Iets positiefs uit die stille duisternis halen..

[Lyssa]

Oooh ik heb kriebels. Kriebels in mijn buik.

Eerst en vooral, hallo. Hallo, ik ben Lyssa.
Ik ben met iets ontzettend spannend bezig en wil dat graag even met iemand delen. Met een hele hoop mensen zelfs. Jullie.

Toen ik 18 was, werd ik verkracht. Ik heb hier jarenlang van afgezien, mee leren omgaan en geprobeerd dit zo goed als mogelijk is te verwerken. Nu, 8 jaar later, heb ik het gevoel dat ik verder kan gaan. Niet alleen de duisternis achter me laten maar iets positiefs te kunnen halen uit die stille duisternis.

Een bevriende theatermaker contacteerde me of ik mee wilde werken aan haar voorstelling over seksueel geweld. 'Powerwijven' zou het gaan heten. En dat wilde ik maar al te graag. Iets positiefs kunnen bereiken met dit oh zo gadverdamse vieze onderwerp. Graag! Stap voor stap ga ik steeds verder. Stap 1: We creëren de voorstelling. Stapje verder, 2: Ik ging niet alleen in gesprek met de Viva, maar ging ook op de foto en kwam in het tijdschrift te staan met herkenbare foto en quote erop: Ik werd verkracht. Bam!

In de media is het zo aanwezig. Seksueel geweld. En steeds meer lijkt er ook interesse te zijn voor de vrouwen. Niet enkel meer: oh wat vreselijk. Maar ook; wat doen we ermee, wat is de oorzaak. Gedurende de werking van dit project heb ik ondertussen al zoveel gehoord, gelezen, gezien. Nieuwe verhalen, sterke mensen, moedige mensen.

Iedereen zegt dat ik moedig ben. Maar ik voel me zo iel en klein. Wat is moedig zijn? Iets doen wat anderen niet durven? Iets doen wat je zelf niet durft? Tranen zitten soms achter mijn ogen verscholen. Ja, ik doe het allemaal. En graag! Ik wil het. Ik moet het. Van mezelf. Omdat ik het kan.
Maar soms, een klein hoopje, in een hoekje verscholen, wil ik even hard huilen. Met een arm om me heen. En dat doe ik niet. Maar dat komt nog. Misschien.

Nu las ik vandaag op seksueelgeweld.nl een oproep van Spuiten en Slikken. Of er iemand was die mee wilde werken, met ervaring, aan een aflevering over seksueel geweld. Ervaringsdeskundige dus. Zo noemen ze dat. Heel raar vind ik.
In elk geval; ik heb gereageerd. Van ja. Van ja, ik wil. Met kriebels in mijn buik. Een vinger op de enter knop. Ja, ik wil, mijn verhaal vertellen, aan duizend, wat zeg ik, 100 000 mensen. Omdat het niet mijn schuld is.

Dat wilde ik even kwijt.
Bedankt om te luisteren, te lezen. Als iemand dit al lezen wil.
Liefs, Lyssa

[Savanne]

Maf hoe dit nog altijd een onderwerp is , waar het besef van schuld nog zo in ingebakken lijkt te zijn of lijkt te kunnen worden.

Me altijd afgevraagd hoe ik aan dat schuld gevoel kwam, ik wist namelijk heel goed dat ik er niets fout gedaan had, en toch was daar op eens dat schuld gevoel.

Laatst belandde ik nogmaals in een bizarre situatie, waar ik nu nog niet over wil uitwijden, maar toen ik dat bespreekbaar maakte was de reactie idem aan toen, dat het wel eens aan mij zou kunnen liggen, omdat ik aantrekkelijk ben...

Wat geeft iemand het recht om schuld toe te kennen aan iets waar ik niets aan kan doen, en waarom is het voor iedereen zo over duidelijk dat als de buurman een cabrio heeft die je heel graag wil hebben, het fout is om hem jezelf toe te eigenen en kan dat in deze context zo verrekte omgekeerd gelden.

Sorry, ik reageer primair en ga volledig voorbij aan jouw verhaal, hoewel het in mijn ogen best gelinked is aan jouw ervaring.

Dapper van je om zo in het voetlicht te willen treden, over een onderwerp wat nog altijd zo bizar is in de gedachten van velen maar zo allerdaags lijkt te zijn.

Ik wens je succes, ik wens je verlossing van de demon en hoop dat je het daadwerkelijk achter je hebt kunnen laten en de duisternis steeds wat lichter kan worden.

Liefs Sav , die even getriggerd werd en eigenlijk niet van plan was zoveel te schrijven

[Lyssa]

Lieve Sav,

Bedankt voor je reactie.. Elke reactie is welkom.

Die schuld, dat schuldgevoel. Vreselijk is het. Degoutant.
Ik herinner me, net nadat het gebeurd was, dat er politie kwam.
Die vrouw zei me: 'Wat er ook gebeurt, denk nooit, maar dan ook nooit, dat dit je eigen schuld was. Je had hier naakt mogen zitten. Die man had niet het recht jou aan te raken.'

En dat is me altijd bijgebleven.

Vandaag las en zag ik een interview met Asha ten Broeke en wat er gezegd wordt is zo waar. Bekijk het maar eens. Ik kan het hier allemaal gaan herhalen, maar ja, da's ook zo stom. http://www.eo.nl/radio/ditisdedag/artik ... nderschat/

Liefs xx

[Lyssa]

Ohja, Spuiten en Slikken heeft me gemaild. Maandag of dinsdag bellen ze me. Spannend!!

[Florian]

*

[Lyssa]

Het ergste is, dat het uit de maatschappij komt.

Zoals aangegeven in het boven vernoemd interview, komt het al naar voren in de opvoeding en opleiding.

Enerzijds leer je als meisje dat je 'beter geen rokjes draagt', 'niet alleen over straat moet', 'niet te uitdagend, te ijdel of zelfs te mooi mag zijn'. Het ligt dus bij jezelf.

Anderzijds leren we op school seksuele voorlichting, en ondertussen blijkbaar ook zelfverdediging voor vrouwen. Terwijl mannen ook die voorlichting krijgen, maar niet leren waarom vrouwen die zelfverdediging leren. In dat uur gaan jongens sporten, ipv uit gelegd te krijgen dat neen ook neen is, en niet soms ook wel ja. Dat naakt/ (of uitdagend) niet noodzakelijk toestemming is.

De meest voorkomende reacties nadat er seksueel geweld geweest is, zijn: heb je het zelf uitgedaagd, waarom was je alleen, kon je niet wegrennen, etc etc..

Dit legt de schuld constant bij het slachtoffer. Terwijl de goede vragen zouden zijn: Hoe zag hij eruit, heb je het aangegeven, is hij gearresteerd, werd hij veroordeeld, werd zijn piemel eraf gehaald? etc..

Op die tweede manier maak je duidelijk dat je erkent dat wat er gebeurd is, heel erg is, en gestraft moet worden. Niet dat de vrouw zelf schuldig is.

Bedankt Florian voor je vraag en interesse.
Dank ook voor je bewondering. Brrrr, het is wel doodeng. Maar broodnodig.

[Venus]

-

[Florian]

*

[Suzette]

Ik vind je stoer!!

Hoop ook dat je wel begeleiding krijgt rondom dit gesprek, lijkt me wel nodig.

Verkrachting is 1 van de grofste vormen van machtsuitoefening.

Ik kan je slechts maar wel een gemeende cyberhug geven

[princess]

Welkom Lyssa,
wat zal dat een drempel zijn, om je verhaal met zoveel mensen te delen.

Omdat het niet mijn schuld is.

Uit alles raakt deze zin me nog het meest, juist omdát het niet je schuld is. Hoe erg dat je je blijkbaar zo moet verantwoorden. Ik heb net geluisterd naar het interview met Asha bij 'Dit is de Dag' en zelfs daar, waar het onderwerp voorbereid is mag je verwachten, gebeurt het. Mijn mond viel open bij het volgende fragment:

Asha, over een andere verkrachte vrouw: Veel mensen zeiden: je had maar niet zoveel moeten drinken.
Elsbeth (presentatrice): En dat vind jij niet een goede reactie?

Huh? Vraagt ze dat nou echt?

Gelukkig reageert de andere gast ook verbijsterd:
Elsbeth: Peter Verhaar kijkt me aan alsof ik iets heel raars zeg.
Peter: Ja ik kan mijn oren bijna niet geloven!

Grote bewondering voor jou Lyssa, het is wel duidelijk dat deze discussie hard nodig is.

[miranda1975]

wil alleen even zeggen dat ik je een ontzettend, dapper en stoer wijf (positief bedoelt)
Heb zelf , gelukkig, geen ervaring met dit onderwerp, maar kan me zo goed indenken dat het voor andere meiden, zo fijn kan zijn om "hun" verhaal te horen/lezen. Maar kan me ook indenken dat het voor jou ook erg heftig weer kan zijn, omdat je toch over een erg heftige ding uit je verleden praat.
Wens je veel sterkte toe!!

liefs Miranda

[230volt]

Hallo Lyssa, allereerst welkom hier! Je komt wel 'binnen' zogezegd!

Ik heb veel bewondering en respect voor hetgeen je doet en wil je bij alles heel veel sterkte wensen. Dat geldt ook voor Savanne en alle anderen die misschien nog onbesproken met dit onderwerp te maken hebben.

Als man schaam ik me voor mijn 'soorgenoten' die vrouwen (en soms ook mannen) beschouwen als voorwerpen waar ze maar mee kunnen doen wat ze willen.

Veel sterkte!

[jenda65]

Lieve Lyssa

Wat vind ik je moedig!
Weet hoe moeilijk het is!
Ook ik ben verkracht op mn 17de door de broer van mn toenmalige vriendje...
Pfff...wat voelde ik me schuldig... Door het dood te zwijgen deed ik net alsof het niet gebeurd was...maar mn lichaam en geest dachten daar anders over en konden volledig blokkeren tijdens het vrijen in een volgende relatie.
Door er voorzichtig over te praten met mn vriend kwam het besef dat het nooit had mogen gebeuren en dat ik er GEEN schuld aan had!
Nu ben ik bijna 30 jaar verder... heb het verwerkt en een plaatsje kunnen geven.
En sinds een paar jaar durf ik ook hardop tegen anderen te zeggen dat ik verkracht ben ipv het voor mij te houden uit schaamte.

Daarom super dat jij je verhaal wilt doen en zo een steun kan zijn voor anderen die hetzelfde is overkomen!

Dikke knuffel van mij!
Jendaxxx

[Lyssa]

Bedankt allemaal voor de lieve reacties. En de warme knuffels.

Het spijt me te lezen dat er zoveel zijn met 'dezelfde' ervaring.
Anderzijds doet het me ook ontzettend deugd te lezen dat er mannen zijn die hier ook boos over worden, onbegrip tonen en zo'n actie nooit zouden doen.

Gisteren had ik repetitie voor de voorstelling. Het begint toch ook heftiger te worden. Alle zinnen ontleden, luisteren naar jezelf..
Het zijn de meest onverwachtse dingen waar ik boos of verdrietig over kan worden. Zoals gisteren; de 2de regie zei dat zinnen echt geplaatst moesten worden zodat ze goed overkwamen en duidelijk waren, (en nu komt het) omdat sommige mensen -net zoals zij- geen idee hebben hoe het is om zo te denken, zo te voelen, zo te zijn.
Dan ben ik zo jaloers. Zo jaloers op het ongecompliceerde geluk en de 'onbesefte' vrijheid en onbevangenheid die zij voelen. Dat wens ik iedereen toe, en ook mezelf. Maar dat zit er niet in.

Niet dat ik niet gelukkig ben, in tegendeel. Ik ben een van die weinige mensen die echt dagelijks alles uit een dag haalt en moe en tevreden in bed kruipt. Wetende dat ik als ik die nacht zou sterven, dat oké zou zijn, omdat ik altijd genoten heb.

En dit komt wellicht net doordat ik zo'n duisternis gezien heb, zo'n moeite heb gehad om de zin van het leven te vinden, het licht te vinden. En als je het dan vindt, dan voel je het ook echt.
(Dit klinkt heel zweverig, sorry daarvoor )

We wilden met de voorstelling graag een facebookactie doen met status aanpassingen. Iedereen die ooit een vervelende seksuele ervaring gehad had -van achtervolgd worden op straat, tot eens op de billen geslagen worden in de kroeg, tot veel erger- kon dan in zijn status zetten: Powerwijven (=naam van de voorstelling) in (plaats van gebeuren).
Vb: Powerwijven in de kroeg.

Er zijn misschien 3 vrouwen die dit gedaan hebben. De rest durft niet. Vindt het raar, moeilijk.. Er is nog een lange weg af te leggen. Ik begrijp het natuurlijk, maar het is ook weer confronterend, dat dit al niet kan.

Dus dan maar de poster verspreiden. Zolang het maar naar buiten komt.
Trouwens, voor zij die interesse hebben: https://www.facebook.com/Powerwijven?fref=ts.
We gaan 21 februari in première in Tilburg.
Het komt steeds dichterbij.
Het is zo spannend. Maar ik ben niet bang. Want ik weet dat de mensen er klaar voor zijn!

(oké, toch wel een beetje bang, omdat het eng is.)
Liefs xx

[tes]

lyssa, ik wilde even zeggen dat ik het super moedig van je vind dat je zo actief en confronterend er mee bezig bent. Echt heel erg knap, want makkelijk zal het niet zijn!

dus bij deze, WAUW! En ik wil je er heel veel succes en sterkte mee wensen.