Foute vrouw en ludevedu

[Mar]

.

[Venus]

Hij hield van me hoe ik was.. zijn houden van is gestopt.. ik hou van wie ik ben, maar ik hou niet van wie ik moet zijn... Ofwel ik kan nu niet zijn wie ik ben, en dat haat ik...

Does that make sense ?

It makes a lot of sense.
Maar ben jij niet degene die bepaalt wie je bent, ben jij niet degene die bepaalt dat je alleen maar MOET zijn wie je WILT zijn? Je kunt nu best zijn wie je bent, maar daarvoor zullen er dingen moeten veranderen, en het is de vraag of je dat wilt en kunt...

[Laars]

Marieke,

Ik denk dat jezelf 'vinden', het ontwerpen van en uitgroeien naar een nieuw zelfbeeld, niet eens goed alleen, zonder omgeving, kan. Spiegelen, gespiegeld worden en jezelf verkennen moet je leren. Het vraagt om een context en om ervaringen. Erotiek en seksualiteit zijn sterke krachten om dat alles te bereiken, maar je moet soms met veel schade en schande uitvogelen hoe en waar dat goed en veilig kan. (Het in je eentje doen kan trouwens ervaren worden als 'einzelgangerigheid' of narcistisch).

Daarbij: als je het niet in je hebt om solo te leven, is dat solistische en onafhankelijke je misschien nooit gegeven.(Onafhankelijkheid is volgens sommigen een mythe - ik ben het daarmee eens).
Mar

Ik begrijp volledig wat je bedoelt Mar, volgens mij liep ik al eerder tegen jou mening op in een door mij geopend topic over relaties.
Ik bedoel met mijn posting absoluut niet dat Marieke zou moeten kiezen voor een solistisch bestaan! Juist niet!
Wat je zegt over spiegelen en gespiegeld worden is zo vreselijk waar, ik kan dat beamen en erotiek en seksualiteit en zeker intimiteit zijn onmisbaar zelfs en hebben een kracht waarvan ik het bestaan niet wist. Ik heb daar de afgelopen maanden van mogen proeven
Toch denk ik dat er een bepaalde overtuiging moet zijn voordat de introspectie en reflectie kan plaatsvinden.
Je kan heel veel gaan spiegelen, gespiegeld worden, ervaringen delen, reflectie en introspectie in bijzijn van de ander maar als je een zelfbeeld hebt van een lieveheersbeestje in de Sahara wordt het een droge zaak.
Nu is het de kip en het ei natuurlijk, van het een komt het ander maar ik denk dat een niet aanwezig gevoel van eigenwaarde niet aangevuld kan worden door een ander persoon. Veel mensen ( ik dacht het ook) denken dat het liefde is als iemand je gaat begieteren, het liefst een vaste partner die dat op een gegeven moment niet trekt of hetzelfde vraagt.
Ik denk, nee ik heb het aan de lijve ondervonden dat als je weet dat je op jezelf kan rekenen, de ander kan loslaten, op jezelf kan vertrouwen, durft te voelen en prijs te geven aan jezelf wat je werkelijk voelt en wil, je dat ook aan de ander kan laten zien.
En wat is dat heftig, dat is niet delen van ervaringen, dat is compleet zijn wie je bent en de reflectie op die 'staat' is van een heel ander kaliber.
Nu ja, wat weer ingewikkeld en misschien bedoelen we wel hetzelfde ik weet immers helemaal niet of Marieke gediend is van mijn keukentafelpsychologischeonzin, daarbij komt dat ik natuurlijk ook niet kan inschatten hoe het is met de eigenwaarde van Marieke, wie ben ik per slot van rekening. Het eerste bericht triggert, dat zal het zijn...


gewoon die 2 centen maar weer...

[Mar]

.

[MariekeH]

Tnx Mar,

De vrouw die nu over is , onder aan de streep, is er eentje die afgelopen anderhalf jaar zichzelf heeft kunnen zijn. Ze is strijdlustig, maar wel eenzaam, ze is trots op zichzelf vanwege een heel aantal dingen, maar ze kan ze niet uiten. Haar spiegelbeeld is mild, ze ziet de vrouw die ze mocht zijn. Maar haar omgeving ziet het niet. Natuurlijk zijn er enkele juweeltjes in mijn omgeving die me al hebben laten weten me te zien , en hoe complex nu ook mijn situatie ook is het helpt.

Ik ageer tegen de dingen die van me verlangen om iemand anders te zijn, maar helaas zal dat pas kunnen zodra ik hier dingen veranderd heb, niet mensen maar omstandigheden.

Ik zal knopen moeten doorhakken, in mijn eentje, moeten zorgen voor mijn toekomst.
Helaas voor ik knopen kan doorhakken moet ik eerst een aantal praktische zaken regelen.. niet iets wat gewoon kan gebeuren. Ik wil... maar dat ik t wil maakt helaas niet dat ik het kan. Ik zal moeten wachten, wachten en strijden, steeds een beetje meer van mijn plekje in de wereld opeisen.

Dit alles neemt niet weg, dat ik niet elke dag nog om moet gaan met een inmiddels onbeantwoorde liefde. Het knagende gevoel in mijn binnenste is onveranderd. De ongeloof zit nog diep in mijn lijf.
Elke herinnering is nog zo levendig.
Ik heb besloten te kijken of ik het verlangen naar dit gevoel kan omzetten in extra strijdvaardigheid om te kunnen creeeren wat ik ambieer. Het zit niet in me om elke dag weer voor het hazenpad te kiezen, alleen is verdriet een raar iets, het werkt meestal verlammend....

[droomvlinder]

Marieke, ik wens je veel kracht. Het hardste is ook nog dat je je verdriet moet beheersen voor je omgeving. Ik herlas je eerste posting , vergeet niet dat je alles moet doen om in deze omstandigheden gezond te blijven, dus misschien je huisarts melden dat je door een groot verdriet niet meer kan slapen en weinig eet. Ga veel in de buitenlucht en voldoende in de zon als je de kans ertoe krijgt . Ik las ooit dat een vrouw die een groot verdriet te verwerken had ,zich fysiek vermoeide met een trainingsfiets telkens als de pijn te hard werd .Dit zijn maar hulpmiddeltjes maar ze zijn zo nodig .

[gelfxp]

ik hoop dat mijn reactie niet als "hard" overkomt, maar het lijkt erop alsof het verliezen van je minnaar je minste probleem is. De noodzaak voor deze minnaar lijkt me eerder jouw probleem te zijn. Je hebt al die tijd een dubbelleven geleeft om het gebrek in je huwelijk te verbergen, en nu dat wegvalt merk je pas hoe weinig je daar hebt om terug op te vallen.

Uiteindelijk denk ik dat je er toch beter met je man over kan praten, en op die manier een oplossing waarin jullie beiden tevreden kunnen zijn te bereiken. Het risico is dan natuurlijk wel dat je hem kan kwijtraken, maar als het samenzijn gebaseerd is op wantrouwen, leugens en een dubbelleven is het niet eerlijk voor beide partijen om hiermee door te gaan.

[MariekeH]

Uiteindelijk denk ik dat je er toch beter met je man over kan praten, en op die manier een oplossing waarin jullie beiden tevreden kunnen zijn te bereiken. Het risico is dan natuurlijk wel dat je hem kan kwijtraken, maar als het samenzijn gebaseerd is op wantrouwen, leugens en een dubbelleven is het niet eerlijk voor beide partijen om hiermee door te gaan.

Je hebt helemaal gelijk, met je hele posting, en ja je komt ook hard over... Geen probleem overigens , want in de afgelopen 5 jaar heb ik genoeg gedaan om voor mezelf de laatste anderhalf jaar te kunnen verantwoorden.

Met het stukje dat ik gequote heb , heb ik een "probleem" , ik geef namelijk in mijn eerste posting aan dat er niet te praten valt met mijn man...

Daarbij heb ik al mijn keuzes afgewogen, en is het dubbelleven en het wantrouwen of ontrouw eigenlijk, niet het issue dat ik wilde bespreken hier. Tevens had ik al het boetekleed aangetrokken, ik schrijf immers dat ik een foute vrouw ben..

Ik waardeer je posting, begrijp me niet verkeerd... en mijn defensief heeft geen vijandige inslag, alleen wilde ik reageren omdat ik niet wil dat dit topic die kant uit gaat.

Ik was in de laatste anderhalf jaar al bezig om mezelf los te maken, en of mijn minnaar nu wel of niet bij me is , dat proces gaat hoe dan ook door...

Het verdriet is echter echt, en ik kan er nergens mee naar toe, vandaar mijn topic hier... She is voor mij het plekje om deze stommiteiten te delen... omdat er meestal geen oordeel komt... maar medeleven , of een advies , waardoor het donkere wat ik voel weer een klein beetje licht en lucht krijgt..

Mijn probleem is er eentje die ik deel met een handje vol andere vrouwen.. en erover praten helpt... hoe schuldig ik me ook mag voelen over hoe ik dingen aangepakt heb, mijn verdriet is er niet minder door geworden, en alleen het schrijven doet me wel goed en dat doe ik dus ook.

En Ja je hebt gelijk, t maakt t alleen niet anders, mijn initiele probleem is in die anderhalf jaar gebleven....
Je hebt gelijk

[gelfxp]

Je hebt gelijk

was het maar niet waar

zelf een man zijnde kan ik me ook niet voorstellen dat sex een probleem is, en ik wens je enorm veel sterkte toe, voor alles wat is geweest en een voorschot voor alles wat nog zal komen
*voegt een stevige knuffel toe*

[MariekeH]

Marieke is in de war.

Nu al een week voel ik me verdrietig, ben in mijn ogen voor de omgeving een klein grijs muisje en dat is ook prima. Heb zo gezegd toch geen interesse in mannen dus ik hoef ook niet de vrolijke zelfbewuste vrouw te zijn die ik normaal buiten de deur ben.

En juist nu, vandaag en gister zijn er mannen die bewust mijn aandacht proberen te vangen en duidelijk met me staan te flirten.
Veel energie om er op in te gaan heb ik niet, en interesse al helemaal niet , dus ben in beide gevallen snel uit de situatie gestapt..

Maar het is me een raadsel waarom dan juist nu.. normaal ook wel hoor maar heb dat altijd opgehangen aan het feit dat ik meestal vrolijk ben en dus straal.. zou het dan toch iets anders zijn?

Het zou een duwtje tegen mijn ego moeten zijn, maar goed.. geloof dat het juist nu t effect geeft dat ik mannen nog "dommer" ga vinden...

No offence... is een fase ...

[vir40]

mannen hebben een radar als een vrouw zich "zwak"voelt..

[NachtVlinder]

Er zijn al veel wijze woorden gezegd, en ik heb daar eerlijk gezegd nog weinig aan toe te voegen.
Alles wat ik denk en voel staat er al.
Maar ik lees je verhaal....wat zo herkenbaar is, voor mij en voor velen hier.
Het enige wat ik je eigenlijk mee wil geven is een stevige knuffel...
I feel for you.

[MariekeH]

Zoals elk verhaal kwam er een twist..

Onze wens om vrienden te blijven was sterk, we kenden elkaar immers al langer dan die anderhalf jaar die we min of meer samen doorbrachten.
We hadden elkaar nog een avondje bios beloofd en we besloten dat te gaan doen.
Hij kwam mij ophalen thuis en ik stond in de keuken te kijken naar de straat toen hij aankwam.
Pijn in mijn hart toen hij het pad opliep, hij zag er goed uit, en ik bedacht me dat dit geen slimme zet was. Dit was dat ontzettende lekkere ding die ik niet kwijt wilde.

Gelukkig wist ik mezelf te herpakken, dat gevoel zou over gaan, en ik wilde bewijzen dat ik een vriendschap aan kon.

Helaas, een vriendschap puur en alleen kunnen we niet aan.
Ik niet en hij gelukkig ook niet.
We hebben nog niet alle hobbels genomen, en ik moet nog altijd het huis verlaten, maar we zijn weer lovers, en ik denk dat we dat ook gaan blijven, we hebben elkaar nodig...

En dat avondje bios, hmmzz ja dat was bijzonder en ga ik nooit meer vergeten....hij ook niet.. grinnn

Ik weet dat ik nu wat mensen over me heen kan krijgen, maar ik ben happy en ik voel me eindelijk niet zo leeg meer van binnen en dat scheurende gevoel in mijn lijf is weg...

[Venus]

Fijn voor je Marieke, ik hoop wel dat je er nog met hem over praat, dat je er toch achter komt waarom, zodat het niet nog eens gebeurt.
Verder wens ik jullie heel veel geluk!

[Nymph]

.