Mijn reis.... vervolg

[Levendig Foutje]

Lieve Anwen,
heel erg veel sterkte... Ik kan me zo goed voorstellen hoe het voelt als het allemáál wegvalt - juist ook de D/s - die ook nog eens goed was... Ik vind het een moedige beslissing van jullie beiden om de D/s ook af te sluiten... Niet makkelijk...maar ik denk ook de beste manier om er niet in te blijven hangen...
Ik kan me zo je gemis voorstellen... Misschien vind je het fijn om iets creatiefs te gaan doen op die avonden, iets waarin je in je wereld mag zijn, in je eigen bubbel. In de tijden dat ik verdrietig ben geweest, ging ik tekenen...iets waar ik zelfs nog fijne herinneringen aan heb. Ook ging ik veel wandelen... Misschien heb je er iets aan...
Een dikke knuffel...De tijd verzacht alles...

[dragonfly]

Anwen heel veel sterkte!

[Noortje]

Wat verdrietig. Sterkte, Arwen.

[Noortje]

Hoe gaat het nu met je, Anwen?

[Anwen]

Hoi Noortje, je vraag al lang geleden gelezen, maar ik wist een tijd lang niet goed wat te antwoorden.

Hoe gaat het nu...? Het gaat redelijk goed met me.
Afgelopen twee maanden heb ik nog een aantal keer intensief gepraat met mijn ex over al dan niet weer bij elkaar komen. Dit omdat we elkaar erg mistten, hij een paar weken geleden zei dat hij nog van me houdt. In die gesprekken draaiden we in kringetjes rond, we stuitten steeds maar weer op de verschillen in karakters, communicatie en toekomstwensen, die niet gaan veranderen.
Een paar weken geleden ben ik een weekend naar zee gegaan. Daar heb ik heel veel gehuild en mijn ex echt losgelaten. Sindsdien is er meer ruimte en vrijheid in mijn hoofd. We hebben ook geen contact meer, dat leidt ook nergens toe. Voor hem is dat ook te pijnlijk, zegt hij.

Ik heb het idee dat ik heel snel ben in het verwerkingsproces en ik heb het gevoel dat ik al weer klaar ben voor een nieuwe D/s. Want ik voel me nu niet prettig zo. Mijn grote behoefte aan onderdanig zijn kan ik niet kwijt.
Ik heb twee dominante mannen die mij af en toe wat steunen en met wie ik fijn kan praten. Een van hen verwoordde het als volgt:
'als onderdanige wordt je sterker naar de buitenwereld door onderdanig te zijn aan die ene. En als die belangrijke basis wegvalt dan wordt je heel onrustig. Geen stuiters als in zin hebben in een goede sessie, maar als in een drang en diepe noodzaak zoals zuurstof dat ook is.'

Het voelt inderdaad alsof ik niet kan ademen zo, alsof er geen zuurstof is...
Dat is zwaar, maar afgelopen maanden was het ook leerzaam, omgaan met wat er niet is. Normaal ben ik nogal van de directe-behoeftebevrediging . Maar ik heb veel nagedacht over mijn eigen ontwikkeling afgelopen jaar binnen BDSM en zie ook de mentale verschuiving die ik afgelopen winter heb gemaakt. Van een meisje dat het vooral deed voor de kinky dingen naar echt onderdanig zijn, doen wat iemand zegt ongeacht wat ik wil...

Dus, ik ga binnenkort wel op zoek naar een nieuwe D/s. Ik verlang ook naar meer en een breder spectrum aan ervaringen dan met mijn ex. Tegelijkertijd vind ik het wel weer lastig, wat zoek ik dan, wat is wel en niet acceptabel, wanneer prikkelt iemand me. Maar ondanks de stuiters neem ik rustig de tijd en heb ik ook nog geen advertentie gezet. Bijna klaar voor, maar nog niet helemaal....

[Anwen]

Ik merk dat ik loop te twijfelen of ik dit topic een herstart zal geven....

Er is veel gebeurd in de afgelopen maanden. Omgaan met onvervuld verlangen, een zoektocht naar wat ik wil, wat er kan. En mijn ex die me vroeg om weer zijn vriendin en onderdanige te worden. Ik die 'ja' zei. Met twijfel, maar geen twijfel aan de liefde. Want die was nooit echt weg geweest.
Ik heb er voor gevochten, kwam niet goed bij mijn onderdanige gevoel. Ja hij deed me pijn, we hadden fantastische seks, maar me echt klein voelen? Het lukte niet, hoe graag ik ook wilde.

De relatie bleek ook niet te werken. De oude verschillen, maar ook nieuwe die de kop op staken. Na anderhalve maand was het weer over, nu definitief. En waar ik afgelopen lente maandenlang heb gehuild, was ik nu enkel opgelucht. Ik was bang om de beslissing te maken, maar toen hij eenmaal de knoop had doorgehakt kon ik alleen nog maar opgelucht zijn.
Weer vrij. En dit keer het vertrouwen dat ik het wel zou redden alleen.

[Anwen]

-

[Spelfje]

[Anwen]

Dat redden alleen, is dat gelukt? Ja, en nee.

Op D/s gebied is er naar mijn gevoel weinig gebeurd en toch heel veel.
Het verdrietigste wat er is gebeurd is dat ik ergens een angst heb ontwikkeld voor onderdanig zijn die heel diep gaat. Dat is moeilijk. Ik heb veel nagedacht en de verdrietige conclusie hebben moeten trekken dat ik mijn onderdanigheid niet goed kwijt kon bij G., vooral de maand dat we weer bij elkaar waren. Dat was altijd al moeilijk voor me, maar ook de omstandigheden die zomer zaten tegen. Ik moest veel beslissingen nemen, zorgen en verantwoordelijk zijn. Later kwam ook het besef dat hoewel G het graag wilde, hij mijn onderdanigheid niet aannam als ik die wel aanbood. En dat zorgde er voor dat ik me na onze relatie ben gaan terugtrekken op dat vlak.

Toen kwam er een andere man langs, eentje die ik al maanden kende bleek eigenlijk een heel fijne en geduldige man te zijn. We lachten, we hadden seks, we speelden. Ik ging mee naar een feestje in het westen, waar hij me op de rand van de jacuzzi zette, mijn jurkje omhoog deed, me vingerde en de opdracht gaf om binnen een minuut spuitend klaar te komen. Het was leuk, hij was geduldig met me, en toen ik meer van mijn gevoel ging tonen en langzamerhand meer van hem wilde ging hij zich, ondanks eerder uitgesproken intenties, terugtrekken. Hij wilde casual speelpartners zijn, ik wilde meer. BDSM is gevoel voor mij. Hij bleek te weinig met mijn gevoelens te willen.
Dus we hebben er een eind aan gemaakt. En ik werd cynisch en teruggetrokken. Ik kreeg het gevoel alsof het allemaal geen zin had, dacht dat ik er te gevoelig voor was. Mijn hart ging op slot. Onderdanigheid associeerde ik met teleurstelling en vooral zwakte. Controle opgeven? Dat ging niet meer.... Cravings naar onderdanigheid had ik ook nauwelijks, het was gewoon weg.

Heel langzaam ben ik weer stapjes aan het zetten om die onderdanigheid vrij te kunnen laten zien. Aan een beperkt aantal mensen, dat wel. Of ze het waard zijn om mezelf zo kwetsbaar aan te tonen, dat weet ik nog niet. Het is een worsteling tussen verlangen en gevoelens van angst.

Ik weet nog niet wat er gaat gebeuren. Misschien wel niets. Maar het is wel weer tijd om dit topic een doorstart te geven.

[Levendig Foutje]

Vervelend dat het zo ging met die ander...
Hopelijk vind je de mensen die het wél waard zijn om het ze te tonen.

[miranda1975]

Hopelijk komen er mensen op je pad die jou respecteren om wie je bent en samen met jou het pad van de BDSM op willen wandelen en willen ontdekken. Kan nl zo mooi en fijn zijn om dat pad te ontdekken, maar inderdaad daar moet je wel de juiste mensen op tegen komen. Voor mij heeft BDSM ook puur te maken met gevoel. Ook ik ben zo onderdanig als maar kan, maar heb een ontzettend lieve partner die open staat voor dit en samen met mij dit pad ontdekt.
Wens jou hetzelfde toe!

[LittleMonkey]

@Anwen: Je komt er wel!

[EstherC]

Mooie, openhartige posting Anwen. Ik wens je alle goeds voor de toekomst.