Liefde is

[Spelfje]

En ondertussen vraag ik me af: wat zijn volgens jou de cruciale voorwaarden voor ‘eeuwig’ geluk?

Dan ga je er ten eerste vanuit dat eeuwige liefde (of eeuwig geluk) bestaat.
Ik vind jouw onderschrift in deze erg toepasselijk lieve Erofun: " Niets in blijvend, alleen de verandering"

Mijn idee hierover? Ik WIL graag geloven in eeuwige liefde/eeuwig geluk (je kunt er ook nog over discussieren of deze 2 dingen niet los van elkaar staan). Samen oud worden is bij veel relaties (alle?) het hogere doel. Ik vind de weg veel belangrijker. In plaats van Samen oud worden zou Samen zin hebben in morgen een mooier doel zijn.
Een relatie is eigenlijk heel egoistisch. Het gevoel dat jij had (en weer hebt?) Erofun " You complete me" zegt dat eigenlijk al. Die ander is het puzzelstukje waarmee jij JOUW puzzeltje comleet maakt.
Je leven is een weg die je bewandelt en onderweg kom je mensen tegen waarvan een enkeling maar JE HELE weg meewandelt. Zo zie ik een relatie ook. Natuurlijk hoop je allebei dat je samen de finish haalt, en dan het liefst nog stikgelukkig ook. Maar de weg die je samen aflegt is veel belangrijker dan je te richten op het eindpunt.

Bestaat er 1 persoon (de zgn Liefde van je Leven) die ALTIJD jouw puzzel compleet maakt? Ik heb geen idee. Na 2 huwelijken ben ik geneigd om te zeggen Nee. Ieder mens completeert wel iets anders bij je. Het ligt er maar net aan waar JIJ behoefte aan hebt. In die zin bedoelde ik dat relaties gebasseerd zijn op egoisme. Egoisme is niet per definitie slecht hoor. Maar er zijn maar heel heel heeeeeeeel weinig mensen die echt ONVOORWAARDELIJK van iemand anders houden. Uiteindelijk kiest iedereen toch voor zijn/haar eigen weg. En zo hoort het volgens mij ook.

Dus als je samenleeft met iemand en je hebt allebei nog steeds het gevoel dat je het allerliefst met díegene je weg wilt bewandelen dan heb je mijns inziens SUPERGELUK!

[Spelfje]

Want niemand heeft ooit zoveel van me gehouden als m’n huidige lief. En ik houd zielsveel van haar. Ik heb om uiteenlopende redenen tomeloze respect voor haar, ze is een schoonheid, ik kan vreselijk lachen met haar, we hebben overeenkomende interesses, met haar heb ik de beste sex van m’n leven etc. En niet onbelangrijk: ik vertrouw haar meer dan ik ooit iemand vertrouwd heb.
En toch heb ik om de een of andere reden niet de overtuiging dat ik samen oud word met haar. Alsof er iets doorslaggevends ontbreekt. Maar wat?
Wat houdt mensen bij elkaar door dik en dun?

..........Want m’n Lief is vreselijk onzeker/jaloers en ik moet dus behoorlijk indammen qua flirten. Maar dat gaat best goed.

Is DAT niet meteen de reden waarom je een slag om de arm houdt qua "samen oud worden"? Ben je misschien bang dat je twijfelt aan jezelf ipv aan haar? Vraag je jezelf misschien af of je je pijl " tot de dood ons scheidt" enkel en alleen op haar gericht kunt houden?

Je kent me lieve Ero, dit zijn slechts vragen om over na te denken. Geen oordelen....

[erofun69]

Hm, dat is heel wat stof ter overdenking. Niet in de laatste plaats van degene die mij hier het beste kent.

[amaretto]

'En toch heb ik om de een of andere reden niet de overtuiging dat ik samen oud word met haar. Alsof er iets doorslaggevends ontbreekt. Maar wat?'

Eerst en vooral: wat een mooie thread!

Kan het ook niet zijn dat je voorzichtiger bent geworden? bij Efin had je het gevoel dat dit voor altijd was.. en dan blijkt dat het toch niet zo is.. En dat je nu een beetje aan zelfbescherming doet? Ik weet dat ik nooit had gedacht/verwacht om na 23j huwelijk toch nog uit elkaar te gaan. En toen ontmoette ik iemand anders... we zijn nu al enkele jaren bij elkaar, maar nog steeds kan ik (tot zijn grote frustratie hahaha) niet zeggen dat dit voor altijd is. en dat is pure zelfbescherming. Want zolang ik me dat voorhou, dan weet ik dat ik het alleen ook kan redden.. als ik me nu ga inbeelden dat het voor altijd is..en het mislukt.. dan ben ik een wrak. beetje overdreven, maar snap je mijn punt?

[Inya]

@amaretto: ik snap je iig, voor mij werkt het ook zo
Ik weet niet of dat voor jou ook geldt maar ik zeg tegelijk ook "ik kan ook niet zeggen dat dit niet voor altijd is", waardoor ik mezelf volledig kan geven.

[erofun69]

Bedankt, jullie zijn wijze vrouwen.
Wat Carina en Droomvlinder aangeven (blijven praten en werken aan je relatie) heb ik als goed advies op She in de loop der jaren veelvuldig voorbij zien komen. En eerlijk gezegd had ik er niet zoveel mee. Maar dat was toen Efin en ik nog perfect bij elkaar pasten. En ik nog dacht, dat dat altijd zo zou blijven.
Jawel, niets is blijvend, maar ik dacht dat we samen zouden veranderen Spelf. En ook nog in dezelfde richting, met hetzelfde tempo etc. Want uit elkaar groeien, dat deden anderen. Efin en ik niet…We completed eachother en dat zou altijd zo blijven.

“Maar de weg die je samen aflegt is veel belangrijker dan je te richten op het eindpunt.” Dat vind ik op zichzelf wel mooi.
Uit de film Alles is Liefde:
Hij: wil je meerijden?
Zij: Nou…ik sta eigenlijk op de ware te wachten
Hij: Wie niet hé? De vraag is wat doen we in de tussentijd?
Toen ik de film ooit zag, was alles nog koek en ei en vond ik het grappig. Nu heeft het een andere inhoud. Want ik wil niet op de ware wachten. Ik wil het gevoel, de overtuiging hebben dat ik de ware al héb…

Jazeker twijfel ik aan mezelf Spelf. Niet aan haar. Dat is ook het idiote. Als er iets zeker voor me is, dan is het wel dat zij voor altijd bij mij zal willen blijven. Ik mag m’n handen dichtknijpen met haar. Ik zal niet zeggen dat m’n open-relaties-geschiedenis me helemaal verpest heeft, maar misschien is het ergens wel mede debet aan m’n onrust en onzekerheid. Niet, omdat die vrouwen nog steeds wel ‘beschikbaar’ zijn. Ik taal niet naar hen. Maar ik zou willen dat ik de overtuiging had, dat ik daar forever zo over zou blijven denken.
En Amaretto slaat één van de spijkers op de kop. M’n nieuwe Lief kent me al sinds m’n jeugd. En ze snapt daarom ook waarom ik door schade en schande wijs geworden, twijfel aan “for ever”. In het begin wilde ik zelfs geen vaste relatie met haar, omdat ik bang was dat ik haar ooit verdriet zou doen door haar te verlaten.

Ik vond het wel jammer dat m’n ex en ik gingen scheiden. Maar ik had Efin en m’n ex had eveneens een ander. Ik heb nog steeds een prima contact met m’n ex en weet, dat ze veel gelukkiger is met hem dan ze met mij was. Prachtig.
Efin blijft goed achter, mannen bij de vleet als ze wil en ze kan zich volop in haar passie storten. Eveneens prima.
M’n nieuwe Lief heeft zich altijd prima zonder mij gered en zou dat ook opnieuw kunnen, al denkt ze daar nu anders over.
En ik? Ach, op elk potje past een deksel daarover maak ik me geen zorgen.

Maar ik wil geen ander dekseltje. Ook geen ander lepeltje. Ik wil met haar voor de rest van m’n leven lepeltje-lepeltje blijven liggen. En ’s nachts wakker worden en haar een zoentje op haar hoofd of schouder geven.
In veel reacties lees ik wel, dat er geen “garanties” zijn voor eeuwigheid. Okay, dat snap ik. Maar hoe omschrijf je het dan? Als het “volste vertrouwen”? De “stellige overtuiging”? Het “heilige geloof”?
Hebben jullie dan nooit of bijna nooit die twijfel?
Amaretto schreef: “…als ik me nu ga inbeelden dat het voor altijd is..en het mislukt.. dan ben ik een wrak.”
Ik heb het omgekeerde denk ik. Als ik er rekening mee moet houden dat het mogelijkerwijs NIET voor altijd is…dan ben ik een wrak. Jaja, eveneens overdreven, maar snap je wat ik bedoel?

[deco]

Maar ik wil geen ander dekseltje. Ook geen ander lepeltje. Ik wil met haar voor de rest van m’n leven lepeltje-lepeltje blijven liggen. En ’s nachts wakker worden en haar een zoentje op haar hoofd of schouder geven.
In veel reacties lees ik wel, dat er geen “garanties” zijn voor eeuwigheid. Okay, dat snap ik. Maar hoe omschrijf je het dan? Als het “volste vertrouwen”? De “stellige overtuiging”? Het “heilige geloof”?
Hebben jullie dan nooit of bijna nooit die twijfel?
Amaretto schreef: “…als ik me nu ga inbeelden dat het voor altijd is..en het mislukt.. dan ben ik een wrak.”
Ik heb het omgekeerde denk ik. Als ik er rekening mee moet houden dat het mogelijkerwijs NIET voor altijd is…dan ben ik een wrak. Jaja, eveneens overdreven, maar snap je wat ik bedoel?

Ja ik snap je en dat gevecht (what's in a name ) zal ik blijven voeren. Tuurlijk heb ik ook die twijfel van "wat als....." maar dan kan je jezelf kapot redeneren wil ik niet. Ik wil samen met haar oud worden.....elkaar helpen die steile trap af te dalen of samen aan de winkelkar sleuren omdat pokkeding door dat warenhuis te krijgen.
Ik ben weg gegaan van mijn ex omdat ik zo niet oud wilde worden en het heeft pijn gedaan....veel pijn en heb mezelf meer dan eens tegen gekomen.
Dat wil ik niet meer.....dus werk ik aan deze relatie met vallen en opstaan.

[Carina]

Ik wil het gevoel, de overtuiging hebben dat ik de ware al héb…

Ik denk dat je hooguit de overtuiging kan hebben dat je de ware voor nu hebt. Niemand kan in de toekomst kijken. Niemand weet welke weg hij/zij aflegt en welke gevolgen dit kan hebben.
Ik kan me nog herinneren dat Hubbie en ik twee jaar getrouwd waren en ik tegen hem zei: "Ik weet niet of we altijd bij elkaar zullen blijven, maar ik kan dan in ieder geval zeggen dat ik twee geweldige jaren heb gehad."
Ik weet nog steeds niet of het voor altijd is. Ik weet alleen dat hij op dit moment nog steeds m'n 'ware' is. Of dat zo blijft, kan ik alleen maar hopen.

Aan de andere kant, wat is nou eigenlijk de ware? En betekent het als je de ware gevonden heb dan automatisch dat dat voor altijd moet zijn? Zou het niet zo kunnen zijn dat het maar net is wat je op dat moment nodig hebt?

Ik hoorde laatst dat de reden waarom iemand op iemand valt, vaak ook de reden is waarom mensen uit elkaar gaan. Omdat juist die dingen gaan tegenstaan (of overbodig worden?).

Ik denk dat het belangrijkste is dat je geniet van het hier en nu. Geniet van wat je hebt en denk niet aan later. Want dat levert toch niets op. Het brengt je geen stap verder. Weet je nog? Dat oubollige gezegde? Een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest...

[LittleMonkey]

EF, jij mooi mens. Wat een mooie dingen zeg je hier toch.



Aapje - stil omdat ze niks toe kan voegen.

[Laars]

Potfer, dat jij Efin hebt laten gaan! Groot ego?

Jammer, ik heb geen tijd, maar ik vind het een mooie draad! Je moet dieper, Ero! Geen handen in je zak
Volgens mij kun je niet langer vooruit denken dan een halve dag. De rest is onzeker. In dat onzekere zit de kloe, daar zijn we bang voor. Duidelijkheid en (schijn]veiligheid verkiezen boven werkelijk voelen en contact hebben?

Laars, druk

[Mar]

Ero, je bent met stip de Romanticus van She.

Wanneer ik kijk naar mijn ouders, en soms al een beetje loensend naar mij/onszelf, of naar andere stellen die tot late levensjaren door dik en dun bij elkaar blijven of zijn gebleven, dwars doorheen periodes waarin romantiek niet meer dan een droom was, zie ik twee jonkies, piepkuikens nog. Naïef maar/en vol nabijheid.


Mar

[erofun69]

Een romanticus met een groot ego
Ik ga een beetje OT nu, maar ik moet denk ik iets toelichten.

Toen ik Efin ooit in het buitenland als bij toeval ontmoette, sloeg de bliksem in. Het werd uiteindelijk een hartstochtelijk weekend. Maar daarbij zou het blijven. Want ik was getrouwd en zij zou over een maand gaan trouwen. Goh wat viel dat afscheid zwaar.
Op mijn middernachtelijke terugreis hoorde ik op een gegeven moment Always op de autoradio. Het was zó toepasselijk en het brak me.
We hielden een paar dagen telefonisch contact. Toen besefte ik, dat het zo niet langer kon. Ik belde haar op, legde het uit en nam voorgoed afscheid.
Nou ja.
Ik belde haar meteen weer op en zei: “Ik weet niet hoe we het gaan doen, maar ik hou van je, ik kan niet zonder je en ik wil niet zonder je.”
Niet veel later zijn we samen gaan wonen. Ik besefte niet wat ze in me zag en ging ervan uit dat ze binnen 3 maanden gillend zou vertrekken. Maar ik besefte ook, dat ik dan daarna met minder geen genoegen meer zou nemen. Want het gevoel om zo van iemand te houden en dat iemand zoveel van je houdt, dat wilde ik voortaan altijd. Of niets.
Ze bleef. En ik wilde nergens liever zijn dan bij haar. Als ik naar m’n werk reed, dan draaide ik dikwijls halverwege om en ging terug, omdat ik haar zo miste.
We waren beiden druk, maar zaterdagavond was voor ons. En vrijwel altijd kwam Always wel een keer voorbij, want dat was ons liedje. En als we dan samen dansten, dan fluisterde ze in mijn oor: “het leven met jou is één groot feest.”

Er zijn vrij veel songs, die ik nog steeds niet kan beluisteren. Herinneringen aan ons en aan onze QT-avonden. Ik zie haar af en toe. Ze woont nog in ons huis, totdat het verkocht is. M’n maag draait om, als ik erheen rijd. En als ik door het huis loop, dan vermijd ik onze foto’s. En als ik de landerijen inspecteer, dan bekruipt me een rotgevoel als ik onze plekjes zie. Waar we bij een kampvuurtje sliepen onder de sterrenhemel. Liefdesverdriet? Oh ja zeker. Want ik houd nog steeds van haar. Ondanks alles en vooral ook dankzij alles. And when I die she’ll be on my mind, cause I love her. Always.

Is m’n ego debet aan onze breuk? Was het maar zo simpel. Als het bijvoorbeeld iets te maken had met vreemdgaan ofzo, dan was ik daar met het grootste gemak overheen gestapt.
Natuurlijk hebben we veel gepraat. Want ik zag het gebeuren dat we uiteen dreven. En zij ook. Maar ze kon – of eigenlijk wilde – niet anders. The party was over.
Op een gegeven moment besefte ik, dat onze relatie minder voorstelde, dan wat ik had gehad met mijn ex. We waren mijlenver verwijderd van het level waarop we eens waren.

Ik vergelijk Efin en m’n nieuwe Lief niet. Dat is onmogelijk. En m’n levensomstandigheden zijn in de beide gevallen evenmin vergelijkbaar. Ik ben stikgelukkig met haar. In zekere opzichten is m’n leven rijker. En gelukkig werd er in m’n nieuwe leven een song uitgebracht, die minstens zo mooi is als de oude nummers. En helemaal toepasselijk.

Bedankt voor jullie bijdragen. Weliswaar stelde ik maar één vraag en riepen jullie nog veel meer vragen bij me op . Maar ik krijg langzamerhand meer inzicht en kom in de buurt van een antwoord.

[Inya]

Ik ken je niet erofun, maar volgens mij ben je een mooi mens en rijk door je beschreven ervaringen. Je doet me stilvallen.

Ik hoop dat een antwoord je helpt, als het komt.

[Laars]

Moeten we stoppen? Ik begin net ...
De vlucht met Efin, mooi beschreven!
Wat ik niet begrijp en ook niet kan is dat als mijn lijf-brein nog vol is/was van 'dat' wat is geweest, ik niet in staat ben open te staan voor een totaal ander iets of iemand. Bijna letterlijk dondert alles d'r uit zodra ik mijn armen, mond en benen open. Juist op zulke momenten dat ik daar niet op zit te wachten. Als een bliksemschicht blikkert en braakt het verleden dan door mijn brein en lijf.

Groot Ego? ik weet het niet, misschien meer een vraag? Provoceren kan soms bijdragen, hoewel ik mij afvraag waar jij op zit te wachten. Heb jij wel een keiharde vriend om je heen die je af en toe de echte wereld laat zien? Of ben jij iemand die alles in z'n eentje bedenkt, verwerkt en vervolgens een nieuwe acceptabele wereld voor zichzelf en zijn omgeving fantaseert, creëert?

Nog wat.. ter (mijn) overdenking... of niet .. het volgende.

We waren mijlenver verwijderd van het level waarop we eens waren.

Deze zin triggert. Gezien mijn eigen verleden.. ik heb totale kilte gevoeld, hartverscheurende leegte en pijn.
Zwaar noodweer en toch elkaar kunnen blijven zien, hoe moeilijk ook.. zou dat een groot deel van de liefde zijn? Ik zie mensen om mij heen die zulke orkanen trotseren. Ik niet, ik kon niet meer. Te weinig basis? te weinig vertrouwen? te weinig eigenliefde?

Laars, is wel bereid d'r post te verwijderen ivm eigengeilerij

[erofun69]

Moeten we stoppen? Ik begin net ...
De vlucht met Efin, mooi beschreven!
Wat ik niet begrijp en ook niet kan is dat als mijn lijf-brein nog vol is/was van 'dat' wat is geweest, ik niet in staat ben open te staan voor een totaal ander iets of iemand. Bijna letterlijk dondert alles d'r uit zodra ik mijn armen, mond en benen open. Juist op zulke momenten dat ik daar niet op zit te wachten. Als een bliksemschicht blikkert en braakt het verleden dan door mijn brein en lijf.

Groot Ego? ik weet het niet, misschien meer een vraag? Provoceren kan soms bijdragen, hoewel ik mij afvraag waar jij op zit te wachten. Heb jij wel een keiharde vriend om je heen die je af en toe de echte wereld laat zien? Of ben jij iemand die alles in z'n eentje bedenkt, verwerkt en vervolgens een nieuwe acceptabele wereld voor zichzelf en zijn omgeving fantaseert, creëert?

Nog wat.. ter (mijn) overdenking... of niet .. het volgende.

We waren mijlenver verwijderd van het level waarop we eens waren.

Deze zin triggert. Gezien mijn eigen verleden.. ik heb totale kilte gevoeld, hartverscheurende leegte en pijn.
Zwaar noodweer en toch elkaar kunnen blijven zien, hoe moeilijk ook.. zou dat een groot deel van de liefde zijn? Ik zie mensen om mij heen die zulke orkanen trotseren. Ik niet, ik kon niet meer. Te weinig basis? te weinig vertrouwen? te weinig eigenliefde?

Laars, is wel bereid d'r post te verwijderen ivm eigengeilerij

Dat laatste kun je doen, maar het blijft nu toch staan, zodat ik er rustig over kan nadenken