Scheiden

[If then...]

Waarom scheiden mensen? Scheiden mensen te makkelijk of blijven ze juist te lang in een slechte relatie hangen?

Bij mij was het een makkelijke beslissing zodra ik er achter kwam dat hij regelmatig fysiek geweld tegen de kinderen gebruikte. Maar wat als dat niet was gebeurd? Ik was niet gelukkig, het was een soort verstandshuwelik geworden. Na alle ellende besef ik pas dat ik veel eerder weg had moeten gaan met de kinderen. Het is nu zo veel beter geworden, geen irritaties maar gezelligheid in huis. Tuurlijk, geen perfect huishouden maar het is veilig, gezellig en we helpen elkaar. Het voelt zo goed. Het geeft zoveel rust en vooral de jongste is opgebloeid. Financieel is het een flink stuk minder maar we redden ons prima tot nu toe (alhoewel ik me wel flink zorgen maak als ze 18 worden en hij geen kinderalimentatie oid meer betaalt).

Ik zie om me heen dat mensen scheiden omdat ze niet echt gelukkig meer zijn met hun partner of bijv. omdat een van beiden een ander heeft. Aan de andere kant zie ik ook dat stellen bij elkaar blijven ondanks een relatie die niet meer werkt. Is dat uit gemakzucht? Is het de financiele onzekerheid? Is het om de kinderen?

Er wordt in de pers vaak geeschreven dat 'we' te makkelijk scheiden maar is dat wel zo? Ik vermoed dat mensen vaak te lang bij elkaar blijven in een slechte relatie.

IF

[fuutje]

@If.

Pfff, waarom scheiden mensen?
Nou gewoon omdat ze niet meer gelukkig met elkaar zijn. Wat voor oorzaak dat dan ook heeft. Jij geeft aan wat voor jou de 'druppel' is geweest. Voor mij was het een andere 'druppel'.

Wat belangrijk is, is dat ik in staat was en ben om mijzelf en mijn kinderen te onderhouden. Om niet afhankelijk te zijn of te worden van de 'bijstand'. Dat was voor mij ècht een drempel geweest.....
Ik was namelijk niet zo ongelukkig, of het ging niet zo slecht dat ik naar een 'blijf van mijn lijf huis' moest o.i.d.

Voor mij was het, ondanks twee zoons waar ik stapelgek op ben, uiteindelijk kiezen voor mijzelf. Moeilijk en zwaar.
Maar uiteindelijk een hele gezellige tijd gehad met mijn twee kids, samen met zijn drietjes.

Vervolgens een periode tegen een hele foute man aangelopen. Een tijd die ik graag wil vergeten.

Nu tel ik mijn zegeningen. Met een partner die ik lief heb en zoons waarmee het helemaal goed gaat (oudste heeft een waanzinnig leuke vriendin) en waar ik me geen zorgen meer over maak.

Stomtoevallig gisteravond gegeten met Marcel62, kids, ex en nieuwe vriendin. Het kan verkeren....

Fuut
(die het leven lief heeft zoals het nu is)

[Suzette]

Je vragen deel ik, en met ons velen, denk ik

Maar ik denk dat de veranderde samenleving ook in meespeelt

Denk aan de financiele zelfstandigheid van vrouwen, denk aan de cyberwereld met al haar verleidingen en gevolgen. Eisen die we aan ons zelf stellen en dus ook aan onze omgeving/relaties etc
Baan, partnerschap, ouderschap, huishouden, sociaal leven...... er zijn een hoop mensen die aan je trekken en het moet allemaal maar goed zijn he?

Let wel, ik ben zelf ook gescheiden...

Ja ik denk dat er soms te makkelijk wordt gescheiden, maar dan ga ik uit van stellen met kinderen. Ook hier meer rust voor de kinderen en toch......... ze balen van de 2 huizen en het heeft meer impact op zaken
Ik zie de gevolgen van een 2de huishouden aan de andere kant en dat is meer dan au, lullig is dat ex dat nu pas ook begint tr zien, hoe k is dat?

40 jaar geleden waren ex en ik echt niet gescheiden, beslist niet., We kozen nu voor ons eigen geluk en daarmee werden de kinderen deels ook gelukkiger. En toch....... toch denk ik dat wij het best hadden kunnen redden (besteft hij ook, tja.........)

Lief, die beseft dat hij in de flow van kinderen krijgeb is meegegaan en eigenlijk al wist dat dat met haar niet een succes gingen worden, sociale druk. Hoop ellende tot gevolg, in dat huwelijk en nu al jaren na de scheiding

Ik ben niet ouderwets enzo maar soms heeft het conservatisme ook wel goede gevolgen, weten waar je aan toe bent. (oeps, knuppel in het hoenderhok....... weet ik)

Nu kan en mag veel en toch willen we elkaar houden aan conventies, dat geeft wrevel.
ls vrouw willen we een man die er goed uit ziet (sport), die een goede baan heeft (kost tijd), voor de kinderen zorgt (tja, hoe dan met werk?. keuzes) en meehelpt in het gezin (minder tijd voor werk, sport), Hij wil ook nog tijd voor zichzelf
HIj wil een vrouw die er goed uit ziet (sport), een baan heeft, voor de kinderen zorgt (heeeee dus parttime? huh, dus misschien niet fulltime werken of voor carriere gaand?), het huis aan kant is (idem) etc.......

Kunmen we nog aan elkaars verwachtingen voldoen? Zijn de verwachtingen van onszelf of van de maatschappij?

Moeilijke momenten in de relatie zijn van alle tijden, dat lijkt me logisch. Maar soms denk ik wel eens dat we daar te makkelijk over heen (kunnen ) stappen. Dat denk ik omdat kinderen toch vaak de dupe zijn en niet zitten te wachten op het heen en weer gedoe



If then, bij fysiek geweld is het wat anders, moge dat duidelijk zijn !!!!

Ik ging nu verder op de algemene zaken.
Partners die liegen en bedriegen, er een zooitje van maken idem.
Maar verder: JA, ivm kinderen denk ik echt wel eens dat het te makkelijk gaat en ik ben er 1 van.
Zo heb ik ook moeite met het al weer snel voorstellen van de kinderen naar een nwe relatie. Lijkt offtopic maar is dat voor mij niet. Uitwisselbaar zijn, geen waarde aan de andere ouder/partner. Voorbijgaand aan de andere ouder daarmee ook

Ik zit aan beide kanten van dit geheel en merk de consequenties van alle betrokken partners + kinderen. Niet mis zal ik je zeggen ook al is dat zonder servies-gegooi gegaan.

[Venus]

-

[Suzette]

Dat is idd de omgekeerde wereld, mensen die bij elkaar blijven vanwege de (financiele of sociale) status.

scheiden pas omdat er eenander is? Dat is meest slechte reden denk ik. Nog de meest grite gevolgen voor de kinderen, dan maar liever omdat je kiest voor jezelf.

Geluk van een ander laten afhangen, in de 1ste of 2de relatie, is een no go vind ik.
Wees niet gelukkig omdat je een rel;atie hebt an sich (en dus niey alleen durft te zijn),
Denk niet dat je alleen gelukkig bent als je een relatie hebt

Probeer in vrede met jezelf te zijn, daarmee wel (zie mijn vorige post) niet te hard van stapel te lopen met ongelukkig zijn.

Natuurlijk leven we in een andere wereld en stellen we andere eisen. En daarmee scheiden mensen eerder dan 20-30 jaar terug/ En soms ois dat ok, beter en soms is dat grrr fronsen. Vind ik

als er geen geweld is geweest denk ik persoonlijk dat kinderen er toch de dupe van worden, als je het ze eerlijk vraagt. En ja, die gesprekken heb ik. Ze kennen de stress van ooit en de situatie van nu.

Helaas herhaling van zettten........

[Mar]

.

[vir40]

ruim 12 jaar geleden heb ik mn ex man buiten de deur gezet..ik had niks...ik had alleen mn huurhuis dat gelukkig op mijn naam stond...ik had geen baan..geen cent op de bank..helemaal niks

maar ik was het kits beu om altijd ruzie te hebben met hem..op het laatst 24 uur per dag..zelfs met de kids erbij...hij mishandelde me geestelijk...ik deed alles wat hij me op droeg...pikte alles wat hij over me zei...tot het moment dat mijn moeder belde en zei dat de kinderen bij haar waren geweest om te vragen aan haar of zij de ruzies niet kon stoppen .

dat was net wat ik nodig had...ik regelde binnen een uur een baan..ik regelde mn eigen rekeningnummer...nam geld van de bank zodat ik de eerste maand rond kon komen...ik heb al zn kleren in vuilniszakken en koffers gedaan en bij de deur gezet...heb mn zus gesmst wat ik ging doen,zodat zij paraat stond voor het geval hij me iets zou doen...toen hij thuiskwam en de koffers zag en ik zei dat ik hem buiten zette was natuurlijk het hek van de dam..maar ik heb me nog nooit zo sterk gevoeld als op dat moment...hijn dacht dat ik het nooit in mn eentje zou redden met mn kids....natuurlijk heb ik bijna 2 jaar mn ogen uit mn kop gejankt als ik alleen was...maar ik heb het gered...ik zou nooit bij een man blijven als ik ongelukkig ben en zeker niet omdat mn kids een bepaald niveau gewent waren...die passen zich razendsnel aan...dan maar bijstandniveau daar wordt niemand slechter van...


en ik laat me nooit meer iets zeggen door een man wat ik moet doen...

[Venus]

-

[Laars]

...Daar valt in feite prima mee te leven.

Beste Venus , Dat is maar hoe je in het leven staat, wat je wil geven en ontvangen. ik denk dat je met deze zin heel mooi aan kan geven dat elke scheiding anders is, niet te vergelijken. Je kunt ook nooit weten hoe het écht bij die ander is, je kijkt met je eigen bril..
Als Mar de ervaring heeft dat alles te overwinnen is, zal zij op die manier kijken naar andermans scheiding, dat is haar kleur en haar goed recht. Als Vir de grens heel duidelijk heeft gevoeld, weet dat als ze door zou gaan trekken aan een dood paard (lees relatie) en er letterlijk bij neer zou vallen, zal zij ook die kant van het verhaal ondersteunen.
Mijn verhaal is nog weer anders, het liefst gaf en geef ik ex-man de schuld. Aan de andere kant > mensen zetten rare stappen als ze zich niet fijn voelen, onmacht en liefdeloosheid, geen contact, geen haard, geen hechting om wat voor reden dan ook, dan ga je figuurlijk en ook letterlijk om je heen slaan. Valt er prima mee te leven? Ik denk het niet, ondanks alle natjes en droogjes, dat is niet waar het over gaat, je kunt zonder tennisrackets en chanelparfum gelukkig zijn met een simpele kop thee en een snorrende poes in de vensterbank. Goed, dat is wel een gevecht... vooral met jezelf. Waar is de kip, waar is het ei?

Laars, tokt!

[vir40]

je moet gewoon doen wat je zelf wilt...als jij en je kids happy zijn met het leven dat je nu leid venus..dan moet je dat doen

ik zou niet willen en kunnen leven zonder liefde respect en genegenheid voor elkaar.
mijn kids zien nu hoe het ook kan..

[Venus]

-

[Spot the difference]

If, mes excuses, maar deze vraag wordt nu al enkele decennia lang gesteld, ik vraag me af van waaruit die ineens komt opborrelen, door een dame die gepokt en gemazeld is in het leven?

De antwoorden zijn klassiek. Vanuit maatschappelijke hoek probeert men de trends meestal te verklaren door o.m.
- mindere financiële afhankelijkheid van vrouwen
- meer individualisme, meer egoïsme
- toegenomen mobiliteit, reken daarbij ook internetverkeer
- ...

Vanuit persoonlijke hoek is het veel complexer, geen elke situatie is dezelfde, maar er zijn wel vergelijkingen mogelijk.

Venus, ik heb het er vroeger al met je over gehad, ik zou het niet kunnen en willen in jouw plaats, op die manier leven. Ik heb na lang aarzelen ooit ook mijn biezen gepakt na een lange relatie, geen seconde spijt van gehad. Wie zegt dat je volgend jaar niet in de armen ligt van een liefdevolle man? Wie zegt dat je niet zal samenwonen met een man die de helft van de rekeningen betaalt? Of je ermee kan leven of niet zou voor mij niet relevant zijn. Ik kon ook met mijn ex leven. Maar ik weet nu hoeveel méér ik kan leven. Met zoveel minder frustratie en zoveel meer liefde en respect.

Met kinderen ligt de situatie veel complexer, dat is zo. Dat denkproces heb ik gelukkig nog niet moeten maken.

Maar stel dat je een goede oplossing voor de kinderen hebt, of ze zijn al grote tieners of ouder. Wat zou je dan jarenlang ploeteren in de gedachte: het kan ook slechter.

Een mens kàn kiezen, en voor mij zou een status-quo in een onaangename situatie nooit acceptabel zijn. There's a world out there, met minder leuke momenten, maar ook spannend, nieuw met magische momenten en mooie mensen. Maak je geestelijk en fysiek vrij van je huidige lot, en je komt ze tegen.

Soit, If, effe terugkomen op je vraag: mensen scheiden omdat ze inschatten dat de betrokkenen -op termijn- gelukkiger zijn zonder elkaar dan met elkaar.

[If then...]

If, mes excuses, maar deze vraag wordt nu al enkele decennia lang gesteld, ik vraag me af van waaruit die ineens komt opborrelen, door een dame die gepokt en gemazeld is in het leven?

ha Spot, de vraag komt voort uit gesprekken die ik met een vriendin heb. Zij twijfelt: wel of niet weggaan bij haar man. Geen zorgen: ik ga niet trouwen, ik ben happy met mijn kinderen en zie regelmatig mijn vriend. (al moet ik daar nog wel aan wennen: mijn vriend).

IF

[Suzette]

.
@Suzette: Die ander hoeft niet de reden of de oorzaak te zijn voor de scheiding, maar het kan wel de aanleiding zijn.

Denk dat het zelfs bijna altijd zo is, een katalysator/vergrootglas

[amaretto]

persoonlijk vind ik dat je niet kan/mag stellen of er al dan niet te gemakkelijk gescheiden wordt... Net omdat je niet in de schoenen van die andere personen staat die scheiden. elk verhaal is anders...en je kent alleen je eigen verhaal helemaal.