Berichtdoor Lilithium » di 31 maart 2015, 21:06
Al jaren merk ik dat ik mezelf saboteer, m'n bestaansrecht ontken wanneer het er écht toedoet en me schuldig voel en/of me schaam voor dingen... Al jaren probeer ik grip hierop te krijgen, maar ergens heb ik altijd ervaren dat dat 'niet van mij' is... Ik herken hetzelfde in m'n oma, en hoewel m'n moeder overleden is toen ik 11 was, als ik terugdenk zie ik ook bij haar hetzelfde gedragspatroon... Volgens mij zit het dus in mijn familielijn, het is in ieder geval iets waar ik me op het moment zelf niet bewust van ben, achteraf zie ik het altijd wel en vraag me dan af 'hóe dan?!'.
Als je het me op de vrouw af vraagt vind ik mezelf wel degelijk het bestaan waard, weet ik dat ik waardevolle ideeen heb en een wezenlijke bijdrage lever in het leven van mijn naasten, dat ik écht wel in vrijheid van mijn seksualiteit mag genieten en me hier niet voor hoef te schamen of schuldig over hoef te voelen...
Nu heb ik afgelopen weekend te horen gekregen dat het verhaal rondom de geboorte van mijn moeder nóg een beetje anders is gegaan dan ik sinds mijn 12e dacht... Voor mijn 12e ging ik er vanuit dat mijn oma vroeg zwanger was geraakt (op haar 17e) maar op dat moment al een relatie had met haar man, en dat die man die 2 jaar voor mijn geboorte overleden is dus mijn opa was. Dit bleek niet zo te zijn, toen ik een gedicht van m'n moeder tegenkwam en daar kritische vragen bij stelde kreeg ik van mijn vader te horen dat mijn oma toendertijd een vriendje had, maar dat hij is weggerend toen zij zwanger bleek te zijn en dat haar man/mijn 'opa' haar uiteindelijk als zijn dochter heeft aangenomen. Dat mijn oma me dit zelf liever had willen vertellen als ik al wat ouder was, daarom heb ik het al die tijd laten rusten, ik ging er vanuit dat er ooit de tijd wel rijp voor zou zijn...
Ondertussen ben ik 26, en heb ik wel door dat mijn oma hier uit zichzelf écht niet over gaat praten. M'n oma heeft een tumor in haar buik, en hoe lang ze nog zal leven dat weten we niet, voorlopig is het nog behandelbaar, maar ik merk in alles dat ze wel al heel langzaamaan afscheid aan het nemen is. Dus toen ik van het weekend bij mijn vader was heb ik hem eens voorzichtig gevraagd of hij het precieze verhaal rondom de geboorte van mijn moeder kent, of dat dit iets gaat zijn wat oma mee zal nemen in haar graf... Ik gaf ook aan dat ik het nog niet per se wilde weten, maar dat ik in ieder geval wilde weten dat de informatie ook na haar dood beschikbaar zou zijn... Hij lachte wat ongemakkelijk, en gaf toen aan dat als het aan oma ligt dit inderdaad mee zou gaan in haar graf... Dat zelfs mijn moeder op haar sterfbed nog niet het volledige verhaal heeft gehoord, maar dat vlak voor mijn moeder kwam te overlijden wel een deel van het verhaal is verteld aan haar... En toen vertelde hij me wat hij wist...
Incest... Mijn moeder is ontstaan uit een geval van incest... Op dat moment viel alles voor mij op z'n plek, mijn oma die boos is op de hele wereld en daar iedere keer weer een zondebok voor uit kiest, mijn oma die heel erg zwart-wit denkt, iets is goed of fout. Mijn oma die het liefst afleiding zoekt in andermans problemen, maar die van haarzelf altijd ontkent... Mijn oma is altijd ingepeperd dat 'de hele familie' uit elkaar zou vallen als ze hierover zou spreken, dat het vooral in de doofpot moest en haar gevoelens hierover er dus niet konden/mochten zijn...
En hoewel het aan de ene kant duidelijkheid verschaft vraag ik me ook heel erg af, wat moet ik hier nu mee? Ga ik hierover praten met mijn oma, in de hoop dat ze zichzelf bevrijd van de gevangenis waarin ze al die jaren al zit.... Stuur ik haar een brief om aan te geven dat ik weet wat er gebeurd is, en dat ik graag naar haar luister, maar haar de ruimte geef om zelf naar mij toe te komen... En hoe bevrijd ik in ieder geval mezelf van al die gevoelens die ik onbewust met me meedraag? Bestaat daar een goeie alternatieve therapie voor? Wat mijn oma doet met haar leven is haar keuze, en dat zal ik respecteren ook al bied ik haar graag de ruimte om haar verhaal te doen, maar ik wil wél graag van die gevangenis waarin ik dus onbewust verkeer af.
Tips? Ervaringen?
I am starting with the woman in the mirror, I'm asking her to change her ways...