Foute vrouw en ludevedu

[MariekeH]

Al vele jaren hou ik mezelf voor dat ik een faute vrouw ben, en wellicht ben ik dat ook nog wel, maar ben ook een foute vrouw. Toen tijdens mijn huwelijk een en ander gebeurde, viel aan de kant van mijn partner de sex weg. Hij wilde er niet over praten, hij wilde niet zien dat ik andere behoeften had en hij was niet genegen om te luisteren. Dat het niet geheel zijn keuze was wist ik, ik wist immers wat er speelde , en mijn opvoeding had me meegegeven dat je in een huwelijk for better for worse zit. Dus de eerste drie jaren ( misschien ook nog wel meer) was ik braaf, en deed ik mijn eigen dingen om mijn behoeften te vervullen. Mijn tien vingers gaven na die tijd niet meer de pay-off die ik zocht en mijn huid begon meer en meer te verlangen naar andere vormen van aandacht. De tintelingen werden heftiger en heftiger...

Weer geprobeerd te praten, er moest immers een oplossing komen voor zijn muur, en voor mijn groeiende behoefte aan lichamelijke aandacht. Maar praten was geen optie, hij hield elke vorm van praten af. Een kindje was de reden dat ik toen niet meteen opstapte, ook al ben ik een groot voorstander van niet bij elkaar blijven vanwege de kinderen, de situatie was niet ruzieachtig, dus dacht ik dat ik het nog wel even kon volhouden. Ondertussen zocht ik werk en woonruimte.

Een oud collega kwam op mijn pad, nu anderhalf jaar geleden. Eerst ving hij mijn behoefte aan sex op, meer vanuit een friends with bennefits idee, maar de sex was meer dan goed, en de connectie tussen ons werd zo sterk dat we dagelijk belden, honderden emails over en weer stuurden en onze ontmoetingen soms meer dan 3x per week werden. Mijn hart begon te zingen, en samen keken we naar onze toekomst.
Ik voelde me voor het eerst in jaren weer geliefd en veilig. En ik begon van hem te houden, meer nog dan ik tot nu toe had gevoeld voor iemand.

Probleem man en kind kwamen weer om de hoek kijken, ik had niets, en de wachtlijsten hier voor sociale woningen waren langer dan we konden wachten, maar zijn scheiding was nog niet defenitief en de mijne was nog niet eens in gang gezet. Ja in mijn hoofd wel, maar in werkelijkheid nog niet.
We waren sterk, het kon ons niet schelen hoe lang het zou gaan duren, zolang we elkaar hadden, konden we alles aan , en de oplossing zou komen.

Tot ik op vakantie "moest" met man en kids. Hij sputterde tegen, hij was bang voor de twee weken dat ons contact tot een minimum beperkt zou zijn. Ik besloot hem iig elke dag een ecard te sturen en aangezien er wel mogelijkheden voor wifi waren zouden we ook kunnen whatsappen... Ik had alle vertrouwen in hem en mij dat het me wel dwars zat , maar we zouden het overleven.
Niets was minder waar, hij was kwetsbaar en door een ongelukkige keuze kwam hij in contact met een andere vrouw. Ze triggerde hem, hij besloot te willen weten wie ze was en ze zoenden.. Ik was er stuk van.. we hadden afspraken voor die periode en hij brak ze bij de eerste de beste. Maar goed dit was niets wat we niet konden oplossen, we konden immers overal over praten....

Helaas, hij dacht en wikte en woog.. zijn acties leverde hem een schuldgevoel op en begonnen aan hem te klagen. Hij was in de war...

Gevolg.. hij heeft me afgelopen week te kennen gegeven dat onze heimelijke relatie tot een eind komt en wel per direct. Hij wil ruimte en tijd en vermoed niet dat het ooit nog wat kan worden tussen ons, sluit het wel niet helemaal uit maar wil mij geen valse hoop geven...

Ik ga al door een slechte periode, maar het verlies van hem doet me beseffen dat ik mijn leven op een glazen berg heb gebouwd. Eentje die niet stevig is maar wel zo mooi transparant was ,dat ik geloofde in een nieuw leven, een nieuwe liefde.

Ik kan niet rouwen, ik heb immers een gezin die zijn tijd opeist, een prangende situatie die aandacht behoeft, maar ik heb ook een gebroken hart. En een liefdesverdriet die ik sinds mijn eerste vriendje mij verliet niet zo heftig heeft gevoeld. Ik kan nergens met mijn gevoel heen, immers niemand weet van zijn bestaan en ik , ik raak inmiddels leeg, ben radeloos, en stuurloos... Ik slaap slecht, eet niet.. heb geen vertrouwen meer in mensen.... ik loop stuk en t voelt alsof ik er niets aan kan doen....

[Dominique]

OMG!!
wat moet jij je eenzaam en in de steek gelaten voelen

[Hotje]

Is het een troost wanneer ik je zeg dat hij het niet waard is?
Helpt het als ik je zeg dat hij een zwakke man is die bij de eerste verleiding overstag gaat?
En heb je er iets aan als ik je vertel dat het beter vandaag dan binnen een paar jaar gebeurt?

Nee zeker?

Maar het is wel zo,en ooit,niet morgen of overmorgen ,maar ooit zal je het inzien!
Ondertussen leg ik een arm om je schouder,want die kan je duidelijk even gebruiken......
Sterkte!

[silly]

je bent me net voor ,Hotje
ik zou het zelfde zeggen...
en je hebt volkomen gelijk .

alleen,...wat zul je je klote voelen ,marieke
en je kan het thuis niet kwijt
doen of er niks aan de hand is heel moeilijk..
je komt er natuurlijk weer bovenop ,je moet eerst je verdriet verwerken en dan eens heel goed kwaad op m worden
iemand die zo met je omgaat is het niet waard dat je verdriet heb...

maar ,net zoals hotje al zei:je hebt er niks aan dat we dit zeggen want jouw verdriet word er niet minder om
je kan het hier kwijt ,dat kan een beetje helpen misschien...


sterkte er mee!!!

[MariekeH]

Lieve Dominique,

Je hebt gelijk, dat is exact hoe ik me de laatste dagen voel, en mijn stukje is enige manier om mezelf een beetje te kunnen uiten zonder dat ik mezelf helemaal hoef prijs te geven. Het verborgen verdriet en ook nog verlangen is een zware last. Geloof me, mijn lijf is nog ingesteld op de verslaving aan hem, op hem terugkrijgen no matter what. ( niet dat ik dat doe hoor). Mijn hart houdt nog altijd zielsveel van hem.


Lieve Hotje,

Wat je schrijft weet ik, het was niet mijn eerste relatie, maar het zo voelen en ervaren is wederom van een andere orde.. Niet vandaag, niet morgen en waarschijnlijk niet overmorgen zal het binnenkomen... dat heeft tijd nodig en geloof me, dat ik het niet kan beleven omdat ik "achter slot en grendel zit " maakt dat ik vermoed dat het langer duurt....

Mijn wanhoop is van een ander kaliber, ik vecht al zo lang voor het gevoel iets waard te zijn, en de enige persoon die dat tot nu toe makkelijk voor elkaar kreeg, en die me mezelf liet zijn, zonder daar voorwaarden aan te stellen, loopt uit mijn leven weg, alsof hij een winkel uitloopt.....
Het is ook iets wat niet klopt, er zit een raar gevoel bij deze beslissing van hem... iets waar ik mijn vinger nog niet op kan leggen. Ik moet het loslaten... ik weet het...

Een ex van mij vertelde me ooit dat mijn valkuil is dat ik zo intens ben. Als iemand me weet te ontdooien dan geef ik 110 % en zit ik er in met alles wat ik heb, en ben ik onstopbaar. Ik vond het geen uitzondering, dat doet toch iedereen, maar hij probeerde me aan te geven dat ik daar wel vrij uniek in ben. Nog altijd geen idee of het werkelijk zo is, maar probeer me er nu maar mee te troosten. Ik heb immers mooie intense herinneringen die niemand me afneemt. Nu nog te pijnlijk voor me om terug aan te denken , maar op termijn zal ik me er aan kunnen warmen.

Dank jullie voor je reacties het doet me goed niet ineens afgeschoten te worden.

[Venus]

Tjee, wat een l**. Maar goed, daar heb jij nu niets aan. Er komt een dag, dat je met een glimlach terug kunt kijken op wat ooit was. En misschien dat je dan ook ziet, wat er niet klopte. Voor nu heb je daar niets aan. Uithuilen en verder gaan, mijn schouder heb je!!

[silly]

je bent me net voor ,Hotje
ik zou het zelfde zeggen...
en je hebt volkomen gelijk .

alleen,...wat zul je je klote voelen ,marieke
en je kan het thuis niet kwijt
doen of er niks aan de hand is heel moeilijk..
je komt er natuurlijk weer bovenop ,je moet eerst je verdriet verwerken en dan eens heel goed kwaad op m worden
iemand die zo met je omgaat is het niet waard dat je verdriet heb...

maar ,net zoals hotje al zei:je hebt er niks aan dat we dit zeggen want jouw verdriet word er niet minder om
je kan het hier kwijt ,dat kan een beetje helpen misschien...


sterkte er mee!!!

Nog even ......
je schrijft dat je er een bepaald gevoel bij hebt ,dat er iets niet klopt
t kan zijn dat ie vaker zo doet; als het te dichtbij komt hij er een eind aan maakt..
dat ie niet echt met iemand verder wil maar dat het een soort spel is ..

[MariekeH]

Nog even ......
je schrijft dat je er een bepaald gevoel bij hebt ,dat er iets niet klopt
t kan zijn dat ie vaker zo doet; als het te dichtbij komt hij er een eind aan maakt..
dat ie niet echt met iemand verder wil maar dat het een soort spel is ..

Na anderhalf jaar? hmm iets zegt me dat dit het niet is, hij kwam uit een huwelijk, dus denk dat hij meer in de war is dan iets anders... het spel lijkt me niet, maar goed wie ben ik...

Ik ben m kwijt denk ik en daar zal ik mee moeten leven... de kans dat het goed komt is aanwezig maar zo miniem dat ik me daar niet op moet richten denk ik....

[Carina]

Van mij geen mooie woorden of goede raad. Simpelweg omdat ik die even niet heb.
Wel een welgemeende knuffel... Want ik denk dat je je ongelooflijk kl*te moet voelen..

[EstherC]

Tsja, ik weet het niet hoor of je wel zo'n foute vrouw bent. In ieder geval een vrouw met de nodige gevoelens, die nu compleet overhoop liggen. Vooral het feit dat je het thuis niet kunt uiten lijkt me echt meer dan killing!
Heel veel sterkte de komende tijd!

[Spelfje]

Lieve MariekeH,
Je verhaal raakt me. En de reden is dat ik mezelf erin herken....jaren geleden.
Je huwelijk, je onvrede, je wensen, je zoektocht.... Je zegt op zoek te zijn naar het gevoel Geliefd te zijn. Het gevoel wat je in je huwelijk niet vond/vind? En dan komt er een Pietje Puk voorbij die jou even dat gevoel lijkt te geven. Precies zoals je zelf al zegt: je bouwt weer iets op maar wel op een verschrikkelijk wankele ondergrond. En weet je waarom? Omdat het opbouwen vanuit jezelf moet en niet op een gevoel wat een ANDER jou geeft.
Op die manier ben je dus afhankelijk van die ander geworden. In principe kan hij jou dus "maken" en "breken"....wat dus nu ook gebeurd is. En ik noem hem Pietje Puk (is misschien niet zo aardig van mij omdat hij echt heus een fijn persoon is) omdat het élke andere man had kunnen zijn die op dat moment in jouw leven kon komen om jou die spiegel voor te houden. Ik zie het als een hele wijze, maar pijnlijke, les. Het is een pijnlijke stap naar volwassenheid. Een klote-les naar zelfstandigheid. En een spiegel die je wordt voorgehouden omdat je juist op zoek bent naar JOU.

Om nu deze man af te schilderen als klootzak is niet eerlijk. Uiteindelijk heeft ook HIJ lessen te leren en ook HIJ is op zoek naar zichzelf.
Het is misschien een fijne gedachte dat hij, juist doordat hij JOU heeft ontmoet, méér zichzelf is geworden. Jij hebt daar geen zak aan maar het is wel een hele liefdevolle gedachte. Misschien zijn jullie elkaar over een tijdje wel heel dankbaar voor de heftige 1,5 jaar samen.

Ik wens je heel veel kracht lieve Marieke want dat heb je nodig. Mijn wens voor jou is dat je op jezelf mag vertrouwen en steviger in je schoenen komt te staan. Een man in je leven zou een mooie aanvulling moeten zijn...geen invulling.

Liefs Spelfje *die misschien wat betweterig klinkt maar dat echt niet zo bedoelt*

[MariekeH]

Ik snap wat je zegt en ben het deels wel met je eens spelfje, maar wat hij me gaf en wat mij zo verslaafd heeft gemaakt was het feit dat ik geliefd was om wie ik was, niet om wie ik moest zijn.

Hij had oog voor alle dingen die mij mij maken.. en verwachtte niets anders dan dat ik mezelf was. Eerlijk en open in alles .. hij en ik...

Op de laatste dagen na was er absolute openheid tussen ons. We konden alles uitspreken en hij was al die tijd ( anderhalf jaar zijn best boel dagen) eerlijk tegen me. Ik kwam tijdens deze relatie volledig weer tot bloei en ondooide met de dag meer en meer. Ik heb heel erg aan mezelf kunnen werken, juist omdat hij de veiligheid bood die ik nodig had om me te kunnen ontplooien.

De eenheid die tussen ons bestond was me zo waardevol, we spraken veel, hij leerde oa in onze relatie dat hij best gevoelens kon delen, hij leerde open te zijn, maar eigenlijk hadden we geen woorden nodig.

En pietje puk was al in mijn leven, hij was geen simpele voorbijganger. Hij had 10 jaar ervoor al eens eerder een stukje van mijn ziel aangeraakt, toen alleen op een andere manier en op een iets ander vlak...

Dit stukje is geen verdediging, geen ontkenning van wat je schrijft maar een nuancering... ik weet dat wat ik had meer was dan een ontbrekend deel in mijn ikje...
Ik wil deze periode ook meer waarde geven dan een brute les.. die ik overigens alsnog moet leren met of zonder hem...

Spelfje je bent geen betweter, ik waardeer je meedenken en daardoor vallen bij mij weer wat deeltjes op zijn plek al zijn het niet de stukjes die je me aanreikte...

[Laars]

Prachtig Spelfje!
Ik kan me helemaal vinden in jouw woorden...

Marieke, Je staat er wel godvergeten alleen voor nu! Als ik eerlijk ben zie ik een tamelijk eenzame vrouw in gevecht met een aantal flinke scherven om zich heen. Het klinkt hard maar aan zachte heelmeesters heb ik zelf nooit iets gehad.
Veroordeel hem niet voor zijn zoektocht, zoiets doe je samen. Zoek geen foltering en schuld maar juist de mooie momenten. Door deze ontmoeting en deze persoon sta je nu aan het begin van een andere weg.
Marieke je bent bang voor de pijn en de borende eenzaamheid, maar die was er ook toen je samen met hem en je man was, waarschijnlijk verborgen.
Veel mensen zoeken meteen een andere emotionele vluchtheuvel (weer iemand anders) en komen zo nooit bij zichzelf terecht. Omarm je pijn, kijk het monster recht in de ogen en zorg goed voor jezelf! Hij kan je daarin niet dragen, dat moet je zelf doen.
Ik kan je verzekeren dat het zeer de moeite waard is je eigen gevoelens te leren kennen en ook te vertrouwen...

[Mar]

.

[MariekeH]

"wat mij zo verslaafd heeft gemaakt was het feit dat ik geliefd was om wie ik was, niet om wie ik moest zijn."

'wie ik was', ben je nog steeds. Als hij van 'wie ik was' kan houden, waarom jij dan niet...?
Nou...?


Mar

Deze wil ik er uit halen..

Hij hield van me hoe ik was.. zijn houden van is gestopt.. ik hou van wie ik ben, maar ik hou niet van wie ik moet zijn... Ofwel ik kan nu niet zijn wie ik ben, en dat haat ik...

Does that make sense ?

Mar ik lees je en volg je deels, maar t voelt allemaal nog niet zo.. wel zal ik de woorden die hier in dit topic geschreven zijn blijven lezen tot het ook doordringt.. van een ieder.. niet alleen de jouwe...

Nu overheerst de emotie en de radeloosheid ( of is dat ook een emo ) mijn moed en hoop zijn door het putje weggestroomd en ik moet weer opnieuw beginnen