Berichtdoor Twijg » do 01 mei 2014, 18:23
Lieve Celine,
Wat een ongelooflijke empathie heb je in je . .
Het kunnen begrijpen van waarom een ander is zoals hij of zij is en dat het daarom geen afkeuring krijgt/noch goedkeuring, dat is een uitzonderlijke kwaliteit.
Maar ook eentje die je nu verscheurt.
Het gevoel min of meer gehecht te zijn aan een de balans die je in jezelf afdwong in deze zeer instabiele situatie. Een soort van zitten in een auto die over de rand van een afgrond bungelt, maar door goed te gaan zitten en niet te bewegen, blijf je in een spagaat die door eigen kracht blijft bestaan. Maar zodra de andere kracht als een soort van windvlaag jouw kracht destabiliseert . . . , dan is opeens de ooit beheerste ruimte en balans in een onvoorstelbaar gevaar.
Ik zie hier twee soorten veiligheid. Die van de onzekere agressieve soort, maar wel met een maatje om je heen waar je ooit van bent gaan houden, en die van de onwennige veiligheid zonder dat maatje, vrij van bedreigingen, maar hartverscheurend wegens die band die zo trekt, met een verlangen naar verandering en evenwichtigheid.
We kunnen de ander meestal niet veranderen, dat moet die ander zelf willen en kunnen. Onmacht in het hanteren daarvan is vaak een factor van belang, maar ik denk toch echt dat je eigenbelang nu voorop moet staan, in de zin van de ruimte die je dacht te beheersen, langzaam maar zeker ontdoen van de dreiging van escalatie op escalatie. Liefde gaat langs heel kromme wegen, soms prachtig, soms levensgevaarlijk.
Ik praat weer veel te lang, maar bedoel eigenlijk vooral dat je jezelf mag laten prevaleren en niet jezelf hoeft weg te cijferen, want dat is wat er eigenlijk, ondanks beheersing en schijnbare onaantastbaarheid, gaande is.
Ik heb jarenlang overleefd op stoïcijns gedrag, maar van binnenuit vrat het me steeds verder op, want niemand, echt niemand, kan alleen maar overleven. Er is ook LEVEN nodig met hoofdletters, zeker in een persoonlijke relatie met iemand waarmee je een huis en liefde deelt.
Man cannot remake himself without suffering, for he is both the marble and the sculptor.
A.Carrel