Dat vind ik een verkeerde gevolgtrekking. Ik relateer het aan het volgende.
Onvrij kun je overal voelen, in botox, bikini of burka. Ieder mens is zijn eigen gevangenis.
Onvrij BEN je in landen waar de Burka de norm of wettelijke kledingeis is. Daar is het systeem een feitelijk aanwezige gevangenis.
Dat is het cruciale verschil, wat ik in reactie op de vraag aangaf. En daaruit volgt mijns inziens de enige logische conclusie: evident, bikini is vrijer dan burka.
Ik denk dat heel veel jonge meisjes (jongens ook steeds meer overigens) onder enorme druk staan van een dwingende en zelfs afdwingende cultuur en dat is best zorgelijk. Cultuur is niet alleen maar leuk en lief in een vrij land. zodra de normen van die cultuur dwingend worden of op zijn minste ingezet worden als machtsmiddel voor het goedkeuren of afkeuren van een persoon.
In elke cultuur is wel iets wat je "de norm" of de dominante stroming kunt noemen. De ene cultuur is repressiever dan de andere, of meer of minder openlijk geseksualiseerd. En in het vrije westen heb je ook nog soft vrouwenquotastellend scandinavisch/nederlands tegenover de meer machismo latijnse cultuur.
Maar of die alomtegenwoordig dwingend zijn, enorme druk geven, of als machtsmiddel ingezet? Dat betwijfel ik sterk, en kun je denk ik niet zo stellig objectiveren of als waarheid beschouwen.
Van al die culturen denk ik dat de onze nog de feitelijk grootste vrijheid geeft, onvergelijkbaar veel vrijer dan de meeste andere landen/culturen.
Ik denk eerder dat de één extreem gevoelig kan zijn voor zelfs de geringste druk of norm, terwijl de ander zich door niets normatiefs van de wijs laat brengen.
Het is dus heel subjectief allemaal, en het gevoel van onvrijheid ligt mijns inziens logischerwijs meer in iemand hoogsteigen perceptie dan dat er een objectiveerbare, als dwingend, repressief of eisende cultuur van onvrijheid is. Dat vind ik weer te gemakkelijk gesteld.
Interessant is dat je t.a.v je punt - over onvrij voelen tegenover een vermeende overweldigende maatschappelijke druk die perfectie eist - termen hanteert als "eigen schuld dikke bult" of " het je kwalijk nemen".
Alsof er een externe vijand moet zijn om schuldeloos te kunnen zijn aan het eigen lijden aan onvrijheid - als die er niet zou zijn, ligt het bij jezelf en dan zou het genadeloos je eigen schuld zijn...
Je kunt toch gewoon schuldeloos lijden aan je eigen angsten, onvrijheid, fobieën of beperkingen? Iedereen heeft wel wat. Niet leuk, soms vreselijk, maar zo eenvoudig is het in essentie volgens mij. Ik had als kind watervrees - ik werd panisch in het zwembad. ( ja ja, Zee was ooit doodsbang voor water). Dat was niemands schuld, dat kwam nergens door; de zwemjuf was niet gemeen, het zat gewoon in mijn hoofd. En bleek er gelukkig uit te kunnen, dat dan weer wel.
Mijn lief, objectief (want uit velerlei onafhankelijke bronnen vernomen) een schoonheid te noemen, beziet zich in heel andere termen in de spiegel. Ze is objectief beschouwd gewoon een bijzonder mooie vrouw, subjectief kijkt ze er geregeld zelf heel anders tegenaan. Wat is nu waar?
Je enige waarheid is de jouwe, en die strookt niet noodzakelijkerwijs met de objectiveerbare werkelijkheid buiten jou. Er is geen boeman of onderdrukkende perfectie eisende machocultuur nodig om vrijuit te gaan - je bent al vrijgepleit, enkel voel je het niet zo.
In aanvulling kan ik mijn eerdere uitspraak nuanceren:
Je kunt het niet aan de maatschappij wijten, hoogstens aan jezelf.
Zee
it's much more difficult to judge oneself, than to judge others - A. de Saint-Exupéry
*
