Mijn huidige relatie duurt nu bijna 2 jaar, een waar record voor mij. Deze relatie is dan ook compleet anders dan degene die hiervoor waren voor mij, voor het eerst in mijn leven heb ik het gevoel dat dit blijvend is. Dit uit zich voornamelijk in het feit dat ik meer om hem geef dan om mezelf als het ware.
Nou verliep ook alles perfect naar mijn mening, we zijn enkele maanden geleden zelfs gaan samenwonen. We voelen elkaar perfect aan en accepteren ook elkaars minpunten. Geen vuiltje aan de lucht dus, tot een paar weken terug. Doordat mijn laptop gerepareerd moest worden deelde wij samen zijn pc. Ik moest een aantal papieren voor de verzekering inscannen om door te mailen. Alleen na het inscannen kon ik de bestanden niet terug vinden. (zijn harde schijf is opgedeeld in 4 verschillende schijven en het was voor mij dus nogal een doolhof) Ik ging dus aan het speuren (achteraf bezien zijn er inderdaad tig manieren die beter en effectiever zijn om het te vinden, maar dat heb ik dus niet gedaan)
Tijdens het speuren kwam ik ook zijn msn geschiedenis tegen, hierbij viel mij de grote van het bestand van de gesprekken van hem met een vriend van hem uit canada op. (ja misschien wilde het me wel opvallen, want dit allemaal natuurlijk wel heel erg toevallig) Maar goed, dat is dus een erg goede vriend van hem, hij is ook regelmatig naar Canada geweest in het verleden enz. (voordat wij elkaar kende) en ze hebben veel contact met elkaar via allerlei soorten media. Ik ken deze vriend eigenlijk helemaal niet, heb hem nooit ontmoet, gesproken of wat dan ook, maar mijn vriend heeft het wel regelmatig over hem. En zodoende besloot ik tegen beter weten in de gespreksgeschiedenis met hem te lezen, mijn oprechte bedoeling was om een beetje een beeld te krijgen van die vriend.
Wat ik aantrof had ik ook nooit kunnen verwachten. Om t even kort samen te vatten; die vriend bleek bi-seksueel (dat is geen probleem), mijn vriend bleek dat ook wel spannend te vinden (iets wat ik toch wel graag had geweten), Ze hebben samen ook harddrugs gebruikt (dat was voor mij een hele grote schok) en ze hebben ook mastubatiefilmpjes met elkaar uitgewisseld.
Daar schrok ik toch wel even van. Daarnaast herkende ik mijn vriend gewoon totaal niet terug in de gesprekken, als ik niet beter wist, dan had dit een vreemde voor me kunnen zijn. Ook gebruikte ze in de gesprekken referenties naar dingen die in Canada gebeurt zijn, maar die waren te vaag voor mij om te begrijpen wat er nu precies gebeurt is.
Wat volgde was een soort van totale paniek bij mij, de dag heeft nog nooit zo lang geduurd. Ook schaamde ik mij dat ik het gelezen had, ik vertrouwde hem immers toch. Ik besloot hem er toch mee te confronteren, maar ik had een belangrijke afspraak op de tijd dat hij thuis zou komen. Ik heb toen dus op papier gezet wat ik had gelezen en kort verwoord hoe ik me daar bij voelde. Vervolgens heb ik hem een berichtje gestuurd om te zorgen dat hij het ook zou lezen als hij thuiskwam.
Met lood in mijn schoenen ging ik die avond na mijn afspraak terug naar huis, geen idee wat ik aan zou treffen en hoe het verder zou gaan.
Mijn vriend deed er in eerste instantie nogal laconiek over, hij probeerde het af te doen als gewoon grappen en grollen van 2 mannen onder elkaar. Uiteindelijk na een lange strijd vanuit mijn kant brak hij als het ware ook en kwam de bekentenis dat het inderdaad wel allemaal gemeend was en waarheid. Dit was voor mij die avond even genoeg, ik was mentaal gesloopt en emotioneel all over the place, dus besloot ik in samenspraak met hem om het voor die avond te laten rusten, maar dat er nog veel gepraat moest worden de komende tijd.
Nou om een lang verhaal niet nog langer te maken, er is veel gepraat, met als uitkomst dat ik wel zeker weet dat ik voor deze relatie wil blijven vechten. Maar het probleem is dat het een gevecht blijft, als ik dingen wil weten moet ik ernaar vragen en het ook vaak echt uit hem trekken. Besluiten zijn er blijkbaar om door mij genomen te worden. Hij wil van mij weten wat hij nu met die vriend moet doen. En het zit mij allemaal nogsteeds niet lekker. Als we samen zijn is alles prima, maar er zijn ook tijden dat ik alleen ben, met tijd om na te denken en dan kan ik niets anders doen dan piekeren. Op dat soort momenten voel ik me ook echt alleen, zo alleen heb ik me nog nooit gevoelt. Ik heb dit al een aantal malen bij hem aangekaart, maar ook ik ben niet 's werelds beste prater en dus verloopt het allemaal moeizaam.
De rede van deze post is dan ook dat ik hoop dat jullie misschien tips hebben, vergelijkbare verhalen of iets. En gewoon om mijn hart even te kunnen luchten. Ik kan dit nl niet delen met mensen uit onze omgeving, het is als het ware te groot om te delen met mensen die dicht op ons staan.
Ik wil eigenlijk gewoon dat wij hier sterker uitkomen, maar praten is voor hem erg moeilijk en dat sloopt mij dan weer.
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
Maar dat is natuurlijk mijn beleving. Kun jij verder niks mee.
