leuke nieuwe dingen in mijn leven. Ik vond het een deprimerende stelling, het had ook zoveel positiever gekund.
Voor sommigen is nodig zijn voor de ander belangrijk, om ertoe te doen, iets te betekenen; afhankelijkheid schept logischerwijs een noodzakelijke betrokkenheid. Dat kan veilig voelen, maar voor de autonomer ingestelde mens ook beklemmen. Is het nu verbondenheid uit trouw, noodzaak of plicht, of verbondenheid in momenten van geluk, los van welke morele of praktische plicht dan ook? Actueel thema waar ik nog niet helemaal uit ben.
Zee
it's much more difficult to judge oneself, than to judge others - A. de Saint-Exupéry