Dat spijt me ook voor je, Snoozie! En Fuutje en Esther, dankjullie wel!
Al had ik zelf wel het idee dat ik ooit een gezin wilde, dat het nu zo voor mijn neus staat en dat ik er zo over twijfel bevalt me niet.
Ik had ook graag eerst een vrouw gehad waar ik in alle opzichten 'JA!' tegen zeg.
Maar goed, mijn leven heeft ook wel lang stil gestaan. Ik ben al 41 en woon al 17 jaar in hetzelfde appartement. Veel innerlijke drang om iets met mijn leven te doen heb ik nog steeds niet. Dat N. in mijn leven kwam was zeker wel een positieve verandering. Na 13 jaar zonder partner eindelijk weer iemand om leuke dingen mee te doen. Ik zou zeggen bijna ondanks dat ze verliefd op me was. Zelfs daar konden we wel grapjes over maken. Maar goed, zij was dus al klaar voor samenwonen en een kind terwijl ik alsmaar heen en weer ging in mijn gevoel wat ik nou eigenlijk wilde. Natuurlijk is het prettig, een zorgzame stabiele en uiterst geduldige vrouw die graag voor je kookt etc. etc.... want het alternatief is weer alles in m'n eentje gaan rooien.
Of een andere vrouw? Alsnog de 'droomvrouw' tegenkomen? Tja, daarvoor zou ik toch echt eerst meer met mijn leven moeten doen. En, wat N. me ook wel voorhoudt: verliefdheid slijt, en dan? Is maatjes-zijn dan niet een veel betere basis dan verliefdheid?
Daar kan ik wel inkomen, maar toch: iets weerhoudt me van 'ja' te zeggen tegen het 'complete pakket'. En dat verontrust me nu nog meer nu er een kleintje elke dag verder aan het groeien is. Wat als dat geboren wordt en papa is niet eens blij? Heeft dat kind daar ook nog levenslang last van dat 'mijn vader mij niet wilde'. (Best kans dat het meevalt omdat ik toch wel van kinderen kan houden, maar dit is wel even wat anders dan vrijblijvend met andermans kinderen omgaan.)
Komt ook nog bij: mijn moeder was ook niet verliefd op mijn vader toen ze (uiteindelijk) met hem trouwde. Hij bleek wel een stabiele factor in haar emotioneel verkreukelde leven, maar ik kreeg toch maar mooi de nodige kreukels mee. En al was ik een gewenst kind, ik weet nog steeds niet wat 'naar mijn gevoel luisteren' is. In plaats van een intuitief kompas lijk ik alleen maar een berg twijfels te hebben waar ik dan eindeloos in rondcirkel. De gevoel-afvlakkende medicijnen die ik nog gebruik helpen ook niet bepaald om een beslissing te nemen. Zowel 'ja' als 'nee' zeggen tegen N. en het kind lijken een slag in de lucht.
(Ook geen leuke optie: pas na de geboorte 'nee' zeggen en moeder en kind verlaten. Emotioneel krijg je dan weer kreukels en het kost mij als vader ook nog geld, en dat heb ik nauwelijks.)
Wat Fuutje zegt: met een kind heb je levenslang. Elke dag jouw leven in dienst stellen van een ander leven. Ook al zegt N. wel dat ze een groot deel van de zorg op zich wil nemen zodat ik (ook broodnodig) mijn carrière nieuw leven in kan blazen, ik blijf toch full-time, elke minuut van mijn leven verantwoordelijk voor dat kind.
I Just Don't Know.
