Elf jaar lang wilde ik de relatie met mijn man en wilde ik niets en niemand anders. Probleem was wel dat we nauwelijks seks hadden en eigenlijk allebei niet zo goed wisten waarom. We hadden er wel allerlei theorieen over, maar die hielpen ons ook niet echt verder. Ik had daar veel verdriet over.
Vijf maanden geleden ben ik iemand anders tegengekomen. Daar ben ik smoorverliefd op geworden. En daar heb ik een paar maanden iets mee gehad. Ik wilde die ander op een hele andere manier, op een veel seksuelere manier. Het was geweldig met hem, maar ik kon mijn man niet bedriegen en dus vertelde ik hem over die ander. Mijn man vond dat ik moest kiezen. Na veel gedoe, getwijfel en toestanden, heb ik voor mijn man gekozen.
Maar ik vraag me elke dag weer af of ik daar goed aan gedaan heb.
Het fantastische gevoel iemand helemaal te willen en helemaal door die ander gewild te worden, laat me niet met rust.
Ondertussen vraag ik me af op hoeveel manieren je iemand kan "willen" en is het in mijn hoofd een complete warboel.
Hoe weet je wat je wilt? Wie weet raad?
________________________________________
frans g:
oei wat een pittig verhaal.
Hoe weet je wat je wilt...
Als je huidige partner bijna alles is wat je kunt wensen zou ik voor hem kiezen, sex is maar een deel van de relatie.
Ik bedoel stel de sex is fantastisch maar je hebt elkaar voor de rest weinig te vertellen
lijkt me een nogal magere relatie.
Uit je verhaal lijk je best tevreden met je partner.
Je bent verliefd geweest,en tja verliefdheid kan nogal tijdelijk van aard zijn.
en het kan je nu eenmaal overkomen, overkomt de beste hoor.
Het zegt echter niets over je huidige relatie
verliefdheden hebben doorgaands een stevige impact op je gevoelsleven nietwaar.
Echter het feit dat je nog elke dag twijfeld
Waarom zou je niet voor een ander kiezen...
Heb je kinderen, maak je je zorgen over je inkomen, er zijn zoveel zaken die een gevoelskwestie volkomen willen rationaliseren.
Durf je risico's te nemen?
Of speel je uiteindelijk op veilig..
Waarom ben je in de war.
Om het gegeven dat je verliefd bent?
Of omdat je rationeel probeert te blijven?
Past het niet bij je huidige moraal
Probeer uit te vinden waar je grootste weerstand zit
Hopenlijk kun je hier wat verder mee komen want een duidelijk antwoord kan alleen jijzelf geven.
________________________________________
cleopatra:
Olga, als het momenteel in je hoofd een warboel is kan je misschien maar beter een paar weken alles laten bezinken. Wellicht zie je de dingen dan in een ander perspectief, misschien heb je emotioneel dan iets meer afstand kunnen nemen. Zoals Frans het al zei : jij alleen kan het antwoord geven.
Ik wens je sterkte en wijsheid.
Cleo
________________________________________
caren:
Moeilijk Olga, ik herken je probleem. Misschien heb je wel wat aan het boek 'de Duivelsdriehoek' van Carolien Roodvoets. Ik vond het zelf een prachtboek, ze legt heel helder uit hoe de mechanismen van het verliefd worden op een derde werken, waarom die gevoelens vaak ongekend heftig en sterk zijn. Het geeft veel (h)erkenning.
________________________________________
poetie:
Wat mij in vele levensverhalen telkens opvalt en waar ik mij in hoge mate aan erger ,is het feit dat eerlijkheid telkens uitdraait in emotionele chantage....je moet kiezen ; dit is oneerlijk ,dit drijft vele mensen tot bedrog en van het één komt het ander.We lopen met zoveel op dit planeetje ,dat er meer dan één mens rondloopt die ons hevig kan aan trekken , waarom moeten zovele mensen blijvend de dupe zijn van een keuze die ze ooit maakten, alles is tijdelijk ,ook het leven !Het mooiste wat ik van mijn man kan krijgen is vertrouwen ,het vertrouwen dat hij mij heeft door open te zijn ,wat zijn gevoelens betreft ,zijn ziel bij mij durven openen, want hij weet wij horen bij elkaar
ook in woelige onzekere tijden en in tijden dat een ander mens ons bekoort , en we met andere mensen een vertrouwensrelatie hebben , die buiten onze relatie ligt. Niet alles wat je nodig hebt om gelukkig te zijn zit in één persoon , vergelijk het maar met sport , het is niet omdat mijn man niet meer graag tennist dat ik niet met een ander mag tennissen, mensen kiezen opeens ,sluipend voor een heel laag pitje van sex en eisen dit dan ook van hun partner . verliefd zijn op een ander moet kunnen ....contacten met een ander ook ,maar bedenk het gras is altijd groener aan de overkant; omdat ze zo onbelopen is, en het huishouden werkt nu éénmaal geen romantiek in de hand...wel veiligheid en geborgenheid.
Goethe zei het zo mooi :
VRIJWILLIG AFHANKELIJK ZIJN IS DE IDEALE TOESTAND, MAAR ZE IS ONMOGELIJK ZONDER LIEFDE
________________________________________
missselene:
heel mooi gezegd poetie!
________________________________________
Olga:
Bedankt voor jullie reacties!
Ik ben in de war omdat ik de ene dag denk dat een goede relatie zonder seks meer waard is dan het omgekeerde en de andere dag alleen nog maar aan degene op wie ik verliefd ben kan denken.
De reden waarom ik bij mijn man blijf is emotionele gehechtheid, maar met die ander is er veel meer openheid en intimiteit.
Vaak ben ik bang om mijn man te verlaten omdat ik denk dat ik er spijt van krijg. Aan de andere kant ben ik ook bang dat ik spijt krijg als ik bij mijn man blijf, omdat ik dan die aantrekkingskracht en het gevoel iemand helemaal te "willen" mis.
Jullie zeggen dat alleen ik zelf het antwoord kan geven en natuurlijk hebben jullie daarin gelijk (zucht...). Maar ik vraag me af of het niet essentieel is voor een relatie dat je het gevoel hebt iemand echt te "willen"?
Anders gezegd: hebben jullie bij jullie geliefden het gevoel dat je diegene echt helemaal wil, met huid en haar en alles?
________________________________________
caren:
ik denk zelf Olga, maar weet ik niet zeker, dat ik -moest ik in die situatie terechtkomen- zou kiezen voor die ander. Tenminste als je zeker weet dat de gevoelens wederzijds zijn, als hij ook verliefd op jou is en je dus door dik en dun wil steunen om dat moeilijke proces van scheiden etc... te doorstaan.
Ik hoop niet echt in die situatie terecht te komen, want het lijkt me heel moeilijk. Ik denk dat er heel weinig mensen zijn die iemand vinden die ze echt 'onvoorwaardelijk, helemaal' willen, als je hem gevonden hebt, moet je misschien maar zuinig ophem zijn, maar nogmaals, misschien zeg ik iets heel doms... moeilijk hé
Ik denk dat de sex bij een vrouw wel duidelijk iets aangeeft over haar gevoel voor degene.
________________________________________
missselene:
Hai Olga
Mijn antwoord op je vraag is: Ja.
________________________________________
poetie:
lieve Olga , ik begrijp je twijfels helemaal , maar een relatie zonder sex en intimiteit , lijkt dat niet op een broer / zus relatie? Het is niet omdat jou man / echte vriend kiest voor het celibaat ,dat dit ook automatisch jou keuze moet zijn, ook al kon je er lang genoeg mee leven ...iedereen heeft recht op meningverandering ,en daarom zeg ik altijd zeg nooit "nooit" ,want opeens kan er iemand op je pad komen die je geeft wat je miste,terwijl je er helemaal niet van bewust was dat je het miste.Kan je mij een beetje volgen ?Ik heb iemand waar ik mij ten volle kan aan geven en zou het geen moment willen missen ,ook al is die persoon niet altijd bij mij , Ik heb mezelf op een andere manier leren kennen en ik wist niet dat het in mijn mars had...luister naar je hart,wees eerlijk tegen je man ,als hij jou echt bemind ,dan geraken jullie er wel uit .
veel moed meisje.
liefs poetie
________________________________________
frans g:
Mijn lief lust ik rauw,
huid haar en nagels.
Geen twijfel, ik ga altijd voor de zekerheid,
de zekerheid van m'n gevoel.
Dan is er geen onrust en onduidelijkheid.
Vereist enkel verantwoording nemen voor je daden of ze nou goed of fout uitpakken maar je moet wel wat beslissen en daarvoor staan.
" Ik heb geen spijt van de dingen die ik gedaan heb, ik heb wel spijt van de dingen die ik niet gedaan heb"
Quote, maar ik weet niet meer van wie
________________________________________
Olga:
Beste Caren, YouKnowWho, Poetie en Frans G,
Bedankt voor jullie steun en wijze woorden!
Ik was me gedurende mijn 11 jaar lange relatie wel al bewust van het feit dat ik iets belangrijks miste. Ik leef graag intens en zou heel graag met iemand samen zijn bij wie ik me helemaal kan overgeven. Bij degene op wie ik verliefd ben kan dat wel (en dat is trouwens heel erg wederzijds).
Ik weet niet of ik die openheid ooit nog met mijn man zal krijgen, maar ik wil dat nog wel een kans geven.
Ik zou heel graag voor de zekerheid van mijn gevoel gaan en doen wat mijn hart me ingeeft, maar helaas is mijn hart nu niet zo eenduidig.
Wat wel eenduidig is, is dat ik nu wel met degene op wie ik verliefd ben naar bed zou kunnen/willen gaan en niet met mijn eigen man. Dat geeft toch wel te denken... En dat is ook frustrerend omdat ik er voor gekozen heb om het met mijn man nog te proberen. Met degene op wie ik verliefd ben, ben ik nu "vrienden".
Caren schrijft dat "Seks bij een vrouw wel duidelijk iets aangeeft over haar gevoel voor degene". Voor mij geldt dat nog sterker: ik kan alleen maar met iemand seks hebben als ik er (tenminste toch wel een beetje) verliefd op ben en in ieder geval heel veel van houd.
Dat maakt ook dat ik twijfel. Ik zou nu met mijn man kunnen breken, omdat we geen intimiteit en geen seks hebben (inderdaad meer als broer en zus leven).
Maar dan? Als ik dan met een ander samen ben, zal de intimiteit en de seks ook minder worden op den duur? Of is het zo dat als er heel veel hartstocht, intimiteit en openheid is in het begin, dat dat dan ook blijft? Dat laatste betwijfel ik nu, mede doordat ik begonnen ben in "De Duivelsdriehoek" (bedankt voor de tip Caren!)
Veel liefs,
Olga.
________________________________________
Kim1969:
Ik denk dat het het belangrijkste is dat jij het wel of niet verlaten van je man probeert los te koppelen van die ander. Want wat als jij je man verlaat en meteen met die ander in zee gaat? Dan verruil je het een voor het ander. Probeer vooral naar jezelf en naar je huidige relatie te kijken. Geeft deze relatie jou wat je nodig hebt (of denkt te hebben)? Het gebrek aan sex is wel een teken aan de wand, vind ik. Mij is ongeveer hetzelfde overkomen. Ik heb mijn toenmalige partner dus inderdaad verlaten; hier speelden uiteraard verschillende factoren een rol in (en al een langere tijd voordat er sprake was van 'een ander'). Maar het feit dat ik zulke heftige gevoelens voor iemand anders bleek te kunnen hebben, heeft hier ook een grote rol in gespeeld. Het feit alleen al dat ik zulke gevoelens in me bleek te hebben, heeft mijn ogen geopend en heeft mij doen inzien dat ik met minder geen genoegen moet nemen. Of het ooit wat worden kan met deze man weet ik niet, maar ik ben erg blij dat ik de stap gezet heb. Ik heb mijn gevoel gevolgd en ben hierdoor weer een stuk dichter bij mezelf gekomen. Dit meen ik echt. Ik ben dus niet 'voor die ander' weggegaan, maar de gevoelens die hij bij mij heeft losgemaakt hebben mijn gevoelens voor mijn ex wel in perspectief gezet.
Ik wens je veel wijsheid.
Kim
________________________________________
Jeanne:
Mooi antwoord Kim.
________________________________________
mattias:
Kim als je ooit deze topic nog eens bezoekt schrijf me dan eens of het de juiste beslissing toen was (nu gezien)...
Ik geloof sterk in dat 'je pas weet wat je verliest als je het verloren bent', dat een langdurige relatie zijn redenen heeft...
please leave a note...
thx
________________________________________
Kim1969:
Mattias, ik las jouw berichtje en wil je graag antwoorden. Ook al is het nog niet zo lang geleden dat ik mijn ex heb verlaten (ca. een half jaar) ik weet 100% zeker dat ik de juiste beslissing heb genomen. Ik vraag me trouwens wel af wat jij bedoelt met dat je gelooft dat een langdurige relatie zijn redenen heeft. Natuurlijk, je blijft niet voor niets bij elkaar. Veiligheid, geborgenheid en zekerheid zijn vaak belangrijke redenen om een (slechte) relatie in stand te houden. Niet de juiste redenen, lijkt mij. Maar als er kinderen bij betrokken zijn (zoals in mijn geval), houd je het misschien nog nét even langer vol dan wanneer je geen kinderen hebt. Ik wil niet generaliseren, maar in mijn geval heeft dat zeker een rol gespeeld. Ik denk ook, terugkomend op de oorspronkelijke vraag van dit onderwerp, dat het heel belangrijk is 'iemand te willen' ('met huid en haar en alles', zoals Olga omschrijft). Die chemie, die aantrekkingskracht die er kan zijn tussen twee mensen, dat is iets heel bijzonders en waardevols. Dat kunnen twee zielen zijn die elkaar ontmoeten. Dan zijn er ook weinig woorden voor nodig om elkaar te herkennen. Dit heeft wat mij betreft ook niet alleen met sexuele aantrekkingskracht te maken. Die intimiteit en openheid, die Olga dus ook met haar 'minnaar' heeft ervaren, zijn dan vanzelfsprekend. Ik denk ook niet dat dat vanzelf slijt, maar dat dit alleen maar dieper en intenser kan worden (zolang de relatie goed blijft uiteraard). Ik wil Olga geen advies geven wat te doen, zoals anderen al eerder hebben gezegd: alleen jijzelf kunt het antwoord geven, Olga. Wel ben ik erg benieuwd naar wat je uiteindelijke beslissing zal zijn.
Ik wens je veel sterkte toe.
Kim
________________________________________
Olga
Beste Kim,
Bedankt voor je reacties!
Vond jij het ook moeilijk om een beslissing te nemen omdat het niet zo zwart/wit is allemaal? Omdat je niet met een ploert samen was en ineens de prins op het witte paard ontmoette?
Het verwarrende is, vind ik, dat verschillende mensen waar je aan gehecht bent verschillende behoeften kunnen aanspreken, die allemaal belangrijk zijn en eigenlijk ook niet echt vergelijkbaar, verruilbaar, inwisselbaar.
Momenteel staat mijn wereld weer op z'n kop. Ik dacht het goed geregeld te hebben: met mijn man uitzoeken hoe het verder moet en met mijn "minnaar" gewoon vrienden zijn. Ik had hem een maand niet gezien en dacht dat er genoeg afstand zou zijn, dat het wel een beetje smooth zou aflopen.
Hoe naief!
De chemie en aantrekkingskracht is zo mogelijk nog sterker geworden.
Ik wil niet de ene relatie verruilen voor de andere. Sterker nog ik vraag me af of ik wel ooit een relatie zou willen hebben met mijn minnaar. Dat lijkt misschien vreemd, maar iemand met huid en haar willen, is voor mij toch niet gelijk aan het gevoel een relatie met iemand te willen hebben. Soms denk ik ook dat dit gevoel alleen maar opgeroepen wordt door wat ik mis bij mijn man. Hoewel het inderdaad zinvol is dit van elkaar los te koppelen, is het ook weer zo met elkaar verweven, dat ik soms niet meer weet waar het een begint en het ander ophoudt.
Met mijn man is het vertrouwen de seks en de intimiteit, ondanks veel praten en steeds meer begrip, nog niet terug. We leven nog steeds als broer en zus. Hoewel ik ook niet echt had verwacht dat het zo snel opgelost zou kunnen worden, vraag ik me steeds vaker af of het uberhaupt nog zal veranderen.
Aan de andere kant is mijn man wel iemand waar ik toch niet voor niets zo lang een relatie mee heb, niet alleen voor de veiligheid en zo, maar ook omdat we geestelijk wel heel erg op een lijn zitten en heel veel samen hebben gedaan. Maar lichamelijk is het dus niets. Toch denk ik dat ik emotioneel wel heel erg aan hem gehecht ben.
Oef! En buiten is het heel erg mooi weer. Ik moet even aan iets anders denken, want dit probleem beheerst mijn hele leven.
groetjes, Olga.
________________________________________
poetie:
lieve olga,
geniet van de zon en pieker er niet meer over.....neem de twee mannen,ik denk dat ze elkaar goed aanvullen....geen chantage,heb ik al eerder eens geschreven...niet alles zit in één persoon.
Wees lief voor beiden...kiezen is verliezen,en dit is soms echt niet nodig,alleen onze domme maatschappij dringt het op.Er zijn meer mensen zoals jij....die gewoon harmonie zoeken en vinden ts verschilllende mensen. K zou zeggen leef en pluk de dag, zoalshet zich aanbied
________________________________________
Kim1969:
Dag Olga,
Hoe is het nu? Heeft het zonnetje van vorige week je hoofd nog meer op hol gebracht of kom je er al een beetje uit?
Je vroeg nog of ik het ook moeilijk vond om de beslissing te nemen mijn toenmalige partner te verlaten tot het moment dat ik 'de prins op het witte paard ontmoette'. Ten eerste weet ik niet of die man (nr 2 dus) wel de prins op het witte paard is. Ik denk het uiteindelijk niet, maar dat doet er wat dit betreft niet zoveel toe (verder wel natuurlijk, maar dat is een heel ander verhaal waar ik momenteel zelf erg mee worstel). Op het moment dat ik hem tegenkwam ging het al een hele tijd slecht tussen mij en mijn partner. Toen de liefde tussen mij en die ander opbloeide was het voor mij geen vraag meer of ik mijn partner moest verlaten. Niet voor die ander of om met hem verder te gaan, dat niet. Maar voor mezelf. Het feit dat mijn gevoelens voor die andere man zo groot konden zijn, was voor mij een teken dat het gevoel en de liefde die ik voor mijn partner had, in geen verhouding stonden tot de overweldigende gevoelens die ik voor die ander had (en trouwens nog steeds heb). Chemie, aantrekkingskracht, elkaar 'herkennen' en elkaar volledig willen, inderdaad. Het onrustige en ongelukkige gevoel wat ik tot dan toe had, kon ik opeens plaatsen. Dit klinkt heel vaag en misschien naïef, maar toch is het zo gegaan. Nu ben ik blij dat ik deze stappen heb gezet. Ook al zal het waarschijnlijk nooit wat worden met die andere man, ik heb mijn gevoel gevolgd en ben hierdoor eerlijk naar mezelf en naar mijn ex geweest. Ook al heeft het heel wat pijn en verdriet gekost.
Kim
________________________________________
Anacha:
Lieve Olga,
Het is al eerder gezegd maar nu het zo'n warboel is in je hoofd zou ik geen beslissing nemen !!! Waarom geef je jezelf geen periode de tijd, om je huwelijk te redden, om bij jezelf na te gaan wat het belangrijkste is ...
Ik heb mijn man verlaten na een relatie van 12 jaar. De seks was nooit zo denderend maar dat merkte ik pas daarna
Ik heb 3 maanden ge(b)feest voordat ik mijn huidige man tegen kwam. Ga (maar dat zeg je zelf ook) niet voor een ander bij je man weg. Het is duidelijk dat je nu ontevreden ben, dan word je ook sneller verliefd ...Je hebt geloof ik niet gezegd hoe oud je bent maar eigenlijk maakt dat ook niet uit, een relatie zonder seks lijkt me geen voldoening geven ookal is de rest nog zo goed. Enne als je man niet wil/ kan veranderen dan moet hij ook niet zeuren als jij buiten de deur gaat eten !
Heel veel liefs,
Anacha
________________________________________
Olga:
Beste Kim, Notnajja, Poetie en Anacha,
Jullie steun, herkenning en adviezen waardeer ik enorm.
De blijmoedige vrijblijvendheid die Poetie en Notnajja bepleiten is erg aantrekkelijk. Als de zon schijnt en alles ziet er zo zomers uit, kan ik vanuit een soort 70-tiger jaren "alles moet kunnen" stemming inderdaad denken: vrijheid blijheid, je hebt met iedereen iets anders en dat moet naast elkaar kunnen bestaan.
Maar dit idee duurt meestal niet lang, want ik weet dat dit idee dan opborrelt vanuit een behoefte gewoon bij mijn minnaar te zijn zonder de consequenties ervan te dragen. En ik weet dat ik het nodig heb dat de relatie met een ander "exclusief" is. En dat bedoel ik letterlijk: een exclusiviteit die mogelijke andere liefdesrelaties "uitsluit". Niet omdat er geen anderen mogen zijn, maar omdat ik denk dat als een relatie goed is, er geen anderen meer bij passen. Dan is het hart gewoon vol.
En misschien klinkt dat nogal politiek incorrect (vol = vol), of het klinkt moralistisch, maar wat mij betreft is dat puur een gevoel.
Dat betekent dus kiezen.
Tja....
Anacha heeft gelijk. Ik moet de tijd nemen en gelukkig is het bijna zomervakantie en dan ga ik eens even alleen (d.w.z. zonder mijn man) weg, om afstand te nemen en waarschijnlijk ga ik dan ook nog met mijn man een tijdje op vakantie.
Overigens is het niet zo dat mijn man niet wil veranderen. In feite doet hij erg zijn best, juist ook omdat hij het niet de bedoeling vindt dat ik "buiten de deur ga eten" en ook omdat hij ook vindt dat een relatie zonder seks niet echt de bedoeling is.
Maar ja, dat zijn allemaal plannen. Ondertussen ben ik gigantisch bezig de boel te bedriegen. Als ik bij mijn minnaar ben, ben ik in de zevende hemel, ben ik bij mijn man dan walg ik van mezelf en tussendoor heb ik het gevoel mee te spelen in een platte soap.
Dit is de situatie waarvan ik altijd heb gezegd dat ik me noooooooiiiit kan voorstellen dat ik daar ooit in terrecht zou komen. Aangezien mensen keuzevrijheid hebben, zou ieder gewetensvol mens toch moeten begrijpen dat het slecht is om vreemd te gaan en verwerpelijk om iemand die jou zijn vertrouwen heeft geschonken zo te belazeren....
Tot zover het verwerpelijke, nu de soap:
In de film is het altijd volkomen navolgbaar waarom de niet te benijden vrouw die getrouwd is met de ploert, die haar niet begrijpt, er uiteindlijk vandoor gaat met de begripvolle prins op het witte paard. In mijn situatie zijn de rollen absoluut niet zo verdeeld (en dat bedoelde ik ook in mijn laatste briefje).
Mijn man is mooi, lief en begripsvol, sociaalvaardig en alles wat je wilt (volgens mijn vriendinnen). Mijn minnaar is eerlijk gezegd veel ouder dan ik, en tja... om kort te gaan een beetje het tegendeel van mijn man. Dus niet de prins op het witte paard. Goddank! En aan de andere kant is dat ook nogal confronterend.
Eigenlijk ben ik wel nieuwsgierig waarom Kim worstelt met het feit dat haar geliefde kennelijk ook niet de p.o.h.w.p. is.
Dus Kim? En waarom zal het nooit wat worden met die man van jou? Is dat de man die jou toen je nog met je ex was heeft doen inzien wat je nog meer in je hebt?
Je bent toch niet bang voor statistieken, he? (In een andere topic op dit forum had iemand geschreven dat relaties die beginnen als buiten echtelijke affaires, maar 5% kans van slagen hebben).
Afijn, ik ben er dus nog niet uit. Jullie hebben gezegd dat ik alleen zelf en voor mezelf moet kiezen en dat heb ik ter harte genomen, maar ik ben niet zo snel.....
Liefs, Olga.
________________________________________
caren:
Kim en Olga,
Jullie zetten me aan het denken. Ik heb ook een minnaar die ik 'met huid en haar ' wil, die een ongekende passie in me wakker maakt (en met wie ik ook waarschijnlijk echt verder zou willen) . Ook ik schrik van m'n reaktie en vraag me af : is dat een teken dat ik -net als Kim- moet scheiden? Ik kan het me eerlijk gezegd niet voorstellen, want ik had het heel wat slechter kunnen treffen met mijn partner, ergens ben ik ook tevreden met mijn man/mijn gezin. Maar vanwaar dan toch het gevoel dat ik 'huis en haard' zou willen verlaten voor mijn minnaar. Ik denk dat het vnl. komt omdat ik deze situatie in feite niet aankan. Net als Olga walg ik af en toe van mezelf (inderdaad net of ik meedoe in een platte soapserie)omdat ik mijn man zo bedrieg, om mijn dubbel-leven. Daarnaast word ik regelmatig in mijn totale functioneren belemmerd door het onmetelijk verlangen naar mijn minnaar (dan voel ik me net een diep-ongelukkig vogeltje gevangen in een kooitje).
Zelf heb ik het gevoel als het me lukt om de knoop door te hakken en mijn minnaar definitief los te laten , ik dan weer relatief gelukkig kan worden met mijn man.
Het is bij mij : of die minnaar(nr.1) of mijn man(nr.2). Als mijn minnaar mij niet wil, hoef ik niet weg bij mijn man. Dat vind ik eigenlijk heel raar van mezelf, dat ik niet de behoefte voel om dan maar een nieuwe beter-bij-mij passende-partner te zoeken. Nee, ik heb behoefte om, als dit alles tot een goed einde is gebracht, tot rust te kunnen komen in de armen van mijn man en hem ook weer de aandacht/liefde te kunnen geven die hij eigenlijk verdient.
Gek hé.
Misschien hebben jullie het in een ander topic gelezen, maar ik heb hulp ingeschakeld om mij hierbij te laten helpen, door de schrijfster van dat eerder vermelde boek.