Er is een prachtig topic over polyamorie, een van de meest indrukwekkende verhalen worden op deze site daar geschreven vind ik. Het is wel een dooddoener om te verwijzen naar een ander topic maar deze is heel waardevol.
Er zit ook een hele zware grondvraag in dat topic als je het mij vraagt
Voor mij is die vraag, simpel gesteld.. "Kan liefde op raken?"
Héél simpel gesteld is dat zelfs, want wie weet precies wat liefde-enzo is?
Ik ben jaren wel van mening geweest dat ik een bepaalde hoeveelheid had om uit te delen, de rest moest wachten..
Met dat gegeven ga je kiezen voor iemand, de focus geeft rust maar komt ook voort uit een zekere hang naar duidelijkheid? Dat is enorm subjectief natuurlijk, kan te maken hebben met mijn invulling van mijn vorige relatie. Misschien ben ik wel nooit helemaal super ondersteboven van iemand geweest. maar wat is dat dan? Ooorverdovend verliefd ben ik wel eens geweest, maar daarna begon het harde werken, dacht ik.
Elke keer als je over polyamorie leest komt die gedachte bij mij naar boven, en ook het idee van die angstvallige verdeling. Jarenlang ook geleefd met het idee dat ik moest geven en dat iedereen wil ontvangen. ergens zit daar een misvatting vind ik nu. Je hoeft vooral helemaal niets te doen, gewoon goed in je vel zitten en warme rust is voldoende. Er komen hele fijne dingen op mijn (smalle land)weg op die manier.
Ik denk dat veel mensen leiden onder het 'geven' , dat denken te moeten doen en zelf op zoek naar ontvangen en of de veronderstelling niets te 'krijgen'. een doodlopende weg volgens mij.
Ok, ik verdwaal af...
Onze eerste kus was in de schuur, hij miste mijn mond en raakte de muur.