De Verdwijnhoek

[Twijg]

.

[Twijg]

.

[Twijg]

Excuseer me voor deze verwijdering, maar een voorzorgsmaatregel wegens indexering door Google en beducht voor niet gewenste gevolgen daarvan

[fuutje]

Elke keer als ik (zeer gemakzuchtig; makkelijker dan een cd opzetten) Simeon ten Holt voorbij hoor schuiven op Classic FM geniet ik weer helemaal.

Maar gisteren samen helemaal genieten van Janine Jansen met haar Bach vioolconcerten.
En sorry Twijg, ik ben akelig digibetisch, maar als ik een foto zou moeten/kunnen plaatsen dan had ik een plaatje gekozen uit 'de nieuwe wildernis'.
Volgens mij past dat best wel bij Bach (wel even creabea zijn )

[Twijg]

Elke keer als ik (zeer gemakzuchtig; makkelijker dan een cd opzetten) Simeon ten Holt voorbij hoor schuiven op Classic FM geniet ik weer helemaal.

Maar gisteren samen helemaal genieten van Janine Jansen met haar Bach vioolconcerten.
En sorry Twijg, ik ben akelig digibetisch, maar als ik een foto zou moeten/kunnen plaatsen dan had ik een plaatje gekozen uit 'de nieuwe wildernis'.
Volgens mij past dat best wel bij Bach (wel even creabea zijn )

Hehe, en ik maar denken dat iedereen weet hoe dat moet . . een beeld plaatsen. Het zij je vergeven uiteraard.
Bij deze!

[Lichtje]

Vorige week overleed Minister van Staat, Wilfried Martens. Martens was een politiek beest pur sang, van 1979 tot in 1992 Eerste Minister van België, en tot een week voor zijn overlijden nog altijd actief met politiek bezig.
Na 2 scheidingen huwde hij in 2008 eindelijk zijn grote liefde, Miet Smet, Minister van Staat. En of het zijn grote liefde was. De stugge, stijve man, kwam plots een stuk vlotter over. Onder impuls van Miet ging hij in op uitnodigingen van praatprogramma's, en waar ze samen kwamen, zag je dat deze 2 mensen elkaar oprecht graag zagen.

En dan kwam daar dat bericht, vorige week, dat het niet goed ging met Wilfried Martens. Met de dag erna het bericht dat hij overleden was. Mijn eerste gedachte ging ook dadelijk uit naar Miet. Miet, die zo lang had gewacht tot haar ware liefde haar vond, tot ze elkaar vonden. Een huwelijk, waar ze maar 5 jaar van hebben mogen genieten.

En toen kwam daar die foto, de dag erna, op de voorpagina van de krant. Miet Smet, met paraplu in de regen, alleen, eenzaam, op weg naar haar geliefde.

Hartverscheurend....

[Twijg]

.

[Levendig Foutje]

Ik was even aan het luisteren naar Canto Ostinato. Ken het niet, zo op het eerste gehoor geloof ik dat ik er ook van ga genieten. Dank je wel voor de links, Twijg!

De handen-foto vind ik maar griezelig, trouwens...

Zelf heb ik nu even geen foto, geen beeld. Misschien komt het wel als ik een beetje bijkom van de week.
Klanken voor het moment dan maar...

Ook pianoklanken... Deze vind ik de moeite waard om te delen:
http://www.youtube.com/watch?v=zGBXA1tBiLw" onclick="window.open(this.href);return false;

[Twijg]

.

[Twijg]

.

[Levendig Foutje]

Ik vind de handen-hand enger dan de Dodendans, ja... Die Dodendans klinkt voor mij als alle emoties die bij elkaar komen. Doden die gewoon zielen zijn, maar die dansen op de wind met deze klanken... Wild en vrij...

Ik heb in eerste instantie ook niet gereageerd op de bijdrage van Lichtje. Ik vind het verlies van een geliefde zo'n moeilijk thema voor mezelf, dat ik zo min mogelijk er probeer aan te denken. Ik vraag me zelf - als ik dan toch het thema voor mijn neus krijg - hoe je in godsnaam door kunt leven als je partner eerst gaat. Ik weet niet of ik dat zelf zou kunnen opbrengen, om deze plek die de afwezigheid schreeuwt van de persoon die zo, zo belangrijk, zo kleurvol voor je was, om hier nog rond te willen blijven hangen zonder die persoon. Ik heb intens moeite met dit thema. Nu ik hem eenmaal gevonden heb, wil ik hem nooit weer opnieuw kwijtraken. En dan denk ik aan alles wat er op deze wereld gebeurt en gebeurd is, mensen die door de dood uit elkaar gerukt werden, en soms op gruwelijke manieren. Dan denk ik weer door en vraag ik me een heleboel andere dingen af over leven en dood. Enfin.... De dood. Een overgang. Een tijdelijke separatie. Een verlossing van deze rare plek die zo intense mooie dingen schenkt en ook zo intens pijnlijke dingen.
En dat gaat zo maar door. Ik kan zelf niet zo'n lange separatie verdragen. En bovendien kan ik de pijn van al die andere mensen niet wegnemen. Ik kan hun pijn zo moeilijk aanzien, omdat het me ook pijn doet. Als je er echt over gaat nadenken, is alle pijn van iedereen samen onverdraaglijk en onbegrijpelijk. Daarom denk ik er liever niet zoveel over na... Ik heb er geen oplossing voor.

Ik kan alleen maar het hier en nu leven, en alles wat me tegemoet komt, als een cadeau zien of een leerervaring. En zelf iets positiefs bijdragen... En van dit lichaam genieten zolang het functioneert...

[Twijg]

.

[Levendig Foutje]

Dat is een mooie gedachte, Twijg, ik wou dat ik dat ook zo zou kunnen zien.
Maar ik zou alleen maar naar hem toe willen gaan. Willen zijn waar hij ook is. Omdat ik bij hem hoor.

De dood is bij mij best aanwezig. Waarom, dat weet ik niet goed. Misschien omdat ik me zo fragiel voel in dit fragiele lijf, dit leven met zijn abrupte toevallen. En dan nog mijn angst om de mensen die ik het meest liefheb, zou verliezen. Zonder de mensen die ik liefheb, is het niet meer relevant om hier te zijn. Zo voel ik dat.

Dat het dan ook maar lang moge duren. En ik hoop dat we gewoon gezellig samen de pijp uit mogen gaan.

[Twijg]

.

[Levendig Foutje]

Ik heb daarin misschien het geluk dat ik daarin iets meer "zekerheid" heb, door dingen die ik heb gevoeld en gezien...maar dan is er nog een heleboel totaal niet zeker en duidelijk.

En zo kom ik uiteindelijk met een beeld...handen op een andere manier,
mijn hand die hij vasthoudt
en mocht hij verdwalen
dan ga ik hem zoeken
en neem ík hem bij de hand