Kan mijn eerste liefde niet vergeten, ze is de zus van vrouw

[myfirstlove]

Hallo iedereen,

ik zal me kort voorstellen en dan mijn probleem vertellen. Ik zit heel diep in de problemen.
Ik ben een 34 jarige man, gehuwd met een 35 jarige vrouw, en heb samen met haar een dochtertje van 4. Ik heb een engel van een vrouw. Ik leerde haar kennen toen ik 17 was, op, vakantie. Ze was de nicht van een vriend van me;
Maar het was niet op haar dat ik verliefd werd. Ik werd hopeloos verliefd op haar zus,die toen 9 jaar ouder was dan mij.. Ik verbleef er bijna 6 weken, bij hen thuis, in het buitenland,3000 km van Belgie;
We praatten uren, tot een stuk in de nacht, ik voelde dat ik een soulmate had gevonden. Ze was meer dan mooi, maar ook elegant, vrouwelijk, sensueel maar zonder het te willen zijn, met een pracht van een stem. Ik vertelde haar niet dat ik verliefd op haar was geworden, want daar was ik veel te verlegen voor. Toen ik terug naar Belgie ging, spraken we af dat we ging schrijven naar elkaar. Elke week stuurde ik haar 1 brief soms 2, en zij antwoordde iedere twee a drie weken (ze had het extreem druk, dat zag ik als ik daar zes weken verbleef). Een jaar later keerde ik terug naar daar, en toen ik haar terugzag kreeg ik geen adem meer,zo'n effect had ze op me. ze werd steeds mooier, en we werden steeds closer. op het einde van mijn tweede vakantie, toen ik 18 was, zei ik haar dat ik verliefd op haar was geworden. Ze zei dat ze dit reeds vermoedde. Ze zei me echter niet wat je als 18-jarige wil horen als je stapelverliefd bent. Ze zij dat het onmogelijk was gezien haar leeftijd en zo. Ik vroeg haar of dat ze het echt zeker was, of dat haar defintief antwoord was en ze zei dat ze het niet goed wist, en dat ze me fantastisch en zo vond maar dat ze schrik had dat ik mijn gevoelens niet goed begreep omdat ik zo jong was. Ik ontdekte ook dat ze iemand kende met wie ze omging en die ze al jaren eerder kende, toen zemij nog niet kende.Ze wou verder corresponderen en we zouden wel zien wat de tijd zou brengen. Ik bleef verder met haar corresponderen. Ieder jaar ging ik terug, en na het vierde jaar zei ik haar dat ik zekerheid wou omdat ik kapot ging van die onzekerheid. Ze zei me dat ze ging nadenken en me dan iets laten weten. Dat jaar begon ze ook voltijds te werken waardoor ik haar maar weinig zag gedurende de dag. Omdat ik ook wat ouder en zekerder was geworden begon ik ook steeds meer tijd door te brengen met haar jongere zus (mijn huidige vrouw). Geleidelijkaan begon ik gevoelens voor haar te ontwikkelen. Ik wist niet meer waar ik het had.Nu weet ik of vermoed ik dat het onbewust mijnhart was die me trachtte te beschermen door geforceerd verliefd te worden op iemand anders. Die jongere zus begon over mij te praten met sommige van haar familieleden en om de één of adnere vreemde reden zei mijn eerste grote liefde dat het een goed idee was dat ik me tot haar zus richtte. Ik vermoed dat haar ouders en andere oudere familieleden haar reeds duidelijk hadden gemaakt dat ze te oud voor me was. Ik begon steeds meer te corresponderen met de jongere zus, en om een lang verhaal kort te maken, huwde ik met haar toen ik 22 was; Op mijn trouwdag zij mijn eerste grote liefde tegen me met een blik die zei mijn god ik ben hem kwijt, wat heb ik gedaan: "beloof je me dat je me nooit zal vergeten". Eerder op de dag was ik al ingestort, maar ik had het verstopt, omdat ik toen besefte dat ik mijn grote liefde nooit zou huwen. Ik besefte het toen pas. Ook zei ze een aantal maanden voor mijn verloving: "ik heb soms zo veel zin dat je me stevig in je armen neemt". Een jaar voorheen ontdekte ik ook dat ze een onderbroek van me hadverstopt in haar juwelenkist. Dit was toen een mokerslag voor me omdat ik toen besefte dat ze wel degelijk meer dan enkel platonische of vriendschappelijke gevoelens voor me had. De ochtend na mijn huwelijk, stortte ik bij mijn eerste grote liefde voor haar ogen in: ik zei haar dat ik de grootste fout in mijn leven heb gemaakt en dat ik ze nooit meer goed zal kunnen maken. Ik zei haar dat ik een levenzonder haar niet zag zitten. Ze zei me dat een leven met haar onmogelijk was geworden op het moment dat haar familie te horen kreeg dat ik me tot haar jongere zus was gaan richten. ze zei: "had je nu maar gewoon iets meer geduld gehad".

Nu besef ik dat heel goed dat, had ik nog een paar jaar gewacht, dan was ik nu met haar gehuwd.
Nu ben ik 11 jaar met haar jongere zus gehuwd, en heb ik er alles aan gedaan om mijn gevoelens voor haar te vergeten maar het lukt me niet. Ik besef ook dat ik me redelijk dood, of eerder, verdoofd voel. Ik ben naar de mooiste plekken op aarde gewest met mijn vrouw, maar het deed me weinig. Nu heb ik onlangs haar zus teruggezien en ik voel nog steeds hetzelfde als de eerste keer. Ze is nu 42, 5 jaar geleden gehuwd (wat me zowat de dood injaagde van verdriet) en is 1 jaar geleden gescheiden. Ik voel iedere dag als een strijd tegen de drang om tegen mijn vrouw te zeggen dat ik nog steeds van haar zus houd en dat dit tot mijn dood zo zal zijn. Maar dat zal niks opleveren. Dat zal mijn vrouw doodongelukkig maken, en zal er zeker niet voor zorgen dat ik toch zal trouwen met mijn grote liefde; Ik heb nu het gevoel dat ik tot mijn dood zal moeten overleven, en leven met dit gevoel en iedere dag hypocriet lachen naar mijn vrouw,terwijl mijn hart dood is. Niks kan me gelukkig maken, niks kan dit verdoofd gevoel doen verdwijnen; Ik heb 12 jaar geleden een verkeerde beslissing genomen en zal dit voor de rest van mijn leven betreuren. Wat kan ik doen?

[tes]

oef.. ik ga er eens even over nadenken..

het eerste wat zo even in me opkomt is om in ieder geval eens te checken hoe zij daar tegenover staat.. wie weet maak je je wel druk om niets en heeft zij geen gevoel meer voor jou?

[myfirstlove]

Geen idee of ze nog iets voor me voelt. Op zich doet het er weinig toe want zelf al voelt ze nog de wereld voor me, er kan nooit iets gebeuren tussen mij en haar. Want zelf al ben ik eerlijk ten aanzien van mijn vrouw, en scheiden we, dan blijft het onmogelijk met haar zus te hertrouven.

Mijn eerste grote liefde woont nu in een ander buitenland en ik en mijn echtgenote zijn van plan om naar daar te verhuizen.
Ik heb zo'n gevoel dat ik me er moet bij neerleggen dat ik nooit met haar zal samenleven als koppel, maar als ik haar in mijn dagelijks leven zie, dan kan ik misschien toch terug wat levensvreugde vinden. Het enige wat me nu nog iets doet voelen, is de lach van mijn kind, en de tranen van mijn vrouw. Voor de rest voel ik niks meer.
Ik heb op 12 jaar tijd mijn eerste grote liefde maar een paar keer teruggezien, en dan tevens niet heel lang, en nooit ben ik er in geslaagd 1 % van mijn liefde voor haar te vergeten. Misschien dat ik terug wat gelukkiger word als ik haar toch in mijn leven heb.
Ik weet het, dit alles is verschrikkelijk oneerlijk ten aanzien van mijn vrouw. Ze verdient zo veel beter.
Wie herinnert zich de serie Friends waar Ross vol lof en liefde praat over Julie, zijn aziatische vriendin, maar dan op het einde zeg: she's amazing, but...but... she isn't rachel.
Had mijn eerste liefde niet bestaan, had ik haar later in mijn leven leren kennen, of was ik eerst verliefd geworden op mijn huidige vrouw, dan was ik nu de gelukkigste man van de werled geweest. Want ze is geweldig. Maar ze is niet haar zus.
Wat ik zo graag zou doen, is haar een uur spreken, haar zeggen dat ze nog steeds mijn ware liefde is maar dat ik besef dat er nooit iets meer kan gebeuren, en dat ze me dan zegt dat ze hetzelfde voelt. EN dat we dan voor de rest van ons leven, elkaar af en toe zien, en dan met de familie op stap gaan (want dat doen we vaker, maar dan enkel met zij dieook in ons land leven) en dat ik dan toch op één of andere manier van haar aanwezigheid kan genieten.

[junglelife]

Het eerste waar ik aan denk is wat een ontzettend rotgevoel moet je vrouw hebben als ze hier ooit achter komt.
Hoe moet dat voelen als je man zegt dat jij een verkeerde keuze bent geweest maar je zuster de goede was geweest en dat al 11 jaar lang (een tweede keuze zijn ), al 11 jaar lang geleefd te hebben met een leugen, hoe kwetsend is dat.
Geen recht te hebben gehad op iemand te vinden die net zoveel van je hield als jij van hem.
Je had beter daags na de bruiloft er al een eind aan kunnen maken en haar het geluk gegund om iemand anders te vinden, dan had ik er nog anders over gedacht.
Maar 11 jaar lang!!!!!

Het is niet zomaar een andere vrouw, het is haar zuster, dit raak een hele familie.....alles word overhoop gehaald als het uit zou komen.

Mijn advies, ga scheiden en laat verder iedereen met rust de komende jaren.
Gun je vrouw een partner die wel voor de volle 100% voor haar gaat en als ze die heeft, kijk dan pas weer naar haar zuster.
Misschien is er dan nog een kans voor jullie, nu dan maar even op de blaren zitten en neem je verantwoording. ( uiteindelijk ).

[Nelly]

Een hele moeilijke vraag, maar:
1. Vind je huidige vrouw jullie huwelijk een succes?
2. Wat heeft ze meegekregen van dit hele verhaal (al voor & tijdens jullie huwelijk)?

Ik zie het punt dat ze kwetsbaar is en pijn gedaan kan worden, maar misschien heeft ze ook wel (bewust) een risico genomen door met jou in zee te gaan. Als zij ook een bepaalde verantwoordelijkheid zou hebben, geeft dat jullie allemaal meer ruimte.

[junglelife]

@ nelly

Punt 1....als je vrouw er later achter komt dat jij nooit keuze 1 bent geweest dat kan je huwelijk nooit meer als een succes aanvoelen.

[Spelfje]

@myfirstlove: Je vraagt wat je moet doen...
Je bent aan jezelf verplicht om G E L U K K I G te zijn. Je weet zelf heel goed wat je daarvoor moet doen denk ik.
Stap 1 is het je vrouw vertellen. Je verhaal klinkt als een scenario voor een romantische dramafilm, alleen het einde is nog open en zal je zelf moeten gaan schrijven.
Als je zó zeker weet dat zuslief jouw droomvrouw is en je hart bij haar ligt dan zou ik zeggen: GO FOR IT en stop met die slachtofferhouding!

[junglelife]

@myfirstlove: Je vraagt wat je moet doen...
Je bent aan jezelf verplicht om G E L U K K I G te zijn. Je weet zelf heel goed wat je daarvoor moet doen denk ik.
Stap 1 is het je vrouw vertellen. Je verhaal klinkt als een scenario voor een romantische dramafilm, alleen het einde is nog open en zal je zelf moeten gaan schrijven.
Als je zó zeker weet dat zuslief jouw droomvrouw is en je hart bij haar ligt dan zou ik zeggen: GO FOR IT en stop met die slachtofferhouding!

En dit alles ga je doen zonder de gevolgen te overzien/nadenken ( waarvan jezelf de oorzaak bent ) ?
Puur voor je eigen geluk en de rest boeit dan niet meer, een hele familie die je uit elkaar gaat rukken, de gevolgen daarvan ?

[Spelfje]

Ja, myfirstlove wekt namelijk niet de indruk dat zijn gezin nu erg blij kan zijn met zijn aanwezigheid...of liever gezegd AFwezigheid. Hij is ongelukkig; komt zelfs op mij depressief over. Volgens mij is iedereen aan zichzelf verplicht om te zorgen dat je gelukkig bent toch?

[junglelife]

Ja, myfirstlove wekt namelijk niet de indruk dat zijn gezin nu erg blij kan zijn met zijn aanwezigheid...of liever gezegd AFwezigheid. Hij is ongelukkig; komt zelfs op mij depressief over. Volgens mij is iedereen aan zichzelf verplicht om te zorgen dat je gelukkig bent toch?

Natuurlijk ben je aan jezelf verplicht dat je gelukkig bent maar daar kan je niet 11 jaar overheen laten gaan en anderen voordoen alsof, dan had je eerder je verantwoording moeten nemen voor je geluk, als je al 11 jaar hebt kunnen wachten dan kan daar nog wel een paar jaar bij en zorg dat je het eerst netjes afhandelt en stort niet een hele familie uit elkaar.
Neem dan nu je verantwoording en scheidt eerst van je vrouw als jij je daar niet gelukkig bij voelt, geef dat eens rust.
En daarbij kan je ook nog iemand idealiseren naar zoveel jaren maar wie weet hoe het echt zal zijn als je samen bent en woont.

Met andere woorden, zorg dat je eerst zelf helemaal clean bent met je gevoel, blijf niet bij iemand die nooit op de eerste plaats heeft gestaan bij je, niet alleen een vervelend gevoel voor jezelf maar ook niet eerlijk voor je partner die als tweede keus al die tijd door het leven is gegaan.

[Anwen]

Hoi myfirstlove,

Allereerst welkom en dapper dat je je verhaal deelt.

Ik wil wel even een paar dingen onderstrepen in je verhaal die mij opvallen. Ik denk dat je in een aantal denkprocessen belangrijke stappen over slaat.

Ik voel iedere dag als een strijd tegen de drang om tegen mijn vrouw te zeggen dat ik nog steeds van haar zus houd en dat dit tot mijn dood zo zal zijn. Maar dat zal niks opleveren. Nee, dat is een aanname die je doet, je doet een voorspelling, maar je weet niet wat het wel of niet oplevert. Je kan niet in de toekomst kijken


Dat zal mijn vrouw doodongelukkig maken, Nope, dat weet je niet, weer een aanname. Je kan haar gedrag en gevoel simpelweg niet voorspellen.

en zal er zeker niet voor zorgen dat ik toch zal trouwen met mijn grote liefde; Jij laat jouw handelen NU (wel of niet verder gaan met je grote liefde), afhangen wat wat je vrouw MOGELIJK zal voelen als jij haar vertelt dat je niet verder met haar wil (daar zou ik eerst mee beginnen, als je dat zou willen doen). That is a far stretch.
Bovendien, je hebt het steeds over niets vertellen aan je vrouw versus trouwen met je eerste grote liefde. Maar wie heeft het over meteen trouwen? Er zijn andere vormen, minder ingrijpend voor je ogeving, om je relatie vorm te geven.

Ik zeg niet wat je wel of niet moet doen, maar wat mij opvalt in je denken hier over is dat het heel zwart-wit is, dat je het ziet in uitersten, en dat je je keuzes ziet als beperkt en er niet realistisch over denkt. Dat is logisch, want iets waar zo veel verdriet, negativiteit en complicerende factoren op/bij zit, maakt vaak dat we niet meer realistisch nadenken.

En je zou ook even in overweging kunnen nemen hoe het is voor je vrouw om al 11 jaar le leven met een man die van een ander houdt. Want hoe je het ook wend of keert, dat beinvloedt jou en dus ook jullie relatie. Zo lang jij niets doet, houdt jij jullie beiden gevangen in dat web van wederzijdse afhankelijkheid en (misplaatste?) loyaliteit.

[junglelife]

@ Anwen

Je bent beter in het lief verwoorden als mij

[droomvlinder]

Spelfje schrijft terecht : "Je verhaal klinkt als een scenario voor een romantische dramafilm, alleen het einde is nog open en zal je zelf moeten gaan schrijven"
Alleen, bij het lezen van het verhaal kreeg ik vooral het gevoel dat je schoonzus zich eigenlijk niet echt tot je aangetrokken voelde toen je nog vrij was . Wat is 9 jaar verschil ook, dat kan niet echt een handicap zijn als je beide dol op elkaar bent , vooral niet omdat je op je 18 normaal gezien geen puber meer was .Dat leeftijdsverschil haalde ze misschien aan omdat ze je niet wilde kwetsen
Ik vind ook dat de opmerking die ze maakte op de dag van je trouwdag eerder getuigt van weinig doordacht zijn zoiets als nu er geen gevaar meer is kan ik het wel kwijt .En dan ook zeggen dat je geen geduld genoeg had...echt wat je tegen een pasgehuwd man moet zeggen pfff.

Je verhaal klinkt heel heftig en je voelt het vast ook wel zo, maar het is misschien nodig even wat afstand van dit alles te nemen. Niet om daarom meteen je vrouw te confronteren met je jarenlang fantaseren over je schoonzus en zo het waardevolle dat jullie toch beleefden de grond in te boren, maar misschien met professionnele begeleiding dit alles eens doornemen en ook proberen te ontdekken of het niet allemaal geidealiseerd is .
Het dagelijkse leven met je schoonzus zou na 11 jaar ook z'n romantische glans kwijt kunnen zijn tussen de dagelijkse problemen, met de vermoeidheid die sommige situaties meebrengen en het samen leven waarin elk zijn eigen aard laat boven komen.

Je zegt dat je een engel van een vrouw hebt. Ze voelt misschien wel wat in je omgaat, maar je hoeft het daarom niet rauw op te dissen .
Ga er eens alleen tussenuit, een weekje de balans opmaken van je leven .
Kijken wat de romantiek van eerste liefdes verbergt, ondervraag je over echte waarden. En is het dan ook zo nodig in hetzelfde land als je schoonzus te willen gaan wonen?

Dit zijn wat losse gedachten die bij me op komen.
Verder ben ik het ermee eens dat je niet eeuwig kan blijven hunkeren naar een beeld van het verleden en afwezig blijven voor je vrouw en vanbinnen ver van jezelf .

Edit na lezen van bijdrage van Anwen, helemaal eens met Anwen, maar ik zou als vrouw beter kunnen verdragen dat me gezegd wordt dat sterke aantrekkingskracht voor mijn zus nog erg leeft, dan te moeten horen dat ik eigenlijk helemaal niet meer echt geliefd wordt .
En is dat trouwens zo?

[Rosa]

Net zoals droomvlinder, vind ik ook dat je een goede therapeut (professionnele begeleiding) moet zoeken om het ongeloofelijke kluwen dat je van je leven gemaakt hebt te ontwarren, voor je het allemaal nog veel erger maakt !
Is dit een grap of om te huilen ?

[erofun69]

Niks kan me gelukkig maken, niks kan dit verdoofd gevoel doen verdwijnen... Wat kan ik doen?

Retorische vraag en je geeft zelf het (beste) antwoord al : Niks.

Mede omdat :

Geen idee of ze nog iets voor me voelt. Op zich doet het er weinig toe want zelf al voelt ze nog de wereld voor me, er kan nooit iets gebeuren tussen mij en haar. Want zelfs al ben ik eerlijk ten aanzien van mijn vrouw, en scheiden we, dan blijft het onmogelijk met haar zus te hertrouwen.

En als je daarvan doordrongen bent, dan is dit onzinnig :

Wat ik zo graag zou doen, is haar een uur spreken, haar zeggen dat ze nog steeds mijn ware liefde is maar dat ik besef dat er nooit iets meer kan gebeuren, en dat ze me dan zegt dat ze hetzelfde voelt.

Waarschijnlijk heb je geen uur nodig voor dat ene zinnetje. En als zij een beetje realiteitszin heeft, dan zegt ze dat ze nooit echt iets voor jou gevoeld heeft en dat ze je destijds niet wilde kwetsen. En met een blik in haar ogen, hoe raak ik hem kwijt, “beloof me dat je me nu eindelijk met rust laat”