sarah:
hallo iedereen,
Ik heb net deze site leren kennen en vind hem heel bijzonder.
mijn vraag : ik ben een viertal jaar geleden sexueel, fysiek en psychologisch mishandeld geweest. Na een aantal zware jaren van zelf gekozen 'teruggetrokkenheid' was ik gereed voor nieuwe, en vooral andere, relaties. Zoals jullie je kunnen voorstellen, waren mijn eertse seksuele contacten heel moeizaam en gespannen. Dit gaat nu beetje bij beetje beter. Wat ik me eigenlijk af vraag is het volgende : ik ben er mij bewust van dat een deel van de angst die nog in mij zit, dat ik die op een onbewuste maar hardnekkige manier zelf aan het onderhouden ben. Tegelijkertijd weet ik ook heel goed, dat ik deze 'slachtofferspraktijken' zal moeten laten varen om echt te leren genieten van seks, relaties, fysieke aanrakingen, tederheid, enz..... Hoe kan ik die 'discipline' aanleren of aan de dag leggen, om al die zwarte ideeen, angsten te de kop in te drukken. Ik bedoel niet te negeren, ik weet wel dat ze er zijn, maar ik wil dit niet meer voedsel geven.
reacties ?
________________________________________
Sandra:
Sarah,
Je verhaal is erg ernstig en raakt heel diep. Je problemen zijn niet echt voorstelbaar voor iemand die nooit meemaakte wat jij hebt meegemaakt. Het is daarom niet iets waarop ik al direkt kan reageren, want jij zou het niet serieus kunnen nemen als ik erop reageerde terwijl ik niet kan weten wat je verschrikkelijke ervaring teweeg heeft gebracht. Wellicht is er iemand op deze site die door een gelijke ervaring en het 'overkomen' van de gevolgen jou van 'dichterbij' reactie kan geven.
Maar wil je wel persoonlijk laten weten dat ik de komende dagen serieus zal proberen me in te leven en wellicht tot wat gedachten erover kan komen. Hoe ontoereikend die ook altijd zullen blijven van mij als niet ervarene in jouw ervaring.
Sandra
________________________________________
sarah:
dag sandra,
bedankt voor je snelle reactie.
Ik wou even dit duidelijk stellen : ik ben niet op zoek naar mensen die me zeggen hoe erg het misschien allemaal wel was, dat heb ik (eerlijk gezegd) zelf genoeg gedoen, en met zelfmedelijden was ik nooit zover gekomen.
Ik voel echter heel duidelijk dat ondanks mijn verlangen om te leren genieten (van alles, en niet alleen van seks), er altijd herinneringen, bewegingen zijn die op mij als een 'trigger' inwerken. Ik zoek manieren om die 'toestanden' te herkennen, te erkennen en ze dan vervolgens een plaats te geven die ze toekomt, maar NIET dat deze heel mijn denken, voelen gaan overheersen (dat bedoel ik met slachtoffersrol). Ondanks de pijn en het onrecht dat mij aangedaan geweest is, wil ik nog leven, genieten, vrijen, reizen, enz.....
________________________________________
Sandra:
Sarah,
Het was niet mijn bedoeling de indruk te wekken dat ik denk dat jij zielig bent, hoor. Juist uit heel je topic kan iedereen lezen dat je dat niet bent, maar vraagt hoe je de gevolgen die je nog ervaart kunt wegnemen om juist weer te leren genieten van het leven.
Het was meer mijn bedoleing om je aan te geven dat ik seriues erken dat er een ernstige ervaring ligt en dat ik me zal trachten in te leven daarin om te kunnen komen tot gedachten over hoe de belemmerende gevolgen daarvan in mijn persoonlijke beleving zouden kunnen worden weggenomen.
Ik vind het erg goed dat je zo klip en klaar kunt aan geven wat je wilt en verwacht en hoe je dus openingen naar reacties van anderen zoekt. Dank je voor zo'n vertrouwen,
Sandra
________________________________________
Peter-Paul:
Sarah,
Ik sluit me geheel bij Sandra aan, maar begrijp tevens dat je niet in de rol van slachtoffer wil blijven zitten en 'zielig' gevonden wil worden. Ik heb daar heel veel respect voor!
Dan, om een (en zeker niet hèt) antwoord op jouw vraag te geven: er is een psychologische methode bekend die de keten: observeren - interpreteren - kwalificeren als waarnemingsproces onderkent. Dit wordt gebruikt om mensen die negatief zelfbeeld hebben, down zijn, of gewoon zich onder bepaalde omstandigheden onzeker voelen, te helpen inzicht te verschaffen in hoe dat waarnemingsproces van hen werkt, en waar de 'fout', zo je al van fout mag spreken, zit. Wat je er dus aan doen kunt om je emoties een beetje kunt sturen. Rationeel Emotieve Therapie genaamd, RET, of soortgelijke namen. Er is een dun, makkelijk maar prettig boekje in de handel die dit beschrijft: "Beren op je weg, spinsels in je hoofd" of iets wat daar heel sterk op lijkt. Wellicht dat dit ook voor situaties waarin jij verkeerd, zou kunnen helpen. Ik weet het niet. Het is maar een suggestie. Ik ben echt geen zweverig typje, maar ben gecharmeerd door de eenvoud van de gedachte die achter RET steekt.
Sterkte,
Peter-Paul
________________________________________
sarah:
Peter-Paul,
Ik ga dat boekje zeker zoeken : de meeste mensen die ik sprak, wimpelden deze gedachte van mij af als 'stoer doen', en het onderdrukken van problemen, enz... Het heeft daar niets mee te maken : ik geloof dus echt in de kracht die iemand heeft om zijn gedachten in bepaalde omstandigheden bij te sturen. Alleen sukkel ik nog teveel met externe facturen die op mij afkomen (zoals een beweging, een blik, soms herken ik het signaal zelf niet) , en die mij in een toestand van complete entropie brengen. Ik moet dus leren dit af te blokken (mijn eigen entropie is me meer dan genoeg).
bedankt voor je antwoord in elk geval !!!
________________________________________
Sandra:
Sarah, Peter-Paul,
Wat een vreemde reactie van mensen beschrijf je daar. Bedoel je werkelijk dat je die reacties kreeg wanneer je aangaf je belemmerende gedachten en je slachtofferrol te willen overkomen?
Als dat is wat mensen daarop tegen je te zeggen hebben, dan word ik stil van onbegrip. Het is op een vreemde manier verhelderend om te horen dat mensen zulke onbegrijpelijke reacties hebben op iemands wil om weer ten volle van het leven te genieten.
Sandra, de verbijsterde
________________________________________
sarah:
Sandra en Peter-Paul,
Ach, het waren vooral mensen die op zo'n manier nog iets te vertellen hebben in hun leven en het is ook gemakkelijk : jezelf beklagen, en je bent in zekere mate belangrijk, moest je dat verhaal weglaten, wat bleef er dan nog over ?
Ik wil hier niet aan meedoen.
Die vier jaar van 'eenzame bezinning' - haha, zo eenzaam ook weer niet : ik heb twee boefjes waarvoor ik het geluk heb te mogen zorgen en liefhebben - hebben dit dan toch duidelijk gemaakt.
Ik heb onlangs een ongelofelijk fijne man leren kennen (en nu komt de kat op de koord) : ik ben geschrokken van mijn defensieve reacties, ik ben bang in een positie geduwd te worden waaruit ik niet wegkan, tel trappen als ik in zijn huis ben, en beschik in gedachten over een volledige plattegrond, enz... enz... Ik dacht over veel meer controle te beschikken, zeker na vier jaar. Daarom deze oproep.
bedankt voor jullie reacties, het doet me heel wat.
sarah
________________________________________
Sandra:
Sarah, Peter-Paul,
Dus de mensen die je bedoelt zien het gebeurde en belemmerende gevolgen ervan als iets om aan vast te houden en basis om het bestaan verder op in te richten??? Daar gaan we het dus inderdaad niet meer over hebben, jij zit volgens mij op het enig goede spoor met je ijzeren wil juist je belemmering te overkomen! En dan nog is trouwens 'het verhaal' niet weg, zoals die mensen dat schijnbaar als 'gat' ervaren:je gooit het niet weg, maar put er een andere, positievere energie uit. Of trek ik nu de verkeerde conclusie uit waarnaar jij streeft?
En boefjes, en een lieve man, dat is ook een hele mooie stimulans om te willen wat jij wil!
Knuffels voor die boeven!
Sandra, de kinderloze
________________________________________
Sandra:
Sarah,
Uit de 'symptomen' die je beschrijft (de plattegrond, het tellen van de traptreden, de angst klem gezet te worden, ik probeer die intens tot me te laten doordringen) begrijp dat er dus een soort algeheel wantrouwen heerst, stel ik me dat goed voor? Dat je dus in feite door dat wantrouwen heel veel schijnbaar onbeduidende gebeurtenissen oppikt (de blik, de oogopslag enz) en die dus tegen je bewuste wil nog steeds gekoppeld zitten aan de angst door de gebeurtenis.
Misschien breng ik je met mijn vagen in verlegenheid, vertel het me. Ik probeer me in te leven in dat algehele wantrouwen en dan te zien hoe ik persoonlijk zou proberen die schijnbaar onbeduidende dingen zou proberen los te koppelen van de ervaring.
Maar als dit voor jou niet ok is, dat ik daarbij zulke ponte vragen stel, laat het dan weten,
Sandra
________________________________________
sarah:
Hey Sandra,
Je vragen storen me niet en je opmerking is terecht. Weet je, de 'primaire' reactie komt altijd eerst, pas daarna kan ik gaan intellectualiseren en mezelf vermanen of de dingen zien zoals ze werkelijk zijn of bedoeld waren.
vb : (ik ben opzettelijk verbrand geweest). Toen mijn vriend enkele weken geleden kaarsen aanstak gebeurde er dit : ik schrik op een zeer intense manier, maar niet : weglopen, schreeuwen, ostentatief gedoe, enz... ik versteen gewoon heel even, maar de sfeer is verbroken vooraleer ik tegen mezelf kan zeggen dat hij die kaarsen aansteekt voor de gezelligheid, zoals duizenden anderen dat ook doen. Zie je, die loskoppeling gebeurt te laat EN richt schade aan : 1. aan het moment zelf omdat de sfeer weg is en 2. omdat ik weer toelaat iets te herinneren dat alleen maar pijn en verdriet naar boven breng.
sarah.
________________________________________
Sandra:
Sarah,
Bedankt voor je openheid en de gedetailleerde beschrijving van wat er in je gebeurt. Ik ga in de komende dagen proberen of ik me hierin zo ver mogelijk kan inleven en probeer je dan mijn gedachten uit te leggen,
Er wordt aan je gedacht (en niet alleen door mij)
Sandra
________________________________________
sarah:
dank je Sandra, en Peter-Paul,
prettig weekend nog
________________________________________
Mara:
Lieve Sarah,
Zelf heb ik wat traumatische ervaringen achter de rug ook al kan ik ze niet met de jouwe vergelijken. Maar ik herken de onzekerheid de paniek en het verdriet.
Ik doe nu al 2 jaar aan Yoga en ik moet zeggen dat het m'n leven heeft veranderd. De mensen om me heen vinden ook dat ik een ander mens ben. Ik kan me beter concentreren ik slaap heel goed ben niet meer zo gestressed. Er zijn 2 leden van mijn familie die aan manische depressie leden(lijden) die ik heb over gehaald tot yoga en die voelen zich er heel goed bij.
Ik doe aan Hatha yoga waarin ademhalen centraal staat,waardoor je dus heel rustig wordt en je geest leert ademhalen.
Hoop snel iets van je te horen en leef met je mee.
Kiss Mara
________________________________________
raven:
Over seksuele trauma's prater helpt, maar lost niet de angst op die als een litteken in je gevoel is achtergebleven. Bij onze praktijk in Den Haag, behandelen wij mensen met trauma's, zowel seksuele als oorlog trauma's. Mischien is het iets voor jou. Je kunt een kijkje op onze site: http://www.raveninstitute.nl" onclick="window.open(this.href);return false;
Onze werkwijze is door middel van cuasale communicatie, waarbij je niet door middel van de ratio een herintegratie probeert te bewerkstelligen, maar door een uitwisseling van gevoel.
succes.
________________________________________
Sandra:
Eh, sinds vanochtend probeer ik me in te leven in Sarah's belevingswereld en ben nu dus eens naar die ravensite gereisd, maar schrok me griezelig van het uiterlijk van de webpage. Zwart, en met dat pronte, zo erg direkt aankijkende mannengezicht. En dan ben alleen maar iemand die niet eens de echte ervaring heeft en al schrikt vanuit de inlevingstoestand!!!
Ligt het aan mij, of is zo'n visueel beeld met al dat zwart te afstotelijk voor iemand die probeert het licht in punten van duisternis te zoeken?
Volgens mij GEEN aanrader!!!
Sandra
________________________________________
Mara:
Ik heb ook een kijkje genomen en vond het niet echt rustgevend...
________________________________________
Triple-B:
Hoi Sarah,
Geweldig zo bewust jij je ervan bent dat je niet de rest van je leven in een slachtofferrol wilt zitten.
Ik kan me wel een beetje voorstellen hoe je je voelt want ben zelf ook misbruikt.
Ik kom het helaas ook nog steeds tegen in mijn leven. Voor mij uit zich dit vooral in remmingen tijdens het vrijen. Als er iets gebeurd wat me opdat moment terug brengt naar die tijd verteen ik ook. Gelukkig kan ik er tegenwoordig wel een beetje over praten met mijn man.
Goed om te zien dat je niet je hele leven op wilt hangen aan wat er toen met je gebeurd is.
Wens je heel veel suc6, en geloof dat als je zo gemotiveerd bent dat je al een heel eind bent.Kan je helaas niet vertellen hoe je hier uit komt, want ben er zelf ook nog mee aan het knokken.
Ook fijn dat je zo open kan/durft te zijn!
Liefs Pascal
________________________________________
Sandra:
Mara,
Jeetje, ook jij hebt dus gekeken en vond het niet zo rustgevend . En naar ik uit je reactie begrijp ben jij iemand die uit ervaring weet wat het betekent wat Sarah voelt, integenstelling tot mij.
Gewoon maar negeren dus!
Zullen we na het weekend met z'n allen verder praten? Ik zou wel iets meer willen weten over de helende werking die jij hebt doorgemaakt en hopelijk nog wat meer mensen die integere bijdragen schrijven...
Tot na de vrije dagen!
________________________________________
Sandra:
Pascal,
Doordat je, tenminste zo voel ik het, in een bepaalde tussenfase van de worsteling met probleem en oplossing zit, kun je misschien juist meepraten over jouw ervaringen hoe je bepaalde angsten en belemmeringen 'aanpakt'. Of stel ik het nu te open voor en is praten juist nog niet wat je al kunt? Als dat zo is, laat het dan weten, hoor!
Fijn weekend en tot aanstaande ma,di,woe,do,vr?
Sandra
________________________________________
Triple-B:
Hoi Sandra,
Ik zal zeker mee praten, erover schrijven is zo wie zo makkelijker dan face to face erover praten.
En ook ik wil er graag mee verder en het een plekje geven. Zo dat het alleen boven komt als er "echt" gevaar dreigt. Ik zal kijken hoe het voor me voelt.
Heb er ook wel vertrouwen in dat er hier op het forum weer heel wat goede dingen gezegd zullen gaan worden. ‘-)
Ik praat er tegenwoordig op de chat regelmatig over met een aantal mensen (die ik goed ken en vertrouw) en dit heeft weer heel wat deuren voor me open gegooid.
Deze mensen ken ik ook persoonlijk, dit even voor de duidelijkheid.
Verder iedereen een fijn weekend.
Liefs Pascal
________________________________________
Sandra:
Sarah, Mara, Pascal en Peter-Paul,
Lief, Pascal, dat ook jij je ervaring durft te delen. Hopelijk lukt het zo met elkaar om groei te bewerkstellingen. Ook voor mezelf, hoewel op een ander vlak dat voor Sarah. Het pogen in te voelen hoe het bestaan ervaren wordt na een schending van je integriteit, wil ik mezelf laten ervaren omdat er veel vrouwen zijn die in hun interigteit geschonden zijn door geweldadige mannen. Ook en zelfs vooral binnen hun relatie. Omdat ik me ook zonder echt in te leven kan voorstellen dat een vrouw die in zo'n situatie zit wel iemand in vertrouwen zou willen nemen, maar dat niet kan en durft juist om de bedreiging en de gedachte dat die iemand haar niet zal geloven/(h)erkennen. Nu wil ik absoluut niet een hulpverlener worden, daarvoor ben ik mentaal niet opgewassen in het omgaan met zulke problemen, (dan moet je 'objectief' kunnen blijven en dat zal me niet lukken)maar als ik aan een vrouw in zulke problemen kan uitstralen open te staan voor haar signalen, dan durft zij misschien mij als 'strohalm' te zien (waarna ik zou kunnen proberen haar de moed te geven serieuze hulp te zoeken)en een begin aan het einde te maken.
Nou, een lang verhaal. hopelijk snijdt het nog hout, tot na het weekend,
Sandra
________________________________________
Triple-B:
Hoi Sandra en andere
Ik zal proberen of ik binnen kort een topic van mijn verhaal kan maken.
Het is niet wereld schokkend maar voor mij voldoende ingrijpend geweest waardoor het nog steed een plekje in mijn leven heeft helaas.
Groeten Pascal
________________________________________
Anouk:
Lieve Sarah en alle anderen
Sarah ik herken je verhaal en de emoties die erin spreken. Het fundamentele wantrouwen, angst voor intimiteit en de triggers, maar van de andere kant de wens je niet langer te laten bepalen door vroegere ervaringen en de wil om te genieten van lichamelijk en sex.
Een sleutelwoord voor mij hierin is zelfkennis geweest. Niet de herinnering wegdrukken, maar in het hier en nu kijken welke invloed een herinnering heeft en van daaruit vrij rationeel op mezelf inpraten dat bijvoorbeeld de rotdingen vroeger zijn gebeurd, dat ik nu met een ander te maken heb die wel te vertrouwen is en dat soort dingen. Peter - Paul heeft het over RET. Is eigenlijk gelijke manier. Vanuit rationele gedachten proberen je gevoel mee te veranderen. Want zelfs al weet je nu dat je huidige vriend alleen kaarsjes aansteekt, jij reageert natuurlijk allereerst vanuit je gevoel en je gevoel zegt je dat een man met een aansteker gevaarlijk is.
Heb eens ooit gelezen dat traumatische ervaringen veranderingen teweegbrengen in bijvoorbeeld je hormonale structuur (meer adrenaline aanmaak bijvoorbeeld).
Het heeft me vrij veel tijd gekost om los te komen van mijn vroegere ervaringen, niet alleen op seksueel gebied, maar ook bijvoorbeeld in het vertrouwen naar mensen, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat als ik mijn leven door angsten liet bepalen, ik inderdaad mijn hele leven lang slachtoffer bleef en dat wilde ik absoluut niet.
Kun jij wel met de man die op dit moment in je leven is deze zaken bespreken, zou hij het aankunnen om details te horen? Want je vroegere ervaringen zijn natuurlijk wel een deel van jou en hoe goed je het ook een plek geeft, die herinneringen zullen ook altjd bij je bijven horen (ik bedoel dat niet in een slachtoffer zin maar meer op een manier van dat je zult moeten accepteren dat deze ervaringen een onderdeel zijn van je leven en dat zullen ze ook blijven) De mate waarin je erdoor bepaalt wordt daar kun je natuurlijk wel wat aan doen. Maar probeer op momenten dat je getriggerd wordt te onderzoeken wat het is waar je bang van wordt, probeer het ook uit te spreken en ben niet alleen bezig met het feit dat jouw gevoel de sfeer verpest. Laat het gevoel er zijn in de wetenschap dat je NU met iemand anders bent, dat je reageert vanuit oude agsten die nu niet meer nodig zijn en probeer op die manier steeds weer jezelf gerust te stellen. Ben lief voor jezelf en gun jezelf tijd om te wennen aan het feit dat ook liefdevolle sex een mogelijkheid is en dat er mensen zijn die wel te vertrouwen zijn.
Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik zelden meer bang ben tijdens sex en dat ik kan genieten van lichamelijkheid en sex. Het genieten van intimiteit en sex samen begint bij mij nu net vorm te krijgen en het is een fantastische ervaring dat ik geest en lichaam kan delen met iemand.
Ik wens je enorm veel succes en ben blij dat ook jij kiest voor leven in plaats van alleen overleven en bij leven hoort genieten!
Groetjes
________________________________________
Sandra:
Anouk, Sarah, Mara, Pascal, Peter-Paul, allen
Wat een hele mooie diepe bijdrage, Anouk, je kunnen dit op deze manier gestructureerd neer te zetten vind ik een soort bewijs van hoe je gewosteld hebt en bovenkwam (sorry, ben Zeeuws:Luctor et Emergo dus)
Ontzettend dank voor deze kijk in jouw ervaring,
Sandra
________________________________________
Triple-B:
Hoi Anouk,
Tsja, wat zal ik eens schrijven.
Ben een beetje stil.
YEAHHHHHH het is goed voor mij te lezen dat jij het met o.a.zelfkennis een plek kan geven.
Ik krijg hier door de bevestiging dat waar ik in zit en mee bezig ben dus waarschijnlijk de goed weg is!!
Ik weet als geen ander dat je door traumatische ervaringen meer adrenaline aanmaakt, heb ook ervaren dat het erg verslavend kan zijn.
Ik heb het afgelopen jaar erg veel ontdekt over mezelf. Er zijn gevoelens boven gekomen waarvan ik niet eens wist dat ik ze had.
Agressie en jaloezie kende ik echt niet.
En dat terwijl er toch erg veel boosheid in me zat.
En er is meer dan overleven, dat zie ik nu ook. Alles wat gebeurd in je leven gaat nooit meer weg. Het hoeft ook niet weg een plek geven is voldoende.
En hoe hoog de prijs ook is, elke ervaring draagt er ook weer aan bij dat je bent geworden wie je nu bent! "-)
Pascal
________________________________________
sarah:
Sandra, Peter-Paul, Mara, Pascal, Anouk en Ramy,
Fantastisch om zoveel integere reacties te krijgen. Ik heb het boekje waar Peter-Paul over sprak (RET) gevonden. Het is precies wat ik zocht, bedankt daarvoor.
Anouk, ik wou je toch iets zeggen ivm dat kunnen praten met de man die nu in mijn leven is : je vroeg je af in welke mate ik met hem kon praten over die gebeurtenissen, wel, het is en blijft een dilemma : als ik erover praat, wordt de afstand tussen het gebeurde en mezelf kleiner, en dat is het laatste wat ik wil. Anderzijds vraagt mijn vriend ook heel veel wat er precies in mij omgaat, maar het pijnlijke is dat hij gebeurtenissen zoals ik die heb meegemaakt, dat hij daar nooit mee geconfronteerd is, en dat het HEM pijn doet. Hij krijgt ook nooit standaard antwoorden zoals bvb : s'morgens vrijen lukt niet - waarom ? schaamte voor naakt lichaam , te dik, te dun,k niet mooi genoeg, enz. ????? Neen, mijn antwoord was dat bij klaarlichte dag de slagen iets juister en doeltreffender waren. Het is pijnlijk om dit te antwoorden, omdat het de waarheid was, en omdat ik daarmee ook mijn wantrouwen duidelijk maak (naar hem toe).
We hebben eigenlijk op een zeer intuitieve manier een aantal 'afspraken' gemaakt die er vooral uit bestaan dat hij me o.a. niet laat schrikken door onverwachtse bewegingen naar mijn gezicht toe. Wij verstaan daar dan wel onder dat als het toch gebeurd, dat ik dit eenvoudig zeg en dat we proberen van het onmiddellijk te dedramatiseren. Zo zijn er nog een aantal dingen. Maar ik ben er mij ook wel bewust van dat dit gegeven niet kan blijven duren, je kan niet van je partner gaan verlangen om daar steeds rekening mee te houden (wil ik ook niet).
Ik zou deze nacht in mijn slaap 'gevraagd' hebben aan mijn vriend om mij aub geen pijn te doen. Hij vertelde mij dit deze ochtend. Voel mij wat verdrietig daardoor.
________________________________________
Peter-Paul:
Sarah,
Ik, wij allemaal hier, evenals jouw liefdevolle vriend, willen je maar al te graag helpen! Helpen deze herinneringen een zodanige plaats te geven dat ze niet meer onverwacht oppoppen en pijn doen. Zonder nou te willen suggereren dat wij dat allemaal niet kunnen, denk ik wel dat wij slechts tot een bepaalde hoogte daadwerkelijk een bijdrage daaraan kunnen leveren en dat het stuk daarna de leiding van een professional vereist. Of dat nu door middel van RET of een andere cognitieve gedragstherapie is, doet niet terzake; wel dat het door een professionele psychologische hulpverlener wordt begeleid (dus geen psychiater, geen titelloze psycholoog, maar afgestudeerde Drs.). Je huisarts weet hier vast wel een adres voor, of de bedrijfsarts, of anders kijk je bij het Nederlands Instituut van Psychologen (NIP, http://www.psynip.nl" onclick="window.open(this.href);return false;). Als je er helemaal niet uitkomt, weet de HSK groep je vast wel op weg te helpen (http://www.hsk.nl" onclick="window.open(this.href);return false;, verspreid door heel NL). Het NIP zorgt ervoor dat je terecht komt bij een serieuze, professionele hulpverlener, dus geen zwever!
Nogmaals, ik wil zeker niet beargumenteren dat wij niets kunnen bijdragen. Maar jouw kwestie is van dermate serieuze aard dat je dat niet aan goedbedoelde leken, waaronder ik mezelf dus absoluut ook schaar, mag overlaten.
Doen! Echt!
Peter-Paul, de Leek
________________________________________
sarah:
Peter-Paul,
Ik weet dat je gelijk hebt, maar heb daar nu echt niet de middelen voor (financieel, tijd, enz... enz....). Ik ben op een zeer korte periode dan ook alles kwijtgeraakt, en een berg schulden is in de plaats gekomen : ik combineer nu twee jobs om gerechtsdeurwaarders en consoorten op afstand te houden. Daartussen zitten mijn 2 boefjes, die ik probeer op te voeden als gelukkige, verantwoordelijke mensen (verder gaat mijn pedagogische ambitie niet !!!). het voordeel van deze situatie is eigenlijk dat ik niet zoveel tijd heb om te piekeren, te doemdenken. Ik moet gewoon voort, ik weet wat er mij te wachten staat als ik stilsta of achteruit ga. En de wil om als een gelukkige vrouw door het leven te gaan is zeker voor 200% aanwezig. Wat niet wegneemt dat ik veel hoop put uit deze boeiende gesprekken, tips, verwijzingen. Dank je Peter-Paul.
________________________________________
Peter-Paul:
Sarah,
Dat is heftig, meid. Zo'n situatie wens je iemand niet toe. Maar toch: verwaarloos jezelf en je eigen gezondheid niet. Naast gerechtsdeurwaarders zijn er in dit land gelukkig ook rechten die je hebt, en gezondheidszorg is daar één van. Als je een doorverwijzing krijgt van je huisarts, zijn de kosten iede rgeval gedekt door je verzekering. En het hoeft geen groot tijdsbeslag te zijn; 1 uur per week plus reistijd, die niet meer dan een half uur zal bedragen, dus zeg twee uur per week.
Maar ik wil je niet dwingen, dus zal er verder niets meer over zeggen
Peter-Paul, de aanhoudende Leek
________________________________________
Triple-B:
Hoi ramy,
Ik herken heel veel van je stukje tekst aan mij.
Ik zou het zelf geschreven kunnen hebben "-)
Maar ik ga sinds twee jaar ook alles aan, en wil gewoon een beter en completer leven!
En het begint er echt op te lijken moet ik zeggen.
Ik erg veel geleerd heb van andere mensen en ook dit forum draagt er zeker aan bij.
Ik ben ook gek op mensen die me spiegels aangeven zodat ik gewezen wordt op dingen die ik zelf nog/of niet zie.
Groeten Pascal
________________________________________
sarah:
Dag aanhoudende leek,
Je dwingt me helemaal niet !
Nogmaals bedankt voor je raad en je interesse. Ik besef nu dat dit eigelijk niet het juiste forum is, maar ik heb het er nogal spontaan 'uitgegooid' en ben verwonderd door zoveel reacties.
liefs
sarah.
________________________________________
Anouk:
Lieve Sarah,
Nog even een reactie op wat je terug schreef op mijn eerdere vraag. Ik weet dat praten over ervaringen en gebeurtenissen de afstand tussen jou en je ervaringen kleiner maakt. Als je erover praat breng je het letterlijk dichterbij. Ik weet niet of je dit herkent, maar zelfs mijn lichaam reageert als ik praat over details (ik ga dan bijvoorbeeld spontaan bloeden), maar ik merk ook dat de reacties minder heftig worden naarmate ik er vaker iets over deel (niet perse met een partner, maar ook met anderen). Voor mij betekent iets kunnen zeggen ook een uiteindelijk breken van het geheim wat ik zo lang heb meegedragen en het niet onder "het kleed" schuiven van ervaringen en ze daardoor net meer gaan verdringen omdat je alleen heel afstandelijk kijkt.
Ik ken ook het dilemma van de ander pijn doen met jouw ervaringen. Het is me al vaker opgevallen dat mensen (over het algemeen) totaal niet om kunnen gaan met geweldservaringen. Het schokt hen enorm, ik voel me dan vverder af dan ooit, omdat het mijn realiteit is en vraag me af of ik ooit iemand ontmoet die niet geschokeerd is, want net die schok en schrik maken dat ik niet meer kan en wil zeggen, omdat inderdaad ik de ander geen pijn wil doen en misschien zelfs niet wil confronteren met mijn pijn. Misschien is dat bij een partner heel moeilijk, dus probeer ik dit vooral te doen met vriendinnen, voorzichtig iets meer vertellen en kijken hoe ze reageren. En bij sommige kan het heel goed, vaak zijn dat dan toch mensen met soortgelijke ervaringen. Hier kan je dan ook toetsen in hoeverre zij hetzelfde of anders denken, voelen en reageren dan jij.
Dus misschien, als je geen geld hebt voor een professional, zou je iets kunnen met een (sorry voor het rotwoord) lotgenotengroep.
Wens je nogmaals succes en sterkte.
Groetjes
________________________________________
sarah:
Dag Anouk,
Bedankt voor je fijn antwoord : je verwoordt precies wat ik bedoelde met anderen pijn doen, en pijn dichterbij brengen. En ik denk dat je gelijk hebt ivm 'lotgenoten'. Mijn vriend kent de hele geschiedenis in grote lijnen, maar het feit dat sommige details ik hem niet verteld krijg, duidt (denk ik) erop dat ik probeer op die manier onze relatie te beschermen. Beschermen tegen factoren die buiten ons staan, en die er eigenlijk ook nooit mogen tussen staan. Als hij door kennis te hebben van details, een heleboel zaken uit de weg gaat, blijft er op die manier niet veel natuurlijks meer over aan onze relatie.
Bedankt voor je inzichten, Anouck, weer een stukje verder.
sarah.
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —