Zuid-Frankrijk 1986. Ik zoende met een Française in de disco. Later in haar caravan kwam haar zus binnen met een grappig verhaal. Zij had die avond minder geluk in de liefde, want haar vriendje hield het met nog twee andere meiden. Hij voelde zich waarschijnlijk heel wat, als discjockey van de camping. Het grappige aan haar verhaal was niet dat haar vakantievriendje haar bedroog, maar haar reactie daarop. Als hij er één meisje naast hield, dan kon ze dat accepteren, maar twee! Dat ging haar te ver. Niet alleen ik lachte daar toen om, haar zus ook. Ik was 24 en dacht er verder niet over na. Ook niet toen mijn vakantieliefde niet langer duurde dan die ene avond. Ze had namelijk al een vriend.
Tot ik een jaar of tien later in de Intermediair een artikeltje las over de moraal in Frankrijk. De auteur schreef dat het in Frankrijk heel gebruikelijk was om er een minaar of minnares op na te houden. Naast je vaste relatie wel te verstaan. Zowel mannen als vrouwen doen dit, de sexen zijn hierin gelijk en partners accepteren dat van elkaar. De Fransen staan hier dus heel anders in dan Nederlanders. Bij ons is de communis opinio dat zo’n leefwijze schadelijk is voor je relatie, bij hen geldt dat dit je relatie juist levend houdt.
Toen viel het vakantieverhaal ook op z’n plek. Wat gek dat de cultuur in een land dat zo dichtbij is zo anders kan zijn! En dat je dat helemaal niet weet! Ik was verbaasd dat je jarenlang in een land op vakantie kunt gaan zonder bepaalde essentiële dingen van de cultuur op te pakken. Hoeveel Nederlanders weten dit? Als je dit eenmaal weet, dan zie je het vaker. In de film Spoorloos bijvoorbeeld zegt de schurk Raymond Lemorne dat hij waarschijnlijk de enige Fransman is die niet vreemdgaat. (Hij heeft wel een tweede huis om zijn hobbies uit te oefenen.)
In het Intermediair-artikel werd ook president Mitterand genoemd die openlijk een maîtresse had en bij haar zelfs een kind had. Dat zou in de meeste andere landen tot een schandaal leiden, maar in Frankrijk niet. Recentelijk zijn de laatste twee Franse presidenten, Sarkozy en Hollande, in het nieuws gekomen met hun escapades. In De Wereld Draait Door hoorde ik Bart van Loo en Ivo Niehe zich erover verbazen: “Wat is dat toch met die Franse presidenten?†Maar zouden zij dat element van de Franse cultuur dan niet kennen? Dat zou dan ook verbazingwekkend zijn. Zij spreken goed Frans, hebben belangstelling voor Frankrijk (Ivo heeft zelfs in Parijs een “belachelijk succes†gehad
), ik neem aan dat ze het een en ander weten over Frankrijk, maar hierover praten ze alsof ze niet weten dat minnaars en minnaressen gewoon zijn in Frankrijk. Dat het niet alleen de presidenten zijn die het doen.
