Dus op woensdagavond reed ik opgewekt door de donkere straten en autowegen, dacht "hoe wonderbaarlijk het leven" en voelde me vrij!
Eenmaal bij Mr. Shibari thuis, stond zijn huiskamerlicht fel aan (dat is waar het alles gebeurt). Ik vroeg of het licht wat minder aan mocht, ik voelde me dat mijn innerlijke ik vandaag meer verborgen was. Maar daar komen de vragen die me ongemakkelijk maken en ik merk dat ik zoveel moeite heb ze te antwoorden. De vraag die hij me stelt is: "Van alles wat er de vorige keer is gebeurt, wat zou je vooral willen doen? Waar zou je dieper in willen gaan?"
En ik: "Eh....Eh...Alles...?"
Nee, zo makkelijk kwam ik er niet vanaf.
Ik zei dat ik vandaag meer gesloten ben.
Toen zei hij: "Ik ga de ring ophangen en de touwen pakken, en jij denkt na over welke drie gevoelens je zou willen beleven vandaag."
Ik zei: "Mag ik even naar het toilet eerst?"
Ja, dat mocht. Ik stuiterde gauw de huiskamer uit.
Ik kwam terug, raapte mijn moed bijeen en zei:
"Één, kwetsbaarheid en overgave".
Hij zei: "Dat zijn twee verschillende dingen."
Ik zei: "Gelukkig maar. Dan hebben we er nu twee."
Hij zei: "Je moet nog een derde zeggen".
Ik zat daar te "eh"en en hij zei: "Ik ga even naar het toilet en als ik terugkom, vertel je het."
Hij kwam terug en ik gooide eruit:
"Dat mijn brein niet weet wat er gebeurt."
Hij zei: "Goed. ik heb het je makkelijk gemaakt dit keer."
We begonnen, eerst strekkingen en fysieke opwarmingen ieder op zijn plek.
Dit keer had ik een tanga aangedaan. Ik vond die onderbroek niet zo charmant.
Vond ik ook wel spannend, ziet die man opeens mijn hele billen de hele tijd.
Ik ging weer in de houding zitten op mijn knieën en hij vroeg:
"Hoe heet die houding?"
En ik dacht "help" en zei: "Dat herinner ik me niet meer..."
Maar hij zei: "Ik ook niet." (Vergeet namelijk veel dingen.)
Toen moest ik lachen.
Hij zocht hem op en de houding heet "seisa".
Hij bond mijn handen weer tegen aan de voorkant en tegen mijn torso.
Ik geloof dit keer achter me zittend.
Er was meer stilte van zijn kant, me in een houding vasthoudend steeds.
Een cyclus van vastgrijpen, vasthouden in stilte, losmaken.
Er gebeurt dan iets op dat moment van vasthouden in stilte.
Ik keek hem in het begin niet aan, maar mijn blik was opener.
Hij heeft ergens op een moment een voet op me gezet.
Interessant, want ik dacht altijd dat ik dat te denigrerend vond, maar het was wel oké, een beetje gewicht op mijn lijf, bijna een massage.
Toen heeft hij me omgegooid met mijn gezicht naar hem toe.
Hij ging op me zitten, keek naar me. Ik keek maar naar hem, wat doe je anders.
Hij bond mijn rechterbeen met mijn enkel naar achteren toe. Dat was aardig vast en net aan. Ik ademde door met de angst kramp te krijgen, het ademen geeft zelfs iets meditatiefs aan de praktijk. Ik vind het interessant en positief.
Maar toen bond hij mijn linkerbeen als een soort laars, dus de touwen helemaal over het been heen, en....die ging vast aan de ring. Shit, dacht ik, ik weet wat de consequentie is. Mijn been ging omhoog en ik lag met mijn benen open dus het punt kwetsbaarheid was aangevinkt.
Toen pakte hij een bamboestok, een cane. Zijn manier van doen is heel rustig. Dat vind ik heel spannend. Hij pakte de bamboestok ook heeeeeel rustig. Het is een totale tegenstrijdigheid met wat er kan gaan gebeuren, of wat er gebeurt, en het geeft je de tijd om “oh nee” te denken en alles te voelen van “pakt hij nu…?” Tot het moment waarop je nadenkt waar die cane gaat komen. Er is een leuk spannend gevoel in deze 10 seconden gemengd met “shit”…
Hij sloeg ermee op mijn billen en ik schokte. Het was niet te hard en erg stimulerend!
Toen ging de stok naar mijn tanga. Die werd opzij geschoven, hem voor het eerst uitkijk gevend op mijn vulva, en de stok duwde tegen mijn vulva en dat was vaak net tegen het pijnlijke aan, expres. Toen deed hij de stok schuin onder mijn tanga door en ging met zijn vinger over mijn vulva. Die was blijkbaar kleddernat want hij veegde het af aan mijn gezicht, heel zacht, alsof hij op mijn gezicht tekende, en ik moest lachen. Hij begon ook te lachen.
"Zo, we hebben genoeg natheid voor nu", zei hij. Hij veegde zijn vinger weer af aan mijn gezicht (ik moest weer lachen) en haalde de stok terug.
Het voelde niet speciaal ongemakkelijk. Grappig hoe nat ik kan worden van alles wat er daarvoor gebeurde.
Hij lichtte mijn hemdje op en zag dus ook mijn borsten voor de eerste keer.
De stok ging daarop.
Ik keek hem recht aan met spanning.
“Ik heb je geen pijn gedaan.” zei hij, "of wel?"
"Nee", gaf ik toe.
"Adem rustig door. Zal je de stok ontvangen?"
“Ja” zei ik en ademde diep.
En ik ontving hem en inderdaad was hij zacht.
Daar hebben we het overgeven aangevinkt, zei hij achteraf.
Hij maakte eindelijk mijn linkervoet los van de ring, een opluchting, dacht ik. Maar die ging over mijn rechterbeen heen en toen was het allemaal nog meer gebonden en niet makkelijker.
Hij legde soms mijn twee vlechten uit de weg.
Soms hield hij me bij mijn vlechten vast of die bond hij aan iets anders.
Hij bond touw over mijn ogen en ik wachtte alert af. Een harde klap liet me schrikken.
Zijn hand plotseling op de grens tussen heup en lies. Hij kneep erin. Het was plotselinge warmte en intensiteit en was opwindend. Ik reageerde erop met onbeheerste schokken.
Hij maakte het touw weer los van mijn ogen.
Ik vroeg of mijn benen in orde waren.
Hij maakte het alles los en checkte.
Toen nam hij me in zijn armen voor een daddy-hug zoals de vorige keer in de aftercare. Ik besloot dat blij te accepteren. Altijd fijn als iemand je optilt en je in zijn armen zet en houdt. Dat hebben ze relatief weinig met me gedaan in mijn leven.
Ik dacht, dit is het dan.
Maar toch niet. Hij vroeg me weer op mijn knieën te gaan zitten.
Nu zat hij zeker achter me. En achter me was het stil.
Na zeker een minuut qua gevoel werd ik zacht gestreeld in mijn nek en toen opeens werd ik bij mijn vlechten vastgegrepen en daarna werd mijn hoofd naar voren naar de grond met dwang gebracht.
Hij bond mijn polsen van achteren aan elkaar vast. En die gingen via het touw aan de ring in het plafond zoals ik enkele seconden daarvóór al vermoedde.
Dit kan ik, dacht ik. Volhouden, daar ben ik heel goed in. Toen ging er ook nog een touw (of hetzelfde touw) over mijn vulva heen, dat is dan een mogelijke clitorismarteling maar hij kent mijn grens daar. Dus moest ik mijn achterste meer omhoog houden anders snijdt het touw in je. Beenspieren dus. Dat kan ik wel.
Mijn hoofd hield ik recht vooruit.
Hij kwam van achteren langzaam naar vóór me lopen. Dat was een klein mentaal orgasme voor me, zo op mijn knieën en die voetstappen zien die dichtbij komen.
Hij klemde zijn benen aan beide kanten van mijn hoofd. Zette er ook druk op.
Toen liet hij los. Ik werd moe en liet mijn hoofd op de grond zakken. Hij ging naast me liggen om naar me te kijken, mijn vlechten zaten in de weg en ik keek half een andere kant op.
Hij legde zijn hand onder mijn kin en dwong me mijn hoofd naar hem toe te draaien. Mijn vlechten legde hij uit de weg.
“Ik wil niet dat je afgewend van me bent”, zei hij.
En hij keek me in de ogen.
Het voelde verzorgend en uitdagend tegelijk.
En een beetje eng dus ik keek hem recht in de ogen aan, met kracht.
De stok was er weer en hij gaf me slagen, één, waarbij ik schokte en plezier voelde; twee, die harder was; drie nog harder. Oef. Ik siste of zei “au” of allebei en wrong me in wat bochten...
Op hoeveel slagen zitten we nu? Vroeg hij.
Drie, zei ik wat harder dan normaal.
“En hoeveel wil je er?”
“Vier!”, zei ik.
Er zit hier namelijk een val in. Als je drie zegt, zou je nog eens drie kunnen krijgen. Met vier heb je kans dat het geaccepteerd wordt.
“Wil je er nog vier?” vroeg hij.
“Nee, één!” zei ik
Toen kwam nummer 4, nog harder.
Oeffff…. Die pijn sudderde meerdere seconden door. Maar het is wat ik net aankan.
Hij ging ook nog even door met een paar heel harde klappen op mijn billen met zijn hand. Zo hard dat ik het niet kon laten om te vragen of zijn hand niet pijn deed.
Hij maakte me los en ik viel op mijn rug op de grond. Daar ging hij bij me zitten en praatten we even. Hij had mijn handen achter mijn rug op een relatief losse manier vastgebonden en toen ik ergens heel hard schudde, ging dat los. Ik had mijn handen eruit kunnen halen en voor me op de grond zetten.
Hij merkte op dat ik er uit had kunnen gaan. Had ik dat niet gemerkt...of juist wel?, was zijn vraag.
"Ja", zei ik, "maar ik haalde ze er niet uit omdat de consequenties soms vervelender kunnen zijn."
Daar knikte hij bij.
Hoewel ik gesloten was toen ik aankwam, voelde ik in deze sessie dat het was als een bloem die zich sluit en dan de volgende dag weer de blaadjes langzaam opent.
Het was dus op een manier minder extrovert.
Maar er was iets heel subtiels, heel veel nuances.
Juist dat kleine openen vanuit een geslotenheid is zo'n mooie ervaring...
Ik heb mezelf ook meer toestemming gegeven om te genieten van alles, ook wat eng was. Toen zijn stappen naar voren kwamen. Ja, het is "oh oh", maar het is tegelijkertijd zoveel genot als je het toelaat.
Hij schreef me hoe mijn achterste ging (vanwege de slagen) en of ik, elke keer als ik ga zitten, nog aan hem moet denken, of dat het al verdwenen is.
In mijn nieuwe verkenningen van mijn vrije expressie, wist ik gelijk wat ik ging antwoorden:
"Is dit een strikvraag?"
Het antwoord was:
"Ik zie geen strikvraag.
En ook geen antwoord."
Toen moest ik wel even lachen en schreef ik dat ik niet wil zeggen dat ik niks meer voel als het een strikvraag is, zodat hij de volgende keer meer en/of harder geeft.
Maar dat mijn achterste in orde is en dat ik me goed voel.
Zijn antwoord was:
Zie je? Veel beter.
Daar moest ik verschrikkelijk om lachen. Hij is goed in wat hij doet.
